Het rapport.

Beoordeeld worden. Mijn jongens hebben nu allebei hun rapport binnen en, dankuwel voor de belangstelling, het was goed. Zelfs hier en daar zéér goed. In de lagere school was dat wel anders, ze dreven eens net boven, net onder, neusje net boven het oppervlak. Maar, gelukkig hebben ze nu hun dada min of meer gevonden en gaat het iets beter met dat drijven...

Alhoewel. Vader en oudste zoon hebben net zwemtesten afgelegd voor duikproeven 500 m palmen en ze zijn allebei gebuisd. Dat kan ik me moeilijk voorstellen, mijn atletisch gebouwde zoon en ditto vader (!) stonden daar te pronken naast een stel bierbuiken en aanzienlijk minder gespierde exemplaren. Blijkt dat ze niet voldoende "getricheerd" hebben, hun vest niet genoeg opgeblazen of zoiets... Enfin, volgende keer beter. Toch niet té eerlijk zijn, hé gasten!

Beoordeeld worden dus. Afschuwelijk vind ik het, en toch, ik ben er heel gevoelig voor. Mijn boekhouder, heel wat jaren jonger dan ik, vertelt me waar ik uit de bocht ga, waar ik het goed doe, knikt "begrijpend" als ik zeg dat ik het ook voor mijn plezier doe en lacht af en toe wat meewarrig omdat ik al die cashflows toch niet allemaal kan volgen... Hij doet zijn best me dat allemaal uit te leggen en ik pak al mijn avondschoolkennis bij elkaar en loop hem achterna... Na enkele keren samen bespreken, groeit er toch een zekere sympathie. En wat betreft boekhouden, is dat al heel veel voor mij. Merci, Jos.

Iedereen is nu thuis, de laatste pot pasta geleegd (kilooooo's eten mijn 2 gasten ervan!!!!) en mijn glaasje witte wijn staat me aan te kijken: "Nog een overpeinzing op de bank in de tuin? Wat denk je? " Ik pak haar delikaat bij haar steeltje en geniet van de avond die koeltjes over de hitte van de dag valt.

Heb net mijn mail gelezen en leg de weegschaal weer in evenwicht (beoordeeld worden!), beetje blij na wat onmacht, onbegrip en toch wel ook pijn. "We kunnen er weer tegen", denk ik, terwijl de wijn mijn geest vertroebelt.

"Mama, weet je, die leraar waar ik het moeilijk mee had, die is volgend schooljaar mijn titularis...?..." Pa vraagt de problemen nu 2 maanden weg te steken, ma zoekt een bemoedigend antwoord. Maar ja, beoordeeld worden dus.

Ik denk even aan een klant, vanmiddag, die eigenlijk echt niet gewoon een klant is. We kennen elkaar nu zo'n 20 (!) jaar en het is heel leuk babbelen. Hij zei dat het zondag de moeite was.

Bedankt!

Ik herlees de mails van mensen die zondag genoten hebben.

Ik denk aan de dame waar we gisteren een oven leverden, mijn oudste en ikzelf. We kregen er champagne geserveerd a.u.b.! En verse courgette en komkommers mee uit de moestuin. Een ontspannen babbeltje onder de notenboom. Mijn zoon gaat nu vast nog vaak mee ovens leveren en mooie (blad)gouden kerkhanen spotten!

Het rapport mag weer gezien worden, voldoende over de hele lijn. Een onvoldoende duikt net weg onder het jaartotaal en het klasgemiddelde houdt er een spiegel voor.

Het is nu stil in huis, de hitte eiste haar slachtoffers. Mild vul ik het rapport met cijfers. Onvoldoende? Hoezo???? Maar neen.

Vertrouwen.

Niks doen, op je rug in het gras liggen. Het overkomt mij wel eens, maar niet echt vaak. Zeker niet de laatste tijd. Nochtans, ik doe het heel graag, kijken naar de hemel en zoeken wat je ziet in de vormen van de wolken. Ik heb een mooie herinnering die terug keert, elke keer als ik in mijn ouderlijk huis naar het toilet ga: Roodkapje. Roodkapje loopt daar in de tekening van de tegels en ze is er altijd weer... Vertrouwen. Zekerheid, ze zal er altijd zijn. Op de vloertegel boven mijn linker dikke teen. Ik geef het niet zo graag toe, omdat het niet echt vrijgevochten en hip klinkt, maar ik heb een zwak voor vertrouwen en zekerheden. Als ik het voel bij iemand, dan ben ik op mijn gemak.

Maar, we hadden het nu over die wolken en die vrije tijd, niks doen. Het zat er dus niet in dit weekend. Op vrijdagavond begon de cursus assemblage van gedraaide vormen. De hele dag heb ik opgeruimd, plaats gemaakt en gestofzuigd, 's avonds zag je nauwelijks het verschil en na het passeren van de troepen, al helemaal niet meer. Nu, je kan je afvragen hoe het anders zou moeten zijn, een bende onder leiding van het "opperhoofd". Mijn cursisten lachen er altijd mee dat ik Dirk Vanhaeren zo noem (gelukkig weet hij het niet). Het is ook niet kwaad bedoeld, alleen vind ik het iets hebben dat bij hem past, en nu al zeker omdat hij zich daar zo 2 maanden gaat bewegen onder een groep Twa in Rwanda, waar hij zich groot zal mogen voelen (!). Het opperhoofd, dus, hieronder alvast druk met het roken van de vredespijp met een bleke Twa in mijn eigenste rimboe... al verstopt hij ze strategisch een beetje (die pijp).

Dat was vrijdagavond en zaterdag de hele dag weer van hetzelfde, heel motiverend om eens wat verder te springen met je gedraaide werkstukken! Het zou weer goed zijn, ik wist het. Vertrouwen.

En dan: zondagsrust. Dat had je gedroomd! Filiep stond hier al voor dag en dauw om de naked raku voor te bereiden, in te leiden, volledig te doorlopen én af te ronden, zelfs mee op te ruimen. Het publiek was ook heel ongeduldig, het was hier al volle bak nog voor alles op zijn plaats stond. De hele voor- en namiddag heeft Filiep uitleg en demo gegeven. Ik ben héél tevreden van mijn keuze, de mensen hebben het allemaal aangegeven, ze hadden er bijzonder veel van opgestoken! Bij deze ook nog even de gegevens van Filiep Vandenberghe, als je op zijn naam klikt vind je alles terug in het artikeltje over zijn open tuin dag.

En geen halve seconde heb ik eraan getwijfeld dat hij er zou staan, zelfs nooit overwogen. Vertrouwen.

Naar de wolken heb ik dus niet kunnen kijken, in het gras liggen nog minder, maar in de tekeningen die de rook op mijn potten heeft geschilderd, zag ik ook van alles. En ik was de enige niet: laddertjes, ventjes, vuurwerk, een paard op hoge poten, spettertjes (hoezo?), ik hoorde zo veel. En ik zag al die blije gezichten, gezichten die me bekend en voorlopig nog iets minder bekend voor komen, en mensen die me dierbaar zijn omdat ze herinneringen voor me bewaren...

Ik heb een fotoreeksje gemaakt, al zal je nog hier en daar een nevel op de potten zien, geen wolkjes, gewoon nog wat opkuiswerk. Maar ik wilde jullie toch al eens wat laten zien, jullie die dit allemaal hebben gemist. En ook jullie die erbij waren, uiteraard.

Bedankt ook omdat ik erop kon vertrouwen dat ook mijn 3 mannen er stonden daar waar ik een extra zetje nodig had. En mijne Philippe, omdat hij zich ook zijn hele weekend heeft ingezet, voor mij.

Vertrouwen. Voor softies en niet stoer.

Mooi zo.

De Kleikids.

Eindelijk. Wel eens over gehoord, maar nog nooit gezien. Daar komt dan nu verandering in.
Mijn 5 dappere kleikids die trouw zo goed als elke zaterdag van het schooljaar uit hun bed wippen of vallen of kruipen... en hier dan vanaf 9u30 komen werken met klei.
Ze kunnen er wat van! Ze kennen er ook heel wat van, opbouwen met rolletjes of met plakken, vormen, boetseren, kloppen, stempelen, krassen, verlijmen, pottenbakken, drukmallen maken en gebruiken, engobes, glazuren...
Soms vraag ik me af wat ik ze nog meer moet bijbrengen? ... Gelukkig is er zo veel mogelijk op keramisch vlak.

We vertrekken wel eens van een bepaald kunstenaar, zoals Picasso, Niki de Saint Phalle, ... Of we ontdekken een bepaalde stijl en werken daarop voort, zoals de Art Deco of de primitieve Afrikaanse kunst...


Rond Niki de Saint Phalle was een evenement met voorstelling van hun werk...

We diepen een bepaald thema uit, zoals de muziek en gaan instrumenten maken in klei.
Deze vakantie mogen ze oefenen op hun zelf gemaakte instrumenten en in september komt er vast een cd uit. Ja, ja...

Als laatste reeks, na pasen, vroegen ze om weer eens voluit te mogen boetseren. Het toeval wil dat ik, al kuierend op het internet met de hulp van de afbeeldingenzoeker van Google, een aantal mooie Afrikaanse beelden had gezien waarbij het hoofd platgedrukt was, net alsof het tussen een bankschroef had gezeten. Ik stelde dus voor dat ze allemaal een afbeelding zouden zoeken om van te vertrekken, de typische kenmerken van het gelaat eruit zouden halen en deze dan uitvergroten op een model dat in vooraanzicht zo plat mogelijk was.
Het is een succes geworden, vind ik zelf. Tegen september zullen de werken zeker gedroogd en gebakken zijn... Dan steek ik ze misschien wel in een wedstrijdje, want 2 kleikids vertrokken van een bestaande, bekende figuur. Misschien kunnen jullie dan raden welke beelden en van welke vedetten er werd vertrokken?...

Dit zijn mijn vedetten, in volle actie.



Het zijn erg leuke zaterdagochtenden voor mij. De gesprekken zijn wel eens heel pittig, af en toe, en er wordt veel afgelachen. Ze komen ook al erg lang, dus we kennen elkaar wel al een tijdje en ik weet wat ze wel en niet (zo goed) kunnen. Er wordt ook wel geplaagd. Ik stel hen wel eens op de proef.
Ze lachen ook wel eens met mijn blog, als ik er trots op ben, als er een klant iets van zegt, ... "Ga je dat op je blog zetten?" Toen het over gedichtjes ging, heb ik hun uitgedaagd: "Schrijf maar iets, dan zet ik het erop." Ze lachten me uit en zeiden dat ik dat toch niet zou doen. Eén heeft zijn tekstje ingediend, op de andere wacht ik nog steeds. Bang dat ik het er toch zou publiceren?!

Bij deze, Jens, het is dan toch zo ver:

Pottenbakken.

Moeder Aarde geeft je klei met weinig waarde.
Een duwtje links, een stootje rechts.
Een tuutje hier, een krulletje daar,
o, wat een mooi gebaar.

En kijk! Kijk naar dit
nietszeggende brokje aarde:
het heeft nu al wat meer waarde,
dat brokje van Moeder Aarde.


Ik blijf erbij, ze kunnen en ze kennen al behoorlijk wat van werken met klei.

En ze zijn geïnteresseerd! Gisteren, de proeven waren net voorbij, eentje had die ochtend nog mondeling gehad, zijn ze hun werk komen afmaken. Precies, geen wilde feesten die dag, geen videospelletjes, geen uitstapjes naar zee... Nee, aan tafel, opbouwen met worstjes, glad maken, kloppen en wrijven, zelfs polieren, ... Voorbeeldige studenten, hun kleidiploma waard! Of doen we er nog een jaartje bij, gastjes?

Alvast een goed verlof gewenst, geniet ervan, Sarah, Isha, Arne, Jens en Maxime! En heel graag tot volgend schooljaar.

Naked raku

Hoe we steen maken, weten we nu al een beetje. Spelen met klei en dan hoog genoeg bakken, je kan je meteen een heel klein beetje God wanen.
Steen, ja rode steen, witte steen, zwarte, grijze, bruine steen... Steen met een gepolierd buikje, steen met een glanzende huid in alle mogelijke kleuren. Genoeg variaties om de verzameling van een mineraloog uit zijn voegen te doen barsten! En allemaal zelf gemaakt.

Zondag 28 juni gaan we eens proberen marmer te maken. Of toch zoiets.
Jullie zijn allemaal welkom op de GRATIS DEMO NAKED RAKU.
Er zijn 3 sessies: eentje 's ochtends vanaf 10 uur, tot ongeveer 11u30 en twee in de namiddag vanaf 14 uur tot ongeveer 17u30.
Alle materiaal voor het raku-stoken, van oven over tangen tot pyrometers is te verkrijgen bij De Koploper. Het materiaal is zeer degelijk en zeer prijsbewust! De leverancier, Het Kleihuis, heeft een duidelijke informatieve site.

Last minute.

"Wat ben je aan het doen?" vraagt Facebook me. Ik heb me aangemeld, zoals je kan zien, hier links wat verderop. Op vraag van iemand, om foto's te delen. Maar ik vind het (voorlopig?!) nogal raar. Je vult je gegevens in en meteen begint "het systeem" je voorstellen te doen om mensen te contacteren en "een vriendschapsverzoek te zenden". "Wil je mijn vriendje zijn?" klikt zelfs passé voor een puber... En zelfs als je neen zegt, gaat het blijkbaar duchtig op zoek in je mailadressen om mensen voorstellen te doen. Ik heb een beetje een "privacy-probleem". Bovendien kan je "vrienden" berichtjes sturen, die dan iedereen mee kan lezen. Tja...
Je kan ook iemand "porren". Ik weet nog niet wat dat is, maar het klinkt nogal ... kincky, niet?!
Tja, de vooruitgang, hé, dames en heren.


Ben net terug van een ritje taxi spelen, dat wás ik aan het doen. Mijn jongste heeft me weer verleid hem te voeren met zijn fiets in de camionette, dan kon hij nog een laatste keer de leerstof herlezen. Reed voorbij de nieuwe windmolens in Zwevegem. Ik hou van windmolens, ik vind ze mooi. En ze produceren "schone" energie. En ze geven alles een nieuwe dimensie, ze bieden een houvast om me te oriënteren. Overal waar ik nu rij op de ring rond Kortrijk of in de omliggende gemeenten, ik zoek ze en stel me voor waar ik ben. Hier en daar zo'n monument zou het mensen (dames?) veel eenvoudiger maken zich bewust te zijn van waar ze staan.
Waar sta ik?
Wat ben ik aan het doen?
Ik bouw mijn eigen wagenpark, enfin misschien mijn eigen schroothoop, of toch ook weer niet. Kan ik eigenlijk nog niks over zeggen, komt later wel. Maar ik moet veel gips gieten en ik doe dat niet graag. Le plâtre, c'est pas ma matière préférée. De lucht ruikt raar, er is veel stof en het plakt aan alles.
Verder lees ik mijn mails, zonder dat een ander meeleest.
Heb nog wat gedachten, mijmeringen die ook niet openbaar gegeven worden.
En ik blog.
En ik denk na over mijn draaiwerk. Ik ben met een redelijk simpele vorm bezig, maar ik wil er een lange smalle nek op zetten. En dat is niet zo simpel, blijkt het. Bij het insnoeren gaat het geheel wiebelen en worden kleine fouten plots heel zichtbaar.
Ik zoek het net wat af en vind een filmpje waarop ik zie hoe je het kunt doen. Ziet er simpel uit.




Ik hoop er straks wat tijd voor te kunnen maken, ik wil het nog eens proberen.
En als het niet zou lukken, kan ik er volgende week mee aan de slag, tijdens de cursus assemblage misschien? Nek apart draaien en erop monteren, klaar is kees. Maar de verdienste is net niet helemaal dezelfde.
Zal iets anders doen volgende week.
Als je zin zou krijgen in assemblage van draaiwerk, er is nog een last minute boeking mogelijk, ik heb nog een schijf vrij. En het is misschien wel de laatste kans om Dirk Vanhaeren aan het werk te zien voor hij Zwart Afrika induikt...

Bilan.

Heb er nog eens over nagedacht, vond mijn vaderdagbericht "papa" nogal heel persoonlijk. Maar het staat er nu toch, zij het met enige vertraging. Ik ben tenslotte ook maar een mens. Een klein mensje met wel 3 papa's?!

Kreeg enkele dagen geleden een mail van een vriend van vroeger. Hij had mijn naam gegoogled omdat hij info wou over mijn vroegere studies, voor zijn zoon. "Wat ben jij wereldberoemd!", schreef hij, "als ik mijn naam intyp vind ik mezelf niet eens terug en jij staat gewoon bovenaan."
Tja, dat beroemd zijn is natuurlijk relatief, hé, als je blogt bij Google...

Er volgden enkele mails, hoe het nu met ons, onze ouders en ons eigen gezinnetje was, welke watertjes we hadden doorzwommen en de vraag of we gelukkig waren. Tijd dus om een bilan te maken.

Dat doet me denken aan een vijftal jaar geleden. Als een van de eindwerken van de opleiding keramiek moest ik als opdracht een cadeau maken voor een paar dat 25 jaar jubileum vierde. Een beeld sloot ik meteen uit, daar voelde ik me niet genoeg kunstenaar voor. Ik hield een flinke brainstorm en besloot dat ik rond de idee van een bruidstaart met niveaus wilde werken. Ieder verdiep stelde dan een facet van het huwelijksleven voor. Onderaan zat het facet erotiek en intimiteit, een standje verscholen achter een paravent.

Daarboven zat een koppel dat met vallen en opstaan alle valkuilen van een relatie ontdekte.

Waarna ze elkaar een stadium hogerop helpen.

Op niveau vier zag je het stelletje dat een gezinnetje werd.

Romatiek, helemaal aan de top in het bootje verdiend rusten en genieten van de kalme zee...

Ik heb er vele talenten voor moeten gebruiken, want het gevaarte ook in de hoogte opbouwen, bleek niet evident. Het geheel staat nog steeds in de winkel en niet zelden krijg ik er een opmerking over. De laatste tijd vooral omdat er stof op ligt en spinnenwebben op hangen...

Tja, zo gaat dat, af en toe moet je de boel opfrissen, er wat aandacht aan besteden.

Tussen de creatie van het werk en nu liggen enkele jaren waarin ik mezelf veel vragen heb gesteld, dat ik soms dacht redenen te hebben voor spijt, gevoelens die me verwarden. Eigenlijk had ik het te druk omdat ik ook nog eens mijn handeltje aan het opbouwen was en veel te veel keuzes moest maken. Enkele maanden terug heb ik aan de noodrem moeten trekken, mijn lijf protesteerde over zoveel spanning.

Ik lees mijn relaas naar die jeugdvriend nog eens na en bedenk dat wat er staat geschreven is door een relatief tevreden mens. Bij hem lees ik wel meer duistere gebeurtenissen die hem overkwamen en toch staat er ergens een zin die me heel erg treft: "Ik heb nooit echt getreurd om dingen die ik niet heb en die een ander wel heeft, vroeger niet en ook nu niet." En daar kan ik mezelf heel erg in vinden.

Papa.

Veel te jong was je, papa, amper 60, met nog veel plannen.

Alhoewel, blijkbaar wist je al lang dat je ziek was, heel ziek, zo bleek later. De laatste jaren waren moeilijk. Je hebt mijn keuze als vader van mijn kinderen nog nét gekend en mijn eerste auto, onvoorstelbaar, mijn eerste auto wel, mijn kids niet! Mama zei achteraf dat niks of niemand goed genoeg was voor je oudste dochter, daarom deed je zo moeilijk... En ikke, ik was té naïef, ik zag alleen een moeilijke man, iemand die mij niet als gelijkwaardig zag, zich altijd "wijzer" opstelde, zo dominant. Ik kon me er ook niet bij neerleggen. Je noemde mij soms "snotneus".

Je had wellicht gelijk.

Maar je kocht wel mijn eerste tubes verf, je koos mijn penselen uit, je zocht info over mijn studierichting, je maakte me woedend als je de vader van mijn eerste liefje al kende voor ik zijn familienaam of adres wist, maar je stond klaar als ik niet wist waarom ik me zo slecht voelde...

De laatste dagen liep je rond met je serum in het ziekenhuis. Bovenaan hing het kleine plantje dat je van "mijn toekomstige" had gekregen. Toen Philippe je dat plantje gaf, zakte ik door de grond, zo'n dom klein plantje.
Maar jullie begrepen elkaar, na al die moeilijke maanden. Jullie wisten dat jullie allebei voor trouw waren, hoe moeilijk het ook was en is, af en toe. La femme émancipée, et le macho s'endort au bout de son lit...

Papa, dan zie ik ook de opa die ik heb gekend. Ik was zijn oogappel en, hoe klein ik toen ook was, ik was 7 toen hij stierf, ik besefte het. Jaren later liep ik nog met zijn foto rond, een foto als jonge soldaat. Mijn oma, zijn vrouw, was ervan in de wolken: "net of hij haar eerste liefje is..."

Knappe vent, ook amper zestig. Mijn ventje heeft toekomst bij mij.... Ik misschien iets minder met zo'n genen in mijn lijf?

Vandaag was het vaderdag. Ik ben trots op de vader van mijn kids. Hij loopt niet in de zon, meestal in de schaduw. Ik moet wat duwen, zodat hij opkomt voor zijn rechten. Als ik moe ben en wenen moet omdat het allemaal zo moeilijk is, voel ik zijn hand zachtjes in mijn rug.

Hij geniet van me als ik zegevier, als ik dapper mijn borst vooruit steek. Hij staat klaar als de pudding dreigt in te zakken...

Ik moet hem soms wat temperen als hij te veel verwacht van zijn jongens, maar ik geniet als hij geniet en ze straffe zinnen scanderen, zo met zijn drieën. 't Was wat moeilijker met de jongste, maar als ik ze zo samen zie, weet ik dat hij niet meer zonder dat "lastpostje" kan.

Pa, je had ze nu moeten zien! Maxime kan zijn "borstjes" laten wippen zoals jij dat kon, vééééél training en hij vindt het gênant dat ik erop kick.... En pa, je had mijn jongste moeten kennen, zo'n afstandelijke rotpuber, die nu zo teder omspringt met zijn jonge liefje... Oh, zo stoer en macho.

En ik probeer. Ik tracht keramiek aan je herinnering te koppelen. Maar het lukt niet. Ik weet alleen dat je nooit wou dat ik met pottendraaien begon: "je weet niet wat dat kost, zo'n draaischijf en een oven..."
Wel, pa, da's nog het minste. Het slorpt je helemaal op! Helemaal.
Slechts héél af en toe kan je ontsnappen.
Pa, je dateert uit de tijd dat de geur van (je) pijp nog gewoon lekker rook en ik genoot van het kringeltje rook dat uit de lade van je bureau kwam, toen je beloofd had ermee op te houden voor mama. Waarom? Ze had toch zelf haar sigaretjes??? Was het vroeger ook allemaal zo moeilijk?

Ik draai me om en denk gewoon aan gisteren. We waren bezig, maar we wachtten ook. Pa L., we wachtten op u. Toen ik studeerde en mijn eigen vader de lak van mijn maquette had verbrand met het opblinken aan de rolborstel, streek u, mijn toekomstige schoonpapa, door de weinige haren die u restte, schonk u zich een whisky in, wat mijn pa nooit deed wegens suikerziekte, en hielp mij die maquette weer presentabel te maken. Desnoods tot laat in de nacht.
Ook later, met vallen en opstaan, leerden we elkaar begrijpen en vooral heeeeeel graag zien. En nu, als het vaderdag is, dan denk ik vooral aan u. Pa, u bent 82 jaar, mijn schoonpa en opa van mijn kids en u klimt in de dakgoot om de afvoer te ontstoppen. 3 verdiepingen hoog! Waar zijn uw gedachten?! Mijn maag krimpt ineen. "Kijk, als ik val, ben ik gewoon dood, zonder ziek te zijn geweest." Ja, u heeft gelijk, denk ik, maar ik moet er niet aan denken.

Heb ik nu al 3 papa's gehad?

Mallen.

In het vorige bericht kon je ergens tussen de buien door iets lezen over gips, gipsen mallen. Af en toe heb ik zo een projectje waarbij er mallen aan te pas komen. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat het meestal mijn wederhelft is die zich daarmee bezig houdt.

Tot nu toe gaat het dan over het reproduceren in grotere aantallen. De 1000 spinnen voor Spinrag, de steenuiltjes voor het Oostvlaamse project, een jaarlijks gedenksteentje voor de septemberkermis van Marke, ... Niet echt hoogstaande kunstprojecten, gewoon een leuke fait divers.

Gisteren kreeg ik echter een link doorgespeeld. Het werk van Monika Patuszyńska. Wat deze Poolse dame doet met mallen is heel origineel. Het is echt creatief gebruik maken van het medium. De typische eigenschappen positief aanwenden en uitbuiten, prachtig gewoon! Bedankt voor de link, Marnic!

In dialoog met het water.

Naar analogie met "in dialoog met de aarde", wil ik nog eens proberen te scoren met een gegeven dat essentieel is in het keramisch verhaal. Water, in ons land niet echt een schaars element, getuige vaak het weerbericht. Gisteren was het weer zover, net toen ik thuis kwam na een lever- en boodschappenronde. In de gietende regen heb ik mogen uitladen, er zat diepvriesvis bij...IJskoude, dode vissen door de regen... Mooi beeld.

Als ik terug op het droge was en de sluispoort van de thuishaven dicht geduwd had, jawel, nét dan, scheen de zon doorheen de regen om even later het pleit te winnen. Mooi moment anders, zonneschijn door de regen. Duiveltjeskermis, zo noemden wij het waar ik opgroeide. Misschien genoot ik wel wat vaak van dat toch wel vrij unieke weertype en hield ik er hier of daar misschien een duivels trekje aan over. Plagen met pretlichtjes in de ogen. Nochtans, ik doe het niet met opzet, althans niet elke keer, gewoon de aard van 't beestje, te veel van die duiveltjeskermis.

Toch mooi, die combinatie van water en licht, hoopvol speelse druppels geven de stralen een nieuwe dimensie, iets meer kleur aan het licht.

Zand en zee, slib aan de oever, zandkastelen, moddergevecht, je voeten die wegzakken in het slib van de rivier, pottenbakken, je vingers in het slib, het contact kan haast niet intenser zijn.
Droge aarde, zo kan je van kleipoeder vertrekken. Weinigen doen het, aanlengen met water, kneden en mixen, eventueel terug wat laten drogen, weer kneden. Nogal omslachtig en meestal enkel door grootverbruikers toegepast. Of door hen die een eigen melange willen maken. Zo kan je netjes de ingrediënten afwegen om later opnieuw precies hetzelfde recept aan te maken.
Als je restjes klei plat rolt met een klei- of deegroller, kan je deze gebruiken om slib of engobe te maken. Eventueel wel de chamottekorrels eruit zeven om een crèmerige massa te maken. Leuk is hoe de aarde kreunt als je er terug water op giet. Even je oor naast het potje houden en genieten van dit blije weerzien.

En dan zit dat water erin, je doet je ding ermee en dan moet het er weer uit. Langzaam verkleurt je werkstuk, eerst bovenaan, daarna verbleekt ook de onderzijde. Best leg je de eerste dagen luchtig een vel plastiek over je werk zodat het allemaal heel geleidelijk gaat.

De laatste tijd maak ik veel gebruik van het droogprogramma van mijn oven, om zeker te zijn dat alle water verdampt is. Als je gaat stoken moet je er ook rekening mee houden dat er vele oxides in je klei en glazuur zitten. Deze verbindingen moeten de waterstofatomen lossen en gaan zich herschikken, daarom moet je langzaam aan gaan bij het opwarmen. Anders krijg je scheuren of afschilfering.

Water bewijst het onverbiddelijke karakter van keramiek, eens hoog genoeg gestookt, moet het er niks meer van weten. Poreusiteit wordt versinterd, opzuigen wordt bewaren, in kannen en kruiken.

Ooit heb ik zin gekregen een fontein te maken in keramiek en de idee laat me niet los. Ook mijn wederhelft zoekt nog vaak eens naar een mooi mechanisme om een rad te doen draaien of iets op en neer te doen bewegen. Gladde druppels, hun weg zoekend op de ruwe keramische huid of perfect hun rondingen tonend op het glazuur.

...

En terwijl ik geconcentreerd zit te typen, klettert de regen neer. Verdorie, mijn gipsen staan buiten! ik red wat er te redden valt, dat wordt weer een dagje langer drogen. Mijn volgende klant kijkt me lachend aan: "eh, ambities voor de 'wet T-shirt contest?'" Terwijl het water me langs mijn voorhoofd naar beneden parelt, voel ik het schaamrood de andere richting uit gaan.

Ja, zeg, niet seksistisch denken, hé?!

Water, inspirerend?
Heb me al eens afgevraagd of het zout van tranen invloed zou hebben op glazuur? En zou er verschil zijn in tranen van verdriet en tranen van geluk of opluchting? Een fikse stortbui of toch duiveltjeskermis?

Me-time.

Een schatkist, ja, ja... Ook niet de bescheidenheid zelve...

Nu ja, al de tips uit het vorige artikeltje over het geklik op je computerscherm kan je ook toepassen bij andere sites, om andere info verder uit te diepen.

Uit eigen ervaring weet ik dat je er urenlang mee bezig kan zijn, dagen en nachten mee kan vullen, het internet is een grote, machtige bron aan info.

Maar het blijft een scherm. Enerzijds breng je mensen zeer dicht bij die fysisch op een heel andere plaats in de wereld verblijven, op een ander uur slapen dan jijzelf, anderzijds creëert het soms een (veilige?) afstand. Ik verkies uiteindelijk toch een goed gesprek bij wijle.

(Een beetje een seksistisch grapje, sorry...)

Lut, de Vlaamse dame uit Uruguay is hier geweest. We hebben veel gepraat, het was interessant verhalen te horen uit het dagelijkse leven aan de andere kant van die oceaan. We hebben over klei, engobes en glazuur gepraat. Ze draait nog niet zo lang potten en stelde zich vragen over het feit of haar problemen bij het centreren aan het feit lagen dat ze linkshandig is. Dus hebben we samen gedraaid en daarna afgedraaid. Ze kan nu zeker zijn dat ze in Uruguay niet op zoek moet naar een draaischijf die in beide richtingen kan draaien...

Ze bracht me een origineel geschenk mee: een pot met engobe-decoratie. Engobe, ja, gehaald in De Koploper en in Uruguay verwerkt. Mijn achterban vindt dat hij een beetje Latijnsamerikaanse invloeden vertoont.

Ik heb ook weer wat nieuws geleerd: de mate. Het is een soort thee, kruidenmengsel, dat in een rond recipiënt, oorspronkelijk een kleine calebas, zit met een metalen rietje. Daarnaast heb je een thermos met heet water om steeds weer aan te vullen. Blijkbaar lopen ze er daar ginder allemaal mee rond. Ook Lut zegt dat ze ondertussen verslaafd is. Ze had een mooie lederen etui, als ware het van een reuze verrekijker, daarin zitten de attributen. Het schijnt gezond te zijn. Meer info over de mate thee op deze commerciële site.

Nu er eindelijk wat zeer dringende administratie verwerkt is, heb ik terug een beetje me-time. Net dit weekend hoorde ik dat vrouwen die erover beschikken, gelukkiger zijn dan zij die geen me-time (kunnen) inbouwen. Twee vragen stel ik me hierbij. Zou dat misschien niet logisch zijn? En mannen, hoeven die geen me-time in te bouwen of hebben die er sowieso recht op?

(We zijn weer seksistisch bezig, zeker?!)

Enfin, me-time dus. Ik denk aan al het opruimwerk dat achter iedere deur in huis op me ligt te wachten, maar beslis dat het dan wel me-work is, maar niet echt aanlokkelijke me-time.

Bijna ontsnapt me een vloek. Natuurlijk, draaien, ik heb het nu al weeral eventjes moeten missen. Hoe kon ik daar niet meteen aan denken? Zou het vandaag lukken?

Een tijdje geleden had ik ook zo'n me-moment, zette me aan de schijf en draaide de meest onooglijke zwieberende pot, het was niet mijn "draai"-dag.

Gisteren dus wel. Ik heb de potten gedraaid die ik voor ogen had. Min of meer toch.

Ik krijg weer wat meer ambitie. Zaterdag heb ik de kleikids wat moeten bijsturen met hun prachtige opbouwwerk en plots stak de goesting terug de kop op, de goesting om te boetseren, tot grote vreugde van de bende jongeren-aan-de-voet-van-de-examenkoorts-periode.

's Middags valt mij een patatje met leuke vorm op. En nog eentje.

Ik moet lachen bij het uitkleden van de paprika's...

Mijn oog is weer vatbaar voor leuke vormpjes, nu afwachten of er verder nog iets van zal komen... Beetje me-time maken.

Schatkist met handleiding.

Er schuilt een zeker risico in dit artikeltje. Het risico dat iemand zich beledigd zou voelen, wat uiteraard niet de bedoeling is. Ik wil er niemand van beschuldigen dat hij onwetende zou zijn, alleen moet je beseffen dat je gewoon niet alles kán weten.

Daarom zou ik heel goed moeten wikken en wegen hoe ik deze info aanbreng. Maar dat is nu net niet mijn sterkste punt... Ik ben nogal rechtuit en kom er zelfs wel eens door in de problemen, moet ik bekennen.

Genoeg gezever, we vatten de koe bij de horens.


Eh, voorzichtig, de andere kant liefst...



Meer dan eens staat een klant in de winkel zich af te vragen waarvoor body stains bijvoorbeeld dienen, hoe je kiln wash maakt, wat papierklei is, hoe de multipen werkt, hoe je klei moet recupereren, ... Met alle plezier leg ik dan alles uit, maar de laatste tijd toon ik dan ook op het computerscherm, op mijn blog, dat er links op het scherm, onder mijn foto, een hoofding "winkel de koploper" staat, met daaronder eerst een productenlijst en daaronder "nog meer info". Daar kan je dan op klikken met je linkermuisknop en dan kan je, op een nieuw scherm, al voorgenoemde vragen beantwoord vinden.

Het deel waar je jezelf dan bevindt, is wat eens een meer statische site moet worden, louter informatief, niet doorspekt met al dan niet ter zake doende luchtigere artikeltjes zoals het hier, op "de nieuwsflash" de gewoonte is geworden. Op de lichtere achtergrond lees je zuiver practische info met een blijvende aard.

Ook weer links op die pagina vind je dan een "blogarchief", zoals ook op deze pagina. Ook daar kan je weer gaan klikken om na te kijken wat er in voorgaande artikeltjes te lezen was.

Onderaan de meeste tekstjes staan "labels". Als je op één ervan klikt, krijg je een overzicht van alle artikeltjes die over het onderwerp verschenen zijn. Als je op deze blog bijvoorbeeld wil weten wat er al over de cursussen verschenen is, klik je op "cursus" en dan worden alle berichten geselecteerd, waarbij ik het label "cursus" heb geplaatst.

Op die manier schep je orde in de schatkist van informatie. (En filter je de artikels met louter faits divers eruit.) Bovendien is dit een bezigheid die je behoorlijk kan opslorpen en de tijd verdrijven op een sombere dag. Je kan ook eens een kijkje nemen op de routeplanner, ook weer links, bij wegbeschrijving, "Google Maps" en berekenen hoe ver mijn deur van de jouwe staat. Net eronder, bij "route" staat een ouderwetse door mezelf handgetypte beschrijving van de te volgen weg vanuit verschildende richtingen. Kan ook uitgeprint worden.
Trouwens alle info kan je uitprinten. Even selecteren met je muis en dan in een Word documentje kopiëren, is een methode die toelaat nog iets toe te voegen of aan te passen.

"Waar kan ik de cursussen terugvinden?" Ook weer links bij "cursussen en workshops" staan de actuele cursussen en workshops vermeld, of wat dacht u? Die kan je ook zonder meer uitprinten.

Verderop staan dan alle fotoreeksen. Even op klikken en je kan er een overzicht van vinden, je eigen grootbeeld diashow van opvragen, één foto bekijken of downloaden. Deelnemers aan de cursussen kunnen zichzelf in actie op die manier uitprinten of rondsturen naar vrienden en kennissen. Toch maar even uitkijken dat ik hier niet uit de bocht ga...

Als er in teksten iets in een andere kleur staat en je brengt je pijltje over dat woord, dan zie je dat er een handje te voorschijn komt... Precies, ook daar kan je weer gaan klikken en vind je andere info over een verwijzing naar een andere site, die ik eraan heb gelinkt, om meer info door te spelen.

Tja, meer dan eens zijn mensen verbaasd wat ze allemaal kunnen vinden op deze blog. Ik moet toegeven dat ik er toch ook enige tijd heb over gedaan om alle truukjes beet te hebben en dan nog, ik vrees dat er mij nog vele mogelijkheden ontgaan.

Tot slot, je mag niet bang zijn dat het internetbeest je in zijn wwweb vangt. (Nu speel ik met vuur... Eh, het is grappig bedoeld, niet spottend!) Je kan namelijk altijd weer terug, gewoon op "vorige" klikken, bovenaan je scherm en stel dat het niet zou lukken, dan win je toch het gevecht door de "X" rechtsboven aan te klikken of, als het toch mis loopt, de stekker uit het contact te halen... Dat laatste is uiteraard niet meteen aan te bevelen en alleen in allerhoogste nood uit te proberen.

De boodschap luidt dus: klikken, klikken en nog eens klikken.
Veel plezier.

Nieuws.

Soms komen leuke nieuwtjes uit een totaal onverwachte hoek.

Enige tijd geleden stond er een vriendelijk koppel in de winkel. Meneer deed van alle leuke dingen met klei. Omdat ik interesse toonde, werd de koffer van de auto geopend en ik zag prachtige schalen in zelfgemaakte "kurkklei". Zonder enige vorm van geheimdoenerij om het recept voor zich te houden, begon Filiep uit te leggen hoe hij dat deed. Er waren ook enkele potten met naked raku afwerking bij...

Ondertussen heeft Filiep me thuis ontvangen en heb ik een sessie naked raku mee mogen maken...

Vorige week kreeg ik dan deze originele uitnodiging:

Als jullie willen kunnen jullie Filiep en Carine thuis bezoeken, volgend weekend. Maar hij zal er ook bij zijn op de demo naked raku zondag 29 juni.
Als je toch mocht besluiten hem thuis een bezoekje te brengen, is een GPS geen overbodige luxe, tenzij je op tijd vertrekt en wat van het Ruiseleedse landschap wil genieten, zoals ik heb gedaan. Bij deze bedank ik de bereidwillige wielertoerist die me dan toch de juiste richting uit stuurde.