Dit zou eigenlijk "vertrouwen deel 2" moeten heten, of zo. Soms is iets gewoon zo echt, dat geen leugen, geen gevecht, geen pijn of geen verdriet het van zijn echtheid kan ontdoen.
Maagd voor eeuwig.
Enfin, wie het schoentje past, trekke het aan.
Feit is dat mijn blogartikeltje "vertrouwen" een ongekende score behaalt bij "mijn lezerpubliek". Eén op de tien lezers deze maand kwamen voor dit stukje en ik snap helemaal niet waarom. Vaak denk ik: "Meiske, wat vertel je nu weer? Die mensen weten niet waar dat allemaal over gaat." Zijn al die gevoelens en ervaringen dan zo herkenbaar? Het is ook helemaal niet duidelijk in de statistieken hoe jullie ertoe kwamen om dit schrijfsel na datum te gaan oprakelen en jullie kwamen van overal, een hele maand lang en langer.
Favoriet van een zoekrobot misschien?
Vraagteken?
?
Ik heb het nog eens herlezen en weet nog hoe 'bloot' ik me voelde toen ik over de tegelvloer van het toilet in mijn ouderlijk huis begon. Hoe ik twijfelde om het weg te laten, maar het toch liet staan. Omdat het echt was.
Hoe ik mezelf verweet daaraan te denken als ik naar wolken keek. Omhoog in de hemel, liggend in het gras, naast aar(d)s, omlaag kijkend, persend op de pot. Hoe komt een mens erbij? Kijken en herkennen? O ja?
En dan die passage over die twee mannetjes in mijn rimboe. Hoe kom ik erbij een lesgever en een goed klant en vriend zo te beschrijven? Gênant, gewoon.
Herkenbaar?
...
Of was het dat andere gevoel? Dat, ondanks wat dan ook, het vertrouwen weten te zijn? Zekerheid van die wolkenhemel, zekerheid van herinneringen uit een aangename jeugd, zekerheid dat je af en toe blij mens onder de mensen bent? Het fijne gevoel bij mensen zoals Filiep die je leert kennen, vertrouwt en die dat vertrouwen eert.
?
En als het vertrouwen beschaamd wordt? Waar sta je dan? Verloren en machteloos? Bloot en verslagen?
Fragiel als porselein. Vertrouwen dat wat eens onwillig en breekbaar was, hard en weerbaar zal zijn, maar ook breekbaar zal blijven.
Vertrouwen.
...
Genoeg poëzie.
Tijd voor mooie beelden. Geen wolken, paddestoelen deze keer.
De porseleinzwam. Stoer, mooi, een wonder van de natuur, maar ook breekbaar.
Lezer, je mag reageren. Graag. Heel graag zelfs.
Vertel me waarom je dat artikel over vertrouwen opzoekt?
Of leg het verband tussen vertrouwen en de porseleinzwam.
Verbaas me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten