Wederdienst.

De Koploper woont eigenlijk in een gewone straat, een gewoon huis tussen de andere. Het voetpad is niet recentelijk heraangelegd en vertoont tekenen van de tand des tijds. Als er geleverd moet worden, zet ik enkele plankjes klaar om de goot te overbruggen met de transpallet, want een ton in beweging krijgen is niet zo eenvoudig en als een wiel zich klem rijdt in een oneffenheid, moeten de chauffeur en ikzelf hard labeuren om de lading weer op het juiste spoor te krijgen. Eén man zie ik graag komen in dat opzicht. Hij parkeert de camion een ietsje schuin, zodat de laadklep op de rand van het voetpad rust en rijdt dan zonder problemen de hele vracht binnen. Het was de allereerste koerier die aan mijn deur stond en hij blijft mijn favoriet! Ik heb het al vaak willen suggeren aan zijn collega's, maar ik weet niet hoe ik het moet overbrengen aan dat stoere mannenvolk zonder hun eergevoel aan te tasten...

Mijn slechtste ervaring ooit was een Franse levering. Mijn zoon was ziek en de school belde om uitleg voor zijn afwezigheid, ik verwachtte de dokter en wist nog niet wat er aan de hand was, net toen die man aanbelde met een lang verwachte zending. Ik stond misschien ook wat scherp, toen hij al meteen begon te zuchten en te vragen of er een man aanwezig was om te helpen: "Il s'agit d'une tonne de terre, hé!" Nu zijn de meeste van de pallets zo beladen als ze hier toekomen, maar dat vond de man geen argument. Hij vroeg me of ik een ander pallet had. Ik dacht dat het om een retour ging om in te ruilen, zodat er geen kosten hoeven aangerekend te worden en liep met de telefoon aan mijn oor (de school over mijn zoons afwezigheid, precies, ja) om een leeg pallet. Groot was mijn verwondering toen hij aan de overzijde van de straat de krimpfolie van zijn pallet begon los te trekken. Hij begon gewoon die pallet over te laden! Toen hij halverwege was, trok hij het gevaarte met slordig gestapelde broodjes klei over de weg. Het gevolg laat zich raden: de Groeningestraat over de gehele breedte versperd door een verlies van lading. Ik was ondertussen woest! Toen moest ik nog komen helpen omdat hij "mal au dos" had van al dat verleggen van die klei. Ik kon niet anders want de rij wachtende wagens groeide snel. Eerst heb ik van het gebeuren toch nog even een fotootje gemaakt, iets wat ik altijd doe als er iets mis is bij de levering.

Enfin, alles geraakte aan de overzijde en ik had mijn kalmte terug gevonden door het sporten. Dat doet een mens deugd, hé. Mijn toch wel af en toe commerciële geest was weer helder, ik keerde de kar en begon medelevend mee te zeuren en zagen over het harde werk als vrachtwagenchauffeur. Na het levensverhaal en de arbeidsperikelen van deze man te hebben doorlopen, vroeg ik vriendelijk of hij zijn problemen op mijn leveringsbon wilde vermelden. Blijkbaar was er bij het laden ook iets mis gelopen want het pallet was al wat uit evenwicht geweest en gekanteld tijdens het transport. Hij vermeldde hoeveel pakken klei er beschadigd waren en zei me: "Alors là, je vous fait une fleur" en wachtte daarna blijkbaar nog op een fooi ook. Maar op dat vlak ben ik Oostindisch doof want ik vind dat een totaal verkeerd principe.

Het was de eerste lading van een nieuwe leverancier en dus een beetje penibel om te melden, maar ze hebben me alles vergoed en aan de hand van de foto op de transporteur verhaald. Ik veronderstel dat het cv van de chauffeur in kwestie met een lijntje werd verlengd of gaat dat niet zo in Frankrijk?

Maar ik geef toe, als er voor mijn deur een 10- of 20- of weet-ik-veel-hoeveel-tonner stopt, dat maakt indruk. Na de diepe zucht als zijn moter stilgelegd wordt, komen de gepensionneerden in de buurt meestal kijken, buiten of achter glas en geven niet zelden aanwijzigingen en wijze raad. Het brengt leven in de straat. Er zijn meer dan eens heel charmante mannen, zelfs in kostuum, die uitstappen uit hun wachtende wagen en lachend mee helpen duwen zodat iedereen weer snel verder kan. Andere mannen in overall rusten tevreden even uit, met zicht op het spectakel en op kosten van de zaak...

's Avonds als mijn troepen naar huis komen, wordt de oogst gekeurd. De ene zucht eens en vraagt hoeveel er naar mijn kelder moet en hoeveel ik rechtstreeks ga leveren, de ander maakt een grapje dat ik al een beetje ken onderhand en de derde vraagt of het nog voor vanavond is?...

Ik had nooit gedacht dat ik in tonnen zou denken als ik het over mijn werk zou hebben, maar soms heeft het er wel iets van. Al merk je dat niet echt als je de klant bedient en pakje per pakje boven haalt.

In dat opzicht zijn de grootverpakkingen van glazuren en grondstoffen toch iets gewichtiger. Ik slaag er al in een zak van 25 kg stevig te omklemmen en van en naar het eerste verdiep te sjouwen, maar bij 40 kg en meer geef ik forfait. Dan moeten mijn gespierde zoons in actie komen. Gisteren was het weer van dat. Er moest geleverd worden en er zaten 3 grote zakken van 50 kg bij. Mijn jongste zoon werd mijn assistent want de oudste gaat dinsdag duiken. Hij bekeek de zak en zei dat het wel moest lukken want dat het ongeveer het gewicht van zijn vriendinnetje was... Maar dat lieve kind legt dan ook gewillig haar armen in zijn nek en klemt haar benen om zijn lijf, mijn zakken zijn iets minder meegaand...

Met zijn leerboeken in aanslag en de radio dood, reden we naar de bestemming. Stil keek ik buiten naar de lichtjes in het duistere landschap. En alles werd keurig geleverd.

Deze ochtend zat hij daar weer, met zijn neus in diezelfde boeken. Of ik hem even naar school wilde rijden? Hij loopt deze middag een wedstrijd, op provinciaal niveau en is reuze sportief, maar kon ik hem die wederdienst weigeren? De fiets ging mee in dezelfde ruimte waar gisteren zakken en zakjes grondstoffen hun weg naar de klant vonden. De radio dood en ik, ik genoot stil van de kleuren die de opkomende zon tovert door de nevels boven de velden.