Pagina's

vrijdag 30 januari 2009

Het jaar van de kameleon.


Vorige maandag was het Nieuwjaar, althans, bij de Chinezen. En ze zitten ondertussen al aan het jaar 4706. Die mannen lopen de Westerlingen in alles voorbij! In de Chinese astrologie is het vanaf 26 januari 2009 het Jaar van de Os. Als je even gaat Googlen, kom je vanzelf op sites terecht waar je jouw eigen Chinees teken kan vinden en de bijbehorende horoscoop lezen... Voor wie nieuwsgierig genoeg is, ik ben zelf een haas met als element water en dit jaar van de os gaat me veel inspiratie en verandering brengen. Nu, ik heb gewoonlijk meer dan inspiratie genoeg, kan mezelf op dat vlak nauwelijks volgen en verandering, is dat ook niet vermoeiend?
Verandering? Het doet me wel aan iets anders denken. Glazuur. Nog steeds een heel heikel onderwerp bij vele keramisten. Althans, dat blijkt uit mijn gesprekken met klanten. Ze willen wel kleur in het leven, enfin, op hun werken, maar de kans op een desillusie is heel reëel, beseffen ze wel. Wie kent dat niet? Een prachtig glazuur, geeft heel mooi op het staaltje in de winkel, zelfs op je eigen staaltje en dan loopt er toch weer iets fout als je het op je werkstuk zet. Of dat vervloekte ding wil niet meer uit de oven, wegens vast gesmolten aan de ovenplaat. Of blijkt dat je wit rozig uitgeslagen is, of dat je koper gemetaliseerd is net op die kikker, of alles samengetrokken hangt, daar waar het vloeien moest... En ga zo maar door. Het leven van de keramist is een vrolijke(?) afgewisseling van euforische momenten en teneergeslagen bezoekjes aan het containerpark.
Is er wat aan te doen? Ja, maar echt niet zonder slag of stoot. Ik wil hier niemand een rad voor de ogen draaien of een oor aannaaien: goed glazuren en voorspellen wat er gaat gebeuren vraagt veel ervaring en is heeeeel hard werken. Maar gelukkig is een goede voorbereiding, je goed laten informeren en het nodige testen, in je eigen oven, een verstandige basis die al veel ellende kan voorkomen.
Ikzelf heb het ook al tot scha en schande mogen vaststellen. Ooit maakte ik een doos vol staaltjes (wat niet echt veel is!), liet zo weinig mogelijk aan het toeval over en toch, toch was het resultaat niet helemaal zoals verwacht. Ondertussen weet ik waarom, toen niet.

Het resultaat van al dat werk was een fontein met een salamanderachtige of met een kameleon, daar leek het meer op. Wonderlijk toch wat de oven met die poedertjes doet? Wit, rood, geel of groen, je kan bijna niet voorspellen wat het vuur zal smelten. Of toch?

Het werkstuk staat in De Koploper en het krijgt heel wat aandacht. Kids kijken hun ogen uit en ook volwassenen maken er niet zelden een opmerking over. De achterzijde is niet zo vaak zichtbaar. Bij deze.

Ik veronderstel dat het stilaan duidelijk wordt waarom ik over het gebruik van dierentekens in de Chinese jaartelling vertel? Ik wil dit jaar alvast wat aandacht geven aan het kleuren van klei. In de juwelencursus wordt de klei rechtstreeks met kleurstof vermengd, in de cursus EENVOUDig verSIERdT hebben we met engobe gewerkt met leerharde klei en nu wil ik stilaan wat meer aandacht gaan besteden aan het glazuren. Cursusje? Of nog iets anders? ...
Het jaar van de kameleon, bereid je er maar op voor! Ondertussen sta ik nog steeds in de winkel om jullie alvast zo veel mogelijk info mee te geven als je zelf aan het experimenteren slaat.

zaterdag 24 januari 2009

En dan nu weer ter zake.


Hopelijk hebben jullie nu niet massaal afgehaakt omdat het waarschijnlijk niet helemaal duidelijk was wat Herman de Coninck hier kwam doen. Inderdaad, dat ging meer over het schrijven van een blog dan over de essentie van de zaak: klei en keramiek. En toch, die vinger waaruit niks kan vallen, vingers aan handen, handen die wel kunnen creëren, ook zaken laten vallen... Het zich uiten. Het belichamen van passies...
Een snelle verstaander heeft het nu wel begrepen, niet discussiëren, het waait vanzelf over, we worden wel terug zakelijker met het keren van de tij.


Juist, even de agenda bekijken. Januari vliegt hier voorbij!

Na de 2 reeksen pottenbakkers voor beginners en een beetje gevorderden, staat Fritz Rossman op de lijst. En voor al wie nog even afwachtte, de feesten nog eerst wilde verteren, het wordt nu wel tijd om te beslissen! Er zijn nog een tweetal plaatsen beschikbaar om kennis te maken met het porselein met de hulp van een zeer bekwame pottenbakker en keramist.
In december vorig jaar alweer, heb ik de workshop aangekondigd en bij cursussen vind je een link met alle praktische gegevens, data, prijs e.d.
De foto's die hier nu tussen de lijnen staan, kreeg ik van Fritz, het zijn voorbeelden van wat deelnemers van analoge workshops maakten bij hem.
Om jullie even te doen watertanden...
Snel contact opnemen is de boodschap, als je er nog bij wil zijn.

vrijdag 23 januari 2009

Herman de Coninck

Poëzie, het heeft mijn koude kleren niet geraakt. Nee, het heeft altijd veel meer dan dat gedaan.
En idolen, ik heb ze eigenlijk nooit gehad, al hing 30 jaar geleden boven mijn het bed in het familiaal buitenverblijfje wel eens een charmante poster van een Franse naast een Nederlandse zanger, beide met vele mooie woorden, een zwoele blik en vooral een heerlijke stem.... Het was toch mijn ding niet helemaal. Ik wilde dromen en eigenlijk paste het tastbare beeld van zo'n stem niet in het plaatje dat ik verkoos. Nooit las ik de Joepie, nooit stond ik te gillen voor een podium, ik wiegde verrukt mee op de muziek, in de schaduw, het liefste nog alleen, ieder latend in zijn wereld.
Muziek en poëzie, woorden en klanken, ... Luide muziek doet mijn ziel dansen, ik heb het af en toe nodig.

Verrukt ben ik dus, als De Provincie Antwerpen samen met o.a. De Standaard, Radio 1 en Canvas, zich wagen aan het uitreiken van de HdCprijs.
Herman de Coninck. En nu moet ik écht blozen.
Toen ik zestien was, had ik een schriftje met gedichten. Sommigen vonden hun weg naar mijn toenmalig lief dat me in ruil één enkel zinnetje terug zond, geschreven op de achterzijde van een kaartje van Folon. Romantiek ten top!
Toen ontdekte ik Herman de Coninck en het hek was van de dam! De poëzie die, verscholen in zulke schijnbaar simpele zinnetjes, zich wulps voor mijn ogen uitspreidde... En tot overmaat van ramp kwam de man toen voorlezen uit eigen werk in het jongerenhuis aan de overzijde van mijn ouderlijke thuis...
Als een echte groupie doste ik me uit en trok alleen naar de overkant. (Mijn lief moest babysitten.) Het publiek, dat gewoon was beginnende muziekgroepjes te verwelkomen op vrijdagavond, was duidelijk niet echt aan poëzie gewaagd en mijn hart klopte in mijn keel toen ik hem daar alleen zag zitten, in de pauze.
Ja, ik ben naast hem gaan zitten, en ja, ik heb mijn mond open gedaan. Maar ik ben er niet trots op. Hoe ik zo'n taalkunstenaar heb bediend van de meest povere clichézinnen die ik maar kon bedenken... Ik ben er nog niet goed van en wijt het nog altijd aan de onschuld van de jeugd...

Zeg nu eerlijk, de man van:

Middenin de vlakte van juli
kwam ik je tegen. Ik woon hier, zei je.
Ik keek naar de bloemen. Ja, dat zie ik,
zei ik, en waar leerde je de kunst
om niet lang te duren? Ook hier, zei je.
Je was lenig; en je woorden waren zo

doorschijnend, ik kon je er helemaal
door zien.
En daar lag ik al in het gras
en wat hield ik in mijn hand?
Een oortje, waarin het lange woord
'lieveling' uitgoot, zonder morsen.

"Lenige liefde (4)" van Herman de Coninck.

vraag je toch niet...
Sorry, dit vertel ik liever niet. Het zal tussen hem en mij blijven, daar ben ik nu jammer genoeg wel zeker van. Tenzij hij er ooit Kristien mee deed glimlachen...

Vandaar dus. Ik leg haar, de link. Waarom ik zo graag schrijf over alles wat neigt naar mijn grote liefdes, klei en keramiek. Als leven begint en eindigt met stof en as, en woorden het grijpbare ongrijpbaar kunnen maken, vuur vereeuwigt of vernietigt wat gewoon water voorheen wegspoelen kon... Sorry, da's wel echt pure poëzie. Wat jij, Herman?

Mijn stem voor de HdCprijs?
Erwin Mortier, omwille van één enkele zin. Die laatste: "uit één vinger valt men niet."
De link.

maandag 19 januari 2009

Keramiekbenodigdheden en pottenbakken...

Zonder nu meteen etymologie of semantiek te gaan bedrijven, wil ik vandaag toch eens stilstaan bij deze 2 woorden. De Gouden Gids schrijft ceramiek met een c, maar Google suggereert bij deze zoekterm dan beleefd: bedoelde u: "keramiek"? Keramiek, het is voor velen toch een beetje vaag. In De Koploper krijg ik soms de vraag of dit nu "echte" keramiek is en "hoe het zit met porselein?" Bij de aanvang van mijn opleiding in Syntra West in Brugge, stond in het eerste hoofdstuk dat keramiek uit het Grieks komt en gebakken klei betekent en in Wikipedia zou dat woord de vertaling van "een drinkvat, meestal uit gebakken klei vervaardigd", zijn. Hoe het ook moge zijn, men kan ervan uitgaan dat er hier en nu gebakken klei mee wordt bedoeld en dan valt porselein daar ook meteen onder.
Maar wat dan met keramiekbenodigdheden? Op zich al een heel ongewoon woord want als de klei gebakken is, dan heb je niet te veel meer nodig, alleen een meubel om het stuk in of op te zetten. En dat bedoelt men hiermee toch niet?!
Wat toegeeflijker zijn dan, misschien zijn die benodigdheden bedoeld om de keramiek te maken, kortom om met klei te werken, klei te bewerken, klei te bakken... Kleibenodigdheden?
Laatst belde er iemand om mij te vragen of ik ook groene klei verkocht. "Ja", antwoordde ik wat aarzelend, want ik kreeg niet echt meteen de indruk dat deze man op zoek was naar de specialiteit van gekleurde kleisoorten die groen, roze of blauw uit de oven komen. Inderdaad, deze persoon wou medicinale groen klei om gezonder en mooier van te worden...
Het blijft moeilijk te omschrijven wat De Koploper verkoopt. "Alles voor de pottenbakker en de keramist" heb ik erbij gezet, om die klip te omzeilen.

Maar dat gezonder en mooier worden? Als het even wat minder gaat in je dagelijkse leven, als je de stress wil verlagen, als je plots veel vrije tijd of energie hebt, als je midlife-crisis je alle kanten van de kamer laat zien of gewoon, als je eens iets anders wil proberen, dan zou je kunnen beslissen dat klei een goed wapen is om al die kwalen te lijf te gaan. En nu bedoel ik geen medicinale groene klei, maar de "gewone".

Sinds ik hier in West-Vlaanderen gestrand ben, heb ik me voorgenomen mij niet toe te leggen op het plaatselijke dialect, deels omdat het onbegonnen werk is met mijn tongval, deels omdat ik er gewoon te lui (hier is dat: "te leeg", prachtig toch?!) voor ben. Maar in deze business moet ik toch toegeven dat ik het Westvlaamse "klitte" verkies boven het Antwerpse "klaai"... Het klinkt alvast veel verfijnder, veel hipper en een beetje properder. En ook bij "moosn en brieln" stel ik mij heel andere dingen voor dan bij "prutse en knoeje".
En nu dwalen mijn gedachten onmiddellijk af naar de eerste lessen pottenbakken die net begonnen zijn. De dames kwamen toe, luisterden braaf, zij het lichtjes ongeduldig en vol verwachting naar de inleidende woorden die de klei-goeroe over hen heen goot. Kwam die daarna nog met de ritus van het kneden af, terwijl hun ogen pas begonnen te blinken bij de demo. Je zag ze denken: "Dat kán toch niet zo moeilijk zijn, het ziet er zo simpel uit?"

Plichtbewust togen ze daarna naar de gipsblokken om hun klei luchtvrij soepel te kneden. Vooral de hoop dat die dan ook gewillig zou worden, gaf de doorslag. Met een flinke knal het handjevol geknede klei op de schijf en een duik in het water. En dan... blijkt dat het toch allemaal niet zo eenvoudig is.



Om nog maar eens op de woordenschat terug te komen: pottenbakken? Dat bakken is waarschijnlijk het meest eenvoudige van het procédé, de biscuitbrand toch zeker. Maar vooraleer dat potje in de oven staat? Wat daar allemaal niet aan vooraf gaat? Kneden, centreren, optrekken, randjes bijsnijden, vormen, schrapen, lossnijden, van de schijf halen, afdraaien en ten slotte opgelucht en een beetje trots markeren... De dames weten er ondertussen alles van!

Soms denk ik dat het Engelse "throwing a pot" veel dichter het beeld benadert dat ik hier wekelijks mag aanschouwen. Ideaal om zich eens flink te laten gaan. Het zal ook minder frusterend werken dan potten-bakken, daar ben je dus zo vlug nog niet aan toe. De Franstaligen, die zijn veel voorzichtiger: "tourner, faire de la poterie", het laat veel interpretatie toe.

Als je erover begint na te denken zou je snel een taalfylosoof worden bij deze verschillende benaderingen. In het Engels zit je bij de basis, de initiële handelingen, voor iedereen toegankelijk, in het Frans pakken we de koe bij de horens en gaan draaien, "poterie" maken, al weten we nog niet precies wat het zal worden en de nuchtere Nederlandstalige of Vlaming, die denkt alleen maar aan het resultaat, de beloning, het bakken.

Ik ben benieuwd hoe de dames er morgen over zullen denken, bij les drie van de reeks...


woensdag 7 januari 2009

Klokjes voor een betere wereld.


Af en toe moet je even stil staan. Soms is dat gewoon omdat je iets treft. Dat kan het gerinkel van een trots klokje zijn...
Bij mij was het een oproep. Een oproep om eens zelf voor gerinkel te zorgen.
Het leek me een heel mooi project voor keramisten, voor pottenbakkers.
En als je mee wil doen, mag je ook klokjes binnen brengen bij De Koploper. Ik zal ze bakken en bezorgen aan Jacqueline.


KLOKJES VOOR EEN BETERE WERELD

Steunt ontwikkelingsprojecten in India, Sri Lanka en Ghana
voor recht op water, land, huisvesting, voedsel, gezondheidszorg,
zelfbeheer van natuurlijke hulpbronnen,…


Beste collega’s en leerlingen keramisten,

Deze actie gaat van start ter gelegenheid van de Artiestentoer in Tervuren op 21 mei 2009

Wij doen een oproep om te helpen klokjes maken en ze ons te schenken om deze projecten te steunen, ze zullen verkocht worden en al het vergaarde geld zal integraal gebruikt worden voor de projecten. U mag gewoon klokjes draaien of andere technieken gebruiken, we zullen ze bakken op 1260° en monteren. Indien u wat verloren plaats hebt in uw oven mag u ze natuurlijk meebakken, u mag ze ook monteren naargelang de tijd en de energie die u eraan wil besteden.

We hangen ze overal, binnen en buiten, aan de huizen, in de bomen, op de pleinen en laten ze klinken in de wind om onrecht aan te klagen en alle mensen van goede wil op te roepen om concreet iets te doen voor meer rechtvaardigheid en vrede en voor het welzijn van onze hele planeet.

Er komt een installatie met klokjes en het project zal worden voorgesteld op de opening van de Artiestentoer in het Cultureel Centrum van Tervuren. Er zal een namenlijst opgemaakt worden met alle deelnemende kunstenaars.

Bedankt om hierover uw collega’s en leerlingen aan te spreken en om mee te doen.

Voor meer info contacteer Jacqueline Leyman Kriekenbergstraat 20 3080 Duisburg voor Aarde en Water vzw
tel.: 027716934 jacqueline.leyman@telenet.be


dinsdag 6 januari 2009

Sung Jae Choi


Neen, ik heb niet de hele nacht voor het scherm gezeten...
En ja, ik heb gisteren de hele dag geteld en nog is die inventaris niet helemaal klaar...
Maar ik heb wel iets gevonden dat zeer zeker de moeite waard is om eens te bekijken. Met een knipoog naar wie de engobe-cursus heeft gevolgd...
De Koreaan Sung Jae Choi maakt vrij simpele vormen in de traditionele kleisoort, die gebruikt wordt voor de even traditionele Ongii-voorraadpotten. Na de biscuitbrand komt er een crèmekleurig sinterengobe overheen, waarin wat as met een beetje lood vermengd zijn. In de natte laag tekent de man met zijn vingers enkel decoratieve lijnen en vegen.
(Het ware misschien interessant een variant te zoeken waarbij je niet met je vingers door het loodhoudend mengsel moet wrijven.)

Het resultaat is een smakelijk uitziend geheel. Het lijken wel chocolade vormen met een suikerglazuur waar iemand heeft van willen proeven...

http://www.puckergallery.com/Catalogue.Choi.pdf

maandag 5 januari 2009

Inventaris

Terwijl ik mij eigenlijk bezig moet houden met tellen voor de inventaris, kan ik het niet laten af en toe weg te glippen om mails te downloaden. In deze tijd van het jaar lees ik die nog veel liever dan anders, omdat mensen plots heel creatief worden. Daar waar ze in de rest van het jaar niet meteen reden vinden om elkaar eens zo maar iets te laten weten, willen ze in december en januari alle bekenden het beste toewensen en dat meestal op een eigen manier.
Sommigen verbazen mij echt in pure eenvoud, anderen blijken grafische software te beheersen als de beste, weer anderen sturen lange fw-berichten met uitklapbare bijlagen... De essentie is dezelfde en daar mag je dan weer blij om zijn als ontvanger: ze hebben aan je gedacht, of, in iets minder uitzonderlijk geval: je staat nog in hun adresboek...
Toen ik over engobe vertelde, in het kader van de cursus EENVOUDig verSIERdT, was er die ene reactie vanuit Uruguay, die er voor zorgde dat het al nieuwjaar leek begin november. Een leuk presentje, zo maar een verrassing. Lut, een uitgeweken Belgische dame, mailde dat ze engobe, gekocht in De Koploper, mee had genomen naar Uruguay en er daarmee van alles uitprobeerde.
Ze inspireerde mij tot het opzoekwerk rond de Uruguayaanse (of hoe noem je dat?) kunstenaars Torres-García en José Gurvich, zie woensdag 5 november 2008. (Je kan dit herlezen, indien je dat zou willen, door te klikken op het label engobe, onderaan dit bericht, of via het blogarchief terug te klikken naar november.)
Zaterdag was ze daar weer, Lut. Naast de lieve wensen en wat persoonlijke nieuwtjes, kreeg ik in bijlage ook een kopie van een werk rond de Uruguayaanse (daar gaan we weer!) keramisten. In het Spaans. Lut houdt blijkbaar van uitdagingen! Maar dan kent ze me nog niet, ik ben daar namelijk heel vatbaar voor, voor uitdagingen. Ik heb dat schrijven gelezen, op basis van de flarden schools Spaans die ik me nog herinner, middelbare school, nu alweer 25 jaar geleden! Mijn leraar, de heer Pirot, zou tevreden glimlachen, als hij het wist. En dat voor een les die vrijdagnamiddag de twee laatste uren liep... Facultatief nog wel!
Kortom, ik heb min of meer begrepen dat het handelt over het collectieve geheugen van Uruguay en een poging om de inwoners van Uruguay ook gevoelig te maken voor het keramisch patrimonium. Jammer genoeg zijn deze werken niet echt toegankelijk voor iedereen, daar ze blijkbaar meestal in privécollecties opgenomen zijn. Men neemt hier het initiatief er 1000 boeken, 80 pagina's dik (zo staat het letterlijk gespecificeerd), een dvd en affiches te verspreiden via kunstacademies, scholen, musea en culturele centra, om zo vooral via de jeugd het identificatieproces op gang te brengen.
Persoonlijk vind ik het heel jammer dat er geen mooie tentoonstelling werd georganiseerd, maar misschien bracht dit initiatief wel iets op gang en loop ik gewoon wat te snel nu.
Google mocht weer zijn werk doen. Naast de twee bovengenoemde kunstenaars, heb ik 2 nieuwe namen. De eerste is een vrouw, Eva Díaz. Volgens het schrijven maakt ze "rakú".
Via deze madam kwam ik op de blog van het "Instituto Municipal de Cerámica de Avellaneda" in Argentinië terecht, weer veel info om een nachtje door te Googlen... Ze bloggen daar ook!!!

Eva Díaz Torres is Spaanse, geboren in 1943, in Barcelona, maar bracht het grootste deel van haar leven door in Uruguay. Ze is de kleindochter van Joaquín Torres Garcia.
Veel meer info, dan enkele vermeldingen in Spaanse, Uruguayaanse (...) en Argentijnse blogs(!!!), vond ik niet. Hieronder dan maar de fotootjes die bij het schrijven van Lut staken.

Bij de Spaanse tekst zaten ook 2 afbeeldingen die echt de sfeer van Zuid-Amerika oproepen bij mij, namelijk die van José Collell en deze werken zijn mooie typische voorbeelden van het folkloristisch gebruik van engoben.




Ook hierdoor kwam ik op vele blogs terecht! Het is blijkbaar een bezigheid van vele Latijnsamerikanen. Ik kan nog wel enkele nachtjes voort om daar eens goed op te gaan rond snuffelen...
Jullie horen er nog van, maar nu moet ik weer eerst een beetje gaan tellen!