"Mis jij iets van thuis?", het was een vraag die we elkaar wel eens plagerig stelden op vakantie. En, neen, ik kon niks bedenken, het was hemels, geen cm stress in veertien dagen. Ongehoord.
Philippe duwt wat door: "je pottekes, niet? draaien? klei voelen?"
Jammer, maar neen, al ben ik wel alert als ik een bordje POTERIE zie, maar verder, neen, geen gemis, geen stress.
Maar ik was wel vol schaamte toen er toch 1 mm spanning aan de horizon verscheen. We hadden één enkele afspraak tijdens de vakantie, echt één enkele, om samen met vrienden die op 60 km afstand logeerden, de keramiekmarkt van Barjac te bezoeken en daarna wat samen te zijn, op 30 juli, rond 10 u.
Maar ik was wel vol schaamte toen er toch 1 mm spanning aan de horizon verscheen. We hadden één enkele afspraak tijdens de vakantie, echt één enkele, om samen met vrienden die op 60 km afstand logeerden, de keramiekmarkt van Barjac te bezoeken en daarna wat samen te zijn, op 30 juli, rond 10 u.
Rond 10 u, dus. Wekker gezet om kwart voor acht. Tijd zat om naar de excellente én sympathieke bakker te slenteren, flute (= breed stokbrood) te kopen, praatje te slaan over Walen en Vlamingen (= hét topic om met Fransen over te bakkeleien, snappen ze namelijk niks van, alleen dat de ene frans spreken en de andere het verstaan... " En wat bedoelt ze hier nu weer mee????) Maar zijn ouders hadden in Wallonië gezeten tijdens Den Oorlog. Hij wist niet echt zo goed wat hij van die wel erg sympathieke mensen moest denken. Nog 4 jaar en dan was hij 50, tijd om op pensioen te gaan, zo vond hij, want al die vroege uren en late avonden, mét sieste tussenin, maakten hem en zijn even vriendelijke echtgenote wel eens moe. Bovendien had men in Frankrijk maar 5 weken congé. "Wablieft, 4 in België? Da's toch niet menselijk?"
Daar had hij zeker een punt, vond ik, puffend onder de ontwakende zuiderse hitte, maar tegelijk vroeg ik me af wat zo'n springerig kereltje, vol werklust dacht te gaan doen eens hij dan "op rust" was?!
Koffie zetten, tafel dekken in de ochtendzon, merken dat die zon "wel al hard brandde voor acht uur."
...
"Mama, zagen we Johan en Els niet rond 10 uur in Barjac?"
"Mama, om hoe laat moesten we dan vertrekken?"
"Mama, 't is wel al negen uur, hé!"
...
De millimeter kwam in zicht: negen uur?!!!! Alles wat maar een uur kon hebben, werd gecheckt en hij had gelijk, mijn blonde zoon, het was voorbij negen uur, geen acht!
Net voor de vakantie had ik een radiogestuurde wekker gekocht om mee op reis te nemen, onfeilbaar radiogestuurd. En nu stond dat onding een heel uur achter! Nét die ene dag dat we op de klok rekenden om op te staan.
Onfeilbaar?
Dan maar wat andere technologie toepassen. We stuurden een SMS dat we een uurtje later zouden zijn.
En zo liep dit verhaal toch nog goed ten einde, daar in het zonnige zuiden.
De mm stress verdronk later in een karafje rosé op een terras in de zon... We hadden weer iets om over te filosoferen. Onfeilbaar geslaagd.
En het marktje? Hele mooie keramiek, veel afwisseling, creatief en vakkundig werk. Het waren leuke gesprekjes. Het bevriend koppel en mijn wederhelft, mijn zoons met de kids van het andere gezin, zij deden de markt zeker vier, vijf keer, meer van elkaar genietend dan van de gebakken aarde. Ik slenterde en kletste en ontdekte en koos hier en daar, deed nét 2 rondjes in diezelfde tijd, dankbaar voor hun begrip.
We zijn weer thuis. Eerste wasjes in de machine, post sorteren, enkele mensen contacteren. Ik sluit mijn laptop aan en bekijk even vluchtig de foto's, bijna 500(!) op mijn kaartje. Lees enkele mails en schrik ervan hoe vele lezers toch trouw de blog hebben blijven bezoeken. Wat herlezen, misschien dan?
Ik maak te eten en overleg met mijn zoons wat wel kan en wat niet vanavond, want voor hen staat de vakantiedeur nog wagenwijd open.
Thuis komen, het hééft iets.
Toch slaapwel, ik ben een beetje moe na al de kilometerkes terug naar huis.
En heb ik iets gemist? Ja, toch een beetje: mijn venster op mijn wereldje, mijn blog. Re-bonjour!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten