Valentijn.

Sint-Valentijn, tegenwoordig meestal afgebeeld als een ridicule cupido met een elegante pamper, een boog en een pijl die van alles kan doen, van het brengen van inmens geluk tot het aanrichten van onherstelbare schade in mensenlevens, een Sint? Hangt vast een mooi verhaal aan. Maar het gaat in ieder geval om veertien februari. En vandaag, gisteren nu al bijna, was het weer zo ver. Ik was niet helemaal uitgeslapen, was al heel vroeg heel wakker en om alle muizenissen te lijf te gaan, was ik beginnen glazuren om 4 uur 's ochtends. Atelier opwarmen, muziekje erbij en ik verzette een berg werk. Om zes uur begon het allemaal toch een beetje te wegen, vooral dan mijn oogleden en ik heb nog een tweetal uurtjes heerlijk voldaan geslapen.
Om negen uur dertig, half tien voor de niet-westvlamingen, stonden mijn kleikids daar. Ik kreeg een raar telefoontje van een dame die boos werd omdat ik haar werken niet op tijd kon bakken. Er was niks afgesproken, niks beloofd en ik heb nu eenmaal een cursus lopen en een eigen agenda. Ik denk dat ze wat boos op zichzelf was omdat haar planning in het honderd liep. Enerzijds had ik medelijden met haar, anderzijds was ik behoorlijk pissed omdat ze zich zo opwond en daarna de hoorn insmeet, enfin op de knop drukte en ik tegen de vlakke muur liep. Dit had ik niet verdiend, vond ik zelf. Maar de nonchalante puberverhaaltjes die af en toe ontroerend lief zijn (dat ze dit maar niet lezen), de groffe grappen en rake opmerkingen van mijn trouwe zaterdagochtend-kleikids, hielpen mij er bovenop. Ik haalde wat chiropannenkoeken boven en we vierden al maar meteen mijn verjaardag, morgen, zo uit het vuistje (de pannenkoeken dan).
Verjaardagen, ik heb er iets mee. En ik gun het graag iedereen. Een dag waarop je mag kiezen. Hier in het gezin is iedereen dan 1 dag koning en ik dus koningin. De mijne valt een beetje ongelukkig, de dag na Sint-Valentijn. Want, alhoewel het dan 2 dagen feest zou moeten zijn of kunnen zijn, is zo'n verbond in het verleden altijd al een beetje breekbaar gebleken, zonder verdere details.
Ik ben een emotionele gevoelsmens, dat heb ik al vaker bekend. Je kent dat wel, de juiste muziek op het juiste moment, luid genoeg of zelfs nog luider, meebrullen, liedjesteksten die juist passen en daar waar ze niet kloppen, verzin ik wel een excuus, een traan van herkenning of een glimlach. Een gelukstrui, rennen om het eerst aan de hoek van de straat te zijn, voor die wagen je inhaalt, jezelf iets beloven als dat of dat zo afloopt maar verder twijfelen aan van alles en nog wat, altijd de mening van een ander vragen, al voel je al lang wat je eigenlijk wil, het sterrenbeeld weegschaal had misschien ook gekund. Niet dat ik zo in astrologie geloof, ik lees ook nooit mijn horoscoop omdat ik denk dat het zo slim in elkaar steekt dat het voor iedereen relevant kan zijn en me trouwens afvraag waar dat allemaal te halen valt.
Maar ik ben wél graag waterman of watervrouw. Heel mijn leven is er me door de believers altijd verkondigd dat het zeer creatieve mensen zijn. Een beetje onstandvastig soms, maar heel vindingrijk, je verveelt je nooit bij hen, altijd weer nieuwe ideeën. Klinkt goed.
Best vermoeiend, al die nieuwe invallen en daarom wordt er vaak als tegengewicht aan toegevoegd dat we (alle watermannen) ook koppig en trouw zijn. En is dat nu positief? Koppig klinkt niet echt zo maar trouw, dat heeft dan weer wel een onbesmet blazoen, al is het wel niet hip.
Maar voor we nu aan diepte-analyse gaan doen, wil ik terug keren naar die verjaardag.
Ik heb het dus moeilijk met kiezen. Wat wil ik nu? Eten, da's niet moeilijk, zeker vis, met scampi's aan kop. Wokken mag ook, liefst met vis. Dat hoofdstuk is niet moeilijk. O ja, drinken, bubbels en dat hoeft dan niet perse dure champagne te zijn. Een prachtige nieuwe hype is de Cava, maar wel zo sec mogelijk. Zo, de natjes en de droogjes zijn al opgelost.
In het verleden, toen ik nog niet alle dagen in de klei zat, was die sector interessant om iets mee te doen. Een hele dag ongestoord rommelen met klei, een tentoonstelling bezoeken, een boek krijgen en verlekkerd zitten lezen. Maar nu heeft dat een heel klein beetje van zijn charme verloren, ik maak al zo veel van die mooie dagen mee.
Dus besluit ik gewoon te wachten en hopen dat het allemaal mee zal vallen.
...
Veertien februari, cupido, hartjes... Doe me niet lachen. Eigenlijk een slimme zet van de "commerce". En we doen allemaal mee. We zijn toch zo graag verliefd, die passie kan hemels zijn. Zou dat voorbestemdheid zijn, jarig zijn de dag erna?
Ik zal eens met mijn mama moeten praten.
Ondertussen, keiharde realiteit, Sint-Valentijn? Ik moet nodig zijn pamper verversen, lijkt mij, hij ruik een beetje. Keiharde realiteit???
En nu wil ik gaan slapen, ze wegen weer als lood, die oogleden.