Zondag.

Terwijl de jongste feest met zijn vrienden en, zo heeft hij net ge-smst, momenteel sletseschiet (moet ik straks toch weten wat dat is!!!), vader en de oudste een duikje in het troebele water van de Doornikse kleigroeven maken, staat moeder, ikke dus, veel later op dan anders. Tot 9u, al 2 uur lang het bed voor mezelf. Traag ontbijten, veel melk in de koffie, raam open om de tuin te horen.
Ik rij tot de rand van de stad, Kortrijk en merk dat de Sinksenfeesten al flink veel volk trekken. Te voet dwaal ik door steegjes rond de St Maartenskerk die op andere momenten vaak verlaten zijn maar nu bruisen van het leven. Ik bereik mijn doel in het Begijnhof, de St.Annazaal. In de hoek staat een beeld. Tiens?! Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Lieven bezig is. Ik slenter schijnbaar onverschillig dichterbij en steek mijn hand uit... "Welk glazuurke zou dat zijn?" Lieven lacht me uit, ik ben betrapt. Hij vertelt me wat hij gebruikte om die patine te krijgen...
Als je nog iets zoekt om te doen, vandaag of morgen, neem eens een kijkje in Kortrijk, klik eventueel eerst op de link die onder het woordje Sinksefeesten verborgen zit.
Maar vergeet de St. Annazaal niet! Prachtige keramiek en brons van Lieven Demunter , perfect gekadreerd door de schilderkunst van Ann Speybrouck. Lieven is een klant van het eerste uur en werd overtuigd promotor, tijd dat ik ook hem eens promoot. Alsof hij dat nog nodig zou hebben! Pik zeker dit streepje keramiek mee, nog vandaag en maandag van 10 tot 19u.
Een voorsmaakje van de beelden met een vleugje humor...

Benjamin en twee bruidjes.

(Zonsopgang in Wimmereux, april 2007, maar dat doet niks ter zake. Alleen, naar de zee kijken.)

Mooie dag vandaag. Tweede dag op rij word ik weer blij wakker, mooie droom, mooie gedachte als eerste hapje van het zonlicht dat zich overmoedig door de spleetjes van het rolluik wringt.

Carina groet 's morgens de dingen.

Kleikids, mijn bende jong geweld maakt werk van hun opdrachtje en ik zie mooie dingen groeien. Vrolijke klanten. Bekende klanten. En nieuwe klanten. Loopt wat uit. Geen erg.

BBQ, gezelligheid in de zon. Kletsen met de buren. Benjamin, de zon in een liter(?) wijn.

Voorbereiding. Keramiekje uitkiezen, bloemen in laten steken, envelopje vullen. We gaan te voet naar de receptie. Twee oogverblindende bruidjes, dolgelukkig, drank en hapjes in overvloed. Benjamin, de zon in een glas cava rosé.

Mijmeren, straks samen zonsopgang? Ergens. Nergens. Maar wel samen.

De buren komen ook samen, kwamen ze toevallig(?) tegen, en 't wordt heel leuk. Héél leuk. Is het al zo laat??? Te voet naar huis. Hand in hand.

Blijven hangen bij andere kennissen, men kent ons er nog van toen. Gezelligheid troef.

(Klein probleempje, lossen we later wel op, halfweg tussen Gent en Dendermonde.)

Lekker slaatje, gezellig aan de picnic-tafel want het tuinmeubilair staat bij de buren voor hun communiefeest morgen. We hebben afgesproken met de andere buren dat we een voor een het gras gaan maaien als het feestje bezig is...

De avond valt. 't Is mooi geweest.

Slaapwel, Benjamin.

Wie maait zijn gras nu op zondag? Paul? Stefan? Rik? Of Philippe? Magda? Zeker Benjamin niet.

Niks beters te doen?

't Maakte mij tot vriend van Benjamin.

Slaapwel. Tot morgen.

In dialoog met de aarde.

Ik erger me er soms aan dat mensen veel te vlug terug grijpen naar de essentie van het keramisch speeltuintje om te scoren. Aarde, water en vuur zijn de dankbare hoofdrolspelers waarrond je gemakkelijk je verhaal kan schrijven. Met wat verder te graven, kan je er ook nog het element lucht erin betrekken. Het thema van je werk is "aarde" en dan hoef je de klei meteen niet te veel te bewerken, een strategisch goed klinkend verkoopspraatje, de juiste garderobe en de juiste "vrienden"kring en je broodje is gebakken. Lijkt simpel. Alleen is de vraag of het dat wel is?

Toen er me werd gevraagd wat mijn visie was, tijdens mijn opleiding keramiek, had ik het heel moeilijk met die vraag. Ik heb veel rond gekeken en heel veel "artist statements" gelezen ondertussen en ik heb er nog steeds even moeilijk mee. Je visie, is dat vertellen wat je doet? Waarom je het doet? Wat je wil bereiken? Waarom je dat precies wil bereiken? Waarom je voor dit medium kiest?

Veel vragen, heel veel vragen en bitter weinig antwoorden. In mijn geval dan toch, maar ik ben dan ook geen kunstenaar en heb nogal een primitief gevoel voor "kunst". In de eerste plaats moet ik iets mooi vinden. Voor mij dus geen lelijkheid als manifest, sorry.

Keramiek is voor mij een tactiel gebeuren en vaak sta ik onbewust aan een werk te voelen tijdens een tentoonstelling, wat wisselend onthaald wordt. Soms speelt er een glimlach op het gelaat van de kunstenaar, soms wordt ik terecht gewezen. Maar ik zou nooit iets willen verwerven en meenemen naar huis als ik het niet eerst aangeraakt had. Bij keramiek is de huid erg belangrijk voor mij, zowel de ruwheid als de gladheid. En het contrast. Met je ogen dicht over een perfect glazuur glijden en dan op ruwe chamotte stoten aan de overgang, de korrels die door het glazuur steken en tenslotte terrein winnen.

Ook het doorleefde vind ik mooi. Je hoeft niet te verstoppen dat er wat gebeurd is, je moet het proberen te tonen op een manier dat het interessant wordt.
Ooit las ik dat keramiek de kunst van het beheersen van het materiaal is. Voor mij is dat zeker de oorsprong van mijn liefde voor het pottenbakken. Als keramist mocht ik al ondervinden dat klei zowel een zeer gewillige geliefde kan zijn om je te uiten, als een even grillige en wispelturige wanneer het gaat over het verwerken, en dan vooral afwerken van wat je maakt. Je hebt voor ogen wat je wil vertellen, in het beste geval (heb ik dan een visie?) en nu moet je de juiste middelen aanwenden om het te bereiken. Polieren? Glazuren? Opruwen? Schaduwen met oxides?
Wat bezielt de mens om zich te willen uiten, dingen te willen maken, zijn gedachten te visualiseren, te realiseren, te verantwoorden met een visie? Ik weet het antwoord niet, maar ik voel ook die drang. Misschien wil ik gewoon steeds groeien, steeds verder geraken, moeilijkere uitdagingen tot een goed einde brengen. En daar bewijs van leveren. Maar hoe?

Een aantal grotere meesters van de materie slagen erin raakpunten met mijn gevoelens en zoektochten te belichten.
Ter illustratie:

Carlos Carlé. Hmm, de man wil het verleden grijpen, de sporen zoeken wat iets heeft meegemaakt en doet dat op een mooie manier. Vind ik. Bovendien hangt aan dit werk nog een heel mooie persoonlijke herinnering vast. Nee, het werk heb ik alleen even vast gehad, de herinnering is een waardevol bezit...
Waarom vertrekken van een pretentieloze materie, het slijk van de aarde, om iets te gaan creëren? De materie, de aarde, ze komt in soorten en kleuren. 70 soorten heb ik in huis. 70 ja. Een witte klei uit Duitsland is niet hetzelfde als een andere witte, misschien ook opgegraven en verwerkt op Duits grondgebied. Evenveel chamotte? En toch, ze voelt anders, ze verwerkt anders, ze bakt anders en doet misschien ook iets anders met de oxides en glazuren die erop komen.
De samenstelling, van rode aardewerkklei tot zuiver witte porselein. Toen Fritz Rossmann hier was vond hij het echt opmerkelijk dat ik zo veel soorten porselein wilde verdelen. Tja, de ene klei is de andere niet, de ene mens is ook de andere niet. En ze doen er andere, totaal andere dingen mee.

Ter illustatie:
Leonardo Scacchi. In terra cotta beeldt hij de wereld om hem heen uit. Zonder extra afwerking, enkel het schaduwspel en de vormentaal van zijn werk suggereren wat je geest ervan maakt.

En daarnaast zo vele anderen die ieder op hun eigen manier met de aarde vertalen wat ze bedachten, hun eigen ver(t)(h)aaltjes.

Enkele mensen die heel consequent de aarde gebruiken om over (de) aarde te vertellen zijn o.a.:
Lia Koenen en het paar Johnny Rolf en Jan De Rooden.

Aarde, dé aarde, evenwicht, zwaartekracht... Er zijn nog vele manieren om bezig te zijn rond het thema.

Of erover te schrijven.

Ben ik nu bezig met het proberen te scoren?

Ik ga nog wat met de klei spelen. Eens kijken of ik kan scoren.

Hemelvaart.

De Koploper is OPEN tijdens het verlengde weekend!
Er gelden de normale openingsuren, donderdag sluitingsdag, vrijdag 14u tot 17u30 en zaterdagvoormiddag 9u30 tot 12u30.

De zomervakantie lonkt behoorlijk, getuige het vorige artikeltje. Toch kan je hier als pottenbakker nog een interessante workshop meepikken: "Draaien in de zon..." Dat belooft en ik hoop dat we die belofte ook waar kunnen maken. Het gaat hier om een cursus "Assemblage van gedraaide vormen". Voor al wie al een beetje ervaring aan de draaischijf heeft, een zeer interessante workshop. Al op vrijdagavond ga je uitzoeken en beslissen wat je precies wil maken. Dirk Vanhaeren begeleidt je in die keuze en zet al zijn troeven in om je project tot een goed einde te brengen. Dan ga je aan de slag. Ook de ganse zaterdag kan je verder je project uitbouwen, stukken draaien en verwerken... En dit weekends na elkaar!
Het klinkt nu wel heel goed, maar het zijn ook dagen die het een grote stap vooruit zijn gebleken voor de deelnemers van de vorige editie! Soms is er een duwtje nodig om wat verder te kijken dan de cilinder-, vaas-, pot-, kop- of bordvorm en eens iets anders te proberen met die gedraaide basisvormen. Op de schijf heb je heel snel een basisvorm met een gelijke wanddikte. Die kan je dan gaan versnijden en opnieuw tot een ander geheel "verlijmen" met slib. Een gekend voorbeeld is de theepot. Maar er zijn oneindig veel mogelijkheden. Ik heb eens in mijn documentatie gezocht naar voorbeelden, smaakmakers... Hemelvaart?! Met dank aan de betrokken artiesten!



Alle informatie over de workshop vind je bij de links, in de linkerkolom.
Er zijn nog plaatsen vrij, beslis snel.

Plannen.

Doen jullie dat ook? Zo even wegdromen van de vakantie als je de laatste spurt er naartoe moet inzetten? Enfin, 't is misschien nog wel even om al aan het sprinten te slaan, maar de laatste bochten zijn toch al in zicht...

Ik ken er die al meteen na de zomer op zoek gaan voor de volgende vakantiebestemming, maar ik denk dat té lang gerokken voorspel de verwachtingen zo kan opblazen dat het uiteindelijk het spel zelf kan bederven. Ik begin er pas echt aan na nieuwjaar, langer kun je niet wachten want dan zijn alle goede adresjes zeker al benomen.

Na het vast leggen van de reservaties, gaat alles in een mapje en eigenlijk gaat dat pas terug open rond midden mei. Nu, dus.

Ik verdwaal op het internet, van de ene referentie op de andere link klikkend, vul vakjes in voor info per mail en per post, bereken hoe ver het meest aanlokkelijke stukje patrimonium rijden is, om toch ook wat cultuur op te snuiven, zoek afbeeldingen van de omgeving, enfin ik google erop los.

De laatste jaren hebben we onze zinnen ook op Frankrijk gezet, zoals zo velen anderen... Blijkt dat de ouders van het vriendinnetje van onze zoon zelfs op 40 km van ons adresje zitten en nog wel tijdens dezelfde periode! Je loopt daar bij wijze van spreken je buurman op het lijf.

Zuid-Frankrijk dus. Ik kan het niet laten, ik ga zeker ook eens kijken of ik daar geen leuk keramiekmarktje mee kan pikken. Tot nu toe hebben we dat al iedere keer gedaan zonder protest van mijn huisgenoten.

Doen jullie dat ook, beste keramisten en pottenbakkers? Of bannen jullie de klei even uit je dagelijks leven? Neeee, ik geloof je niet, Zuid-Frankrijk, zo'n paradijs aan keramiekmarktjes...

Ik zal je even een tip geven, ga hier eens kijken. Een zeer sfeervolle site waar je gewoon op de kaart van Frankrijk klikt waar je neer gaat strijken (of passeert?) en dan verklappen ze je waar je heen moet op welke datum om een marktje mee te pikken.

Nog even de reisweg aanpassen? Een dagje langer boeken?

Neem een duik!

Eigen oven en zo...

Na het vorige artikel "Liefde is...", kon er zoiets als "Eigen oven is goud waard" staan. Maar zo melig wil ik niet doen. Af en toe drijft de passie voor de keramiekwereldje me wel eens in de hoek van totale overgave aan verliefdheid en dan "vloeien er zulke schrijfsels uit mijn pen". Wie het er moeilijk mee heeft, schudt maar best even meewarrig het hoofd, zoals je dat wel eens meer moet doen bij (klein)kunst... En wandelt verder.

Maar, nu, back to business. Letterlijk dan. Ik wil graag iedereen op de hoogte brengen van een aantal zaken.
Er zat hier een artikeltje in de pijplijn over Steenwerck dit weekend, maar iemand is me voor geweest. Allen daarheen, zou ik zo denken, met een beetje zon onder de arm.

Vanaf vrijdag kan je in De Koploper ook de draaischijf RK-55, het instapmodel van Shimpo, proberen. (En natuurlijk aanschaffen.) Uiteraard kan je de duurzaamheid niet vergelijken met een Roderveld die het dubbele kost. Maar voor wie het allemaal als hobby ziet en thuis wil beschikken over de mogelijkheid om af en toe wat te draaien en te oefenen, is het zeker een correcte prijs voor een waardig, licht verplaatsbaar toestel.

Ook op het gebied van ovens heb ik een leuke aanbieding. Rhode heeft een nieuwe toplader, de ecotop 60, met een inhoud van 60 liter (diameter 40 cm, H 45 cm) en gebruik op gewone netspanning (3.6 kW, 16A, 230V). Het model is nog beter geïsoleerd dan de vorige reeks. Bovendien is het een speciale prijs, inclusief stapelmateriaal (!), tot einde mei. Snel zijn is dus de boodschap! Er staat een exemplaar in de winkel en de oven wordt gratis thuis geleverd binnen een straal van 35 km.

Ik leg je graag alles uit over het plezier om zelf een oven te hebben en te leren hoe je ermee moet werken.
Trouwens, ik beloofde weer eens keramische vragenuurtjes te houden, zie een vorig berichtje. Het relaas van de vorige reeks, kan je hier nalezen.
De data liggen nu vast, begin september. Ik zet alles ook zo vlug mogelijk bij links, onder de hoofding cursussen en workshops voor de zomer en het najaar. In de sessie over de oven leg ik ook alles uit over kiln wash, maar daar kan je, als je hier klikt, alvast wat over lezen.

De cursussen en workshops... Tja, de maand mei is zo overvol beladen van activiteiten, dat ik het jullie bespaar nog eens een keuze te moeten maken, die sla ik over. Voor einde juni staat er nog de cursus "assemblage van gedraaide vormen" op het programma, ook gekend als "draaien in de zon", voor die eer moeten de weergoden alweer meedoen... Er zijn nog plaatsen beschikbaar, maar dat kan vlug gaan.

Zondag 28 juni kan je een demo "Naked raku" meemaken, waarover later meer. Zet het maar alvast in je agenda.

In oktober komt Christien Dutoit weer boetseren. Deze keer gaan we werken rond dierfiguren, met dezelfde techniek.

Rond diezelfde periode organiseer ik ook de cursus "juwelen in porselein en agaat" met Dirk Vanhaeren, wellicht voor de laatste keer. De data liggen weldra vast, de voorlopige staan bij de link vermeld. Er is veel interesse om deze cursus te volgen,wees dus snel als je hem nog mee wil maken!

Zo, dat waren alle nieuwtjes om en rond De Koploper. Ik hou jullie op de hoogte als er nog wat in of uit de bus valt.
Eventueel met een meer poëtische versnapering tussendoor als ik weer gebeten wordt door het verschrikkelijke keramiekvirus...

Liefde is klei(n)kunst.

O ja, het was heel verleidelijk om liefde met boetseren te vergelijken. Het schrikken bij het eerste contact, hoe fris het aanvoelt, terwijl je verwacht dat het warmer is. Het ontdekken dat kneden soepelheid brengt, maar te veel kneden doet opdrogen. Plooien om te zien hoe ver je kan gaan zonder barsten, mengen om eigenschappen uit te puren. Koel bewaren om verrast te zijn, hoe goed ze bewaart, verhitten en zien dat soms, op een bepaald moment, alles onomkeerbaar wordt.

Maar ook: het boos worden omdat ze niet wil worden wat je voor ogen had. Een andere techniek proberen, colombien zoals duifjes elkaar het hof maken, lappen eventueel, grote lappen, kneden, drukken, estampage, mallen gieten... Vertwijfeld de clonen aanschouwen en toch weer kiezen om ze uniek te maken. Draaien, steeds fijner, steeds hoger, steeds meer, van de mast, vervormen en versnijden... Tot je er duizelig van wordt.

Versieren, verknoeien, herdoen, uitproberen op staaltjes, doen in het groot, groot(s) doen, ander recept.

Je vingers in de klei, witte, bruine, rode, zwarte strepen op je lijf, gietklei onder je nagels, kwarts in je haar, glazuur in je neus, een waasje op je iris. Sensueel kleislib, erotische ervaringen in elke hoek van je atelier. En erbuiten, in je dromen, in je fantasie. Hoogtepunten en teleurstellingen, euforie en fiasco, maar bovenal: passie.


Dit is een prachtig werk van Fanny Ferre, een grote madam in de keramiek. Klik hier voor meer...

Maar neen, liefde is meer. Nog meer? Ja, liefde is als de kleurveeg, geschonken door het vuur van je oven op het werkstuk waar je zo lang op zwoegde. Liefde is de zoete smaak van water na tranen om verdriet, verdriet na twijfels, verdriet na labeur, na eindeloos je afvragen waarom je jezelf en de ander(en) dit wil aandoen. Wat wil je bewijzen? Wil je wel iets bewijzen?

Liefde is de krop in je keel als je oog het licht in een ander oog weerkaatst en even na blijft zinderen. De beloning.
Liefde is een woord minder van twee afgewogen zinnen om te zeggen dat je elkaar begrijpt.

Slaapwel, bij deze.

Moederdag.

DE KOPLOPER IS UITZONDERLIJK GESLOTEN OP ZATERDAG 9 MEI 2009.

Tijdens de maand mei houdt de stad Dadizele tentoonstelling in 't Torreke. Dit weekend, ter gelegenheid van moederdag, zal ik op zaterdag en op zondag aanwezig zijn van 10-17u. Ik stel dan mijn creaties op gebied van juwelen tentoon.



Ook mijn vriendin Kathleen komt mee. Ja, die van die mooie potten in de moestuin.




We nemen ook een draaischijf mee om ons wat te amuseren.

Domein 't Torreke

Plaats 6

8890 Dadizele

Zaterdag 9 en zondag 10 mei van 10 tot 17u.

Iedereen die zin heeft om eens langs te komen is meer dan welkom!

Het belang van een goede uitrusting.

Met een overtuigde doe-het-zelver in huis, ken ik het belang van goed gereedschap. Ik weet ook dat veel duur gerief enkel zijn verwachtingen naar "design-looks" inlost, terwijl het verder geen lovende kritiek voor zijn prestaties zal krijgen. Maar er bestaat, gelukkig, nog steeds een aantal gevestigde én nieuwe namen op zo goed als alle gebieden van gereedschap, die degelijk materiaal leveren.

Ooit had ik mij, in een zeer radicale uitverkoop (een échte want de boetiek ging dicht), een paar super wandelschoenen aangeschaft. Ik gebruik ze niet zo heel vaak, maar àls ik er een wandeling mee doe, dan ken ik meteen het verschil tussen het elegante damesmuiltje en de stoere stapper. Die bottinen moesten mee naar de Cevennes, aangezien we van plan waren ten volle van de streek te gaan genieten. Om gewicht uit te sparen in de valies voor de vlieger, trok ik ze aan om te vertrekken.

In de vooravond van vrijdag 1 mei, snoven we de heerlijk zoete avondlucht op met zicht op de weidse bergflanken, begroeid met kastanjebomen.

In Le Viala wachtte ons een hartelijk weerzien met Katrien, Olga en Godfried.

Even opfrissen. We douchten met een zalig uitzicht!



Daarna een heerlijk aperitief en uitgebreid tafelen tot bedtijd. De extra kilo's zouden geen kans krijgen, we hadden onszelf al één van de langere (enfin voor beginners als wij...) wandelingen aangemeten om ons zaterdag eens flink uit te leven.

Nog steeds met de ingebouwde wekker van de werkweek, gingen we, na een uitgebreid ontbijt en gewapend met een doos vol huisgebakken boterhammen, op pad. Ikke met mijn super-stapperschoenen, kwestie van de juiste uitrusting. We hadden 15 km voor de boeg, berg op, berg af, bij wijle behoorlijk vertikaal.

Na zo'n 5 km, voelde ik dat er iets aan mijn schoenzool hing en inspecteerde de zaak. Ja, mijn schoenzool zélf hing los! Lichtjes in paniek begon ik mij af te vragen hoe dat kon??? Maar na wat rekenwerk bleek dat die dingen 15 (!) jaar oud waren. Welke auto rijdt 15 jaar met dezelfde banden? De bovenschoen was intact, de onderzijde van de zool ook, maar daartussen zat een mousselaag die de tand des tijds behoorlijk begon te voelen en dat ruwe klim- en afdaalwerk was niet meer aan zijn oude celletjes besteed.

En nu? Eerst bond ik de zolen nog vast met mijn vesters, maar al na 100 meter schoof de boel terug los en moest ik verder op de binnenzolen. Philippe bestudeerde de rudimentaire wandelkaart en we besloten terug te lopen en zo veel mogelijk aan asfalttoerisme te doen.



Toch moesten we nog een stuk ruw stapwerk doen om aan het indrukwekkende bruggetje over de kloof tussen de 2 flanken te geraken.

Een beetje verbaasd bekeken onze gastheer en -dames, fervente wandelaars, hun horloge, wij waren zo vlug terug??? Toen ik hun mijn verhaal vertelde, lagen ze onder tafel van het lachen, ze hadden nog nooit gehoord van een stapper die zijn zolen verloor!
...

We dachten dat het verder nu wel lui zit-toerisme zou worden, maar dat was zonder de goede zorgen van Katrien gerekend! Toen ze uitgeproest raakte, haalde ze meteen een paar flinke stappers boven en we konden herbeginnen. Nog diezelfde namiddag liep ik op mijn nieuw schoeisel rond en zondag hebben we de hele 15 km uitgewandeld, met zelfs nog 2 km extra om van een uitzichtpunt te genieten.





Dit bordje stond er aan het begin van onze wandeling en ik bewees dat een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot, àls hij maar over de juiste uitrusting beschikt.

Naast een rugzak vol verse herinneringen en een prachtig stuk verweerd kastanjehout, houden we er nog wat pijnlijk stijve kuiten aan over en een heel warm gevoel als we denken aan ons gastgezin waar in de service zelfs het uitlenen van hun eigen stapschoenen blijkt te zitten!




Merci, Katrien.


En dan nu weer volop PLAY.