Te veel van het goede.

Heb dat nooit echt aangekund, te veel van het goede. Dan klikt er iets in mij, dan voel ik me in het nauw. Dan ga ik gekke sprongen maken. In het beste geval: luide muziek, in het slechtste: de boel opblazen, alles verknoeien. Veel spijt achteraf.

Ik ben al immens mooie dingen mislopen op die manier, daar ben ik zeker van.

Jaloers kijk ik naar anderen, die met schijnbaar gemak gewoon zichzelf blijven als geluk hen omringt. Je moet dat waarschijnlijk kunnen leren. Waar kan ik cursus volgen?

De jaren brengen wel wat wijsheid, ik leer afstand nemen, toch wel eens een tweede keer nadenken. Het buikgevoel volgen als dat blijft aangeven wat wel en wat niet de moeite loont. Stil staan als ik zie dat anderen aangeven dat ik juist zit.

Maar bang blijf ik. Een heel gekke ervaring eigenlijk...

Zo ook gisteren. Maakte alle administratieve werk af 's ochtends en reed toen naar Marnic. Een beetje helpen om de houtoven leeg te halen en, ik moet wel eerlijk zijn, ook mijn oogst binnen halen. Rustig, met wat grapjes tussendoor, wat uitwisselen van ervaringen en receptjes als dat ene stukje weer eens andere resutaten deed verbleken, halen we de oven leeg.

"Hoeveel van die kleine urnes heb je gemaakt, Marnic???" Hij lacht op zijn eigen manier en haalt een cijfer boven dat me doet duizelen. Hoe doet die vent dat? Eerlijk is eerlijk, je zou het hem misschien niet aangeven, maar hij kan er wat van. Piepkleine vaasjes, met bovenaan een gat waar nauwelijks zijn dikke vinger in past en een roosje als dop, pure poëzie op 10 cm porselein! Een catwalk van superpotjes met schattige dopjes!

Nog een reeks in die uitvoering en nog een andere...

De bowls en vazen van Monika geven stof tot nadenken... Veel stof. Al valt dat allemaal toch veel meer mee dan ik dacht, dat stof. Het moet moeilijk zijn voor haar om alleen foto's te zien en haar werk niet te kunnen vast nemen... Sommige stukken lijken een leven te vertellen, jaren in zee te hebben gelegen, potjes zijn vervormd tot schelpen bijna.

Af en toe worden er nieuwe banden gesmeed... Stukken voor eeuwig versmolten. Nieuwe schoonheid, meedogenloze stillevens die zich opdringen.

Ik oogst en oogst en oogst... Na een tijdje krijg ik het warm. Slechts één potje met deksel bevalt me niet, de rest maakt me gewoon blij. Of althans, zou me kunnen heel blij maken... Ik word alleen maar stiller.

Marnic doet dat af met een kreunende zucht als zo'n pot de kleuren draagt waarvan hij droomde.

Ik vat het allemaal héél langzaam. Heb nu thuis alles uitgestald in de serre in de tuin. Waarschijnlijk zal ik daar vanaf nu, zeker 100 keer binnen stappen om het te aanschouwen. Het aan iedereen willen tonen, misschien, of misschien ook niet.

Als het open deur is bij Marnic, volgende maand, laat ik het wel weten. Gaan kijken, zou ik zo denken...