De kilometers.

Deze zomer hadden we besloten geen 1000 km meer te rijden in één keer. Veel te lastig en naar het einde toe zelfs gevaarlijk. Iedereen moe, sommige chauffeurs maken dan wilde bokkensprongen, druk op de weg, drukkend warm... We hebben een prachtig gite-d'étape-adresje aangedaan in de Beaujolais-streek: 2 ruime, heldere kamers in suite met een balzaal als badkamer, geheel gloednieuw opgedaan, de eigenaars hadden de verf nog onder hun nagelriemen... Toen we er om 15 u arriveerden stonden ze echt wel nog te klussen, weliswaar in een ander gedeelte van het huis. We hebben dan maar eerst een wandeling gemaakt in de buurt, de eerste foto's gemaakt (tja, hoe kom je anders aan 500?!!!), nieuwsgierig even de imposante kerk bezocht en Picon geproefd op het terrasje aan de overkant.

's Ochtends de dag erna kregen we een gouden tip van de gastvrouw en -heer en we passeerden de lange rijen aan de péage in Lyon, zagen de reizigers staan doorheen de gebouwen van het industrieterrein en wipten even later langs een oprit er nét voorbij fluks de autoroute op. Het was net negen uur en meteen begon de accordeon te spelen. Neen, jammer genoeg niet op de radio, wel in de file: rijden, vertragen, aanschuiven, optrekken, nog optrekken, diep ademen, herademen, diep zuchten en weer remmen... Na zo'n 20 km besloten we dat we het hadden gehad en verlieten alle GPS-chauffeurs om met de kaart in aanslag de "national" en aanverwanten D's uit te proberen. Een hele herademing, géén verkeer, rijden, ook wel eens stoppen aan een licht, vertragen bij het oprijden van een rond punt, maar geen stress en dat is heel belangrijk!

Tja, die kilometers, je rijdt dan wel, maar het duurt toch allemaal zo lang...

Ter plaatse bezoek je dan het een en het ander. Avignon, waar de laatste performers van het festival hun kunnen aan de man brengen.

Uzès, waar je dagen in kan rondlopen en een reusachtige markt bezoeken vol met kraampjes en nog voller met toeristen, Nîmes, dat ook op allerlei vlakken van alles te bieden heeft, Barjac en Saint-Quentin-la-Poterie, uiteraard!

Als we terug gaan vertrekken, staat de teller weeral op 1000 km, ter plaatse dan nog wel. Mijn echtgenoot blaast een laatste uitstapje naar Orange af, wegens rugklachten. Mijn zoons vinden het niet zo erg. In de gite naast de onze is een familie neergestreken uit Namen, compleet met 3 dochters en een extra vriendinnetje, alle van "interessante" leeftijd en mijn kids besluiten hun schoolfrans en gespierde torso's boven te halen aan het zwembad. Alles loopt uit tot half drie 's nachts met rond middernacht een jolige pa in pyama en een boze moeder de volgende ochtend. Onze jongens merken (terecht, vinden wij) dat het toch vakantie is. Blijkbaar laat niet iedereen stress in alle lengtematen achter...

Kilometers. Niet dat er ter plaatse niks te beleven viel. Een frisse gîte, als je de luiken overdag sluit tot zo'n 5 u 30 in de namiddag, een tuin met veel passage van de inwoners op allerlei tuinbouwkundige voertuigen, een prachtig zwembad, een babbeltje met de jonge eigenaars die de zaak overnemen van de ouders. Je krijgt er meteen leuke tips bovenop om in de streek te gaan zwemmen in riviertjes en een uitnodiging om de wijncooperatieve te bezoeken waar de man voor werkt. Mooie jonge mensen zijn onze gite-huisbazen. Jonge mama van Camille en Elize, de laatste is 3 weken, een vastbesloten jonge vrouw met filmstar-allures en een decolleté op z'n zuiders en gelukkig voor het vrouwvolk, gezegend met een zeer sociale echtgenoot met ogen die warm gaan gloeien bij elke vrouw die hij ziet. Mijn jongens beschrijven hem als Johnny Depp en dat is niet overdreven, mag ik later zelf beslissen. Johnny en Vanessa wonen in Frankrijk, zoveel is duidelijk.

We gaan dus gretig op het aanbod van de wijnproeverij in, onze eerste ooit.

De kilometers terug naar huis hangt onze auto weer eens wat lager. Hopelijk niet van de eigen extra vakantie-kilo's, maar wel van keramische souveniertjes, waarover later wel eens wat meer, en van enkele wijntjes en wat Blanc-de-blancs die hun oorsprong vonden in het tuintje van Jack Sparrow of Roux uit Chocolat, hmmm, doet je dromen... Even een kilometertje zweven...