De Klei Natie.

Het is zo ver, we zijn begonnen met de verhuis! En waar konden we in dit geval beter beginnen dan in de kelder? Precies, nergens, want in de kelder ligt, of beter lag, het grootste deel van de enorme klei-schat die De Koploper rijk is...
Gelukkig had mijn IT-verantwoordelijke (= de ontwerper van mijn site) net blokperiode en dat betekent voor hem geen les bijwonen en blijkbaar nood aan wat fysieke inspanning als ontspanning en alzo stelde hij voor de Technische Dienst (=mijn zoons) wat te komen versterken. Vele jonge sterke handen maken het zware labeur wat lichter en met dit jonge geweld aan het werk, vloog al snel de klei uit de grond, langs de weg waar hij er voordien in was geschoven: langs het keldergat van de voormalige kolenkelder van nummer 24.

Maandagnamiddag werd afgesproken voor de eerste sessie verhuis. De voormiddag daar begin ik niet meer aan bij mijn zoons want in de vakantie is dat een uiterst enerverende opdracht om ze uit bed te halen voor 11 uur... Bovendien hadden die van Maintenance en Planning (eh, mijn wederhelft en ikke) dan wat tijd om de zaak goed voor te bereiden... Klei per soort houden en in de nieuwe DK op palletten leggen, tijdelijk tot de rekken geïnstalleerd zouden zijn.

Aanvankelijk werd er nog wel hier en daar even geslipt over het sneeuwtapijt in onze straat, maar na enkele ritjes ging het steeds vlotter. Ondertussen zijn er al enkel tonnen klei op stap mogen gaan en is er gelukkig gedooid. Ex-liefje van de jongste daagt ook op, komt mee muren schuren en wit verflaagje leggen, sympathiek van het lieve meiske. Morgen worden ook de eerste rekken verplaatst en waarschijnlijk opnieuw gevuld.

In mijn leven heb ik al enkele mooie dromen gehad en sommige ervan zijn nog werkelijkheid geworden ook. Eén van die dromen was mijn eigen Klei Natie. Als kind woonde ik aan de rand van Antwerpen en als we naar 't Stad trokken, passeerden we altijd de Katoen Natie. Het is eigenlijk pas zeer recentelijk dat ik te weten ben gekomen dat die Katoen Natie geen gigantische opslagplaats had voor katoen en zelfs niet uniek logistiek voor die nijverheid verzorgde. Maar als kind zag ik de bergen katoenbolletjes en bollen garen doorheen de gevel van het statige gebouw waar we om de hoek draaiden om de Leien op te rijden. Ik had eens gevraagd wat een Natie was en toen bleek dat het zoiets als een land was, kon niks mijn Alice-in-Wonderland-fantasieën nog remmen! Katoen was mijn favoriete stof en zo'n land vol ervan, dat moest wel heel dicht bij de Hemel komen.
Nu weeral behoorlijk wat jaren terug begon ik een andere droom uit te werken en maakte van een aantal van mijn hobby's mijn werk bij de geboorte van De Koploper. Het was mijn derde kindje dat ook al snel tot een flinke zelfstandige zoon zou uitgroeien. Hij vraagt nog steeds veel zorg en liefde, maar ik geef het hem allemaal heel graag!

Het laatste jaar bleek steeds meer dat, met het oog op de toekomst, er een aantal ingrepen nodig waren. Eén ervan was de winkelruimte uitbreiden, zodat de klanten zonder mijn tussenkomst zelf konden ontdekken in welke keramische grot van Ali Baba ze terecht gekomen waren. Bescheidenheid daar doe ik nu even niet aan, trots als ik ben op mijn mooie verzameling klei- en porseleinsoorten. Ook bij voorbeeld voor de glazuren, zoals van Duncan, moet ik ingrijpen omdat alles weg steekt. Als ik het ene nieuwe product binnen breng is er al gauw geen plaats meer voor een ander... En ik wil zo graag alle mogelijke afwerkingen tonen zodat iedere keramist zijn persoonlijke toets kan ontwikkelen.
Meer klanten bedienen betekende minder tijd over en wat niet zichtbaar was, bleek vaak onbekend en dus onbemind.

Gelukkig kwam er een oplossing. Straks zal De Koploper groter behuisd zijn en plaats hebben om de klanten rustig zelf op ontdekkingstocht te laten gaan. Maar nu even niet. Even nog niet. Het is hier alles behalve rustig, het gonst van de bedrijvigheid. En heel even heb ik mijn Klei Natie: overal verspreid ligt klei, de hele vloer vol!

Ik wandel door mijn dromen, niet op hoge hakken (cfr. Stef Bos), maar in warme laarzen. Ik draai rond een pallet en denk aan de klant die hier zulke mooie beelden van weet te maken. Ik knipoog naar de African Stone die zoveel harten sneller doet slaan... Toom even de Grès Sauvage in, hij moet nog wat wachten tot er weer handen door zijn aarde gaan woelen, schik de vlasporselein die ongeduldig van de stapel rolt en kleef een verpakking waar de klei van puur enthousiasme uit spat... Ik voel de neiging om even dankbaar een danspasje te maken terwijl ik zachtjes tegen de muziek van mijn jeugdige bende verhuizers in neurie.
Mijn Klei Natie, ik speel met de gedachte om die naam toch zijn wat verwaande bestaan te gunnen... Misschien even met de PR-verantwoordelijke en de Communication Manager overleggen? Morgen meeting over de lunch.

WENSEN voor 2011

Opruimen en verhuizen.

Regelmatige klanten wisten het al langer, De Koploper barst zo stilaan uit zijn voegen... "Te weinig ruimte... in een heel huis?????" Ja en neen. "Nee", want natuurlijk is er uiteindelijk heel veel ruimte in een huis zoals dat waar we nu zitten. Maar ook "ja", want die ruimte bleek niet langer optimaal geschikt voor zijn doel. En dan vooral op 2 vlakken: benedenruimte die optimaal geschikt is voor winkelruimte tegenover de cursusruimte die maar moeilijk inpast op het verdiep en anderzijds het probleem van de stockage. Tonnen klei liggen gestapeld in de kelder en de kleine garage. Tijdens werkdagen verzeul ik vele kilo's klei en dat wreekt zich op armen en rug, naast het feit dat het eigenlijk een povere tijdsbesteding is. Er moest dringend een beslissing genomen worden met het oog op de toekomst!


Er is een lange en moeilijke tijd aan vooraf gegaan om tot de beslissing te komen en een oplossing te vinden die het enigszins verzachtte dat ik niet langer het gemak had van naast de deur te wonen en bovendien een enigszins betaalbaar alternatief te bieden. Wat ons logisch leek om te verbouwen, mocht dan weer niet van Stedenbouw... Maar, ook dankzij de inbreng van enkele mensen, zijn we tot een consensus gekomen. Dus hebben we weldra een nieuw adres. Ik beloof mijn klanten: het is niet ver, het is goed bereikbaar met de auto, zelfs beter dan nu en de beschikbare winkeloppervlakte wordt in het totaal meer dan verdubbeld, bovendien is er een mooie heldere cursusruimte... En de klei kan er recht uit de winkel en de aparte stockageruimte in je wagen geladen worden. De uitgebreide klei- en glazuurcollectie die De Koploper aanbiedt, zal eindelijk tot zijn rechtkomen en al zijn geheimen prijs geven. En uiteraard blijf ik paraat om je met de glimlach advies te geven waar ik kan!

Als nieuwjaarsbrief krijgen jullie allemaal het nieuwe adres, nog even geduld dus.

Maar eerst die zware (letterlijk dan!) verhuis... En daar willen we graag wat hulp voor vragen. Alles wat verkocht is, moet namelijk niet verhuisd worden. Dat is evident. Vanaf zaterdag 18 december wordt er uitverkocht. Alles wat we liever niet mee verhuizen wordt aan (sterk) verminderde prijs aangeboden, je kan gewoon komen snuisteren (voor cadeautjes!!!!). Er zijn glazuren, gebruikte (Duncan)mallen, leuke beeldjes om te beschilderen (creatief cadeau voor de kids), acrylverf, originele cadeautjes aan belachelijk lage prijzen... Een aantal onverwachte zaken....

Vanaf Kerst gaat DK dan dicht. Dringende zaken kunnen eventueel nog op afspraak opgehaald worden.
Laatste dag open:
WOENDAG 22 DECEMBER 2011 TOT 19u.

Streefdatum op het nieuwe adres is ZATERDAG 15 JANUARI 2011, dat wordt tijdig aangekondigd!

Onze feesten zullen redelijk ambulant gevierd worden...

(Voor eventueel geïnteresseerden: wij blijven wonen waar we nu wonen in nummer 26. Nummer 24, waar nu DK zit, zal verhuurd worden, na een grondige opknapbeurt. Het is een zonnig huis met Art Deco invloeden, 3 slaapkamers en een eventueel tot vierde kamer in te richten zolder, beschikbaar rond Pasen 2011.)

PRETTIGE FEESTEN!!!!

Architecturale keramiek.

Het is een thema dat je wel al eens tegen komt: de architectuur als onderwerp.

Arthur Meijer is een Nederlands keramist die zich er volledig op toelegt en vooral de beschrijving ervan op de site van Galerie Het Filiaal trof me.
“Dwalen door verlaten straatjes in stille zuidelijke dorpen of stadswijken. De blauwe lucht trilt van de hitte, er is nog maar weinig volk op straat. Uit de huizen komen geuren en flarden van gesprekken in een vreemde taal, geluiden van servies en radio of TV. Buiten is het stil maar voelt niet eenzaam. Wie herinnert zich niet dit prettige zomerse gevoel? Wie koestert daar geen fijne herinneringen aan? Reizen naar verre streken en daardoor soms ook reizen in de tijd.”

Ik vond de tekst terug op op de website van de man.

Dwalen door zijn werken, is inderdaad een beetje reizen. Nauwgezet bestudeert hij de verschillende stijlen. Hij legt zich toe op de typische kenmerken en invloeden die spelen in een bepaalde bouwstijl en puurt ze uit tot mooie keramische bouwsels die uitnodigen tot dromen.
Laat je even gaan...

Toscaans.

Umbrië.

Castilliaans.

....
Egyptisch...

Op de site vind je er nog een heleboel, goedkoop reizen is het. De man laat je genieten van versteende geschiedenis, het architecturaal kunnen van de mens. De werken zijn gemaakt met een klei met behoorlijk wat grove chamotte voor de stevigheid en de zachte tinten van het klei-oppervlak worden ongeglazuurd gelaten, wat een warm, natuurlijk beeld bewerkstelligt. Hele grote werken worden in delen opgebouwd en gebakken.
Deze man heeft duidelijk een baksteen in de maag, zij het een multiculturele.
En als je het allemaal eens dichterbij wil bekijken, kan je vanaf zondag terecht bij Galerie Picoux in Antwerpen.

Lieve Sint,

"Het is inderdaad lang geleden, Lieve Sint. De laatste 30 jaar en misschien zelfs een beetje langer, heb ik U (ja, met een hoofdletter) niet meer bedacht met een schrijven, noch mijn schoen gezet. Misschien heeft U het eerste jaar daar even van opgekeken. Ik heb U jarenlang ieder keer consequent met hetzelfde verlangen bestookt: "Lieve Sint, ik wil een pottenbakkersschijf. U mag best enkele jaren overslaan, maar ooit wil ik er een." En U zweeg. En, alsof U het voorwerp van mijn verlangen niet kende of het in de fabrieken van Uw leveranciers niet gemaakt werd, bracht U mij steeds iets anders, al dan niet van "creatieve aard": een schildersdoos, een draaischijf, ja, om rare schilderijtjes mee te maken, een schildersezel... Ik begon U ervan te verdenken onder één hoedje te spelen met mijn pa, die "begenadigd zondagschilder" was...

U stelde mij teleur en ik vergat U. En ik schilderde.

Toen werd ik mama en U verscheen weer in mijn leven, Lieve Sint. Ik genoot van de zingende knapen aan mijn schoorsteen, het verlangen blinkend in hun oogjes en mijn wederhelft blij met spoorwegen en treintjes in de weer, eens Uw uur en ezel gepasseerd waren.

Daarnet nog mocht ik nog genieten van mijn boys, in hun Chiro-outfit, maar ondertussen wel 16 en 18, a capella kwelend naast hun bottin maat 45. De jongste heeft zelfs een tekening ingekleurd, maar "die zwarte ernaast heb ik er af geknipt, want nu moet ik studeren". Maxime, mijn grote zoon, heeft U vast bezig gezien, aan de PC, naast de schoorsteen. Hij moet morgen een spreekoefening doen met Annelies, op school, over het Boeddhisme. En net nog heeft hij even geoefend, zonder Annelies.


Ik vond het boeiend, Lieve Sint, het zette me aan het denken. "Boeddha wist uit ervaring dat je niet gelukkig wordt van rijkdom, noch van armoede". "De juiste intentie: vriendelijke gedachten." "De juiste spraak: geen leugens of boze woorden." "Het juiste levensonderhoud: waar mensen niet onder lijden." "De juiste aanzet: denken voor je iets doet." "Mensen willen veel te veel, steeds meer, ze hebben nooit genoeg en dat maakt hen ongelukkig."


Zou die juf van godsdienst dat met opzet net nu geprogrammeerd hebben? Net in Uw weekend? Ik vraag het me af.


Die pottenbakkersschijf heb ik ondertussen. Of U er voor iets tussen zat, weet ik niet meer, maar ik vrees er wel een beetje voor. De factuur heb ik namelijk zelf ingeschreven én betaald... En eigenlijk weet ik niet echt meer wat ik U ooit anders heb gevraagd. Nu wou ik dat Boeddha mijn schoen vannacht zou vullen. Misschien heeft U het wel even... te druk?... En Boeddha, vult die wel schoenen???? Misschien heb ik het allemaal niet helemaal begrepen, Lieve Sint? Ik wens U toch een mooie nacht, veel succes."

En aan allen die (in) U geloven.

Ragfijn porselein in beweging.

Het ligt allemaal een beetje stil hier bij mij... Wat andere dingen aan mijn hoofd, geen potten meer gedraaid sinds enkele maanden, enkel nog deel genomen aan de cursus met Christien en die met Alison. Verder niks. Ook niet meteen behoefte aan. Zal wel terug komen, in alle hevigheid, daar ben ik me bewust van.
Maar dat wil niet zeggen dat ik plots geen interesse meer heb, oh, nee. Ik zie alleen dat mijn rekken en mijn huis zich vullen met keramiek waar ik verder niet te veel mee doe. En dat heb ik even een halt toe geroepen.
En ik heb het een beetje té druk. Met andere dingen. Waarover later meer...
Even wat minder praktijk, niet minder aandacht.
Net nog kwam het water in mijn mond... Ik heb namelijk Paula Bastiaansen ontdekt...

Vloeibaar porselein, gestold in sierlijke beweging. Pure poëzie!!!!

Op haar website krijg je een idee van haar werkmethode, maar nog steeds blijf je jezelf de vraag stellen: "Hoe doet die dame dat?????"
Bakken in een keramische mal, ik wil wel, maar een aantal van die vormen vragen dan wel om héél ingewikkelde steunmallen!

Deze vormen lijken om mijn gedachten, geconcentreerde kronkels bij elkaar en hier en daar mooie, sierlijke uithalen in het Grote Niets, op zoek naar...., reikend naar...., terug in zichzelf kerend..., genietend.

mmmmmmallen met Monika...

Het is een beetje met Monika Patuszynska zoals met de Sint, haar komst wordt lang van tevoren aangekondigd...

En nu de Goede Man in het land is, blijkt dat Monika ook weer terug in haar heimat zit. Ze is net terug van ... China.
Sinds de genodigden voor het Belgisch paviljoen in het Fuping Pottery Art Village aan hun tournee doorheen het Vlaamse land begonnen zijn, zal iedere gerechtaarde keramist wel van het bestaan ervan op de hoogte zijn. In de zomer van 2008 was België aan de beurt en wij zonden onze zonen en dochters uit:
The fuping eleven : Emile Desmedt, Tjok Dessauvage, Nathalie Doyen, Mieke Everaet, Marieke Pauwels, Patrick Piccarelle, Stefan Serneels, Gerda Steegmans, Rik Vandewege, Johan Van Geert en Bruno Vermeiren.
En nu was het de beurt aan Polen. Aangezien Monika P. de organisatie van het porseleingebeuren in Polen stevig in handen heeft, kon zij ook hier uiteraard niet ontbreken in het Oosteuropese paviljoen.

Maar ze is dus terug thuis. En ze bereidt zich waarschijnlijk weeral voor op haar eerstvolgende trip. De Sint heeft zijn geschenkjes allemaal in zijn zak gestoken en op zijn ezel geladen, Monika heeft weer een stukje aan haar repertorium gebreid, een hoofdstukje van haar verhaal geschreven. Ik ben benieuwd.

En de kindjes zingen liedjes en proberen nog snel een beetje braaf te zijn. Wel, daar moeten wij ook aan werken, aan die voorbereiding. Straks gaan we aan de slag om mooie mallen te maken, maagdelijk witte gladde mallen. Om ze dan straks te "bewerken" met Monika, ze een heel klein beetje te mollesteren, misschien?!
Het is deze week de laatste kans om nog deel te nemen aan de "INTERACTIEVE CURSUS MALLEN MAKEN", voorbereidingen om net voor Pasen 2011 te gaan "mallen maken met Monika", mmmmmm...

Keramisch vragenuurtje.

November, midden november, wapenstilstand...
De in september aangekochte basissetjes voor boetseren en pottenbakken zijn nu al volop in gebruik en de eerste werkstukjes zijn gebakken. Ik zie ze wel graag komen, die nieuwelingetjes, aarzelend vragend of ik wel klei verkoop in dat winkeltje van mij, "gewone boetseerklei" of "klei om mee te draaien, witte" ? Of een beetje overmoedig, klaar om hun werk van kleur te voorzien. Voorzichtig vraag ik of ze aardewerk gaan bakken of steengoed, of ze gieten, dompelen, spuiten of schilderen willen met hun glazuur? Wenkbrauwen de hoogte in. Eh, of het over voedingsrecipiënten gaat of een beeld dan misschien? En, moet het dan nog eens gebakken worden? Welke temperatuur? Hoezo?
...
Vorig weekend was ik op de tentoonstelling in de club (Sueva, Zwevegem) waar ik ook op die manier debuteerde, nu wel al 20 jaar geleden. Vol overtuiging wandelde ik, jaren geleden, in al mijn onschuld en onwetendheid, op de begeerlijke draaimolentjes af en keek eens rond: "Hoe begin ik eraan om een potje te draaien?" De mevrouw die de pottenbakkers initieerde was er niet en dus kreeg ik wat recupklei om "eens te proberen". Recupklei, jawel, met hele dikke chamottekorrels in!

Annemie, de mevrouw dus, heeft nog wel wat tijd in mij gestoken achteraf, maar het heeft daarna bijna 12 jaar geduurd voor ik me er weer eens deftig aan waagde... Het eerste potje koester ik nog steeds.
Dit maar om te zeggen dat ik er begrip voor heb: onwetendheid. Meer nog, ik heb er behoorlijk wat ervaring in!
...
Weerom al wat jaren geleden begon ik serieus te denken over een toekomst als kleiboerin en vond ik dat ik een behoorlijke opleiding moest hebben om zelfbewust voor mijn publiek aan te treden. Op dus naar Syntra West in Brugge.
Nog steeds merk ik dat je daar een heel behoorlijke basis krijgt wat betreft de technische bagage die met klei en keramiek te maken heeft. Op dat vlak maak ik er graag reclame voor.
...
Ondertussen is mijn horizon alleen maar breder geworden, interesse, studie, internet en literatuur, maar ook vooral heel veel contact met keramisten en pottenbakkers allerlei zijn daar verantwoordelijk voor en daarom wil ik graag mensen op weg helpen.

Volgende week woensdag ga ik weer op missie. In de "keramische vragenuurtjes" toon ik wat er allemaal bestaat, waar het voor dient en welk resultaat je ermee behaalt. Precies, het is waarschijnlijk ook commercieel te noemen, want ik haal zowat alles boven wat ik aan klei, engobes, glazuren en gereedschap aan de man breng en je krijgt een deel van het inschrijvingsgeld terug betaald in een aankoopbon, maar, geloof me, daar is het in de eerste plaats niet om te doen. Ik kan namelijk zo genieten van die ondeugende twinkeling in de ogen van iemand die me daarna nog om "een pakske klei" komt vragen!
...
Wees welkom met al je vragen. Graag een seintje vooraf als je mee komt luisteren.

AANDACHT !

DE KOPLOPER IS UITZONDERLIJK GESLOTEN OP VRIJDAG 12 NOVEMBER.
DE KOPLOPER IS TERUG NORMAAL OPEN OP ZATERDAG 13 NOVEMBER.

Resultaten.

De eerste oven vol werk van het weekend met Alison Graham werd deze ochtend geleegd...
Voor wie erbij was: GENIETEN!
Voor wie er niet bij was: WAT JE GEMIST HEBT...

Jeugd.

Ze kwam toe, laat, donderdagavond in Kortrijk. En ik moet eerlijk bekennen, het eerste wat ik dacht, was: "ze ziet er zo jong uit".

Misschien een heel klein beetje minder zeker van mijn keuze bracht ik deze jonge dame in mijn huis en nam ik haar de volgende ochtend mee naar mijn winkel... Maar dan vroeg ik haar uit over wat ze doet en hoe ze haar verhaal ging brengen en plots viel ik van de ene (positieve) verbazing in de andere! Alison is wel degelijk bezig met haar carrière, haar les geven en wat ze doet past helemaal in het plaatje. Jong zijn is geen handicap, geen zonde, maar net een gave als je het goed aanwendt. Minder (ervaring) kan meer zijn als je het intensief genoeg beleeft en verwerkt.
Mijn intuïtie zat opnieuw juist! Gewoonlijk weet die wel wat goed is en ook nu weer was het raak.
Al gauw bleek dat de deelnemers aan de meet-and-greet en de mensen voor de workshop er precies zo over dachten. Alison raakt diep als ze haar verhaal vertelt, eerlijk, misstappen naast successen, ervaringen waar je keramisch rijk van wordt. Ze werd wel eens "uitgesloten" omdat ze geen échte keramist zou zijn omdat ze eigenlijk "enkel" grafisch bezig is en minder met de materie an sich werkt, maar ik stel me dan de vraag of het verkeerd is keramisch canvas te gebruiken, is het noodzakelijk een functionaliteit of zelfs maar al een volume te creëren? Alison Graham zelf kreeg les van Alison Britton, een grote dame in internationaal keramiekland en deze zei dat het mooi maken van je omgeving ook best functioneel te noemen is.

Alison bracht het verhaal van haar artistieke loopbaan, haar zoeken naar manieren om zich uit te drukken en er werd dieper ingegaan op de haar inspirerende kunstenaars, keramisten, schilders en grafici, meteen een lijstje waarmee we allemaal al enkele avondjes zoet zullen zijn!
Vrijdag tracteerde ze de meet-and-greet-ers op een niets verhullende inspirerende en goed voorbereide demo, zodat er meteen eentje meer zich inschreef voor de workshop!

Zaterdag mochten we dan zelf aan de slag. Iedereen begon wat aarzelend het canvas te ontdekken, in te delen, alle leuke effectjes uit te proberen en binnen de kortste keren werden de eerste projectjes met "ah" en "ooooh" onthaald. Tegen zondagavond was iedereen zijn grenzen aan het verleggen, onverwachte tekeningen aan het maken en geleende kleuren aan het uittesten. De resultaten liegen er niet om. Nu dat vervelende wachten op de oven nog!

Privé was Alison ook een verrijking in huis. Mijn zoons gaven haar naar eigen zeggen een verjongend effect, alsof ze dat nog nodig had! En mijn boys zelf hebben een heel leuk en inspirerend weekend achter de rug, voor allebei straks bekroond met eigen keramisch werk.

Meet-and-greet Alison Graham.

De titel kon hier "voor de snelle beslissers" zijn... maar ik denk dat ik dat al eens heb geschreven...

Volgend weekend staat alles in het teken van Alison Graham, de Engelse keramiste die sculpturen en recipiënten maakt in papierporselein, dat ze ook zelf aanmaakt. De workshop begint op vrijdagavond.
Mensen die echter niet kunnen deelnemen aan het ganse weekend hebben mij nu gevraagd of ze haar niet kunnen ontmoeten in een "meet-and-greet", zoals we dat met Monika Patuszynska hebben gedaan...

In samenspraak met Alison hebben we besloten deze meet-and-greet 's avonds te houden en niet in de namiddag (zoals eerst gemeld), zodat waarschijnlijk meer mensen deel kunnen nemen.

Vrijdagavond willen we graag aan deze mensen tegemoet komen. Vanaf 19u tot ongeveer 20u30 zal Alison Graham haar werk en haar loopbaan toelichten aan de hand van een slide show en enkele voorbeelden én een demo. Na haar verhaal, is er een vragenronde voorzien.

Deelname: € 15.

Om in te schrijven zal je wel heel snel moeten reageren...
Bel me, schrijf me, fax me, bezoek me, ... ik luister en noteer.

Tijdens deze dagen zal De Koploper als winkel gesloten zijn.
Toe vanaf donderdag 28/10, normale sluitingsdag, tot en met maandag 1 november. Terug geopend vanaf dinsdag 2/11/2010.

Ervaringen delen.

Ik kan me voorstellen dat het voor de West-Vlaamse (en Noord-Franse) keramist en pottenbakker een mooi weekend is geweest. Zaterdag een beetje bevolkt en twijfelachtig, maar zondag volle bak zon en alleen maar wat aan de koude kant. Hopelijk zijn ze dan ook allemaal tevreden van de bezoekjes aan de ateliers, zowel zij die organiseerden, als zij die bezochten. Buren Bij Kunstenaars blijft een mooi initiatief, dat veel volk aanzet tot beste beentjes voorzetten enerzijds en/of tot inspirerende bezoekjes anderzijds.
Ik heb wel eens aan al die te bezoeken ateliers gedacht, maar eigenlijk had ik dit weekend ook de handen vol met een groots 25-jarig bestaan en een massa pottendraaiende kids die de revue passeerden op zaterdag en de happening van fruitminnend Oost-Vlaanderen op zondag...
Weet u trouwens wat een pomoloog is? Ikke wel, sinds zondag. Een prachtig woord, de pomoloog, de ooftkundige, nog zo'n nieuw begrip voor mij. Ik had nog nooit in mijn leven zo'n hoeveelheid appel- en perenrassen gezien. Uitgenodigd door de mensen van het RLVA, het Regionaal Landschap Vlaamse Ardennen, nam ik deel aan eens iets anders dan een keramisch gebeuren. Het was even wennen en ik had ook wel zelfs een dosis keramisch materiaal mee om niet totaal uit mijn biotoop te geraken... Maar het was een echte proevertjesdag. Harde appels, zoete appels, korrelige peren, citroenachtige appels, appels met een bittere smaak, sappige peren, ... een beschrijving van een blad lang om uit te leggen hoe ze smaken en hoe ze te kweken. Mensen die bijna verontwaardigd zijn omdat wij ooit het rijkste land waren in appel- en peren, toonaangevend, terwijl er heden nog slecht enkelen zijn die "er iets van kennen", "je kan ze op 1 hand tellen en er zijn er velen die dingen beweren die niet juist zijn", "de stiel en de kennis gaat verloren"...

Gelukkig heb ik een nogal goed ontwikkeld smaakorgaan want ik moest wel een aantal keren vertellen wat ik van die appel of dat peertje vond, wat ik proefde, behalve "appel" en "peer"... Het heeft veel weg van een wijnproeverij, al wordt er hier helemaal niks uitgespuwd in een of ander recipiënt. Tenzij eventueel een hardere schil.
En weten jullie dat er op de wereld nog 7000(!!!) soorten appels zijn??? Terwijl in de negentiende eeuw er zo veel in België alleen al waren? Nu worden er nog ontwikkeld en onderhouden in... jawel, China.
Allemaal wijsheid die pomoloog Daniel Willaeys mij bij bracht. Hij heeft er zelfs een blog over.
Ik mag af en toe een opdrachtje doen voor deze mensen en ik doe dat altijd met heel veel plezier, het zijn warme, vriendelijke mensen.
Maandag, het weekend is voorbij, al voelt dat niet zo. Zelf de hele tijd gewerkt, Philippe ook. Moe zondagavond, vroeg in bed gekropen.
Maandagavond nog voorbereidingen voor dinsdag...
Dinsdagavond kleurdag met Christien Dutoit. Op haar rustige manier leidt ze iedereen doorheen de avond en verpinkt zelfs nauwelijks als een deelneemster de staart van de hond van een andere eraf wipt... Ikzelf hou mijn adem minutenlang in: kon ik nu maar de tijd even 5 minuten terug draaien! Die staart stond mij nu al 2 weken lang uit te dagen op de tafel in het atelier en ik was blij dat er niks mis gelopen was...
Christien hing het lichaamsdeel er terug aan en op hoop van zegen zette ik het deze ochtend mét hond en al in de oven.
Maar, het was verder wel een avond vol blije gezichten!

Overmorgen gaat de eerste oven open. Wordt dus zeker vervolgd.
En we blijven hopen op blije gezichten!!!

Computers...

Stevige virus verwerkt... Enfin, zelf ben ik niet ziek geweest, het was mijn PC. Gelukkig heb ik mij een weekje kunnen behelpen met de laptop van De Koploper, maar ondertussen ben ik toch een aantal mensen vergeten te beantwoorden en liep er hier en daar nog wel eens iets mank.
Via de site heb ik ook mijn eerste volwassen nieuwsbrief willen versturen. Willen versturen, jaja, want ook dat liep niet echt van een leien dakje. De eerste regels hebben wel hun doel bereikt, maar de rest ben ik helemaal kwijt, zelfs de kopie van het origineel heeft dat ding verslonden! En tot overmaat van ramp is een test ook nog eens de ... ether (?) in gevlogen. Enkele van jullie hebben dus 3 mails ontvangen.
'k Zal het waarschijnlijk nog wel eens proberen, ooit... Alvast sorry voor de overlast in jullie electronische brievenbus. Maar omdat het om mededelingen gaat waarvan er een aantal vrij dringend zijn, steek ik ze via deze beproefde weg ook eens op het net.

De Koploper gaat constant op zoek naar nieuwe kleisoorten en ook nu zijn er een paar interessante aanwinsten. De wit/crèmebakkende Creaton 482 met zijn 40% chamotte tot 4 (!) mm staat op eenzame hoogte als je een uitzonderlijke klei aan een dergelijke prijs wil vinden. Voor gasstokers in reductie is er de Creaton 1112 die porseleinchamotte tot 1 mm heeft, d.w.z. dat de klei grijzig zal kleuren terwijl de molochiet witte spikkels zal geven. In oxidatie, dus vooral in de electrische oven, zal hij vooral erg wit zijn. De Terra Nigra is dan weer een vette intens zwarte klei met 2 mm chamotte en haalt met gemak 1200°C.
Qua draaiklei haalden we Fuchs binnen, de gewone WM en ook de AM, de ateliermassa die toch wel goedkoper uitkomt voor "dagelijks gebruik".

Wat betreft de workshops, wordt het tijd voor de laatste beslissers om zich in te schrijven voor het laatste weekend van oktober. Dan komt Alison Graham die met zelfgemaakt papierporselein jullie aan het werk zet om een muraal werkstuk te maken: "Exploring the surface".

In de Keramische Vragenuurtjes beantwoord ik zo veel mogelijk van jullie vragen, nadat er eerst een uiteenzetting over het onderwerp wordt gehouden.

Ook de reeks "pottenbakken voor beginners" met Dirk Vanhaeren staat er nu op, voor januari 2011, maar de eerste reeks zit nu al vol, vooraf ingeschreven...

Een beetje lezen en zoeken op deze blog, pagina "cursussen" en op de site http://www.dekoploper.be/ en dan vind je alle info.
Natuurlijk mag je ook mij om uitleg vragen...

Ik vrees dat ik niet echt evenveel felicitaties mag verwachten voor deze acties... Het liep allemaal niet écht vlot. Geen felicitaties dus. Of toch? Voor de inhoud dan misschien???

Felicitaties!

Jaja, dames, u haalde de finish met glans!
Ik geef toe, ik zag enkele van jullie nog even in van de voorbije dagen om de laatste hand te leggen. Het ene dier is aaibaarder dan het andere, het ene baasje is wat sneller (tevreden?) dan het andere... Maar we mogen stellen dat het een succes is geworden. Christien Dutoit heeft iedereen begeleid in zijn eigen werk, met zijn eigen stijl. Haar ervaren blik zag meteen waar iets fout liep, waar iets vloekte met de algemene lijn van het werk. Het was aangenaam en ontspannen werken. Een fijne manier van opbouwen, open voor constante verbetering en aanpassing.
Over 2 weken zien we elkaar weer voor het kleurwerk. Tot dan zit ik hier dagelijks in mijn privé-dierentuin...



Geniet van een zonnig weekend!

Sex in het Weekend.

Inspirerende Groene Porno van Isabella Rossellini! En er staan nog juweeltjes op de site van Sundance Channel.

Seduce me...


Veel plezier met ... de beestjes. De link, weet je wel?

De beestjes.

Het draait hier de laatste weken nogal vaak om beestjes. Mijn buurvrouw, ja precies, die van de kippen, heeft opnieuw voor een aangroei van ons neerhof gezorgd. Deze keer ging het over een vriendin die een nest of 2 cavia's had. Met een "die mogen buiten mee in het hok van de kippen" en een "die maken zo'n leuk piepgeluid" en nog zo wat van die promotionele argumenten, is ze erin geslaagd mij over de brug te krijgen om 2 caviaatjes over de draad te halen... Alleen, ze zijn nog een beetje klein en ik krijg het niet over mijn hart die 2 aan hun lot over te laten bij die grote boze kippen. Luna en Nuka zitten voorlopig in een grote zinken bad (zonder water, wel te verstaan) afwisselend in De Koploper en in onze koude serre.

 Dit is de jongste, kleine Nuka, 185 g,

en dit is Luna, al 230 g.

Er is geen geboortelijst en we houden geen baby- of neerhofborrel, maar als je in De Koploper bent, mag je ze wel eens zien en/of aaien... Ik heb al enkele klanten over de vloer gehad die spontaan de beestjes oppakken en/of er eens vertederd iets tegen zeggen. Mijn zoons zeggen dat ik een caviahuisje in mijn boekje met keramische to-do-lijstjes moet schrijven. Draaien, opbouwen, assembleren...? Suggesties zijn welkom.

Er is ook de meer professionele kant van het beestjes-verhaal, namelijk de boetseercursus met Christien Dutoit. Ondanks haar lumbago was ze vorige dinsdag weer paraat om de deelneemsters te begeleiden. Problemen zoals "Hoe wordt dit varken nu een buffel?" en "Hoe maak ik mijn beest op die sokkel vast?" of "Wat denk je van de poep van mijn olifant?" werden met de glimlach opgelost en in de juiste richting geduwd. Je ziet meteen dat haar hand vastberaden is, zowel als ze opbouwt, als wanneer ze een lichaamsdeel (van de beestjes!) in de juiste stand duwt of iets terug wegsnijdt omdat de verhouding haar niet aanstaat. Het wekt vertrouwen en dat is nodig om de dames een beetje te ontspannen in hun strijd met de lapjes klei.



Het ziet er allemaal goed uit, al voelen er wel enkelen lichtjes paniek opborrelen als ze beseffen dat volgende week het beestje afgewerkt zal worden... Daarna wachten we een weekje en dan gaan we kleuren en finaal bakken...

De liefde voor het vuur...

La Borne. Ik heb er mooie herinneringen aan. En ook mijn gezin heeft er zich al enkele keren goed geamuseerd... Maxime praat nog over de boxer van bij Linard. God hebbe zijn ziel, zou ik zeggen, die van Linard althans en onder de voorwaarde dat die bij elkaar vertoeven, God en Linard dan.

Het staat daar momenteel in vuur en vlam, La Borne dan. Het "11ème Ren­con­tre Inter­na­tio­nale Pro­fes­sion­nelle du 20 sep­tem­bre au 12 octo­bre 2010" vindt daar nu plaats, nu, op dit moment. Noch tijd, noch energie, noch organisatie laten mij toe er lijflijk aanwezig te zijn, maar mij hart is er wel. Net zoals het hart van andere keramisten die graag houtovens zien stoken... Soms heb je gewoon andere prioriteiten dan keramische hoogtijdagen. Jammer genoeg.
Maar stel dat jullie even een vrij weekend zouden hebben, het is niet zo ver, ga de sfeer snuiven, ga kijken hoe het vuur de hemel in lichterlaaie zet, warm je (keramisch) hart, het is de moeite!

Op Facebook kan je ook mee volgen, o.a. David Whitehead zet regelmatig iets online...

Ik moet het hier noodgedwongen houden bij een Belgisch weekend, Zandbergse Kermis met oliebollen van de Chiro en een cross waarbij de jongste zoon net derde werd. Een beetje steunen, net wat je zegt...
Maar mijn warmbloedig hartje, da's... even niet thuis.

Tractatie.

Wow, heb weer genoten van mijn jaarlijkse tractatie op Keramisto, Milsbeek, Nederland. Keramiek gesnoven tot het er dreigde langs mijn oren uit te lopen... En heel mijn budget ging er door, dit jaar is het uit met keramiek verzamelen, de sponsoring van de keramische sector is gedaan voor 2010.
Met voldoening in mijn hartje en toch weer spijt dat het over was, stilletjes naar huis gereden.
Ik was er echt stil van, bijna 3 uur lang, beetje krop in de keel.
'k Zal mijn lieve vrienden weer erg missen de eerste dagen! Gek hoe eigenlijk maar 1 of 2 keer per jaar  elkaar echt zien, zo'n sterke band kan smeden. Zaterdagavond was het superleuk, lekker gegeten en veel bijgepraat. Ze hadden een vuurpijl van nieuwjaar gespaard om ter ere van ons weerzien af te vuren. Zo'n entree maak ik niet elke dag...
Zondag al bij de opening van Keramisto gearriveerd op het grasveld. Direct Fritzke weer gezien! Fritz Rossmann zag er goed uit, al wist hij te zeggen dat er wel behoorlijk gefeest was de vorige avond tussen al die keramistjes... Maar de zaken gaan zoals hij het wil en hij heeft mooi nieuw werk, helder zachtgroen celadon siert zijn porselein. Het was een toffe babbel bij de start!

Fritz vertelde dat sommige bezoekers meteen iets van zijn werk wilde kopen, maar dan toch eerst de markt eens gingen bekijken en dan... "dan is de concurrentie wel heel groot, er staat hier zo veel zupper-fantastisch werk"... Tja, nochtans, toen ik vertrok stond er net weer een dame triomfantelijk naar haar aankoop te kijken op zijn stand...

Soms wacht ik enkele jaren om een keuze te maken bij een bepaalde kunstenaar. Waarom weet ik niet precies. Vooral als ik "alles" zou willen meenemen, dan heb ik het heel moeilijk. Een dame die mij toch ook nog wel eens aan haar stand mag verwachten is Stepanie Raymond, maar voorlopig hou ik het bij kijken en genieten.
Jullie tractatie: een "zupper-tof" presentatie-filmpje van een gallerij over haar werk. Genieten (ook van de leuke muziek!) op maandag:

Geheugensteuntje.

Lijstjes, agenda's, ezelbruggetjes, gekleurde markers, post-its, alarmfuncties op de gsm om het wat hedendaagser aan boord te leggen, allemaal wegwijzers voor mensen die aan beginnende dementie lijden... Ik ken wel enkele middeltjes en ik gebruik ze ook. Soms haalt iemand iets aan waar ik over schreef in mijn blog en dan kan ik meestal de naam van de artiest niet eens meer herinneren. Ik vind dat erg en ik oefen mijn geheugen ook, het schijnt dat het analoog werkt als het trainen van spieren.

Gelukkig weet ik 's ochtends nog steeds wie er naast me ligt...

Namen, ik ben er nooit goed in geweest, maar dat blijkt beter te gaan met de winkel. Ik ken vele klanten bij naam en dat is dus al een grote vooruitgang.

Vergeten... Herkenbaar, hoor ik zo om me heen. Veel troosten doet het niet, maar ik sta niet alleen, da's toch al veel.

We gaan op zoek naar oplossingen. Net nog heb ik er eentje bedacht. Op mijn site http://www.dekoploper.be/ vind je bij de links vanaf nu een overzicht van de besproken keramisten, pottenbakkers en eventueel andere kunstenaars. Je kan ook even de aanzet ertoe of gewoon wat onzin erover lezen die dan weer in mijn blogartikeltje stond... Ik vind het zelf een mooie koppeling tussen beide mediums, de statische "serieuzere" site en de meer vluchtige bloggazet.

Ik schrik er zelf van hoe veel kunstenaars de revue al passeerden. Misschien een leuk initiatief om enkele lange winteravonden op te vrolijken?

(Let wel: de lijst is nog niet volledig...)

Geheugensteuntjes...

Ik pleit er al jaren voor dat iedereen een boekje zou bij houden en opschrijven welke klei hij voor welk project heeft gebruikt, hoe hoog gebakken, welke engobe, welk glazuur?... Ik weet jammer genoeg niet altijd meer terug te vinden welke klei vorige keer werd aangekocht. "Dezelfde als vorige keer" is soms een iets té vage omschrijving. Maar hoe doe je dat: kiezen voor een bepaald soort klei? Ik heb hier wel meer dan 70 soorten...

Jaarlijks hou ik daarover "voorlichtingslessen".

Het keramisch vragenuurtje.

In de winkel blijkt regelmatig dat vele mensen zich vragen stellen over het verschil tussen de soorten klei, de baktemperaturen, het gebruik van (sinter)engobes en glazuren en het bakproces.
Daarom geeft De Koploper INFO-DAGEN.

Sessie 1: de verschillende kleisoorten, verschil in gebruik tussen witte en gekleurde kleisoorten, aardewerk, steengoed en porselein, wat chamotte is, veiligheid, giftigheid, gebruik met kids...

Sessie 2: alle mogelijke decoratietechnieken met en op ongebakken klei. Wat is engobe? Zelf maken of kopen? Kan ik klei kleuren? Wat kan er allemaal met klei?

Sessie 3: soorten glazuren, zelf maken of kant-en-klaar, verhouding tot de gebruikte kleisoort, kleurmengsels... De bedoeling is niet een heleboel recepten meegeven, maar duidelijk te maken wat je wel eventueel zelf kan en waar je dat moet vinden, hoe je dat moet testen...

Sessie 4: het bakproces wordt onder de loep genomen. Waarom zelf bakken? Wat zijn stookcurves? Aardewerk of steengoed? Biscuit? Tips en info over de aanschaf van een eigen oven. Voor- en nadelen van zelf bakken.

Vorige jaren is gebleken dat het zeer interessant is voor beginners en ook gevorderden. Je moet rekenen dat ik ongeveer een klein uurtje uitleg geef en de producten en voorbeelden bespreek en daarna worden er opmerkingen gemaakt en vragen gesteld. Je leert ook veel van de ervaringen van de andere deelnemers.

Deze info-sessies zijn helemaal niet duur en vinden plaats op woensdagmiddag en woensdagavond. Data en info lees je door hier te klikken.

Gewoon inschrijven, op je kalender aanduiden en ergens een geheugensteuntje kleven...

Zintuiglijke ervaringen...

Iemand die iets perfect kan verwoorden is nog iets anders dan een mooiprater... Hoewel ze me allebei kippenvel bezorgen, zal ik bij de eerste graag aan tafel schuiven om mee te degusteren, terwijl ik bij de tweede al gruwel bij de eerste amuse-gueule. Mee rondjes lopen en aanschouwen hoe het ei wordt gelegd, uitgebroed en dan het resultaat beoordelen, in de speeltuin van klanken kan ik uren genieten.
Speelse fantasie vond ik deze week hier en daar op het net, in een klein gestolen momentje tussen vele tonnen klei op verplaatsing, de start van het academische jaar, net wat je zegt... Ik doolde wat op Het Grote Net en al snuisterend viel ik tussen wat "keitjes", een poëtische blog van Hugo Verschelden, een man mij totaal onbekend. Als verwelkoming las ik: "In dit blog zal je de perfectie niet vinden. Kom je echter af en toe even warmen. En breng gerust je vrienden mee." Bij deze. Ik raad je aan het even te doen, hier en daar staan mooie tekstjes, een glimlach, even doordenken... Een raad: laat je ook eens door de gaten in zijn andere blog binnen glijden... Inspirerende foto's, even geen woorden meer nodig, grote concurrentie van sprekende beelden...
Tot straks zou ik zo zeggen, maar kom nog even terug.
De zee moet hier nog opkomen.

Jammer misschien?
Terug? Of nog even...
Op stap met de Strandjutter of de natuur lezen, geleid door de Treeman?

Mensen kunnen mooie dingen maken, of vinden, of ...zeggen.
(Ondertussen zijn er enkele klanten in de winkel geweest, er was ook weer een hele mooie ervaring bij, wie erbij was zal het beamen... Hannelore?)
Het is een warme zaterdag, ik vind het leven mooi vandaag, zoveel had je al begrepen, zou ik zo denken. Al zeurt een vage hoofdpijn door mijn zere keel, over mijn verstopte neus naar ergens achter in mijn hoofd, maar ze zal de uitgang wel vinden, daar vertrouw ik op. Straks wordt het een warme avond, andere zintuigen aan het werk, de geur van BBQ in vele tuinen in de buurt, de smaak van geroosterd vlees in mijn mond en mooie vooruitzichten aan Keramisto (volgend weekend! Niet vergeten!) en ons jaarlijks bezoekje aan onze Vlaams-Nederlandse vrienden in Nijmegen...
Maar nu even de dag nog. Ik heb al enkele klanten op bezoek gehad die vandaag raku gaan maken. En dat was de oorsprong van deze tekst. Een beetje een lang voorspel, ik hoop maar dat het kan bekoren...
Mensen die mooi kunnen denken en praten of schrijven. Ik kwam er nog eentje tegen toen ik over raku las, het is er de tijd van het jaar blijkbaar voor. Paul Soldner is een man die mee aan de basis lag van de westerse raku-beweging. Ik ontmoette hem in het licht van de aankondiging van de naked-raku-dag, juni ll. Deze zomer zag ik werk van Alistair Danhieux in Saint-Amand-en-Puisaye en, zoals ik het die keer ook stelde, de naked-raku-keramist heeft een site met veel informatie en hele inspirerende links, via de welke ik dus bij Paul Soldner terecht kwam. Met veel plezier laat ik de man zelf zijn verhaal vertellen...



Op zijn site las ik ergens:
"In the spirit of raku, there is the necessity to embrace the element of surprise. There can be no fear of losing what was once planned and there must be an urge to grow along with the discovery of the unknown. In the spirit of raku: make no demands, expect nothing, follow no absolute plan, be secure in change, learn to accept another solution and, finally, prefer to gamble on your own intuition. Raku offers us deep understanding of those qualities in pottery which are of a more spiritual nature, of pots by men willing to create objects that have meaning as well as function." (Soldner, 1973)
("In het licht van raku moet je het element verrassing toelaten. Je mag niet vrezen om te verliezen wat je gepland had en je moet de drang voelen om het ongekende te ontdekken. In de geest van raku: stel geen eisen, verwacht niks, volg geen rigide plan, vertrouw op verandering, leer andere oplossingen aanvaarden en, ten slotte, durf in te zetten op je intuïtie. Raku laat je toe verder inzicht te krijgen in deze eigenschappen van pottenbakken die van meer spirituele aard zijn, eigenschappen van potten gemaakt door mensen die objecten willen maken die zowel funktie als betekenis in zich dragen.")
Een mooie ontmoeting met een oude wijze man.
Respect.
Ook voor gekleurde teennagels... (Wie ontcijfert deze?!)
We zien wel wat het weekend verder nog in petto heeft.
Geniet ervan.

Beestenboel.

Mooi woord vind ik dat: een beestenboel. Allemaal beestjes, een persoonlijke zoo in je hoofd... Neen, ik ben helemaal geen wilde nacht met overdadig drankmisbruik aan het verwerken, ik denk alleen na welk dier ik zou willen boetseren tijdens de sessies met Christien Dutoit...
Op slag zit ik terug in Frankrijk, Bourgondië, deze zomervakantie... Pas thuis, toen het te laat was, las ik over "le Musée de François Pompon" in Saulieu, meteen genoeg reden om nog eens terug te gaan!

In de Jardin Darcy in Dijon staat de beer van deze beeldhouwer, leerling van Rodin en grondlegger van de moderne weergave van dieren.

Zijn werk situeert zich aan het einde van de negentiende en in het begin van de twintigste eeuw, zijn stijl leunt soms haast aan bij het cubistisme van de Art Deco omwille van het weg laten van alle details en het zich toespitsen op de algemene vloeiende lijn van het dier, de spanning in de spieren bij beweging.

Het is natuurlijk niet zo wijs om je te gaan baseren op het werk van een kunstenaar om zelf aan de slag te gaan. De strakke lijnen die Pompon gebruikt kan je wel voor ogen houden en het mag best je stijl beïnvloeden, maar als basis vertrek je wel beter van een foto of een film van het dier dat je wil gaan vereeuwigen.
Toen ik wat verder-door-Google-de, kwam ik terecht bij een actuele kunstenaar die prachtige beelden maakt , duidelijk gïnspireerd door de techniek van Pompon. Het gaat hier over Pascal Masi.

