Mijn zoon staat 's ochtends in de keuken, boterham te smeren in de vrije hand. Weer veel te laat opgestaan. Hij voelt de bui hangen en denkt de zaak te redden door wat humor en filosofie aan te wenden. "Welke wet is dat ook al weer, dat als deze boterham zou vallen, de besmeerde kant dan zeker het eerst de grond zal raken?"
Pa is niet echt vatbaar voor filosofie tijdens de ochtendspits en bromt wat. Ma ziet ook niet meteen humor in het vooruitzicht straks kruimels en choco te mogen opvegen, al dan niet van het aanrecht of de vloertegels.
De wet van Murphy, dat is zo'n dooddoener die zo ongeveer iedereen kent: àls de kans bestaat dat iets mis kan lopen, het dan ook mis zal lopen... Heb ze net nog mogen ervaren toen iets dringend gebakken moest worden en mijn oven het liet afweten. En mijn timing zat al zo strak in elkaar.
Toch heb ik al vaker mogen ondervinden dat doemdenken een veel belangrijkere factor is om iets fout te laten gaan. De westerse mens doet zo ongeveer de helft van zijn tijd dingen die net nu moeten gebeuren, acties waarbij er niks mis mag lopen of de timing komt in de problemen. Logisch dus dat àls er iets fout loopt, je die wet vaak aan kan halen. Je mag er gewoon niet stil bij staan. Gewoon doorbollen, aandachtig blijven en goed sturen en dan een beetje op geluk hopen aan de versmallingen.
Maar dat doemdenken... "Ik ben altijd de pechvogel." "Dat overkomt mij alleen." "Zoiets is typisch voor mij." "Dat gaat toch niks voor mij zijn." ... Da's erg, want het duwt je ego in een hoekje waar hij helemaal niet wil zitten en waar hij door niemand gered kan worden.
Daarom: kin omhoog, borst vooruit en ... proberen maar!
Wenkbrauwen fronzend de hoogte in.
Pa is niet echt vatbaar voor filosofie tijdens de ochtendspits en bromt wat. Ma ziet ook niet meteen humor in het vooruitzicht straks kruimels en choco te mogen opvegen, al dan niet van het aanrecht of de vloertegels.
De wet van Murphy, dat is zo'n dooddoener die zo ongeveer iedereen kent: àls de kans bestaat dat iets mis kan lopen, het dan ook mis zal lopen... Heb ze net nog mogen ervaren toen iets dringend gebakken moest worden en mijn oven het liet afweten. En mijn timing zat al zo strak in elkaar.
Toch heb ik al vaker mogen ondervinden dat doemdenken een veel belangrijkere factor is om iets fout te laten gaan. De westerse mens doet zo ongeveer de helft van zijn tijd dingen die net nu moeten gebeuren, acties waarbij er niks mis mag lopen of de timing komt in de problemen. Logisch dus dat àls er iets fout loopt, je die wet vaak aan kan halen. Je mag er gewoon niet stil bij staan. Gewoon doorbollen, aandachtig blijven en goed sturen en dan een beetje op geluk hopen aan de versmallingen.
Maar dat doemdenken... "Ik ben altijd de pechvogel." "Dat overkomt mij alleen." "Zoiets is typisch voor mij." "Dat gaat toch niks voor mij zijn." ... Da's erg, want het duwt je ego in een hoekje waar hij helemaal niet wil zitten en waar hij door niemand gered kan worden.
Daarom: kin omhoog, borst vooruit en ... proberen maar!
Wenkbrauwen fronzend de hoogte in.
Wat precies proberen? Wie? Waar?
Wel, de laatste weken zie ik veel nieuwe gezichten, nieuwe keramistjes en pottenbakkertjes in spe, vol goede moed. Ze kiezen nieuwe werktuigen en proberen klei uit. Enthousiast vertellen ze over de eerste lessen, ik word er zowaar nostalgisch van. Daarom...
even een gouden raad van tante veldspaat:
Ik gun jullie het allemaal: een fanstastische bezigheid waarin je jezelf eens lekker kan uitleven, je verliezen en met wat geluk dan heerlijk terug vinden. Geen doemdenken, maar onschuldig en gulzig alles uitproberen.
Ik wens jullie allen een prachtig begin!
Ik wens jullie allen een prachtig begin!
En uiteraard ook weer een frisse start voor de gevorderden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten