Papa.

Veel te jong was je, papa, amper 60, met nog veel plannen.

Alhoewel, blijkbaar wist je al lang dat je ziek was, heel ziek, zo bleek later. De laatste jaren waren moeilijk. Je hebt mijn keuze als vader van mijn kinderen nog nét gekend en mijn eerste auto, onvoorstelbaar, mijn eerste auto wel, mijn kids niet! Mama zei achteraf dat niks of niemand goed genoeg was voor je oudste dochter, daarom deed je zo moeilijk... En ikke, ik was té naïef, ik zag alleen een moeilijke man, iemand die mij niet als gelijkwaardig zag, zich altijd "wijzer" opstelde, zo dominant. Ik kon me er ook niet bij neerleggen. Je noemde mij soms "snotneus".

Je had wellicht gelijk.

Maar je kocht wel mijn eerste tubes verf, je koos mijn penselen uit, je zocht info over mijn studierichting, je maakte me woedend als je de vader van mijn eerste liefje al kende voor ik zijn familienaam of adres wist, maar je stond klaar als ik niet wist waarom ik me zo slecht voelde...

De laatste dagen liep je rond met je serum in het ziekenhuis. Bovenaan hing het kleine plantje dat je van "mijn toekomstige" had gekregen. Toen Philippe je dat plantje gaf, zakte ik door de grond, zo'n dom klein plantje.
Maar jullie begrepen elkaar, na al die moeilijke maanden. Jullie wisten dat jullie allebei voor trouw waren, hoe moeilijk het ook was en is, af en toe. La femme émancipée, et le macho s'endort au bout de son lit...

Papa, dan zie ik ook de opa die ik heb gekend. Ik was zijn oogappel en, hoe klein ik toen ook was, ik was 7 toen hij stierf, ik besefte het. Jaren later liep ik nog met zijn foto rond, een foto als jonge soldaat. Mijn oma, zijn vrouw, was ervan in de wolken: "net of hij haar eerste liefje is..."

Knappe vent, ook amper zestig. Mijn ventje heeft toekomst bij mij.... Ik misschien iets minder met zo'n genen in mijn lijf?

Vandaag was het vaderdag. Ik ben trots op de vader van mijn kids. Hij loopt niet in de zon, meestal in de schaduw. Ik moet wat duwen, zodat hij opkomt voor zijn rechten. Als ik moe ben en wenen moet omdat het allemaal zo moeilijk is, voel ik zijn hand zachtjes in mijn rug.

Hij geniet van me als ik zegevier, als ik dapper mijn borst vooruit steek. Hij staat klaar als de pudding dreigt in te zakken...

Ik moet hem soms wat temperen als hij te veel verwacht van zijn jongens, maar ik geniet als hij geniet en ze straffe zinnen scanderen, zo met zijn drieën. 't Was wat moeilijker met de jongste, maar als ik ze zo samen zie, weet ik dat hij niet meer zonder dat "lastpostje" kan.

Pa, je had ze nu moeten zien! Maxime kan zijn "borstjes" laten wippen zoals jij dat kon, vééééél training en hij vindt het gênant dat ik erop kick.... En pa, je had mijn jongste moeten kennen, zo'n afstandelijke rotpuber, die nu zo teder omspringt met zijn jonge liefje... Oh, zo stoer en macho.

En ik probeer. Ik tracht keramiek aan je herinnering te koppelen. Maar het lukt niet. Ik weet alleen dat je nooit wou dat ik met pottendraaien begon: "je weet niet wat dat kost, zo'n draaischijf en een oven..."
Wel, pa, da's nog het minste. Het slorpt je helemaal op! Helemaal.
Slechts héél af en toe kan je ontsnappen.
Pa, je dateert uit de tijd dat de geur van (je) pijp nog gewoon lekker rook en ik genoot van het kringeltje rook dat uit de lade van je bureau kwam, toen je beloofd had ermee op te houden voor mama. Waarom? Ze had toch zelf haar sigaretjes??? Was het vroeger ook allemaal zo moeilijk?

Ik draai me om en denk gewoon aan gisteren. We waren bezig, maar we wachtten ook. Pa L., we wachtten op u. Toen ik studeerde en mijn eigen vader de lak van mijn maquette had verbrand met het opblinken aan de rolborstel, streek u, mijn toekomstige schoonpapa, door de weinige haren die u restte, schonk u zich een whisky in, wat mijn pa nooit deed wegens suikerziekte, en hielp mij die maquette weer presentabel te maken. Desnoods tot laat in de nacht.
Ook later, met vallen en opstaan, leerden we elkaar begrijpen en vooral heeeeeel graag zien. En nu, als het vaderdag is, dan denk ik vooral aan u. Pa, u bent 82 jaar, mijn schoonpa en opa van mijn kids en u klimt in de dakgoot om de afvoer te ontstoppen. 3 verdiepingen hoog! Waar zijn uw gedachten?! Mijn maag krimpt ineen. "Kijk, als ik val, ben ik gewoon dood, zonder ziek te zijn geweest." Ja, u heeft gelijk, denk ik, maar ik moet er niet aan denken.

Heb ik nu al 3 papa's gehad?