Zijn "Rock my baby" is een speels beeld waarbij je zou kunnen stellen dat de ijsbeer van Pompon eens flink dartelt in het gras. En ook de panter lijkt weggelopen uit de zoo van Pompon...

De man zegt het ook met zoveel woorden dat hij zijn inspiratie vindt in de stijl van de illustere meester.
Daar waar Pompon begon als steenhouwer bij een firma voor grafzerken, is Masi ook vanuit steenkapperij en marmer, over klei naar brons gegaan, maar daarnaast maakt hij nu gebruik van hedendaagse materialen zoals harsen, inox, aluminium, ...
Ik loop nog even rond in de strakke wereld van deze heren en ga dan weer verder op zoek naar het dier dat ik zal bestuderen, straks bij Christien Dutoit. Ik kom er later wel eens op terug...

Sabbat?

Tijd maken om te doen wat je zelf wil, wat je werkelijk nuttig vindt, kortom, op de pauze-knop duwen en hem even ingedrukt laten. Dat moet kunnen, af en toe...
Maar is het dat wel? Ik las een sabbatjaar in qua opleidingen, mijn camionette moet niet meer elke week naar Brugge. Na ruim 7 jaar Syntra ga ik het helemaal alleen zelf proberen (?!). Ik ga dus helemáál niet pauzeren, au contraire, ik wil er juist heel erg invliegen dit (school)jaar. Alleen, zonder begeleiding, zonder opdrachten, zonder opmerkingen, zonder sturing, zonder evaluatie, zonder kritiek, zonder aanmoediging of hulp van die kant... Na al die jaren wil ik aan de inhoud van mijn "schriftje" gaan werken. Het staat zo ongeveer vol nu, vol ideeën, vol op- en aanmerkingen, vol bedenkingen, vol schetsen, vol teksten, het puilt gewoon helemaal uit!
Af en toe haalde ik wel eens iets boven om een opdrachtje op Syntra tot een goed einde te brengen, maar ik moet eerlijk zijn, het voelde niet altijd even goed. Het resultaat was beïnvloed, ik nam beslissingen die veel meer gestuurd waren dan wat ik zelf initieel voor ogen had.
'k Ben wel tevreden en overtuigd dat Syntra een goede opleiding geeft, dat je er heel veel technieken aangereikt krijgt en er een team zeer betrokken mensen rond loopt. En dit zeg ik helemaal niet om er iets bij te verdienen, ik heb het gewoon zo ervaren en het heeft mij ertoe aangezet steeds meer te onderzoeken en uit te proberen.

En ja, ik zal wel eens verloren lopen. Me afvragen of ik goed bezig ben.

Wie alvast tevreden is en me dankbaar aankijkt als ik mijn oven leeg haal, zijn mijn huisgenoten. Daar waar het eens "ja, ja" was en "ik heb het opgeschreven" en "als ik tijd heb"... staat er nu meteen resultaat voor 's mans ogen. Ze zijn oprecht verbaasd...

Door de strenge vorst uit elkaar gebarsten bloempotten worden eindelijk vervangen....

Ik ben er eens aan begonnen om "iets" te voorzien aan de voorgevel, zodat het duidelijk wordt dat De Koploper hier huist, een soort uithangbord.
En ik moet nog een aantal stalen maken van nieuwe producten in DK.
Een vole doos biscuit staat te wachten op glazuur.
... Verder ook wat projecten waar ik liever nog niks over kwijt wil, eerst doen dan praten...
Voorlopig ideeën genoeg dus.

Helemaal sabbat is het niet meteen, als dat gelijk moet staan met rust. De druk om iedere week een avond "op school" te zitten valt dan wel weg, maar ik zal nog wel leren en meemaken, nieuwe dingen proberen, aangereikt door anderen. Nog even en het is al zo ver met Christien Dutoit. De cursus zit ei zo na vol en al die dames zijn, zo veronderstel ik toch, heel erg op zoek naar een leuk dier om te gebruiken als basis voor hun kunstwerk. Ik moet nog op zoek... Geen stress... Ga eens in mijn schriftje bladeren...

Stuiptrekkingen van de zomer...

Vreemde zomer weer, dit jaar. Het begon allemaal zo goed, in juli leek het weer niet stuk te krijgen. In de media doken opnieuw artikeltjes op dat het allemaal zo prachtig zou blijven, een hele zomer lang. Hup, meteen alle appartementen en hotels aan de kust volgeboekt tot einde september, met dank aan die "waarzeggers". De glazen bol bleek echter misleidend, het heeft niet mogen zijn. Als je natuurlijk alle verschrikkelijke beelden van overstromingen en ander klimatologisch geweld ziet, mag je jezelf gelukkig prijzen met wat kwakkelweer in België, Nederland, Duitsland of zelfs Frankrijk. Haïti, Bolivia, Polen, Madeira, Pakstan... noodweer kende er geen grenzen...
De laatste weken kregen we hier ook enkele flinke douches, maar dan was er toch weer opeens een stralende zon van de partij! Meteen na de vakantie had ik ook last van depressies, mentaal dan. Enfin, de term is wel wat te sterk, maar het sluit mooi aan bij de meteorologische terminologie. Er kwam weer zo'n massa werk op me af, volgeboekte weken, ditto weekends... Maar het klaarde allemaal op deze week. De eerste bestellingen voor het nieuwe schooljaar liggen in de rekken en er is nog van alles onderweg. Ik heb al vele van mijn trouwe klanten terug over de vloer gehad en wat keramische en andere vakantieverhalen gedeeld.

Na één van die gesprekjes zat ik terug een tijdlang in gedachten bij het begin van onze vakantie-uitstap: Saint-Amand-en Puisaye. Het straalt niet meteen dezelfde charme uit als het nabij gelegen La Borne, waarover ik al eens vertelde, maar je kan er toch ook een mooie wandeling maken en enkele ateliers bezoeken die mij de moeite waard lijken.
Wij bezochten o.a. Jean Cacheleux. Gisteren ben ik hem eens gaan Googlen omdat wij de foto's in zijn zaak zo leuk vonden. Het is namelijk een man met veel haar, een bril en een uitgesproken baardgroei, terwijl hij op die foto verder totaal naakt rond stapt, met een grote schaal onder de arm, die precies bedekt wat er niet echt hoeft gezien te worden. Een glimlach kon ik niet onderdrukken toen ik die foto's zag, ook mijn jongens vonden het raar om hem daar zo in zijn zaak te zien lopen tussen die opvallende beelden. Er stonden ook zeer speciale keramische beelden met een erotische tot zelfs lugubere sfeer... Het waren kippen, katten en andere dieren met een menselijk, ik denk overwegend vrouwelijk, hoofd. Noch van die leuke kiekjes van de man, noch die dieren kan ik terug vinden op het www om hier te tonen, ik vind enkel zijn site en daar kan je wel één van die foto's terugvinden als je op het tweede flesje onderaan klikt, met de mooie woordspeling "Jean en quelques pots"... Ik had het wel even moeilijk met zijn erkenning als beste handarbeider (ouvrier) van Frankrijk, wat houdt dat precies in? Maar de manier hoe hij ermee omgaat kan ook humoristisch ervaren worden, zoals veel van de fylosofische bedenkingen op de site...
De keuze is aan jullie: of eens goed snuisteren op de site, of eens zelf gaan kijken, diep in Frankrijk is het niet...
Om je alvast in de stemming te brengen en dit weekend het a-zomerse weer te doen vergeten, krijg je hier nog wat heerlijke adresjes om het land van Puisaye, haar superklei en enkele lokale artiesten te leren kennen:
Een site die je doorheen de geschiedenis van de streek loodst van de 16de tot en met de 21ste eeuw.
Een andere die meer algemeen de streek in al haar toeristische facetten toont.

Je krijgt er hier nog eentje mee:

Porselein... van Rozenn Bigot, een dame met net zoveel poëzie in haar naam als in haar werk... En een hele mooie sfeervolle site!

Pieken Potje.

Gisteren hier een beetje aarzelend en een beetje stroef een berichtje gepost... Maar wat een effect! Tijdens mijn vakantietijd is het aantal bezoekers van de blog uiteraard een beetje gezakt, al namen er enkelen de tijd om nog eens iets te gaan herlezen (gebruik makend van de Google-zoekfunctie?) en doken er nieuwe lezers op in Turkije, Griekenland, Frankrijk en nog een aantal andere vakantiebestemmingen, die ook de blog in het Nederlands lazen... Tja man, een beetje verslaafd, zeker?!

Via Facebook kreeg ik bericht dat ik "getagged" was op onderstaande leuke foto, doorgestuurd vanuit Rouffinac St Cernin de Reilhac...

Ik was nog niet echt terug in vorm, maar ik voelde me een beetje... verplicht. Sinds vorige maandag steeg plots het aantal bezoekers en al zeker de terugkerende, terwijl de bezoektijd daalde. Je moet maar een beetje geïnitieerd zijn in het statistiek-lezen om aan te voelen dat er daar een stel ongeduldige trouwe lezers uitgehongerd zat te wachten. Sorry, ik geraakte een beetje moeilijk terug aan de slag. Die eerste week kreeg ik al meteen 2 ochtenden kids om te boetseren over de vloer en was het terug behoorlijk druk in de winkel. Klanten op vakantie hebben iets meer tijd voor een babbeltje en toen ik tussendoor een nieuwe klant snel wilde helpen, verkocht ik een zak rakufritte aan minder dan de helft van de prijs, door me van lijn te vergissen op de prijslijst... Moe en een beetje teleurgesteld keek ik dan ook dankbaar het eerste weekend tegemoet...
De opstart op electronisch vlak verliep dus een beetje trager dan verwacht. Ook op vakantie had ik eigenlijk het internet relatief weinig gemist. Tja, als je Dijon gaat bezoeken, zou ik normaal gezien thuis eerst even info verzameld hebben, maar verder...

Het Chouette-parcours door Dijon.

Het ochtendritueel was ook veranderd, geen laatste tas koffie mee naar boven om de opstart van de PC te begeleiden, ik herbegon zelfs niet meteen vorige week.
Toch kan ik het internet niet meer missen! Mijn oudste zoon fietst en kampeert in Duitsland met een vriend. Sinds enkele dagen is het daar verschrikkelijk beginnen regenen en probeer ik hen wat uit dat regenweer te loodsen via de weersvoorspellingen op het net. Al is het natuurlijk niet simpel om a ratio van zo'n 140 km (superconditie, boys!!!) per dag uit die alom heersende pletsbuien te geraken...
Regen, nog zo'n verschijnsel dat het einde van de vakantie inluidt. Ik heb al enkele klanten op bezoek gehad die eens kwamen informeren naar het raku-materiaal. Er is wel veel interesse, maar het dringt nog niet echt zo, begrijpelijk met dit weer. Ik ben wel voorbereid, de afdeling raku-ovens, raku-tangen en ander raku-materiaal barst uit zijn voegen, de keuze is op zijn grootst! Klaar om ook daar een Pieken (Raku-)Potje aan te kunnen!

De schopschijf.

Terug van vakantie. Aangezien het zuiden van Frankrijk ons nu al enkele jaren een beetje té warm leek in de zomermaanden, hebben we het eens wat centraler geprobeerd. De Bourgogne is heel... Bourgondisch gebleken: rust, lekker eten en heerlijke wijnen, vriendelijke mensen, een aangename temperatuur en bij wijle eens een verkwikkend buitje waarna alles snel weer opdroogt. We hebben ervan genoten. Hopelijk hebben jullie een even bevredigende ervaring achter de rug en kunnen we er weer allemaal tegenaan!
Ons vakantieverblijf was een prachtig huis, eigendom van een goeie kennis van mij, iemand die mijn eerste pasjes in de keramiekwereld heeft meegemaakt, iemand die daar in de tuin een ... idyllisch pottenbakkersateliertje heeft... met een schopschijf.

Het heeft dus maar enkele dagen geduurd of mijn boys verdwenen voor een namiddagje waterpret aan de sluis wat verderop terwijl ik mij hier installeerde met mijn pakske klei dat ik daags voordien in Saint-Amand-en-Puisaye buit had gemaakt.
Best lastig dat opstarten. De dame in kwestie is een behoorlijk stuk groter dan ik, ik moest dus altijd wat van het zitplankje afschuiven om het vliegwiel te lanceren. Het was wel een prima constructie met een goed lopende lager, zodat het stukje been-power best meeviel. Maar wat betreft het draaien zelf, is dat wel een hele aanpassing. Even versnellen en terug wat vertragen, zit er niet meteen in. Een keer stoppen om naar je resultaat te kijken ook niet. Je moet je werk wel een beetje plannen: bij hoge snelheid zal ik optrekken, straks vormen, om te vernauwen wat bijtrappen... En om af te draaien moet je nog meer geduld hebben, al draaiende centreren, je werk controleren en afhalen als dat ding eindelijk stil staat. Het was er wel zo stil dat ik de eikelmuis en het eekhoorntje in het bosje vlakbij de deur kon horen ritselen...
Na mijn eerste avontuur heb ik bedacht dat het heel interessant was dat er een buitendouche vlakbij het draai-ateliertje staat. Ik heb de schort én mijn kleedje mogen spoelen, de moddersporen op mijn benen liepen van mijn dijen tot aan mijn enkels!
Na die eerste poging ben ik er nog wel eens aan gaan zitten en het ging steeds beter en ... wel wat properder. Rustig centreren, draaien, je handelingen gecontroleerd uitvoeren, opnieuw centreren om af te draaien, eerst alles goed bestuderen, ...

Het maakt je allemaal wel wat meditatief. Wat tijd nemen om je handelingen te analyseren, je gaat er gelijk anders door denken.
Vakantie is dan ook periode waarin ik de zaken anders ga benaderen, meer open sta voor indrukken en overpeinzingen, me meer verwonder over bepaalde facetten van het schijnbaar alledaagse leven.
De Morvan is een streek die goed in de markt schijnt te liggen bij de Nederlanders. In een boekhandeltje in Château-Chinon, een klein gehucht tegen een flinke heuvel die je kan beklimmen om over de streek uit te kijken, zag ik een boekje in de etalage liggen, met als titel: "Le Morvan, terre promise des Hollandais"... En in de plaatselijke supermarkt, waanden wij onszelf meer bij de Noorderburen dan bij die van het Zuiden... Blijkbaar hebben de Nederlanders er massaal huisjes opgekocht in de streek en genieten zij er van mei tot eind september. Nu, het was blijkbaar ook de favoriete plek van François Mitterand, die nog burgemeester van dit dorp was geweest en senator als vertegenwoordiger van het departement Nièvre. Dit ontdekten we na wat opzoekwerk toen we ons hadden vergaapt aan de speelse fontein voor het gemeenstehuis, met beelden van Niki de Saint Phalle op indrukwekkende bewegende machinerie, ontworpen door Jean Tinguely. Het is wel wat onverwacht dat je hier een fontein vindt die eigenlijk in een grootstad als Parijs of Bazel hoort te staan pronken... Ze staat er nu enkel voor een handjevol inwoners en jaarlijks wat toeristen die haar hier ontdekken...

Rare jongens, die Fransen...
"Op z'n Frans" betekende baguette halen om 10 u 's ochtends, in de bar. Wacht je dan tot zo laat om te ontbijten? Of kon je meteen een apéro bestellen terwijl je zat te wachten?
Ook door de directe buren op het vakantie-adres, heb ik een totaal andere kijk op mijn omgeving gekregen. Al van 's ochtends vroeg stonden ze aan de draad binnen te gluren. De hele dag hingen ze rond op het grasveld. Als je iets ondernam, volgden ze elke beweging. Op de meest onverwachte dingen hadden ze luid commentaar. En om zelf wat te doen, àls ze dan al eens iets besloten te doen, bewogen ze steeds allemaal in groep. En eten, de hele dag door graasden ze lustig voort, zonder ophouden. Dat kauwen maakt behoorlijk wat lawaai, als al de rest stil is.

...
Vorige week was het een beetje bruusk, de verandering, het was lastig starten. Knop omdraaien, andere prioriteiten. Zelfde leventje, andere versnelling. Wat zoek je in de vakantieperiode?
Van Roderveld en Shimpo naar schopschijf en weer terug.
De hoeveelheid keramische vakantiesouvenirs was wel een beetje kleiner. Ik heb al veel minder plaats in en op mijn kasten en hield het deze keer bij één mooie kaas- of taartschaal, de rest heb ik zelf gedraaid dit jaar, op de schopschijf. Ongebakken vakantieherinneringen... ik kan ze hier thuis nog wat verder vorm geven en afwerken.