Personeel.

Ik betaal de tol voor mijn organisatiedrang... Monika in de workshop Interactief Mallenmaken, Monika @ Syntra en Monika @ DKoploper, ondertussen nog wat BTW invullen en facturen schrijven, anderen om facturen vragen, bestellingen draaiende houden, houtovenstook voorbereiden bij Marnic...


Monika doet ook mee.

En, weet je, ik volg ook nog "Porselein draaien" op Syntra West in Brugge en daar moet ik dan nog een theepot voor maken, dus doe ik dat, tussendoor, naast wat glazuurtestjes en wat administratief werk. Tja, ik wil dat goed doen. Een strebertje? Ze neuriën het liedje "Ik wil de grootste hebben..." Vind ik dat leuk??? Ik weet het niet écht zeker.......?!!!!!!!!!!

Vragend, bijna smekend kijk ik mijn leraar aan, mijn inzet en mijn overtuiging, mijn blogartikeltjes naast mijn werkje én presentatie op Syntra, mijn toewijding aan Monika, het moet gewoon genoeg zijn, ziet hij dan niet dat ik smelt voor het werk van die madam? Monika is zo zelfzeker in wat ze doet, ze doet het ook allemaal heel goed: ze verenigt design en ambacht op een poëtische manier.

Ze doet wat ik zou moeten doen, maar ik heb het zo druk met De Koploper. Dat ventje vraagt ook aandacht, zonder mij wil hij niet verder. Zonder mij zakt hij neer op zijn luie kont. Hoe vertaal je dat allemaal in je werk?
...

Mijn "personeel" laadt mijn camionette. Ik laad cijfertjes in de laptop. Tussendoor zijn er de kids van de Grabbelpas. Ik voel me plots vrij, voel me 5 of 6 jaar, boetseren wat je ziet, wat je denkt... Heerlijk! Het zijn 2 ontspannende ochtenden, ook voor mij. Mooi weer, ik trek mijn rokje aan en mijmer over de lente, voel me vrij, warm mijn benen in de lentezon.

Ondertussen heb ik alles geprobeerd wat Monika doet. Met gemengde gevoelens, ik wil niet doen wat zij doet, maar hoe pas ik dat in mijn eigen werk in? Ik heb wat tijd nodig.

En tellen, ik moet heel veel tellen. 't Is nochthans niet moeilijk als je je één voelt met een ander: 1+1=2 of is het heel gewoon 1? Aards of hemels, wat zijn de maatstaven? Ik droom, word wakker, ken de grens niet meer.

Mijn moeder verwelkomt me op Pasen met: "Waar zijn die ogen die de zon uitdagen naartoe?" Ze serveert me vitamine C i.p.v. paaseieren, ik begrijp haar hint. Tja, mam, de passie, hé?! Ze glimlacht en even zie ik die glinstering in haar ogen, tja, kan 78 jaar haar vuur doven?

1, 2, 3, 21% BTW, hoeveel krimp? 15% ?
Morgen oven legen, kan niet wachten, wat zullen die testen vertellen? Nog 8 uur wachten.