Sgrafitto.

De techniek van het krassen. Het heeft me tot nu toe niet echt zo veel gezegd. In het kader van de workshop van het werken met engobe heb ik het wel eens geprobeerd, maar echt mooie resultaten verkreeg ik niet.
Tot ik deze ochtend weer eens even een keramisch begrip intypte, liet Googlen en op deze site terecht kwam: Moon Willow Studio . Megs Waterous, een vrouw veronderstel ik, maakt keramisch werk dat voor een groot deel onder die noemer valt. En wat voor werk!

Eerst even uitleggen wat sgrafitto is. De term betekent krassen. De meest eenvoudige vorm is het inkrassen van motieven in de leerharde klei. In een volgend stadium kan je eerst een gekleurde laag aan gaan brengen op je ongebakken werkstuk, een gekleurde sliblaag (pure ingekleurde klei, liefst dezelfde als je werkstuk, maar zeker zonder chamotte, met een kleurend oxide of een body stain) of (sinter)engobe (een soortgelijk recept waarbij een klein of groter gedeelte van de klei vervangen is door glasvormers en eventueel smeltmiddelen, maar nog steeds onvoldoende om van een glazuur te spreken). Engobes geven een mat oppervlak. Om de kleuren intenser te krijgen, kan je er achteraf nog een transparant glazuur over leggen.

Tot zo ver het zuiver technisch gedeelte van het verhaal.
De gekleurde lagen op elkaar maken het wel mogelijk om daarmee te gaan spelen. Als je doorheen de bovenste laag krast, komt de onderliggende tevoorschijn. Met leerharde en dus ongebakken klei komt dan de kleur van de klei in die groeven. Je kan dit 'netjes' gaan doen, zoals een glasraam, maar je kan ook speels 'gewoon' wegkrassen, zonder gelijke diepte aan te houden.
Dan krijg je dynamische werkstukken zoals je hier ziet.

Ook in glazuurlagen over elkaar kan je gaan krassen om de ene laag doorheen de andere te halen. Daarover later wel eens meer, als ik weer eens een andere keramist vind die daarmee mooie dingen maakt...