Kreeg enkele dagen geleden een mail van een vriend van vroeger. Hij had mijn naam gegoogled omdat hij info wou over mijn vroegere studies, voor zijn zoon. "Wat ben jij wereldberoemd!", schreef hij, "als ik mijn naam intyp vind ik mezelf niet eens terug en jij staat gewoon bovenaan."
Tja, dat beroemd zijn is natuurlijk relatief, hé, als je blogt bij Google...
Er volgden enkele mails, hoe het nu met ons, onze ouders en ons eigen gezinnetje was, welke watertjes we hadden doorzwommen en de vraag of we gelukkig waren. Tijd dus om een bilan te maken.
Dat doet me denken aan een vijftal jaar geleden. Als een van de eindwerken van de opleiding keramiek moest ik als opdracht een cadeau maken voor een paar dat 25 jaar jubileum vierde. Een beeld sloot ik meteen uit, daar voelde ik me niet genoeg kunstenaar voor. Ik hield een flinke brainstorm en besloot dat ik rond de idee van een bruidstaart met niveaus wilde werken. Ieder verdiep stelde dan een facet van het huwelijksleven voor. Onderaan zat het facet erotiek en intimiteit, een standje verscholen achter een paravent.
Daarboven zat een koppel dat met vallen en opstaan alle valkuilen van een relatie ontdekte.
Waarna ze elkaar een stadium hogerop helpen.
Op niveau vier zag je het stelletje dat een gezinnetje werd.
Romatiek, helemaal aan de top in het bootje verdiend rusten en genieten van de kalme zee...
Ik heb er vele talenten voor moeten gebruiken, want het gevaarte ook in de hoogte opbouwen, bleek niet evident. Het geheel staat nog steeds in de winkel en niet zelden krijg ik er een opmerking over. De laatste tijd vooral omdat er stof op ligt en spinnenwebben op hangen...
Tja, zo gaat dat, af en toe moet je de boel opfrissen, er wat aandacht aan besteden.
Tussen de creatie van het werk en nu liggen enkele jaren waarin ik mezelf veel vragen heb gesteld, dat ik soms dacht redenen te hebben voor spijt, gevoelens die me verwarden. Eigenlijk had ik het te druk omdat ik ook nog eens mijn handeltje aan het opbouwen was en veel te veel keuzes moest maken. Enkele maanden terug heb ik aan de noodrem moeten trekken, mijn lijf protesteerde over zoveel spanning.
Ik lees mijn relaas naar die jeugdvriend nog eens na en bedenk dat wat er staat geschreven is door een relatief tevreden mens. Bij hem lees ik wel meer duistere gebeurtenissen die hem overkwamen en toch staat er ergens een zin die me heel erg treft: "Ik heb nooit echt getreurd om dingen die ik niet heb en die een ander wel heeft, vroeger niet en ook nu niet." En daar kan ik mezelf heel erg in vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten