Zoals beloofd.

Gebruiksgoed?

Daar zat ik dan. Eerst met 10 kg klei op mijn schijf, paniek in de buik om op te trekken, wat meer moeite om te keren bij het afdraaien, oven vol bij de biscuitbak, veel vragen over hoe dat grote ding te glazuren, weer oven vol, daarna plaatsje zoeken...

OK, ik wou eens draaien met 10 kg klei (zie "tradities"), een nieuwe ervaring. Maar ik had een grote pasta-schaal voor ogen, helemaal zelf gemaakt en daar was op 2 fronten wel het een en het ander mis gelopen... Ten eerste ik had nu niet meteen die schaal helemaal alleen gedraaid, ten tweede bleek dat beest toch wel wat té groot, zelfs voor de hoeveelheid pasta die mijn jongens hier aanmaken...

En nu? De schabben in mijn winkel staan al heel vol.

Vandaag hebben wij hier wat te vieren en ik krijg bloemen van mijn wederhelft. In de bloemenwinkel heeft men, even stategisch als een snoeprek aan de kaasa's in warenhuizen, een grote schaal opgesteld. In die schaal ligt ... mist, de mist kringelt en maakt leuke vormen bij elk zuchtje wind, kruipt sprookjesachtig over de rand.

Ja, beste lezer, u heeft 'em: ik smelt. Het heerlijk kitchy ding staat nu in de serre in onze tuin, om bij het vallen van de avond sfeer te scheppen, vanuit, jawel, de grote-schaal-zonder-duidelijke-bestemming.

Bij het vallen van de avond volgt een sfeerfoto...

Van een steen kan je leren vliegen.

Pottenbakken, het blijft blijkbaar tot de verbeelding spreken. Het regent hier weer vragen voor draaicursussen voor beginners. Ik moet de mensen teleurstellen, het zit er niet meteen in. Hun geduld zal wat op de proef worden gesteld, er loopt hier namelijk pas begin volgend kalenderjaar een cursus die aan de beschrijving voldoet.

Gisteren kwam er een vriendelijk koppel binnen gewandeld. De man sprak Vlaams met een zwaar accent en onder elkaar spraken ze een taal die ik echt niet meteen thuis kon brengen. Het bleek een Belgische man te zijn die 12 jaar geleden verhuisd was naar Tsjechië om met zijn dame te huwen. De dame sprak dan weer behoorlijk wat Engels wat hij dan weer niet verstond. Via een Belgische vriend van de man, waren ze op mijn spoor gezet. De dame draait thuis potten en wilde wel eens zo'n typisch winkeltje zien van een Vlaamse pottenbakker. Aan veel adressen heb ik haar niet kunnen helpen, het is een ras dat bijna uitgestorven is in onze Vlaamse kontreien. Ze vond het heel gek en vroeg me waar mensen dan hun servies kopen...

Het zou een herleving van een mooie traditie zijn om iedereen weer terug handgemaakt servies te laten verkiezen. Een kleine aanpassing links en rechts zou wel nodig zijn. Sommige keukenkastjes zullen wat licht in constructie blijken om het zwaardere werk aan te kunnen. Ikea, weze gewaarschuwd... Meestal zijn gedraaide borden wel wat zwaarder dan machinaal geperste of gegoten.

Gieten, dat kunnen we ook. Als je een mooie vorm hebt, kan je een mal maken en gieten. Piet Stockmans doet het even voor:

Piet Stockmans maakt mooi serviesgoed, meestal in porselein.

We hoeven niet meteen te gaan pottenbakken om een servies te maken, je kan ook met plakken werken. En daarna eventueel al dan niet nog afgieten.

Of gewoon vullen.

Ik werk momenteel met vlasporselein, het moet daar ook mee te doen zijn. Maar momenteel maak ik wandsculpturen, pottenbakken is immers voor januari....

