Dat ik soms een beetje eigenzinnig ben, hoef ik na al die blogavontuurtjes niet echt meer te illustreren. Het kan misschien vermoeiend zijn voor wie mij iets wil leren, het is dat zeker voor mezelf...Oren, pottenbakkers maken er blijkbaar een erezaak van en meestal is dat ook terecht: een kruik valt of staat bij de harmonie van haar vorm met haar handvat. Maar ik krijg wel eens vaker te horen dat keramiek "oubollig" is, omwille van de traditionele vormen of kleuren van glazuren, en dat geeft dan ergens wel een steek op een gevoelige plek. Ik vind traditie niet meteen een lelijk woord, maar ik begrijp dat het in onze visueel gericht maatschappij met zijn enorme aanbod, moeilijk geworden is, zich te verzoenen met "esthetische vaste waarden". De glorietijd van het getal pi en de Gulden Snede lijken voorbij... Zou het? Een beetje gevaarlijk daar een besluit over te willen nemen, maar de trend van de kledingmode en aangesloten binnenhuisinrichting, wijzen op de onverzadigbare honger naar vernieuwing bij het publiek.
Daarom ben ik wel wat gefocust op keramisten die "iets anders" doen.
En jawel hoor, ik heb er weer eentje gevonden en deze dame wil ik wel eens voorstellen op deze blog: Nancy Ross. Klik hier en je stapt een andere wereld binnen. Niet die van de al dan niet "wannabee-ikebana-lovers" met hun verweerde houtjes, zonder twijfel vaak heel mooi, maar nu ook wel al gezien en nogal goedkoop om succes mee te behalen. Neen, Nancy Ross is een Amerikaanse dame die keramiek maakt die heel mooi af is, inclusief het handvat. Enfin, dat is mijn bescheiden mening.
Ze werkt met ribben van koeien, zoals het voorbeeld bovenaan bij dit artikeltje, met grassen die ze met keramiek hulpstukken bevestigt en ook met de klei zelf.
Ik ga ondertussen ook eens wat anders zoeken dan de getrokken handvatjes...
Er zijn nog mogelijkheden, denk ik.
Maar zelfs de getrokken handvatjes van Nancy Ross hebben karakter.
Oordeel zelf maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten