Tradities.

Twee dagen later. Ik draai het deksel op de chocopot en zet hem in de keukenkast. Goeie tradities moet je niet te ver weg steken, af en toe kunnen bovenhalen, er bijna iets feestelijks van maken. Iets traditioneels dus. Voor mij mag het dat worden: een traditie, "draaien in de zon", om de zomer in te zetten.

Maar na afloop heb ik wat tijd nodig om af te kicken, toch wel een dag of twee, minimaal. Draaien in de zon, het was op alle vlakken geslaagd dit jaar, veel, heel veel zon, veel draaien, maar ook: samen praten, ideeën uitwisselen, samen tafelen, samen lachen en samen zingen, salsapasjes bij de opkuis, het lijkt wel wat op een zomerkamp voor pottenbakkers. Misschien zou ik volgende editie wel tentjes op kunnen zetten, biscuit bakken bij/in het kampvuur... Tja, ben ik nu wel al voldoende afgekickt???

In het begin van het kalenderjaar organiseert De Koploper nu al enkele jaren een basiscursus pottenbakken, draaien aan de schijf. De combinatie van de methode van Dirk Vanhaeren om het centreren van de klei, het openen en gecontroleerd optrekken, met een extra afdraai- en oefenles o.l.v. mezelf in dezelfde week, maakt het mogelijk een degelijke basis te leggen in 5 weken tijd. De resultaten zijn erg goed, de sfeer ook. Velen volgen een tweede reeks, of staan het jaar erna opnieuw op de deelnemerslijst, om nog wat bij te leren.

Vorig jaar hebben Dirk en ikzelf dan de assemblagecursus ingevoerd. Ik had het plezier ontdekt om met gedraaide stukken aan de slag te gaan, te versnijden en mee op te bouwen. Je hebt snel een mooie gelijke wand en door te vervormen hang je ook niet meer vast aan die ronde basis. Dirk vond het ook een inspirerend idee.

Alles is mogelijk, de theepot, klassiek en onovertroffen, maar ook bouwsels van pottekes, voor wie eventueel nog wat wil oefenen op de basisvormen.

Heel verwonderd zijn de deelnemers ook als ze ontdekken wat een verschil de kleur van klei kan maken... De rode klei, die door zijn plasticiteit behoorlijk wat gewilliger is, zet ineens de deur open tot heel wat groter en moeilijker werk. Al is het wel een vuile boel voor je handen, je nagelriemen, je schijf, de vloer... En je houdt er meteen een emmertje terra siggilata aan over!

Iedereen wordt bediend op zijn niveau en dat valt in de smaak. Meer nog, het tilt je een trapje hoger in je eigen mogelijkheden. Je krijgt wat meer inzicht wat je allemaal kunt doen met die cilinder, die bol, die kegel, dat bord... Ook het trekken van een handvat, het versnijden en monteren ervan, of een passend dekseltje kan het totaalbeeld helemaal veranderen.

Het draaien van de mast komt aan bod, tot zelfs het proberen met wat meer klei...

Wat meer klei? Deze sessie heb ik me aan 10 kg gewaagd. Het centreren, bol bovenop bol, dat was nog haalbaar, maar toen ik dan aan de slag moest met openen en optrekken, sloeg de paniek toe. Ik kreeg serieuze twijfels, maar afhaken is een begrip waar ik problemen mee heb, zelfs als het de meest verstandige oplossing mag lijken. Gelukkig was Dirk daar om te helpen. Een hele ervaring, draaien met 4 handen, 2 aan 2 in een tegenoverstaand kwadrant! Nu rest me nog een hele zomer om af en toe aan de slag te gaan met steeds meer klei, 3 kg, 5 kg, 7 kg, 10 kg? Mijn schijf kan er 30 aan...

In de diareeks "assemblage 2009" zie je ook enkele afgewerkte voorbeelden van vorig jaar.

Enkele uren later komt een plensbui mij weer met beide voeten op de grond zetten, ik weet het, "draaien in de zon" is weer voorbij. Tot volgend jaar?