Wat later sluit ik de deuren van mijn winkel, ik laat nu mijn klei alleen. Soms is dat wat moeilijk na een dag die begon met het laden van 500 kg, een ritje door het Vlaamse land, lossen met een werkman die beleefd zijn sigaretje dooft als hij me helpt. Praatje met de dame die bestelde en met mijn glazuurtjes werkt, even van de realisaties genieten die ze met haar kids en "mijn" glazuurkes maakte. Ritje weer naar huis, met nieuw CD-ke in de speler. "De hemel in het klad"??? Bart Peeters stem houdt me alert. 't Is ne vent, je bent voor, of je bent tegen, maar als je hem hoort zingen, moet je smelten. "Poolijs" is een van mijn persoonlijke evergreens allertijden, ik kan het 1000 keer horen en mezelf erin verliezen, smelten tot op het stokje (als een frisco, hé).

Maar op deze laatste CD ben ik verkocht voor "Kanonbal", weer zo'n nummer met een superieure tekst. 't Is ne vent, je bent voor of je bent tegen, maar schrijven kan hij. Ik word er week van. En hij brengt het ook zo mooi, zeker niet naast de toon, maar echt melodieus zingen doet hij ook niet. 't Is ne vent, je bent voor of je bent tegen, maar brengen kan hij het.

Zou hem wel eens willen horen over klei. Maar of hij net zo poëtisch schrijven kan over de steen als hij nog klei is, weet ik niet voorlopig niet. Maar in vrije val?

Zondag. En maandag...

't Is bijna een traditie voor mij. Zondagochtend, als het nog stil is in huis, zit ik hier meestal te typen. Maar deze keer dus niet. Het eerste weekend na de eerste volledige werkweek (vorige week heb ik nog van woensdagavond tot vrijdagochtend nog aan zee gezeten) en na nog maar eens een heerlijk zomerse zaterdagavond, lukt het blijkbaar niet...
Zaterdag eerst verjaardagfeestje bij de buren, dan vrienden in onze tuin. De activiteit verschoof een beetje van plaats en in leeftijd, alsook in geluid (=lawaai???), maar zeker niet in ambiance! En we hadden pret over de draad heen met elkaar. Moe zakte het springkasteel in de ene tuin in elkaar, terwijl de BBQ vrolijk opstartte in de andere...
Onze vrienden hadden hun vakantiekiekjes al in boekvorm gegoten.



Hij is leraar, zij was nog een weekje thuis, wij niet, dus ook geen boek, wel een diavoorstelling op 't scherm dankzij Picasa. Er werd gelachen en verteld. De avond werd donkere nacht, de sterren deden ook mee, gezelligheid is universeel.
Zondag de hele dag geen berichtje voor de blog, ah nee, eerst mijn fotomontage voor het boek maken, straks zien we namelijk weer andere vrienden en familie...

Maandagochtend nog één keertje Grabbelpas-kids, niet zo veel, net genoeg om een heel gezellig sessietje te houden. Soms denk ik wel eens dat ik te oud word en een ander dat maar moet over nemen, maar het blijft zo inspirerend om die jonge mensen bezig te zien... En ik heb (hele jonge) vaste klantjes.


't Is ondertussen dinsdag, op de middag. Ik was gisteren zo verschrikkelijk moe dat ik om 22u al uitgeteld het licht uit deed: vakanties en aprèsvakanties overleven, da's niet niks.
Mijn wederhelft (geweldig woord, vind ik dat!) en ik hadden ons achterwerk uit de luie tuinzetel gelift en we waren nog eens op wandel gegaan in de buurt. Ik kon dat appreciëren, te meer omdat ik zo ontsnapte aan de trieste aanblik van weeral een mand plooibare en strijkbare was...
We klagen allebei een beetje tegen elkaar. De vliegende stekebeesten hebben het op ons gemunt. Om de beurt hebben we nu al elk een tweetal beten gehad waarvan onze enkel of kuit opzwelt en de huid plaatselijk opspant en pijnlijk trekt. Te wijten aan een lange warme zomer? Ijs op leggen en zalf smeren biedt wat soelaas.

Dinsdag. Met heel veel moeite gehoorzaam ik de wekker. Mijn wederhelft staat om 6 uur op, ik doe mijn best om hem nog te zien voor hij vertrekt en heb dan ook mijn radiowekker een half uur later gezet. Meestal slaag ik erin om beneden te staan om 6u50, nét voor hij aanzet. Deze ochtend was het behoorlijk moeilijk. Ik hoor hem vertellen over een onwaarschijnlijke droom waarin hij blijkbaar "cirque-du-Soleil"-achtige stunts moest doen op het trouwfeest van een voor ons volslagen onbekend koppel op leeftijd. (Voer voor droomanalisten???)
Na zijn vertrek tuimel ik met gazet en al in de grote ligzetel en laat me even gaan. Ik word wakker als de koffie zwaar begint te ruiken en verman me: ik heb een lange dag voor de boeg. Ik hoef kleine broer niet meer op te trommelen, hij staat verbaasd naar me te kijken: "Ging ik niet mee op boodschap?"
De ochtend verloopt vlot, we komen een heleboel kennissen tegen, hij en ik, en het wordt een leuke mama-en-jongste-zoon-ochtend waar ik heel erg van geniet. Een buurvrouw vraagt of het leuk was op vakantie en mijn zoon zegt dat het zo was en vertelt ongevraagd dat hij volgend jaar weer mee wil.
Middag, paddestoeltjes bij het brood op het menu, mijn grote reuzekabouters vinden het heerlijk. Nog nét een week en ze zijn weer in de grip van het onderwijs...
Ik zet me achter het scherm en vraag me af of ik iets te vertellen heb???

Jean-François Fouilhoux.

Voor al wie nog reisplannen heeft of nog iets interessants wil gaan bekijken...

In het museum Théodore Deck in Guebwiller in de Alsace, loopt nog tot 28 augustus de tentoonstelling: La plastique du céladon, werk van de grote Fouilhoux.

Het museum is genoemd naar een grote keramist uit de 19de eeuw. Théodore Deck experimenteerde met Isalmitische motieven en Chinees traditioneel keramiek. Hij was ook directeur van de Manufacture de Sèvres, waar men naast de zachte porselein ook harde porselein gaat verwerken. Deze laatste heeft niet de eigenschap harder te zijn, maar het onderscheid zit in de baktemperatuur door zijn samenstelling. In het stadium van biscuit is hard porselein wel al veel harder. Soms heeft het een uitzicht van steengoed. Het wordt veel gebruikt voor beelden.

Het museum dat naar de man genoemd is en in zijn geboortestad gevestigd, herbergt een collectie van zo'n 500 stukken, vele in porselein. Naast deze afdeling, kan je er nog andere bezoeken, een geologische vaste tentoonstelling, historische elementen uit de plaatselijke geschiedenis en een overzicht van de plaatselijke religieuze kunst...

Voor het hedendaagse werk richt het museum tijdelijke tentoonstellingen in, gerelateerd aan hun afdelingen. Deze keer is de eer voor de prachtige plastieken in porselein, geglazuurd met celadon van Jean-François Fouilhoux. Deze keramische beeldhouwer doet hele mooie dingen met porselein en celadon.

Voor al wie niet tot daar kan gaan om de tentoonstelling te bezoeken, hangt er alvast een mooie affiche in het toilet van De Koploper. Met dank aan de lieve dame die hem mij cadeau gaf.

De kilogram.

Dit om in de maateenheden te blijven. De extra kilo's aan bagage.
Of ook: de jachttrofeeën.

In Saint-Quentin-la-Poterie kan je niet om de keramiek heen. Nog tot het einde van september kan je de tentoonstelling Terralha gaan bezoeken in het Musée de la Poterie Mediterranéenne.

Jonge keramisten tonen hun werk, hoofdzakelijk porselein en heel gevarieerd qua benadering.

De objecten op ondergaande foto en de afbeelding op de affiche zijn van Martha Pachon, een Columbiaans-Italiaanse keramiste die ook prachtige verlichtingsobjecten maakt.

Mijn eerste bezoek aan het stadje, had me op keramisch vlak niet echt zo verrukt. Veel terre vernissée en dat is niet helemaal mijn ding. Dit keer gingen we toch nog maar eens binnen bij Sabine Céramique. Ik bekeek het nu wel allemaal een beetje anders na de cursus engobe, maar vooral haar roosjes vond ik heel leuk. Tasjes, kannen en schalen zijn ermee versierd...

Later, op de markt van Barjac, vond ik nog een hele mooie toepassing van engobe. Emilie Goy maakt hele eenvoudige tasjes en bekertjes, borden en kannen, alle in engobe gedompeld. Daarna krast ze haar guitige dametjes en andere figuren door de laag heen en wordt alles transparant geglazuurd. (In het artikeltje de millimeter, zie je haar foto en haar kannen.)

In 2006 hadden we David Lagnier al eens bezocht en serviesgoed gekocht. Hij heeft een mooi aanbod. Dit jaar vullen we het wat aan. De goeie man herinnert zich ons zelfs!

Mijn jongens waren toen onder de indruk van zijn strijders, ikke van zijn glazuur. Elektrisch gestookt en van een zodanige samenstelling dat hij een rijk kleurenpallet verkrijgt, oranje ijzeroxide als onderlaag, bruin, zwart en groen mat glazuur, afhankelijk van de manier van dompelen. Daar waar het dikker ligt, zelfs met een diepe groene glans.

Terug keren naar dezelfde plaats, zelfde mensen bezoeken, het brengt herinneringen boven. We hadden de vorige keer een schaaltje gekocht bij Jacques Buffat omdat we toen net al een theepot in de bagage hadden... Maar zijn theepotten blijven ons bekoren, dus zat er nu eentje van hem in de bagage. Het handvat moest recht blijven, dat was een extra moeilijkheid bij het schikken van de koffers in de auto. Hij stoomt het handvat en brengt het aan, bij het afkoelen verliest het zijn souplesse en blijft gespannen in houding staan, zo wil hij het. Het is een beetje het principe van de beroemde Thonet-stoelen.

Hij is heelhuids thuis geraakt! Missie geslaagd.

De Perseïden.

Het woord is aan u.

Aandachtige lezers hebben het misschien al gezien, er is iets toegevoegd aan de artikeltjes op mijn blog. Onderaan staat het woordje: reacties. Het is dus mogelijk te reageren op wat je net gelezen hebt, zoals je al kon raden.

Tot nu toe heb ik die mogelijkheid niet ingelast, omdat ik niet echt respons verwachtte. Maar af en toe krijg ik echt een leuke mail van een lezer, iemand die een rake opmerking plaatst, iemand die terecht of onterecht, dat laat ik in het midden, iets aan de zaak wil toevoegen, een stelling wil weerleggen of een verhaal bevestigen of aanvullen.

Vanaf nu is het mogelijk dit "en publique" te doen.

Wees een rijzende ster.

Het is trouwens het moment, nu dit een nacht vol vallende sterren zal zijn. De Perseïden. Ik kijk ernaar uit. Het blijft toch een beetje magisch, zo'n ster met een staart...

De kilometers.

Deze zomer hadden we besloten geen 1000 km meer te rijden in één keer. Veel te lastig en naar het einde toe zelfs gevaarlijk. Iedereen moe, sommige chauffeurs maken dan wilde bokkensprongen, druk op de weg, drukkend warm... We hebben een prachtig gite-d'étape-adresje aangedaan in de Beaujolais-streek: 2 ruime, heldere kamers in suite met een balzaal als badkamer, geheel gloednieuw opgedaan, de eigenaars hadden de verf nog onder hun nagelriemen... Toen we er om 15 u arriveerden stonden ze echt wel nog te klussen, weliswaar in een ander gedeelte van het huis. We hebben dan maar eerst een wandeling gemaakt in de buurt, de eerste foto's gemaakt (tja, hoe kom je anders aan 500?!!!), nieuwsgierig even de imposante kerk bezocht en Picon geproefd op het terrasje aan de overkant.

's Ochtends de dag erna kregen we een gouden tip van de gastvrouw en -heer en we passeerden de lange rijen aan de péage in Lyon, zagen de reizigers staan doorheen de gebouwen van het industrieterrein en wipten even later langs een oprit er nét voorbij fluks de autoroute op. Het was net negen uur en meteen begon de accordeon te spelen. Neen, jammer genoeg niet op de radio, wel in de file: rijden, vertragen, aanschuiven, optrekken, nog optrekken, diep ademen, herademen, diep zuchten en weer remmen... Na zo'n 20 km besloten we dat we het hadden gehad en verlieten alle GPS-chauffeurs om met de kaart in aanslag de "national" en aanverwanten D's uit te proberen. Een hele herademing, géén verkeer, rijden, ook wel eens stoppen aan een licht, vertragen bij het oprijden van een rond punt, maar geen stress en dat is heel belangrijk!

Tja, die kilometers, je rijdt dan wel, maar het duurt toch allemaal zo lang...

Ter plaatse bezoek je dan het een en het ander. Avignon, waar de laatste performers van het festival hun kunnen aan de man brengen.

Uzès, waar je dagen in kan rondlopen en een reusachtige markt bezoeken vol met kraampjes en nog voller met toeristen, Nîmes, dat ook op allerlei vlakken van alles te bieden heeft, Barjac en Saint-Quentin-la-Poterie, uiteraard!

Als we terug gaan vertrekken, staat de teller weeral op 1000 km, ter plaatse dan nog wel. Mijn echtgenoot blaast een laatste uitstapje naar Orange af, wegens rugklachten. Mijn zoons vinden het niet zo erg. In de gite naast de onze is een familie neergestreken uit Namen, compleet met 3 dochters en een extra vriendinnetje, alle van "interessante" leeftijd en mijn kids besluiten hun schoolfrans en gespierde torso's boven te halen aan het zwembad. Alles loopt uit tot half drie 's nachts met rond middernacht een jolige pa in pyama en een boze moeder de volgende ochtend. Onze jongens merken (terecht, vinden wij) dat het toch vakantie is. Blijkbaar laat niet iedereen stress in alle lengtematen achter...

Kilometers. Niet dat er ter plaatse niks te beleven viel. Een frisse gîte, als je de luiken overdag sluit tot zo'n 5 u 30 in de namiddag, een tuin met veel passage van de inwoners op allerlei tuinbouwkundige voertuigen, een prachtig zwembad, een babbeltje met de jonge eigenaars die de zaak overnemen van de ouders. Je krijgt er meteen leuke tips bovenop om in de streek te gaan zwemmen in riviertjes en een uitnodiging om de wijncooperatieve te bezoeken waar de man voor werkt. Mooie jonge mensen zijn onze gite-huisbazen. Jonge mama van Camille en Elize, de laatste is 3 weken, een vastbesloten jonge vrouw met filmstar-allures en een decolleté op z'n zuiders en gelukkig voor het vrouwvolk, gezegend met een zeer sociale echtgenoot met ogen die warm gaan gloeien bij elke vrouw die hij ziet. Mijn jongens beschrijven hem als Johnny Depp en dat is niet overdreven, mag ik later zelf beslissen. Johnny en Vanessa wonen in Frankrijk, zoveel is duidelijk.

We gaan dus gretig op het aanbod van de wijnproeverij in, onze eerste ooit.

De kilometers terug naar huis hangt onze auto weer eens wat lager. Hopelijk niet van de eigen extra vakantie-kilo's, maar wel van keramische souveniertjes, waarover later wel eens wat meer, en van enkele wijntjes en wat Blanc-de-blancs die hun oorsprong vonden in het tuintje van Jack Sparrow of Roux uit Chocolat, hmmm, doet je dromen... Even een kilometertje zweven...

De millimeter.

Hier zijn we weer!

"Mis jij iets van thuis?", het was een vraag die we elkaar wel eens plagerig stelden op vakantie. En, neen, ik kon niks bedenken, het was hemels, geen cm stress in veertien dagen. Ongehoord.

Philippe duwt wat door: "je pottekes, niet? draaien? klei voelen?"

Jammer, maar neen, al ben ik wel alert als ik een bordje POTERIE zie, maar verder, neen, geen gemis, geen stress.
Maar ik was wel vol schaamte toen er toch 1 mm spanning aan de horizon verscheen. We hadden één enkele afspraak tijdens de vakantie, echt één enkele, om samen met vrienden die op 60 km afstand logeerden, de keramiekmarkt van Barjac te bezoeken en daarna wat samen te zijn, op 30 juli, rond 10 u.

Rond 10 u, dus. Wekker gezet om kwart voor acht. Tijd zat om naar de excellente én sympathieke bakker te slenteren, flute (= breed stokbrood) te kopen, praatje te slaan over Walen en Vlamingen (= hét topic om met Fransen over te bakkeleien, snappen ze namelijk niks van, alleen dat de ene frans spreken en de andere het verstaan... " En wat bedoelt ze hier nu weer mee????) Maar zijn ouders hadden in Wallonië gezeten tijdens Den Oorlog. Hij wist niet echt zo goed wat hij van die wel erg sympathieke mensen moest denken. Nog 4 jaar en dan was hij 50, tijd om op pensioen te gaan, zo vond hij, want al die vroege uren en late avonden, mét sieste tussenin, maakten hem en zijn even vriendelijke echtgenote wel eens moe. Bovendien had men in Frankrijk maar 5 weken congé. "Wablieft, 4 in België? Da's toch niet menselijk?"

Daar had hij zeker een punt, vond ik, puffend onder de ontwakende zuiderse hitte, maar tegelijk vroeg ik me af wat zo'n springerig kereltje, vol werklust dacht te gaan doen eens hij dan "op rust" was?!

Koffie zetten, tafel dekken in de ochtendzon, merken dat die zon "wel al hard brandde voor acht uur."

...

"Mama, zagen we Johan en Els niet rond 10 uur in Barjac?"

"Mama, om hoe laat moesten we dan vertrekken?"

"Mama, 't is wel al negen uur, hé!"

...

De millimeter kwam in zicht: negen uur?!!!! Alles wat maar een uur kon hebben, werd gecheckt en hij had gelijk, mijn blonde zoon, het was voorbij negen uur, geen acht!

Net voor de vakantie had ik een radiogestuurde wekker gekocht om mee op reis te nemen, onfeilbaar radiogestuurd. En nu stond dat onding een heel uur achter! Nét die ene dag dat we op de klok rekenden om op te staan.

Onfeilbaar?

Dan maar wat andere technologie toepassen. We stuurden een SMS dat we een uurtje later zouden zijn.

En zo liep dit verhaal toch nog goed ten einde, daar in het zonnige zuiden.

De mm stress verdronk later in een karafje rosé op een terras in de zon... We hadden weer iets om over te filosoferen. Onfeilbaar geslaagd.

En het marktje? Hele mooie keramiek, veel afwisseling, creatief en vakkundig werk. Het waren leuke gesprekjes. Het bevriend koppel en mijn wederhelft, mijn zoons met de kids van het andere gezin, zij deden de markt zeker vier, vijf keer, meer van elkaar genietend dan van de gebakken aarde. Ik slenterde en kletste en ontdekte en koos hier en daar, deed nét 2 rondjes in diezelfde tijd, dankbaar voor hun begrip.

We zijn weer thuis. Eerste wasjes in de machine, post sorteren, enkele mensen contacteren. Ik sluit mijn laptop aan en bekijk even vluchtig de foto's, bijna 500(!) op mijn kaartje. Lees enkele mails en schrik ervan hoe vele lezers toch trouw de blog hebben blijven bezoeken. Wat herlezen, misschien dan?

Ik maak te eten en overleg met mijn zoons wat wel kan en wat niet vanavond, want voor hen staat de vakantiedeur nog wagenwijd open.

Thuis komen, het hééft iets.

Toch slaapwel, ik ben een beetje moe na al de kilometerkes terug naar huis.

En heb ik iets gemist? Ja, toch een beetje: mijn venster op mijn wereldje, mijn blog. Re-bonjour!