Wat heeft een mens met vuur? Tja, ikke niet te veel deze laatste dagen... Net toen ik zaterdag het middagmaal in zeven haasten aan het toveren was en ondertussen over de avond- en nachtactiviteiten van de jongste aan het onderhandelen was, belde Marnic mij op. Hij had mijn blog net gezien en liet me weten dat we welkom waren op ... het "after-firing-partytje" die avond. De oven was vlotjes op zijn temperatuur geraakt en had zijn uren gedaan, zodat ze om 7 uur die ochtend de boel hadden stil gelegd. Het risico van de laatste stookploegen, merkte hij fijntjes op...
Ik kon er niet echt mee lachen, groooooote teleurstelling, daar ging mijn restje vakantiegevoel! Te omschrijven als: het No-Martini-no-party-gevoel. Champagne van het ijs gehaald en feestje afgebeld. Marleen en Marnic bedankt voor de uitnodiging, meefeesten met de échte stokers en je voelen als de stand-in, nee bedankt. Ik denk dat een mens geen recht heeft op een finaal vreugdevuur als hij het kamp niet heeft doorleefd.
Ik heb gereageerd als een echte dame: die zaterdagnamiddag ben ik op shopping gegaan. Ik had die K-affaire in Kortrijk nog niet gezien en ik heb het daar eens flink onveilig gemaakt. Philippe zegt dat hij een appeltje te schillen heeft met Marnic, want dat deze tegenslag hem wel wat geld gekost heeft...
Na thuiskomst vul ik mijmerend mijn oven, elektrisch, computer-gestuurd, zonder problemen, zonder veel vuur...Ik open later op de avond mijn mails. Wat nog mocht smeulen van verhoopt vakantiegevoel, verdwijnt ook stilaan.
Maar dan plots, oh, heerlijk cynisme, toch weer iets vurigs. Een bericht van mijn vriendin, nieuws uit Thailand. Wel wat minder vrolijk dan de vorige... Ze heeft jaren verlangd en uitgekeken naar deze reis en nu zit ze daar, vakantie gedaan en beleefd, en ze kan niet naar huis. Haar echtgenoot heeft het moeilijk in de tijd dat ze weg is, een aantal problemen die hij alleen heeft moeten verwerken, traumatisch voor een man die gewoon is dat zijn vrouw altijd naast hem staat en voor hem zorgt. De terugreis is voorzien langs Denemarken, wat dus helemaal geen optie is in de walmen van roet en stof van de Eyjafjallajökull-vulkaan. Die luchthaven dreigt voor onbepaalde tijd onbereikbaar te zijn... Haar man vertelt me later die avond dat ze enkele dagen zal moeten wachten en dan proberen in Europa te geraken met het vliegtuig om dan met de trein terug thuis te komen. Ik bedenk wat drama's vele vakantiegangers momenteel beleven... Stel dat je gewoon vast zit na een heerlijke vakantie, terwijl het dagelijkse leven hier morgen hervat. Het zal wel even duren voor je gewoon van je reiservaringen kan genieten, voor de nevel uit je herinneringen is opgetrokken.
En ja, ik zie het spektakel op de televisie en het doet me denken aan keramiek, aan de oven van Marnic, aan hoe de aarde voordoet waar de pottenbakker van droomt. Prachtige beelden, indrukwekkende natuur, de schaal is enorm, net of je met je neus op de essentie zit, mee in de oven. Vloeibare rotsen worden uitgespuwd, surrealistisch.
Later volgende week zal ik de resultaten van de houtoven ophalen, met een wee gevoel van gemis naar het avontuur zelf, maar wel in een nieuw kleedje! Vrije interpretatie toegelaten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten