Het belang van een goede uitrusting.

Met een overtuigde doe-het-zelver in huis, ken ik het belang van goed gereedschap. Ik weet ook dat veel duur gerief enkel zijn verwachtingen naar "design-looks" inlost, terwijl het verder geen lovende kritiek voor zijn prestaties zal krijgen. Maar er bestaat, gelukkig, nog steeds een aantal gevestigde én nieuwe namen op zo goed als alle gebieden van gereedschap, die degelijk materiaal leveren.

Ooit had ik mij, in een zeer radicale uitverkoop (een échte want de boetiek ging dicht), een paar super wandelschoenen aangeschaft. Ik gebruik ze niet zo heel vaak, maar àls ik er een wandeling mee doe, dan ken ik meteen het verschil tussen het elegante damesmuiltje en de stoere stapper. Die bottinen moesten mee naar de Cevennes, aangezien we van plan waren ten volle van de streek te gaan genieten. Om gewicht uit te sparen in de valies voor de vlieger, trok ik ze aan om te vertrekken.

In de vooravond van vrijdag 1 mei, snoven we de heerlijk zoete avondlucht op met zicht op de weidse bergflanken, begroeid met kastanjebomen.

In Le Viala wachtte ons een hartelijk weerzien met Katrien, Olga en Godfried.

Even opfrissen. We douchten met een zalig uitzicht!



Daarna een heerlijk aperitief en uitgebreid tafelen tot bedtijd. De extra kilo's zouden geen kans krijgen, we hadden onszelf al één van de langere (enfin voor beginners als wij...) wandelingen aangemeten om ons zaterdag eens flink uit te leven.

Nog steeds met de ingebouwde wekker van de werkweek, gingen we, na een uitgebreid ontbijt en gewapend met een doos vol huisgebakken boterhammen, op pad. Ikke met mijn super-stapperschoenen, kwestie van de juiste uitrusting. We hadden 15 km voor de boeg, berg op, berg af, bij wijle behoorlijk vertikaal.

Na zo'n 5 km, voelde ik dat er iets aan mijn schoenzool hing en inspecteerde de zaak. Ja, mijn schoenzool zélf hing los! Lichtjes in paniek begon ik mij af te vragen hoe dat kon??? Maar na wat rekenwerk bleek dat die dingen 15 (!) jaar oud waren. Welke auto rijdt 15 jaar met dezelfde banden? De bovenschoen was intact, de onderzijde van de zool ook, maar daartussen zat een mousselaag die de tand des tijds behoorlijk begon te voelen en dat ruwe klim- en afdaalwerk was niet meer aan zijn oude celletjes besteed.

En nu? Eerst bond ik de zolen nog vast met mijn vesters, maar al na 100 meter schoof de boel terug los en moest ik verder op de binnenzolen. Philippe bestudeerde de rudimentaire wandelkaart en we besloten terug te lopen en zo veel mogelijk aan asfalttoerisme te doen.



Toch moesten we nog een stuk ruw stapwerk doen om aan het indrukwekkende bruggetje over de kloof tussen de 2 flanken te geraken.

Een beetje verbaasd bekeken onze gastheer en -dames, fervente wandelaars, hun horloge, wij waren zo vlug terug??? Toen ik hun mijn verhaal vertelde, lagen ze onder tafel van het lachen, ze hadden nog nooit gehoord van een stapper die zijn zolen verloor!
...

We dachten dat het verder nu wel lui zit-toerisme zou worden, maar dat was zonder de goede zorgen van Katrien gerekend! Toen ze uitgeproest raakte, haalde ze meteen een paar flinke stappers boven en we konden herbeginnen. Nog diezelfde namiddag liep ik op mijn nieuw schoeisel rond en zondag hebben we de hele 15 km uitgewandeld, met zelfs nog 2 km extra om van een uitzichtpunt te genieten.





Dit bordje stond er aan het begin van onze wandeling en ik bewees dat een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot, àls hij maar over de juiste uitrusting beschikt.

Naast een rugzak vol verse herinneringen en een prachtig stuk verweerd kastanjehout, houden we er nog wat pijnlijk stijve kuiten aan over en een heel warm gevoel als we denken aan ons gastgezin waar in de service zelfs het uitlenen van hun eigen stapschoenen blijkt te zitten!




Merci, Katrien.


En dan nu weer volop PLAY.