De kritische reporter zou schrijven dat de uiteenzetting die Monika Patuszynska vrijdagavond in Syntra gaf nét iets minder gestructureerd was dan bij de opening van het workshop-weekend bij De Koploper een week voordien. Maar ach, als hij dan toch zo opmerkzaam was, dan zou hij ook kunnen vermelden dat ze veel meer uitweidde over haar voorgeschiedenis, enkele interessante zijsprongen wat meer uitdiepte.
De man zou vast gefascineerd worden door haar openheid, de bereidwilligheid waarmee ze haar technieken blootlegt en daar waar ze faalde niet verhult. Toch weer even kritisch zou hij opmerken dat ze moe leek, waarna hij deze opmerking glimlachend voor zichzelf zou houden, na haar oprechte verontschuldiging dat dit toch geen uur voor haar was om nog te gieten, thuis doet ze dat bij het krieken van de dag.
En toch, de speelse gedrevenheid waarmee ze haar mal in elkaar puzzelt, haar vraag om het publiek van de stoelen te laten komen om het practische gedeelte van dichtbij te volgen, de vakkundigheid waarmee ze haar gietwerk onthult door de brokken gips los te peuteren... Je zou zweren dat ze er met plezier nog tien zou gieten deze avond!
Monika is een aangenaam verteller, technisch onderlegd door haar ervaringen. Ze spit uit waar ze aan begint, haalt alles uit de gekozen techniek, probeert ieder idee uit, tot ze vindt dat ze alles heeft gedaan wat er op die manier te ontdekken valt. Dan doet ze een paar passen achteruit en bekijkt waarmee ze bezig is. Ze plaatst het onderdeel terug in het geheel, beslist welk aspect van deze techniek interessant blijft om mee te werken en zoekt uit hoe ze verder zal gaan. Monika heeft duidelijk niet één uitgestippelde weg die ze bewandelt, maar wel een stafkaart waarop ze kiest welk pad wel eens iets op zou kunnen brengen en gaandeweg haar route bepaalt.
De reporter vouwt zijn notaboekje dicht, staat recht om het gietwerk te volgen. Reikhalzend kijkt hij plots heel geïnteresseerd mee met keramisten en pottenbakkers, pottenkijkers deze avond, hoe Monika details bespreekt van het gieten in een mal. "Details? Is er dan zo veel te vertellen over het kopiëren van stukken?", betrapt hij zichzelf, plots weer kritisch. Mallen het wordt toch vaak afgedaan als minderwaardig? Kopiëren klinkt vies in artistieke middens. Monika vertelde dat dit net haar grootste uitdaging was geweest en de reden waarom ze eraan begonnen is. Ze wilde bewijzen dat je met mallen verder kon reiken dan meermaals identieke stukken produceren. Het interesseerde haar te balanceren tussen industrie en kunst. In Polen lopen de opleidingen design en kunst de eerste jaren samen. Is dat geen ideale combinatie? Is kiezen tussen artistiek creëren en doelgericht ontwerpen onafwendbaar? Moet functionaliteit zich aan zijn grenzen houden?
De reporter verlaat zuchtend de zaal van het mooie Huize Arnolfini. Peinzend rijdt hij naar huis, hoe zal hij het destructieve aspect van Monika's werk met mallen belichten naast haar constructieve bijdrage aan "ordinair gietwerk"? Thuis klikt hij zijn laptop aan, surft even over het net, googlet nog eens haar naam en beslist dat hij de derde versie van haar verhaal wil horen, zaterdag 10 april in De Koploper.
Die nacht puzzelt hij zijn dromen in elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten