Bericht aan alle keramiekkunstenaars.

De stad Harelbeke schrijft voor de 28ste keer De Prijs voor Beeldende Kunsten uit. In 2010 zijn de keramisten aan de beurt, terwijl dit andere jaren afwisselend voor tekenkunst en grafiek of schilderkunst wordt georganiseerd.

Je hoeft helemaal niet in Harelbeke te wonen om deel te nemen. Qua prijzen is er € 2000 voorzien en tweemaal € 500, dat lijkt me niet onaardig, naast de eervolle vermelding en deelname aan de tentoonstelling.

Alle verdere info kan je vinden op de link die in de tweede zin van dit artikel onder de woorden "De Prijs voor Beeldende Kunsten" zit en in deze pdf-file zitten het reglement en het inschrijvingsformulier. Inschrijven kan tot eind januari 2010.

Waag jullie kans.

Veel succes!

Sneeuwzichtjes en wensen

Nieuw speeltje.

Sneeuw. Alles is wit. Een beetje ongerust soms als mijn jongens weg gaan, als mijn wederhelft de auto instapt om naar het werk te gaan... Moeder Kloek, ja, ik weet het! Maar voor mezelf ook: niet zo moedig als anders, doe enkele inkopen te voet, laat de wagen staan. Lang onderweg en helemaal afgekoeld.

Anderzijds vind ik de wereld wel mooi, zo wit. Zeker nu het porselein mij in de ban heeft. Als het werkstuk biscuit gebakken is, zou ik het graag gewoon wit laten. Hoe het wit warm crème wordt in de electrische oven (oxidatie) en hoe het koel grijswit wordt in de gasoven bij reductiestook. Ik probeer toch zeker elk werkstuk herkenbaar porselein te houden, een bandje blote huid, heerlijk herkenbare houvast.

Tja, het wit roept weer op poëzie in mijn ziel. En dat in deze tijd van het jaar. Nu iedereen plots gedwongen wordt aan gezelligheid te doen, kak of gene kak, de pot op! (Qua poëtisch beeld kan dit tellen...)

Na overleg hebben we dit jaar besloten geen kerstboom uit te halen. We hebben jaren een echte boom binnen gezet. Ik ging met mijn toen nog kleine jongens een hééééél groot exemplaar uitkiezen, mét wortel en dat sleepten we door de straten. Heerlijke geur in huis en naalden vinden tot in de zomer. Dan hebben we een plastieken exemplaar gekocht, omdat we het toch wat te gek vonden al die arme bomen binnen in de warmte. Daarop volgden enkele creatieve jaren, halve boom, omgekeerde boom, takjes op het verkeerde verdiep insteken, ... Met viskoord hebben we dan een raam gespannen en daar de ballen hier en daar aan opgehangen, net of ze door de kamer zweefden, Harry Potter achterna. Lichtjes achter een kaasdoek aan de schoorsteen, ik denk dat we de etalagisten af en toe het nakijken gaven.

Maar vorig jaar was het enthousiasme op en ook dit jaar hebben we niet echt inspiratie.

De lichtjes op de gevel, dat doen we wel. Mijn wederhelft is er gek op! Al voor de Sint zijn ronde heeft gedaan, begint hij erover, terwijl hij weet dat ik het pas wil na die datum, alles op zijn tijd.

Het jaareinde komt altijd een beetje te snel voor mij. Een week voor datum denk ik aan cadeautjes, menu's, sluitingsdagen voor de winkel (die je bovenaan links terugvindt)... al heb ik toch wel wat tijd over omdat ik nu minder naar de winkel ga en mijn diepvries wat meer aanspreek.

Wat doe ik dan zo al met die extra tijd? Wel, de laatste bestellingen worden geleverd, de laatste facturen moeten de deur uit, BTW-aangifte voorbereiden, inventaris maken, ...

En de blog kreeg een nieuw speeltje. Links, wat verder naar beneden, staat een overzicht van de labels die ik gebruikte. Ze hangen vast aan bepaalde artikels die over het onderwerp gaan. Zo kan je gemakkelijker iets terug vinden. Ik merk dat mensen soms een ouder berichtje terug zoeken en op die manier wordt het zoeken iets eenvoudiger. Het staat er gepresenteerd als een "wolk", zoals die gebruikt wordt om de speechen van Amerikaanse presidenten te analyseren: hoe groter het woord, hoe vaker gebruikt, hoe meer artikeltjes over dit onderwerp.

Handleiding: gewoon klikken op een woord en je hebt een overzicht van alle artikels die over het onderwerp gaan.

Een nieuw speeltje voor als je ook een beetje meer tijd hebt. Veel plezier.

Tikfout en luie vinger.

Er zat een foutje in een link in het vorige artikeltje... Het is opgelost nu.
Als tegemoetkoming serveer ik het filmpje, de publicitaire trailer van de Needcompany, wat je zelf ook kan vinden als je verder doorklikt in de aangegeven link in onderstaande artikel.



Volg me, een kleine wandeling door de porseleinkast...

Inspiratie en originaliteit.

Twee jaar geleden viel mijn oog op "The porcelain Project" van de Needcompany, een samenwerking tussen de kunstenares Lot Lemm, die dynamische installaties maakt waarin porseleinen objecten de hoofdrol spelen en Grace Ellen Barkey die een choreografie uitwerkte om deze installaties nog veel tastbaarder te maken. Ik raakte gefacineerd, alhoewel ik eerst eigenlijk vooral geamuseerd was.

Zeg nu zelf, een dergelijk beeld vraagt om op zijn minst een glimlach!

Het is allemaal uitvoerig besproken in de culturele pagina's van de media en het liet weinigen onberoerd, hoe artiesten zich in de installatie begaven om er dan deel van uit te maken.

In mijn hoofd legde ik de link met de beeldjes uit de achttiende eeuw die de thema's van de commedia del arte overnamen. Als je de geschiedenis van het porselein induikt, zit je naast de stapels en stapels gebruiksgoed, omwille van de slijtvastheid en het aristocratisch karakter, ook meteen in figuratieve kunst, met de figuren van commedia del arte als voortrekker. Deze beeldjes werden geproduceerd in de 18de eeuw toen de modelleur Johann Joachim Kändler aan het hoofd kwam van de modelafdeling in de 'Königlich-Polnische und Kurfürstlich-Sächsische Porzellan-Manufaktur' van Meissen waar het eerste Europese hard porselein werd gefabriceerd.

Het is een traditie die heroplevingen kent tot in het begin van de twintigste eeuw. Bij de hedendaagse porseleinkunstenaars zijn er enkelen die weleens zeer inventief "spelen" met dit gegeven.

Het moet ondertussen al zo'n twee jaar geleden zijn, zo niet langer dat ik ooit in een galerij werk zag dat er zijn inspiratie kon hebben gevonden maar er dan op een fantastische manier een eigen versie van neerzette. Ik was de naam van de artieste kwijt, maar ben haar enkele dagen geleden toevallig weer tegen gekomen...

Ga mee, we surfen nu even over het net, laten ons leiden door de Google-wondermachine en komen terecht in Denemarken, bij Louise Hindsgavl.

Vrolijke, inventieve en blijkbaar ook schone madam, die heel leuke beeldjes maakt. De onderwerpen lijken ook vaak uit de theaterwereld te komen. Je kan er hele verhalen bij verzinnen. Het mooie is ook dat het bijna allemaal wit is, de krachtige kleur van porselein.

Af en toe een celadon-groen beeld of een barok servies met speelse figuurtjes , die je vrolijk aankijken als je sterke koffie drinkt omdat je de vorige avond ook al "allemaal beestjes" zag...

Ik vind haar serviezen echt geweldig. Als je uit zo'n borden mag eten, vergeet je toch wat erin ligt. Misschien het ultieme middel om eindelijk overtollige kilo's kwijt te geraken?

Een tip. Een tip voor een uniek eindejaarscadeau? Een tip voor een trip naar Denemarken?

Cursus mallen.

Het is een beetje stil rond de cursus mallen, hier op mijn blog. Nochtans, in de lessen zelf was het niet zo stil. Maar ja, het is niet helemaal mijn ding en eigenlijk laat ik het praktische gedeelte bijna integraal over aan mijn wederhelft Philippe die dat met veel verve doet. Het was lang geleden dat ik hem zenuwachtig heb geweten, maar de avond voor les één geraakte hij moeilijk in slaap...

Het slagveld rond de mixer...

Ik deed zelf het inleidend theoretisch gedeelte wat hem de tijd gaf even te relaxen en te wennen, waarna hij er met veel overtuiging invloog. Les twee opende ik dan weer met een demo klei gieten, voordat Philippe iedereen aan het gips afwegen, maken en gieten zette...


De basisschijf, een rondje basis...

We vormen hier een goed team, al zeg ik het nu zelf, hij is zeer precies, heeft veel geduld en zoekt alle kleine details grondig uit, waardoor zijn resultaten meestal de perfectie benaderen. Ikzelf, ik ben een ietsje minder secuur, wat het geheel wat meer "swung" geeft, maar ik hou toch ook van het betere werk.

Mallen maken is een vuil werk. Gips is dan wel wit, maar het stuift erg en is moeilijk op te kuisen. Het zijn grootse en omslachtige werken. Eén van de dames wenste ons nog veel plezier met de opkuis toen ze naar huis vertrok. "Wie laatst lacht, best lacht", dacht ik nog even, maar ik hoop toch dat ze er zelf niet al te veel problemen mee zal hebben...

Er zitten 2 heren in de groep, de rest zijn dames. Het is hier dan ook een gezellige koffieklets geweest, met daarna een heerlijk druk kiekenkot vol ijverige hennetjes. Ernstig werden vormpjes beoordeeld, extra aangietstukken gemaakt, gediscussieerd over het nut van een losse bodem, ingezeept en opgeblonken, muurtjes van klei gebouwd, berekeningen herrekend, gipszakken geopend, water afgemeten, gips gewoeld en, tenslotte, bijna als beloning, ook nog gegoten en van blijdschap gekird als de gips het nu eens zélf warm kreeg.

Een simpele enkelvoudige mal.

Ik ben vergeten foto's te nemen tijdens de actie, het was ook zo druk. Het zou nochtans de moeite zijn geweest, de lichte chaos in beeld te brengen.

Wat me een beetje afschrok was het geweld waarmee de heren op de tafel sloegen om bellen op te doen stijgen. Het roept beelden op van ontsnappende gips, nog vloeibaar en zijn weg zoekend. Ook het formaat van enkele af te gieten stukken riep wat twijfels op...

Nu, het blijft een interactieve cursus, het is dus nu aan hen om thuis verder te werken en dan eind januari een aantal malletjes te hebben en daar in februari mee aan te treden, droog en klaar voor experimenten allerlei.

Na les één stuurde ik het verslag en de theoretische beschrijving door naar een deelnemer die er de eerste les niet bij kon zijn, kreeg ik nog een mailtje van een deelneemster die wat vragen had. Iedereen reageerde enthousiast klaar te zijn voor deel 2.
Vorige zaterdag liep het allemaal wat uit. Een Nederlandse dame moest op tijd zijn voor pakjesavond en vertrok met veel spijt op tijd naar het feest, ze moest nog ver rijden, maar ze mailde achteraf dat de goede man toch op haar gewacht had. Iedereen nam zakken gips mee om thuis aan de slag te gaan. De les liep een uurtje uit, maar alles was wel vlot en zonder lekkende recipiënten verlopen. Mijn nachtmerries bleven uit.

Een driedelig rond exemplaar.

We keken ook even naar wat Monika doet, om te weten wat je nu best aan mallen voorziet en om al te voorspellen wat we allemaal gaan doen met haar. Op voorhand gissen en genieten als van de ingepakte cadeautjes onder de kerstboom. Al duurt het nog wel bijna tot Pasen voor ze hier zal zijn, Monika dan...

Gisteren had ik een deelneemster aan de lijn. Ze was tevreden over de lessen(vooral ook over de inbreng van Philippe, een pluim op zijn hoed!) en al druk aan het werk om mallen te maken. Een andere mailde dat ze toch wat problemen had om haar plastiek vormpje uit het gips te halen. Maar ze had goed opgelet en wist wel wat de oorzaak kon zijn... En guitig merkte ze op Monika al even voor te zijn met het "behandelen" van de mallen.

Nog een derde mailde resultaten door van een glazuur dat ze hier had gekocht...

Het interactieve gedeelte van de cursus is blijkbaar goed gestart! En daar geniet ik dan weer wel van: een groepje mensen dat onderling en met mij contact heeft over zaken waar ze individueel aan werken. Dames en heren, ik wens jullie een ijverig jaareinde en alvast een wit nieuw begin voor 2010!

Een afgewerkte 3-delige mal, klaar voor het echte werk!

Talent.

Vertellen met zand, vluchtige verhalen in het zand, herinneringen in het zand... Ik zoek een titel, maar ik ben tevreden met "talent".
Misschien kreeg je het ook wel doorgezonden van iemand in je mailbox... 't Is inderdaad heel mooi! De winnares van een Oekraïense talentenjacht. Ze vertelt het verhaal van het verlies van levens in WOII, een zeer universeel thema, dat mensen nog steeds roert. De Slavische muziek erbij maakt het geheel compleet.



Naast het ontroerende verhaal, moet je toch opmerken dat die vurige dame talent heeft en haar wijze van vertellen origineel is. Ze maakt prachtige beelden.
Tekentalent!
Acht minuten stil zitten, kijken en genieten.

You've got mail.

Deze morgen, zoals meestal 's ochtends, eerste werk, mailbox nakijken. Leuk berichtje, reactie van Megs Waterous, de dame van het sgrafitto-artikel enkele weken geleden. Na al die bezoekjes vanuit België, wilde ze wel eens weten waar die plotse belangstelling vandaan kwam. Ze vindt dat mijn blog er dynamisch en interessant uit ziet. Haar man is afstammeling van Nederlanders, maar ze betreurt het dat ze onze taal niet kan lezen. Ik heb haar een vertalingske bezorgd.

Binnenkort komt er nieuw werk op haar site te staan, haar oven is bijna afgekoeld...

En zo heb ik haar nog maar eens bezocht. Er staat ook een heel deel over technieken op, weer met interessante links. Bij celadon verwijst ze naar het Japanse keramisch informatieve netwerk, waar ik ook al menig keer op verdwaalde. Je kan er beginnen bij het begin en de geschiedenis van het Japanse porselein lezen, geïntroduceerd door de Koreanen en beïnvloed door de Chinezen. Als je alle historische stijlen uit elkaar kent (!), wordt het tijd om de grootmeesters aan te pakken, met op kop Hamada Shoji, uiteraard.

Vandaar is het kleine stap om het Museum van de Oosterse keramiek te bezoeken in Osaka, een site met een schat aan informatie over de geschiedenis en al de gebruikte technieken. Heel grappig is het onderdeel over de motieven en symbolen die voorkomen op het Oosterse keramiek, de cultuurshock wordt even heel erg voelbaar: draken, phoenixen, tijgers, vleermuizen, lotus en bamboe... Het is een schat aan informatie over de technieken, de glazuren, de ovens,... Ja, je zal wel even bezig zijn om dit allemaal door te nemen.

Je kan bovendien de site in het Japans bezoeken.

Benieuwd of er straks een berichtje uit Japan in mijn mailbox valt...

Chocolaatjes en bubbels.

Het leek wel Kerstmis, de boom en cadeautjes, net als vroeger, toen ik klein was. Boodschappen doen, het vergt af en toe een dosis zelfbeheersing, zeker nu elke winkel zich stilaan weer hofleverancier van de kerstman wil noemen...

Ik weersta net niet aan een doos chocolaatjes met een illustratie wuivende katten van Philippe Geluck (wat een heerlijke naam!) en proef nog voor mijn middagmaal, alle pedagogische bedenkingen ten spijt, zo'n heerlijke kattekopje... En, o ja, mijn favoriete bubbels staan in promotie, 25% korting, alstublieft, dat kun je niet laten staan!

Moet ik me schuldig voelen? De zon piept tussen wat wolken heen. Maandag, regen, dinsdag, regen, woensdag, regen, donderdag, regen, vrijdag, regen, zaterdag, regen, zondag, regen, maandag, opnieuw regen, tijd voor een regenboog zeker? Ik pak mijn schop en ga op zoek naar die pot goud aan de voet. Besef even later dat ik waarschijnlijk aan het verkeerde uiteinde heb gegraven... Maar, die chocolaatjes, die zijn binnen. En die bubbels ook. En een beetje verse buitenlucht.

Frank De Winne, hij is ook terug in de buitenlucht, na zes maanden! De arme man gaat nu onderworpen worden aan allerlei testen. Goed voor iets? Afwezigheid van de zwaartekracht, recuperatie, spiergroei, mijn mannenvolk heeft er de mond van vol. Thibault leert mechanika, vader en grote broer doen mee. Ik ben blij dat ik enkel maandagavond naar de les ben, zwaartekracht nog steeds ten volle aanwezig...

Maandag is hier veggie-dag. Overtuigd van de noodzaak ben ik niet, maar ik ben ook niet zeker dat wij hier op aarde gezet zijn om al die mooie beesten op te eten. En als ik een koe zie in de wei, associeer ik dat niet met die heerlijke steak op mijn bord, dus een dagje zonder in de week, kan best, wat mij betreft. Een dagje of twee vis in de week, daar ijver ik ook voor, niet omdat die arme landbeesten gespaard moeten worden, dan wel omdat die rivier- en zeebeesten zo lekker zijn!

Dinsdag is het heerlijk ontwaken, nog een beetje moe omdat maandag zo lang duurde, ik niet meteen inslapen kon en het dan daarna zo moeilijk opstaan is, maar ook en vooral omdat mijn boys dan zo lovend zijn over mijn inspanningen om de veggie-dag tot een goed einde te leiden. Ze aanbidden mijn veggie-lasagna, ze smullen van mijn hartige veggie-taarten en ze zijn gek om mijn supersausen met kaas en/of noten. Het is mooi je inspanningen beloond zien!

En toch, dinsdag is een beetje moeilijk, week weeral begonnen, weekend voorgoed voorbij, lichte nostalgie, verijdelde poging de vergankelijkheid halt toe te roepen. Boy, wat klinkt dat zwaar!

Boodschappen doen, al die verleidingen min of meer weerstaan en dan weer: De Koploper. Bestellingen nakijken, opvolgen, de deur openen en klanten ontvangen. Twee dames, de ene betaalt, 't gaat op de klantenkaart van de andere, nieuw clubje, de dames tonen elkaar wat ze kunnen. Een beetje weemoed van mijn kant, ik speel ook graag met modder met andere dames.

Ik breng broodkruimels naar mijn hennetjes, ze zien er fantastisch uit, al die regen ten spijt! Twee trotse kippetjes, ze tonen elkaar wat ze kunnen, de ene kakelt, de andere zet het op haar kaart (?). Ik draai me om en wandel terug naar mijn toonbank, de volgende klant dient zich aan.

Mal zijn, mal doen.

Volgende zaterdag begint de "Interactieve Mallencursus". De inschrijvingen bewijzen hoe groot de interesse voor het werk van Monika Patuszyńska is, maar ook hoeveel mensen zich wel eens willen wagen aan het maken van een mal.
Enkele jaren geleden op een keramiekmarkt in Nederland heb ik het werk van Monika gezien, het setje Tea for One. Het staat nog in mijn geheugen gegrift, vooral dan de industriële perfectie. Het was zo weg geplukt uit een design winkel.


Het vraagt een perfect afgewerkt basismodel, een groot inzicht in het maken van mallen en een gedreven hang naar perfectie bij de productie van zo'n mal. Het is niet evident de verschillende stadia van het krimpen van de klei juist in te schatten, de dikte van het aangebrachte glazuur in te calculeren om toch tot een goed passend en professioneel ogend resultaat te komen.
Dit model is er de stille getuige van dat Monika haar vak kent. Net zoals een schilder van abstracte doeken zijn kritisch publiek eerst moet overtuigen dat hij ook "écht" kan tekenen a.h.v. een aantal realistische en natuurgetrouwe studies.

De cursus is wel opgebouwd naar het huidige, meer experimentele, maar minstens even professionele werk van Monika. Daarmee wil ik duidelijk stellen dat we hier niet meteen gaan aanleren hoe je de perfecte mal maakt. De mallen die wij nodig hebben zijn goed aanzuigend, door het gebruik van het juiste gips in de juiste verhouding, en het zijn mallen van correcte basisvormen, die later de speelsheid van haar technieken ten volle tot haar recht laat komen.
Als je de techniek onder de knie hebt, staat de deur open naar meer ingewikkelde vormen, maar dat is nu niet aan de orde.

Tijd voor een beetje "spielerei". Ik worstel nog af en toe met het "andere" taalgebruik hier in West-Vlaanderen. Een mal heet hier dan ook een "moele/moule" en men weet soms niet meteen waar ik het over heb als ik over mallen spreek. Dat belooft voor de les...
In Nederland houdt men het vaak bij het woord gietvorm, dat neutraal is en ook meteen heel zakelijk zijn doel aangeeft. "Mal" heeft ook nog een andere betekenis in Nederland, namelijk gek, dwaas. Zaterdag staat in het teken van het mal-zijn of het mal zijn of wordt het mal doen? Of giet-vormen, gietvormen of moules, met of zonder friet of toch la moule parquée? (Ik denk dat het stormachtig weer met mijn zinnen speelt...)

De twee kippen.

Benieuwd hoe het verder ging met onze 2 nieuwe bewoners?

Gezien de jeugdige leeftijd van ons buurmeisje hebben de kippen aangepaste namen, de bruine heet Mega Mindy en de witte Dora. Onze jongens hebben Mindy gebannen, met Mega (uitgesproken als Megga dan) en Dora kunnen ze leven.

Mega zat nu al 2 weken op haar stok, zonder veel beweging. Ze pikte wat als niemand bij de draad stond, verder zag of hoorde je haar niet. Dora werd uit de luier(doos) in de arena gewipt en gelijk begon de conversatie. Wat gebrabbel, waarbij ik me afvroeg hoe ze meteen wist dat er nog een kip zat. Mega besloot na wat antwoorden zelfs van haar stok te dalen. Ik was opgelucht dat ze elkaar blijkbaar terug vonden.

Dat had ik gedroomd! Mega kwam haar terrein bevechten. Als echte kemphanen stonde ze tegenover elkaar en er ontspon zich een hitsige bekvechterij met veel gekakel. De witte was toch wat verzwakt en moest tenslotte het onderspit delven. Ze zocht beschutting onder de dorre bruine varens terwijl de bruine mega-hard in haar gat begon te pikken. Ik begon nu toch te twijfelen over de reünie, heeft een kip voldoende geheugen om zich haar oude erf-genote te herinneren? Ik tikte even tegen de draad om de oneerlijke strijd te stoppen. Wat volgde was een heerlijke tango. De bruine toonde dat alles van haar was, Dora daagde net genoeg uit, om dan toch weer weg te lopen als Mega het op haar kippenheupjes kreeg. Tja, de witte gaf zich niet echt gewonnen, maar voorlopig was de bruine wel de baas.

's Avonds werd er druk gespeculeerd hoe dit ging aflopen. Mijn mannen dachten dat Dora, eens hersteld, haar plaatsje naast Mega zou krijgen. Ik vroeg me luidop af of het "eens de baas, altijd baas" niet zou worden. En kijk, de volgende dag bleek al dat het manvolk gelijk kreeg. De "zussen" lopen nu rustig naast elkaar te pikken. Het is voor allebei een duidelijke verbetering.

Merel is even komen inspecteren en liep al meteen een rondje met Dora onder de arm. Ze zag dat het goed was.

Ter zake.

Naast een column moet een beetje krant natuurlijk ook over wat serieuzere zaken berichten...

Gelukkig meteen stof gevonden toen ik even een bijpassende afbeelding zocht om het vorige berichtje wat in te kleuren. De foto van de eieren, haalde ik uit een artikeltje bij de nieuwsberichten van een museum in Groningen, Nederland.

De Franse top-ontwerper Philippe Starck, op zich al een blogartikel waard, mocht er een paviljoen inrichten en dat bleek een jaar geleden de ideale omgeving voor een deel van een groots opgezette tentoonstelling rond Chinese kunst, op basis van de geschiedenis van de Verenigde Oost-Indische Compagnie, die aan de basis van de invoering van het porselein in Europa ligt: Go China!

Het project is ten einde, maar je vindt nog heel veel info op de interessante site van het museum. Er is nog steeds een vaste collectie Aziatisch keramiek. Het is trouwens een samenwerkingsproject tussen enkele Nederlandse musea: het Groninger Museum, het Amsterdams Rijksmuseum, het Gemeentemuseum Den Haag en het Keramiekmuseum Princessehof. Ze hebben alles gebundeld in een overzichtige website. Een must voor de liefhebbers!

Nu is kunstgeschiedenis niet meteen mijn favoriete vak, maar je vindt er de merktekens van de verschillende dynastiën, de zegel- en symboolmerken en een overzicht van de Europese afbeeldingen die je terug vindt op Chinees porselein. Alles netjes en overzichtelijk geclasseerd.

Je kan met de zoekfunctiewerken per streek, tijdstip, stijl of whatever topic opzoeken. Je kan zelfs vragen stellen over van alles behalve de waarde van een stuk. En dan sta ik toch wel even paf van de schat aan informatie die hier zo krachtig werd gebundeld!

Op bovenstaand porseleinen bord zie je de kruisiging van Christus met een duidelijk Chinese invloed...

Bij deze: een tip voor de liefhebbers of de Chinese(!) vrijwilligers die info (moeten) zoeken over het onderwerp. Of, wie weet, een doel voor een citytrip voor een overtuigde en achteraf ook onderlegde keramist.

Nieuw rubriekje?

Als dit nu een krant was, dan had ik zeker een nieuw rubriekje, een column (Wikipedia: een kort stukje proza waarin de auteur spits en uitdagend zijn mening ventileert) of op een z'n minst een heerlijke strip! Er is opnieuw uitbreiding in onze dichte familiale kring. Neen, zwanger zijn zit er helemaal niet meer in (heerlijk uitdagend stukje proza...) en een tweede lief, enfin een lief voor de andere zoon, bedoel ik dan, is ook niet echt in zicht. Tenzij ik iets heb gemist.

Neen, we hebben sinds kort 2 kippen.

Het verhaal.

Onze buren zijn jonge mensen, 3 kindjes, een open en vrij lege tuin met een kippenren en een voliere. De liefde voor de vogels heeft de dame in kwestie van huis uit meegekregen (het uitdagend stukje proza, weet u wel?!). Een tweetal zomers geleden kwamen de kippen erbij. De oudste dochter, Merel (neen, geen vogeltje, een eeuwig lachend meisje), toen zo'n 5 jaar oud, liep al snel rond met één of twee beesten onder de arm. Men kiest er, toch wat de kippen betreft, voor de vrije opvoeding en de beesten mochten dus zo in de tuin rond lopen, achter het huis, naast het huis, in de voortuin en ten slotte ook op straat. Dat laatste was niet echt de bedoeling, maar die kippen hebben niet helemaal hetzelfde begrip van territorium. Mijn zoons hebben de bruine en de witte kip af en toe terug naar huis gejaagd omdat ze hun leven waagden tussen de auto's.

Blijkbaar hebben ze op een bepaald moment de benen, eh, de vleugels genomen en zijn ze niet meer terug gekeerd. En blijkbaar werden ze deze zomer vervangen. De biokippen van weleer, die groene colesterol-arme eitjes legden, wel geknipt, maar toch vliegziek waren, werden ingeruild door gewone witte-eieren-leggende-en-niet-vliegende exemplaren, die blijkbaar een iets minder vrije opvoeding genoten. Af en toe werd er zo druk geproduceerd, dat ook wij in de opbrengst deelden.

Maar nu, tegen het vallen van de bladeren, is de bruine kip terug gekeerd van vakantie. Alleen, ze wilde ook wel haar territorium terug en bleef maar vechten met de nieuwe bewoners. En zo stonden ze, op zaterdagmiddag aan de draad, net toen wij druk in de weer waren om op te ruimen want er werd bezoek verwacht.

Achteraan in onze tuin is een hok waarin een paar jaar fazanten hebben gezeten, eentje die hier ook was binnen gevlogen op een keer, door niemand in de buurt gemist werd en niet meer weg wilde, en een tweede, een mannetje, dat we er als gezelschap en met het oog op kleintjes hadden bijgekocht. Maar het boterde niet zo goed in de menage en blijkbaar is het kweken van fazanten niet zo evident... Ten slotte zijn ze na jaren allebei gestorven, eerst Fraza, daarna ook Fonzie.

Onze buren hebben de fazanten nog eten komen geven in de vakantie en nu was hun vraag of die bruine kip niet bij ons mocht, in het hok, dat ook draad bovenaan had, indertijd om de katten weg van hysterische Fraza te houden. Daar kon ze niet meer weg vliegen...

Goed idee, Merel pakte haar bruine vliegkip onder de arm en kwam ze in ons hok steken. Ondertussen was dat hok een varenjungle geworden, er moest dringend wat gesnoeid worden! En gisteren stond mijn buurvrouw aan de deur met een lege doos Pampers. De doos bleek niet echt leeg, de witte kip zat erin. Een beetje mager en wat kaal geplukt, maar duidelijk fit. We waren allebei verheugd dat de "zusjes" herenigd zouden worden.

Wordt vervolgd...

Kaolien.

Victor Greenaway is een goede en geanimeerde verteller, zoals ik al zei. Hij had een leuke anekdote over de porselein die hij gebruikt. Het is een soort die gemaakt wordt door Imerys, een Frans bedrijf in Bretagne. Hij vertelde dat de fabriek de ontginningsrechten heeft gekocht van een kaolienmijn in New Zealand. (New Zealand ligt naast Australië, waar Victor vandaan komt en tot voor kort een groot deel van het jaar verbleef.) De Fransen voeren de delfstof kaolien, basis om porselein aan te maken, in vanuit New Zealand naar Frankrijk. Hun porseleinbroden, aangekocht door Victor, werden dan naar Australië verscheept. Victor draaide dan in Australië het porselein tot afgewerkte keramiek, die dan op zijn beurt terug werd verscheept om in het Europese continent in galerijen tentoon te worden gesteld... Of hoe hij van kaolien een beetje wereldreiziger maakt.



Grotere kaart weergeven

Ik ben eens even gaan kijken naar de streek van Bretagne, waar de fabriek gelegen is. Hier, op de satelietfoto van Google, zie je duidelijk de witte kaolien, die aan de oppervlakte komt. Een klant vertelde ooit dat je de brokken zo kan rapen langs de weg. Of je er iets mee kan doen, is een andere zaak?!



Als eeuwige keramiektoerist, ben ik ook even de streek virtueel gaan onderzoeken. Ik vond een mooie site van het plaatsje Ploemeur met Kergantic, waar een grote kaolienmijn is, in Bretagne. Bij de originele fotogallerij vind je een mooie reeks sepia zichtjes uit vervlogen tijden.

Alweer een mogelijke nieuwe vakantiebestemming?

Blij weerzien...

Vorig weekend was ik in Brasschaat, mijn ouderlijke thuis bij mijn mama, op bezoek. Ik wist dat Victor Greenaway er ook was, op misschien 1 km van de deur om een workshop te geven in Atelier de Cirkel. Ongeveer 2 jaar geleden was hij hier, in De Koploper, om een workshop te geven. Als het even kon, wilde ik hem wel terug zien. Maar het paste helemaal niet in het programma die dag...
Toen belde er een vriend, die wist dat Victor een lezing gaf in Zottegem, een lezing met demonstratie, op dinsdagavond. Er was blijkbaar geen bezwaar dat ik even mijn neus binnen zou steken. Toen mijn winkel dicht was, reed ik er naartoe. 60 km is nog altijd veel minder ver dan Orvieta, Umbrië in Italië, waar vandaan de mails van Victor de laatste tijd komen.



De lezing was bezig toen ik binnen kwam, in een verduisterde ruimte. Tijdens de pauze liep ik op hem toe. De man was zeer aangenaam verrast dat ik tot daar was gekomen! Hij vroeg naar mijn familie, vertelde de laatste nieuwtjes over de zijne. We bespraken zijn nieuw werk, dat ik heel verfrissend vind. (Kijk eens op zijn site, klik op zijn naam, hierboven.)
Daarna gaf hij een demo. De foto's zijn wel van een iets mindere kwaliteit, want ik had enkel mijn gsm bij met ingebouwd fototoestel. Hij heeft me een aantal vragen beantwoord, nu kan ik ze stellen, nu ik zelf al eens met het witte goud aan de slag ging. Ik heb er veel van opgestoken, in die korte tijd. Let ook op de concentratie waarmee hij die grote vorm afwerkt tussen twee metalen lomers, getuigend van een uiterst stabiele hand en jaren ervaring.
Vriendelijke, innemende, grootse man, met een enorme vakkennis en de nodige flair om zijn verhaal te brengen, ik hoop dat ik hem ook nog eens kan uitnodigen om bij mij te werken. Volgend seizoen misschien?...
O ja, voor mijn collega porselein draaiers, we hebben ons vragen gesteld over zijn struukje met het trommelstokje, het antwoord kan je zien op de diamontage.
Merci mensen in Zottegem dat ik erbij mocht zijn.
Merci Victor en tot gauw!

Sgrafitto.

De techniek van het krassen. Het heeft me tot nu toe niet echt zo veel gezegd. In het kader van de workshop van het werken met engobe heb ik het wel eens geprobeerd, maar echt mooie resultaten verkreeg ik niet.
Tot ik deze ochtend weer eens even een keramisch begrip intypte, liet Googlen en op deze site terecht kwam: Moon Willow Studio . Megs Waterous, een vrouw veronderstel ik, maakt keramisch werk dat voor een groot deel onder die noemer valt. En wat voor werk!

Eerst even uitleggen wat sgrafitto is. De term betekent krassen. De meest eenvoudige vorm is het inkrassen van motieven in de leerharde klei. In een volgend stadium kan je eerst een gekleurde laag aan gaan brengen op je ongebakken werkstuk, een gekleurde sliblaag (pure ingekleurde klei, liefst dezelfde als je werkstuk, maar zeker zonder chamotte, met een kleurend oxide of een body stain) of (sinter)engobe (een soortgelijk recept waarbij een klein of groter gedeelte van de klei vervangen is door glasvormers en eventueel smeltmiddelen, maar nog steeds onvoldoende om van een glazuur te spreken). Engobes geven een mat oppervlak. Om de kleuren intenser te krijgen, kan je er achteraf nog een transparant glazuur over leggen.

Tot zo ver het zuiver technisch gedeelte van het verhaal.
De gekleurde lagen op elkaar maken het wel mogelijk om daarmee te gaan spelen. Als je doorheen de bovenste laag krast, komt de onderliggende tevoorschijn. Met leerharde en dus ongebakken klei komt dan de kleur van de klei in die groeven. Je kan dit 'netjes' gaan doen, zoals een glasraam, maar je kan ook speels 'gewoon' wegkrassen, zonder gelijke diepte aan te houden.
Dan krijg je dynamische werkstukken zoals je hier ziet.

Ook in glazuurlagen over elkaar kan je gaan krassen om de ene laag doorheen de andere te halen. Daarover later wel eens meer, als ik weer eens een andere keramist vind die daarmee mooie dingen maakt...

Over tartraten, oxalaten en citraten...

Ja sorry hoor, lieve mevrouw, die daar een opmerking over maakte, mijn blog is een beetje de afspiegeling van waarmee ik bezig ben op keramisch vlak en ja, momenteel is dat porselein. Dus wordt het nog maar eens iets moois uit dat domein dat ik ga tonen...

Angela Mellor is een groooote Engelse keramiekdame, met een mooie palmares, maar vooral, een prachtige collectie werken in translucent (bone chine) porselein. Landschappen, licht en de littorale omgeving inspireren haar, alsmede het medium fotografie waarmee ze de mysterieuse kwaliteit van licht kan vangen, zo stelt ze in haar statement.

Als methode werkt ze met (gegoten en geboetseerde) bone china, een porseleinsoort op basis van beendermeel en haar kleuren schildert ze met oplosbare zouten, niet meteen een voor de hand liggende methode. Tartraten, oxalaten en citraten laten mevrouw Mellor toe haar indrukken op het fragiele keramische canvas aan te brengen.
En het resultaat mag er wezen!
Het lijkt pure alchemie dat deze dame bedrijft en dat is nu net een domein waarin een gedreven keramist zich wel eens lijkt te begeven. Al in de middeleeuwen waanden Duitse chemici zich wellicht alchemist toen ze op zoek gingen naar het maken van porselein en ook het spelen met glazuren en lusters leunt dicht bij deze wonderlijke magie aan.
Voorlopig is het vechten met het witte goud voldoende magisch voor mij, maar eens dromerig kijken wat anderen ervan 'bakken' houdt een mens bescheiden...

Mallencursus extra.

Geïnteresseerden voor de workshop met Monika, die zelf al voldoende kennis hebben van het maken van mallen, nemen best contact op voor een aangepast voorstel.

Interactieve mallen.

Wat is dat nu weer, interactieve mallen? Eigenlijk zou het juister zijn: interactieve mallencursus, maar dan is een stukje van de magie ervan af.

Nochtans, magie is er voldoende aanwezig! Als je ziet wat Monika Patuszyńska (zie foto) doet met haar mallen en afgietsels, dan kan je toch wel even versteld staan. Ze maakt wonderlijke creaties en ze zijn stuk voor stuk uniek. Dat zou je niet verwachten bij mallen, hé?!

Kijk hier maar even rond op haar site...

En Monika komt naar De Koploper.

Het is niet zo maar een passieve cursus. Er wordt veel inbreng van de deelnemer verwacht. Onder begeleiding, wel te verstaan. We beginnen er al aan eind november, begin december. In deze sessies leer je waarvan en hoe je een mal kan maken. Daarna wordt er verwacht dat je aan de slag gaat en in de tweede helft van februari 2010 opnieuw aantrede doet, ditmaal met je eigen zelfgemaakte mallen onder je arm.

Dan halen we er het maximum uit met gietklei. Uiteraard kan je intussentijd nog even contact opnemen met De Koploper als al dat zelf gieten niet vanzelf mocht gaan...

In februari 2010 gaan we gietsels versnijden, monteren, inkleuren in de klei en rechtstreeks in de mal. We halen alles wat er te halen is uit die mallen zoals ze zijn.

Want einde maart komen we pas echt voor de magie! Monika gaat genadeloos aan de slag met je gipsen vormen. Creatief zijn heet dat. Je leert nu een totaal nieuw concept in het gebruik van mallen kennen. Maar ondertussen zijn we volleerd mallenmaker en kunnen we er alleen maar van leren en genieten.

Je zal versteld staan van wat je nu kan gieten. Met haar gaan we met porseleingietklei aan de slag.

Omdat de houtoven nog veel magie aan je werk kan toevoegen heeft Marnic de Lange ingestemd werkstukken mee te bakken. In optie kan je dus je porseleinen werk nog bij hem laten stoken. Monika zal ook bij de stook aanwezig zijn. Je kan ook zelf deelnemen aan het Grote Gebeuren...

Na Pasen kan je dan je eindresultaat ophalen.

Het begin van een nieuw leven voor de mal: het resultaat van een interactieve mallencursus. Bij de hoofding "cursussen en workshops winter 2010", linkerkolom op dit scherm, vind je alle details over de data en de prijs van deze unieke cursus. Klik maar even aan.

Er staan ook opnieuw 2 draaicursussen vermeld voor de liefhebbers. De eerste is een gewone basiscursus van 5 weken, 10 sessies. Tijdens de tweede kan je leren draaien van de mast, een beproefde techniek om snel serietjes gelijkvormige voorwerpen te maken of bijvoorbeeld dekseltjes te draaien. Deze cursussen worden gegeven door Dirk Vanhaeren.

Van de wijs????

"Kan je een beetje vroeg komen? Dan kan ik daarna naar mijn werk." Bij de bevestiging beginnen mijn hersenen op slag te werken: maandag na sluiting meteen inpakken en weg wezen naar de les, dinsdag vroeg leveren? Wanneer laden? Een beetje planning, een beetje compromissen en vooral, pijnlijk weinig slapen. Als de les gedaan is en ik rij naar huis, dan moet ik goed wakker zijn, dus ben ik dat na die 40 minuten uiteraard thuis ook nog. Slapen zit er niet meteen in en dan is die wekker om 6 uur niet echt zo welkom...
Enfin, ik slaag er zelfs in gewassen en aangekleed te zijn om 7u30 en bel mijn vriendin op. Bij haar is dat een normaal uur en dan heeft ze al een heleboel werk verzet. Zo'n boerderijtje vraagt wel om een actieve madam aan het roer. We kletsen wat over het afgelopen weekend en daarna vertel ik mijn jongste dat zijn fiets nog naast de lading mee kan en ik die richting uit moet.
Zalig ritje, prachtige hemel, paars, lila, blauwe lucht, mooie wolkentekening! Snelle levering en dan weer terug. Onderweg naar huis, The Eurythmics op de radio: "there must be an angle", loeiend hard, dan hoor ik mezelf niet meejodelen. Annie Lennox zingt: "I'm thrown and overblown with bliss" en ik zie de surrealistische videoclip weer voor mijn ogen, met de commedia dell'arte-figuren, de man als het galloperende paard, de kind-engeltjes, de castraat (is dat geen vrouw?), de koning met het hartje op zijn kaak...

Maar, I'm thrown???? Wat wil dat zeggen? Thuis even in het woordenboek duiken, ik wil dat ook wel: "thrown" zijn, denk ik toch. Blijkt dat het "van de wijs brengen" is... (Laat nu jullie hersentjes ook maar even werken en een aantal linkjes leggen.)

Ik surf naar Youtube, de wondere wereld van filmkes. Je tikt daar een of meerdere zoekwoorden in en... hupla, beter dan tv! Ik tik: porselein en muziek in, maar dan in 't Engels. En zie:

...
Tja, hier moet je zelf even klikken, want ik kan hem niet plakken, (laat nu jullie vingertjes maar even werken en een linkje pakken) maar het is de moeite: dat kunnen met porselein!!!!! Alleen, de muziek is niet even mooi en rustig...
(Je kan ook verder wat snuisteren op deze site, maar het is nogal onoverzichtelijk en vol met publiciteit.)

Buren.

In mijn straat woont een dame die recentelijk haar levensgezel verloren heeft. Ik zie dat ze gelukkig veel bezoek krijgt. Alleen slaat het gemis op sommige momenten ongenadig toe, zoals op zondagavond als we papier buiten zetten voor de ophaling. Deze week had ik dat opgemerkt en kon ik haar doos op de stoep zetten, misschien zie ik dat volgende keer net niet...

Mijn vriendin woont in de straat, we plagen elkaar, proeven elkaars soep, vinden soms steun bij elkaar om eens goed te zagen, doen samen yoga en krijgen samen de slappe lach als de kopstand ter sprake komt...

In mijn straat zijn er vele huizen waar ik al eens ontvangen werd. Een paar keer per jaar zitten we eens samen op een geïmproviseerde zomerse BBQ of om te 'nieuwejaren'...

Ik ken vele kindjes en jongeren bij naam in mijn straat en plak zowat overal de juiste gezichten op de deur van hen die erachter wonen.

Dat speelde door mijn hoofd, nu net, omdat ik bedacht dat het volgend weekend Buren Bij Kunstenaars is. Sinds nu toch al enkele jaren werken Noord-Frankrijk en West-Vlaanderen samen in dit project. Alle mensen die zich bezighouden met Kunst en ook met kunst kunnen inschrijven om mee te doen. Ieder jaar zijn er meer die zich geroepen voelen. De organisatie is ook enorm gegroeid, ze beschikt nu over een zeer mooie geïllustreerde site. Je kan bij elke deelnemer eerst eens even gaan kijken of zijn werken je de verplaatsing waard lijken, want het zijn niet allemaal écht je buren, hé!

Keramiek is maar 1 van de disciplines, er zijn er nog vele andere te ontdekken. Voor ieder wat wils heet dat.

Ik heb ook al enkele keren meegedaan. Dit jaar besloot ik een beurt over te slaan. Ik vind dat ik niet echt wat te tonen heb "als kunstenaar" en het past ook in mijn "onthastingsvisie" voor dit jaar...

Ik weet maar al te goed hoe hectisch deze laatste voorbereidingen zijn voor alle deelnemers...

En wie weet, misschien ga ik zelf wel eens op pad. Jammer genoeg zijn die 2 à 3 dagen niet voldoende om iedereen te bezoeken die ik zou willen, maar ik wil toch graag iedereen vruchtbare tentoonstellingsdagen toewensen! Enneh... vele buren op bezoek!

Wederdienst.

De Koploper woont eigenlijk in een gewone straat, een gewoon huis tussen de andere. Het voetpad is niet recentelijk heraangelegd en vertoont tekenen van de tand des tijds. Als er geleverd moet worden, zet ik enkele plankjes klaar om de goot te overbruggen met de transpallet, want een ton in beweging krijgen is niet zo eenvoudig en als een wiel zich klem rijdt in een oneffenheid, moeten de chauffeur en ikzelf hard labeuren om de lading weer op het juiste spoor te krijgen. Eén man zie ik graag komen in dat opzicht. Hij parkeert de camion een ietsje schuin, zodat de laadklep op de rand van het voetpad rust en rijdt dan zonder problemen de hele vracht binnen. Het was de allereerste koerier die aan mijn deur stond en hij blijft mijn favoriet! Ik heb het al vaak willen suggeren aan zijn collega's, maar ik weet niet hoe ik het moet overbrengen aan dat stoere mannenvolk zonder hun eergevoel aan te tasten...

Mijn slechtste ervaring ooit was een Franse levering. Mijn zoon was ziek en de school belde om uitleg voor zijn afwezigheid, ik verwachtte de dokter en wist nog niet wat er aan de hand was, net toen die man aanbelde met een lang verwachte zending. Ik stond misschien ook wat scherp, toen hij al meteen begon te zuchten en te vragen of er een man aanwezig was om te helpen: "Il s'agit d'une tonne de terre, hé!" Nu zijn de meeste van de pallets zo beladen als ze hier toekomen, maar dat vond de man geen argument. Hij vroeg me of ik een ander pallet had. Ik dacht dat het om een retour ging om in te ruilen, zodat er geen kosten hoeven aangerekend te worden en liep met de telefoon aan mijn oor (de school over mijn zoons afwezigheid, precies, ja) om een leeg pallet. Groot was mijn verwondering toen hij aan de overzijde van de straat de krimpfolie van zijn pallet begon los te trekken. Hij begon gewoon die pallet over te laden! Toen hij halverwege was, trok hij het gevaarte met slordig gestapelde broodjes klei over de weg. Het gevolg laat zich raden: de Groeningestraat over de gehele breedte versperd door een verlies van lading. Ik was ondertussen woest! Toen moest ik nog komen helpen omdat hij "mal au dos" had van al dat verleggen van die klei. Ik kon niet anders want de rij wachtende wagens groeide snel. Eerst heb ik van het gebeuren toch nog even een fotootje gemaakt, iets wat ik altijd doe als er iets mis is bij de levering.

Enfin, alles geraakte aan de overzijde en ik had mijn kalmte terug gevonden door het sporten. Dat doet een mens deugd, hé. Mijn toch wel af en toe commerciële geest was weer helder, ik keerde de kar en begon medelevend mee te zeuren en zagen over het harde werk als vrachtwagenchauffeur. Na het levensverhaal en de arbeidsperikelen van deze man te hebben doorlopen, vroeg ik vriendelijk of hij zijn problemen op mijn leveringsbon wilde vermelden. Blijkbaar was er bij het laden ook iets mis gelopen want het pallet was al wat uit evenwicht geweest en gekanteld tijdens het transport. Hij vermeldde hoeveel pakken klei er beschadigd waren en zei me: "Alors là, je vous fait une fleur" en wachtte daarna blijkbaar nog op een fooi ook. Maar op dat vlak ben ik Oostindisch doof want ik vind dat een totaal verkeerd principe.

Het was de eerste lading van een nieuwe leverancier en dus een beetje penibel om te melden, maar ze hebben me alles vergoed en aan de hand van de foto op de transporteur verhaald. Ik veronderstel dat het cv van de chauffeur in kwestie met een lijntje werd verlengd of gaat dat niet zo in Frankrijk?

Maar ik geef toe, als er voor mijn deur een 10- of 20- of weet-ik-veel-hoeveel-tonner stopt, dat maakt indruk. Na de diepe zucht als zijn moter stilgelegd wordt, komen de gepensionneerden in de buurt meestal kijken, buiten of achter glas en geven niet zelden aanwijzigingen en wijze raad. Het brengt leven in de straat. Er zijn meer dan eens heel charmante mannen, zelfs in kostuum, die uitstappen uit hun wachtende wagen en lachend mee helpen duwen zodat iedereen weer snel verder kan. Andere mannen in overall rusten tevreden even uit, met zicht op het spectakel en op kosten van de zaak...

's Avonds als mijn troepen naar huis komen, wordt de oogst gekeurd. De ene zucht eens en vraagt hoeveel er naar mijn kelder moet en hoeveel ik rechtstreeks ga leveren, de ander maakt een grapje dat ik al een beetje ken onderhand en de derde vraagt of het nog voor vanavond is?...

Ik had nooit gedacht dat ik in tonnen zou denken als ik het over mijn werk zou hebben, maar soms heeft het er wel iets van. Al merk je dat niet echt als je de klant bedient en pakje per pakje boven haalt.

In dat opzicht zijn de grootverpakkingen van glazuren en grondstoffen toch iets gewichtiger. Ik slaag er al in een zak van 25 kg stevig te omklemmen en van en naar het eerste verdiep te sjouwen, maar bij 40 kg en meer geef ik forfait. Dan moeten mijn gespierde zoons in actie komen. Gisteren was het weer van dat. Er moest geleverd worden en er zaten 3 grote zakken van 50 kg bij. Mijn jongste zoon werd mijn assistent want de oudste gaat dinsdag duiken. Hij bekeek de zak en zei dat het wel moest lukken want dat het ongeveer het gewicht van zijn vriendinnetje was... Maar dat lieve kind legt dan ook gewillig haar armen in zijn nek en klemt haar benen om zijn lijf, mijn zakken zijn iets minder meegaand...

Met zijn leerboeken in aanslag en de radio dood, reden we naar de bestemming. Stil keek ik buiten naar de lichtjes in het duistere landschap. En alles werd keurig geleverd.

Deze ochtend zat hij daar weer, met zijn neus in diezelfde boeken. Of ik hem even naar school wilde rijden? Hij loopt deze middag een wedstrijd, op provinciaal niveau en is reuze sportief, maar kon ik hem die wederdienst weigeren? De fiets ging mee in dezelfde ruimte waar gisteren zakken en zakjes grondstoffen hun weg naar de klant vonden. De radio dood en ik, ik genoot stil van de kleuren die de opkomende zon tovert door de nevels boven de velden.

en poten.

Het gevoel is helemaal anders. Klei, daarbij voel je het zand nog, twee benen op de grond, handen en vingers (poten, dus) in het slijk der aarde. Maar porselein draaien, dat is zoveel tactieler, het sensuele slib op je handen...

Mijn eerste kennismaking was met Fritz Rossman. Drie bekertjes heb ik toen gedraaid met Southern Ice. De naam van dit porselein verwijst naar de witheid van bevroren water, de koele translucentie, zelfs indien wat dikker verwerkt. Maar het was een druk weekend en ik kon er niet echt van genieten.

21 september 2009, eerste les in de cursus "Porselein voor pottenbakkers" in Syntra. Er wordt een pak Ming porselein open getrokken. Meteen een sprong in het diepe. Ik ontdek dat ik wel een beetje kan zwemmen, maar dat het ook mijn enige troef is. Het verbaast ook wel, de mystiek rond het "witte goud" had me heel onzeker gemaakt. Maar het blijkt dat ik haast vanzelf dunner ga optrekken en dat vooral het gladde sensuele slib me verrukt. Pauze nemen zit er zelfs niet in en de hele nacht droom ik van het zachte gevoel op mijn vingertoppen.

Een week later mag ik zelf kiezen welke soort we gaan uittesten. Audrey Blackman wordt het. Al bij het kneden is duidelijk dat het hier om een dame zal gaan die respect gaat afdwingen. Ze laat niet met zich sollen, houdt niet van droge handen en geeft meteen lik op stuk als je je niet aan die regel houdt. Maar het lijkt ook dat ze beloningen achter de hand heeft... Een beetje weerstand maar toch een verleidelijke uitdaging, hm, daar hou ik wel van.

Derde sessie, de Limoges komt boven. Sec bij het kneden en als boter bij het centreren. ¡Ola, coger el toro por los cuernos! Dit beestje wil getemd worden. Strak moet ik mijn handen om het bolletje porselein houden of het loopt al mis bij het centreren en openen. Geen spelen en proberen, meteen weten waar je naartoe wil. Vraag me af of hier ook verborgen beloningen gaan boven komen?!

Thuis laat ik het beest nog een keer in de arena. En kijk, wat bij de andere soorten mij niet lukte, na wat warme lucht blazen, maak ik een mooie scherpe overgang in de bocht...

Foto's en besluiten, daar waag ik me nog helemaal niet aan, ik heb trouwens het voorgevoel dat een eerste ontmoeting niet voldoende is om geldige indrukken vast te leggen. Kijk uit naar een jaar lang trial and error.

(En Yasmine met het mooie "Porselein" mag er gewoon bij. Ook omdat het zo vreselijk jammer is wat er met haar gebeurde.)

Oren...

Dat ik soms een beetje eigenzinnig ben, hoef ik na al die blogavontuurtjes niet echt meer te illustreren. Het kan misschien vermoeiend zijn voor wie mij iets wil leren, het is dat zeker voor mezelf...

Oren, pottenbakkers maken er blijkbaar een erezaak van en meestal is dat ook terecht: een kruik valt of staat bij de harmonie van haar vorm met haar handvat. Maar ik krijg wel eens vaker te horen dat keramiek "oubollig" is, omwille van de traditionele vormen of kleuren van glazuren, en dat geeft dan ergens wel een steek op een gevoelige plek. Ik vind traditie niet meteen een lelijk woord, maar ik begrijp dat het in onze visueel gericht maatschappij met zijn enorme aanbod, moeilijk geworden is, zich te verzoenen met "esthetische vaste waarden". De glorietijd van het getal pi en de Gulden Snede lijken voorbij... Zou het? Een beetje gevaarlijk daar een besluit over te willen nemen, maar de trend van de kledingmode en aangesloten binnenhuisinrichting, wijzen op de onverzadigbare honger naar vernieuwing bij het publiek.

Daarom ben ik wel wat gefocust op keramisten die "iets anders" doen.

En jawel hoor, ik heb er weer eentje gevonden en deze dame wil ik wel eens voorstellen op deze blog: Nancy Ross. Klik hier en je stapt een andere wereld binnen. Niet die van de al dan niet "wannabee-ikebana-lovers" met hun verweerde houtjes, zonder twijfel vaak heel mooi, maar nu ook wel al gezien en nogal goedkoop om succes mee te behalen. Neen, Nancy Ross is een Amerikaanse dame die keramiek maakt die heel mooi af is, inclusief het handvat. Enfin, dat is mijn bescheiden mening.

Ze werkt met ribben van koeien, zoals het voorbeeld bovenaan bij dit artikeltje, met grassen die ze met keramiek hulpstukken bevestigt en ook met de klei zelf.

Ik ga ondertussen ook eens wat anders zoeken dan de getrokken handvatjes...

Er zijn nog mogelijkheden, denk ik.

Maar zelfs de getrokken handvatjes van Nancy Ross hebben karakter.

Oordeel zelf maar.

Kleimadammendag.

"Hallo, zeg, wanneer...?" "Och, kom maar af, donderdag, dan is mijn winkel toe en breng haar ook mee." "Hallo, ik heb gehoord dat..." "Wel ja, we maken er meteen een dagje van."
...

Ik heb eigenlijk veel werk, net zoals elke "vrije" donderdag, als er niet te leveren valt, dan moet er een bestelling opgesteld worden, een factuurke gemaakt, boekhouding, opruim, opkuis...

Ach, ik probeer, sinds de vakantie, het mooie weer wat te eren en rustiger te leven. Dus, de meiden, ze kwamen af vandaag.

Drie zotte keramiekmadammen, dat geeft vonken en vuur. Eh, letterlijk, hé, dames?!

Ze waren samen naar Harelbeke gereden, de rit had hen al goed opgewarmd. Van de ene kreeg ik een boeketje peterselie met stinkertjes, de tweede bracht de wellust hemzelf van een heerlijke snoeptaart mee. Nu ben ik in het geheel geen taartjeseter, maar die bakker maakt echt misdadig lekker spul! Een luchtig bodempje, een afsmakend crèmelaagje erover, een krans verse frambozen, toegedekt met een transparant lakentje zeer licht gesuikerde marsepein en een kroontje meringe dat even bruin geschroeid was. Ja, dames, niet te versmaden! Eh, ik bedoel dan natuurlijk die peterselie, want ik snoep eigenlijk niet...

Een hele dag genieten, grapjes vertellen, pikante en iets pikantere, ook heerlijke vette roddels, ook gewone verhalen en zelfs hier en daar wat van het diepzinnigere gedoe. Drie dames die elkaar nog wat meer uitdiepen. Drie dames in de tuin, grote parasol tegen enkele regendruppeltjes, drie dames kletsen over perikelen aan de draaischijf, weetjes over klei en porselein, geheimpjes over raku, teleurstellingen en verrukking...

Drie dames aan tafel, sla, tomaatjes, uiringen en wat beleg op de boterham, later op een stoel in de tuin, op de bank met de taart, nog later languit op het gras, schoudertje bloot, want nu steekt de zon wel een beetje. 2 senseo en 1 thee. Luisteren hoe de noten uit de boom van de buren valt. Foto's van keramiek tijdens de vakantie.

Een hele dag genieten, drie zotte kleigrieten en niet één vingertje heeft de natte klei gevoeld, maar de zoete smaak van al die klei(ne)praat zindert nog na op onze tongen.

Woordjes kijken... Honderd.

Weet je nog? Het was één jaar op 4 september laatstleden... Feest!
Ik vroeg me toen af of iemand tellen wou wanneer ik aan 100 berichtjes zat? Wel, Blogger telt voor mij. Bij ieder nieuw bericht hoort een nummer en ik ben aan 100 nu. Alleen, ik ben misschien niet echt aan feesten toe.

Het was gewoon een rustig familiaal weekend, niks bijzonders. Bovendien, het is voorbij.

Honderd? Misschien heb ik wel honderd appeltjes geschild? (Meer denk ik!) Misschien sneed ik mijn honderdste pak klei open? (Voor eigen gebruik, dan, zouden het er al meer zijn?!) Misschien heb ik mijn honderdste bolletje klei gecentreerd? (Dat zijn er zéker meer!) Misschien glazuurde ik mijn honderdste bekertje? (Twijfel ik aan.)


Niemand telde, ik al helemaal niet. Maar dit weet ik wel: dit is nummer honderd in de rij van mijn blogartikeltjes.

V U U R W E R K ! psssst, pssssst, psjioeffffffff.

Feestje?

Of

gewoon samen zitten,

mooie muziek

of

ongedwongen

zalige stilte,

misschien de zee?

De stem, jouw woorden,

of de mijne?

vertel maar,

ik luister wel.

Vertel maar,

of

zing,

misschien...

Zal ik nog eens

dansen?

Classement van gevoelens,

boosheid, pijn,

gemis, verwarring,

of nee,

vreugde, feest,

verhalen verhaald

maar twijfel...

Zin, zinnen,

gezind, bezonnen.

Woorden, word,

wordt, geworden.

Zijn?

Feestje?

De lof der zinnen.

Woordjes kijken.

En dan,

100 keer slaapwel.

Tot morgen.

101

woordjes kijken.

De wet voor de gulzigen.

Mijn zoon staat 's ochtends in de keuken, boterham te smeren in de vrije hand. Weer veel te laat opgestaan. Hij voelt de bui hangen en denkt de zaak te redden door wat humor en filosofie aan te wenden. "Welke wet is dat ook al weer, dat als deze boterham zou vallen, de besmeerde kant dan zeker het eerst de grond zal raken?"
Pa is niet echt vatbaar voor filosofie tijdens de ochtendspits en bromt wat. Ma ziet ook niet meteen humor in het vooruitzicht straks kruimels en choco te mogen opvegen, al dan niet van het aanrecht of de vloertegels.

De wet van Murphy, dat is zo'n dooddoener die zo ongeveer iedereen kent: àls de kans bestaat dat iets mis kan lopen, het dan ook mis zal lopen... Heb ze net nog mogen ervaren toen iets dringend gebakken moest worden en mijn oven het liet afweten. En mijn timing zat al zo strak in elkaar.
Toch heb ik al vaker mogen ondervinden dat doemdenken een veel belangrijkere factor is om iets fout te laten gaan. De westerse mens doet zo ongeveer de helft van zijn tijd dingen die net nu moeten gebeuren, acties waarbij er niks mis mag lopen of de timing komt in de problemen. Logisch dus dat àls er iets fout loopt, je die wet vaak aan kan halen. Je mag er gewoon niet stil bij staan. Gewoon doorbollen, aandachtig blijven en goed sturen en dan een beetje op geluk hopen aan de versmallingen.

Maar dat doemdenken... "Ik ben altijd de pechvogel." "Dat overkomt mij alleen." "Zoiets is typisch voor mij." "Dat gaat toch niks voor mij zijn." ... Da's erg, want het duwt je ego in een hoekje waar hij helemaal niet wil zitten en waar hij door niemand gered kan worden.
Daarom: kin omhoog, borst vooruit en ... proberen maar!
Wenkbrauwen fronzend de hoogte in.

Wat precies proberen? Wie? Waar?

Wel, de laatste weken zie ik veel nieuwe gezichten, nieuwe keramistjes en pottenbakkertjes in spe, vol goede moed. Ze kiezen nieuwe werktuigen en proberen klei uit. Enthousiast vertellen ze over de eerste lessen, ik word er zowaar nostalgisch van. Daarom...

even een gouden raad van tante veldspaat:

Ik gun jullie het allemaal: een fanstastische bezigheid waarin je jezelf eens lekker kan uitleven, je verliezen en met wat geluk dan heerlijk terug vinden. Geen doemdenken, maar onschuldig en gulzig alles uitproberen.
Ik wens jullie allen een prachtig begin!

En uiteraard ook weer een frisse start voor de gevorderden!

Appels en witte producten.

Ik zit weer op school. Ik vind bijleren ook heel motiverend. Het dwingt me in ieder geval om op vaste tijden met klei te werken, zij het deze keer draaien met porselein. U hoort er vast wel meer van, op een later tijdstip...

Alleen, ik was zo vreselijk zenuwachtig, het leek wel helemaal opnieuw beginnen. Het is een heel ander gevoel en opnieuw heb ik voor ogen waarheen ik wil en opnieuw doet het allemaal zijn zin, net zoals in de eerste draailessen. Ik voel wel dat ik al ietsjes zekerder ben aan die schijf als het boeltje de verkeerde richting uitdraait en in elkaar dreigt te zakken, maar toch maakt het zachte sensuele slib zowel mijn stress- als mijn emobeest wakker... Het was een fijne kennismaking, maar ze maakten me wel duidelijk dat er wat te leren en ontdekken valt.

Ik kom thuis en merk tot mijn verbazing dat al die porseleinen probeerseltjes de rit van Brugge naar huis hebben overleefd.

Ik open de deur en mijn neus vertelt me weer iets anders: appeltjes, appeltjes en appeltjes... Het ruikt heerlijk in huis. Mijn vriendin Kathleen heeft veeeeel appeltjes. Bijna té veel appeltjes.

Vorig jaar had ik na alle schilwerk, 17 kg appelmoes in de diepvries in de kelder.

En vorige week stond ze daar. Curver bakken vol appeltjes. Ik vind dat echt heel leuk zo'n oogst uit (haar) eigen tuin.

Later in de week moest ik leveren in haar buurt en besloot even langs te gaan, ze trakteerde me op boterhammetjes en ... op appeltjes. We hebben ze samen geraapt onder de boom. Als er eentje valt, schrik je wel even. Soms glij je ook uit in een rottende appel. Even bekroop me de verleiding om een appelgevechtje te houden. Maar het getuigt van weinig eerbied voor een van de meest gegeten vruchten aller tijden. Denk maar aan die stoute Eva en wat ze allemaal op wilde geven. Of wílde opgeven?...

De grote zak woog zelfs zwaar voor mijn stoere "fitness-grote-zoon".

's Avonds heb ik een ovenschotel gemaakt met zalm en puree op .... een bedje van courgette uit de Oostkampse tuin van Kathleen. Als dessert... precies: appelmoes met een vleugje kaneel.

Het is nu ochtend. Boodschappen gedaan, opgeruimd en even de witte oogst bekeken.

Ik moet het hierbij laten, ik ga appeltjes schillen en mixen om appelmoes te maken.
Als jullie Kathleen willen bezoeken, ze maakt prachtig servieswerk, écht de moeite waard! Draaien en vervormen of het een lieve lust is. Ze is een autenthieke keramiste-pottenbakster, die zelf haar kleien mengt, haar engobes en glazuren naar eigen recept aanmaakt. Het weekend van Buren Bij Kunstenaars doet ze mee: Vliegweg 24 in Oostkamp. Haar echtgenoot is imker en... ze hebben er schapen en... appeltjes...

Een mooi weekend.

Zaterdagmiddag. Winkel afsluiten. Even de aandacht vragen van de boys die "druk aan het studeren zijn", voor de X-box, maar dat straks in hun kamer verder gaan doen. Lijstje overlopen of we alles bij hebben, van landkaart, over cadeautje en slaapzak tot tandenborstel en haarborstel, en dan, hup, de baan op voor zo'n 250 km.

Mijn enthousiasme op de blog en in de winkel hadden een aantal klanten overtuigd ook eens een kijkje te gaan nemen en onderweg ontvang ik een sms om Empel te mijden, want wegenwerken zijn er de oorzaak van een uur file. Bedankt, dames! We nemen een andere verbindingsweg en omzeilen de vertraging.

In de late namiddag bellen we aan, aan de door bloemen omgeven deur van een Nijmeegs huis vol gezelligheid. Het wordt een mooie warme avond in een Grieks restaurant langs de kade van de Waal met zicht op een van de twee bruggen, de andere, daar moeten we even voor omkijken. Corfu, vrij voorspelbare naam, serveert ons, de dames een prachtige visschotel, de heren kiezen voor stifado en moussaka. Het is smullen!

We wandelen nog even tot het uitzichtpunt aan het oude kerkje en komen in een authentiek legerkamp van de tweede WO terecht. De Andrew Sisters geven er net een optreden weg. In de verlichte EHBO-tent is de operatie van een gewonde soldaat bezig.

Nog later zitten we gezellig na te genieten in de tuin van de vrienden en laten we de visjes in onze buik zwemmen in het frisse water dat onze (na-?)dorst moet lessen. Amber, de kat met het door een ongeluk ingekorte staart draait spinnend om onze benen. Zou ze het weten van die visjes?

Daarna heb ik fantastisch geslapen in het prinsessenbed van de dochter des huizes, met mijn prins op een kampeermatje naast mij.

Zondag vroeg uit de veren en genieten van een heerlijk uitgebreid ontbijt en dan rijden we naar Keramisto. Op de website, kan je foto's van werken van de verschillende deelnemers bekijken en daar wil ik graag toch eens even op ingaan. Ik was op de markt getuige van een momentje omgekeerde wereld. Een dame werd kwaad omdat de kunstenaar haar vroeg om geen foto's te nemen, ze vond dat "zo flauw!"... De dame bleek slechtziend en wilde thuis alles nog even in detail bekijken. OK, ze had misschien wel haar redenen, maar wat stelt het voor om even te vragen of je een foto mag maken? Ik probeer het elke keer te doen als ik om een bepaalde reden het plaatje even vast wil leggen, maar ik hoorde en zag niks anders dan naarstig fotograferende mensen, zelfs met telelens van op afstand, alle zonder aankopen. Een klein beetje begrip voor de standhouders, voor de kunstenaars die "de crisis" ook aan de lijve ondervinden en toch niet enkel ter inspiratie van het boetserende publiek hun werken tentoon stellen... Op onderstaande foto na, heb ik het iedere keer gevraagd, ik heb 20 foto's en evenveel aangename gesprekjes met de keramisten. Niet één heeft neen gezegd en meermaals werd ík bedankt omdat ik het vroeg... Hier wilde ik toch even een (moraliserende) lans voor breken. Dank voor uw aandacht.

De hier nu bovenstaande foto toont het resultaat van het kerf- en gooi- en smijtwerk van de Duitse keramiste Petra Wolf. Een wilde meid, zoveel is zeker!

Het was een afscheid met een heel warm gevoel. Na 2 keer oefenen staat het vast: dit wordt een jaarlijkse traditie, onze vrienden waren het ermee eens. Een prachtige avond, vele leuke gesprekken en een hele mooie inspirerende markt, wat wil een mens nog meer?

Juweeltjes en akkervogels.

Vandaag mag ik erover vertellen... De beestjes zijn ondertussen vandaag bij hun nieuwe eigenaars terecht gekomen.

Een tijdje geleden had ik al eens een vogel-project, de steenuil. Klik hier en dan lees je er alles over.

Er is een tweede opdracht uit gevloeid, weer een leuke opgave, met veel vrijheid van interpretatie. Een aantal gemeenten hebben een vogel onder hun bescherming. Ze brengen het beestje af en toe in de aandacht en proberen zijn habitat te beschermen.

Uit dank voor deze adoptie, wordt er vandaag een vleugelfeest gehouden en krijgt elke van deze 8 Oostvlaamse gemeenten een aandenken.


Tot zover het omkaderende verhaal.

Toen ik enkele berichtjes terug de cursus juwelen in porselein en agaat in het voetlicht zette, vertelde ik dat je met deze techniek ook andere dingen dan juweeltjes kan maken.

Ik heb het vlasporselein uitgerold tussen 2 canvas-doeken om het de structuur van kwalitatief aquarelpapier te geven. Daarna heb ik de tekst en een detail van de betrokken vogel op de "kaart" geschilderd, in leerharde toestand en dan dubbel gevouwen. Ik heb de kaarten een beetje recht gezet, dat ze enkele natuurlijk aandoende plooien kregen en dan heb ik zo verder laten drogen. Controle van de vouw na een lage biscuitbak, gelukkig was er geen probleem en dan volledig gestookt tot porselein. Ik moest een compromis sluiten, de gebruikte "verf" zijn pigmenten die kleurvast gegarandeerd zijn tot 1200 graden, het vlasporselein wordt gevraagd minimaal op 1220°C te stoken. Ik heb dus net voor 1220°C gekozen, zonder pendelen, ook al om de staande kaart van verder doorzakken en vervormingen te besparen.

Tegenwoordig hebben mooie kaarten soms uitgestanste versieringen en daar heb ik ook gebruik van gemaakt. Wolkjes en vogeltjes werden aan de kaart bevestigd met materiaal dat voor de montage van halssnoeren wordt toegepast.

Hopelijk krijg ik een positieve feedback van mijn werk, volgende week. Ikzelf vond het in ieder geval een zeer leuke opdracht!


En als je zin hebt gekregen, je kan nog snel inschrijven voor de juwelencursus...

Keramisto.

(Dit is Tineke van Gils)

Volgende week, 19 en 20 september is het weer zo ver, het weekend van Keramisto in Milsbeek!

Ik weet dat het ver rijden is, maar het loont echt de moeite! Voor deze markt wordt vooraf geselecteerd, niet iedereen mag deelnemen. En dat valt op. Uiteraard is de Nederlandse delegatie overtuigend aanwezig, maar een beetje chauvinisme is dan ook heel terecht zou ik zo denken met een Tineke van Gils, Judith de Vries en Netty Janssens (heeft deze dame een eigen webstek?), om er maar twee of drie te noemen. Ik ben dan heel verheugd dat ik grote dames mag vernoemen, toch denk ik meteen aan iemand anders, een man.
Op Keramisto 2007, denk ik, maakte ik kennis met Wim Hos. Vrolijke man, mooi werk. Houtoven. Draaiwerk, vervormd en heel eigen stempel, o.a. een lange pinknagel voor de decoraties. Ik was gek van zijn grote waterkan en toen ik zijdelings aan het kraam stond toe te kijken, gooide hij ze zowaar in het gras voor 2 Nederlandse dames, veel beter bespraakt dan ik, om te tonen hoe robuust de kan wel was, na die houtovenstook.

Ik wandelde peinzend een paar blokjes om en beloofde mezelf dat àls de kan het overleefd had én niet verkocht was, na al dat gooi- en smijtwerk, ze dan voorbestemd was om mij water te schenken in warme zomermaanden.
En ja, hoor, het liep goed af, de kan doet hier nu dienst bij lange zomer-BBQ-avonden.

Wim Hos, de goeie man ging heen op 19 juni, net voor de volgende warme zomer. Ik weet er niet zo veel meer van , hoeft ook niet echt, maar het voelt wel een beetje vreemd.

Milsbeek, dus. We hebben vrienden daar vlakbij, in Nijmegen. Het is altijd extra feest, die markt, daarom alleen al.

Maar, als jullie een mooie markt met zeer kwalitatief werk willen zien, moeten jullie erheen. Het is bovendien een prachtige locatie en meestal is er nog wat artistieke randanimatie.

Nog een weekje tijd om je te organiseren, doen die markt!
Niet zo maar iedereen mag er staan, maar iedereen mag er wel zijn...