Deze ochtend was het weer zo ver. Mijn zoon die op zowat van alles getest is in het verleden, van ADHD tot austistisme, met alles wat er tussen ligt, draalt om de ontbijttafel heen. "Mama, ik ben een kwartierke langer blijven liggen en ik weet niet op ik op tijd op school ga geraken..." Ik vroeg me al af waarom hij zo veel trager ging dan anders?!
Na maanden testen, jaren zelfs, bleek dus dat hij zo goed als geen korte-termijn-geheugen heeft. Ik weet niet wat dat betekenen zal voor hem op lange (!) termijn, maar het is alleszins zo dat als er iets "mis" is in zijn "gewone" routine, dat de hele dag in de war kan helpen. En, aangezien ik trots ben om zijn mama te zijn, wil ik dan ook helpen om alles recht te trekken, uiteraard.
Hij houdt zijn hoofd scheef, te veel gekeken naar Kathleen Van Brempt, zeker?! En ik smelt. Hij kent de trucken ook al goed, mijn jongste. Het ijslaagje op de grote voorruit van mijn camionette wil wel niet even goed smelten, maar het lukt me om hem en zijn fiets op tijd aan school af te zetten.
Onderweg hebben we een leuk gesprekje. "Kijk, mama, Mohammed." Ik: "Mohammed? Gek toch, hé?! Net of ik jou Jezus zou hebben genoemd." "Gsus? Té gek toch, mama, dat had je best mogen doen!" Tja, het verschil in cultuur. Mohammed genoemd worden uit liefde en respect, Gsus, uit adoratie van een commercieel merk. Cultuur??
"Het is eigenlijk een coole gast, die Mohammed en wij noemen hem Moh'm," vertelt hij me nog.
Terwijl ik terug naar huis rij, vraag ik me af waarom wij het allemaal zo moeilijk maken als we "groot" worden?! Geen wonder dat die pubers zo ongelooflijk moeten wennen. "Ik vind je een coole gast", zie je me al?!!! En toch, ik probeer het wel eens, écht zeggen wat ik voel, al "past" het niet altijd. Het heeft onvoorspelbare gevolgen.
Twee uur later zie ik een vriendin. We stappen de benen onder ons lijf vandaan, een traject dat we met de auto konden doen, een boodschap die niet dringend is, maar we stappen en kletsen, misschien is het wel goed voor iets?...
Ze vertelt me een verhaal en ik vraag me af of er meer is dan deze wereld om me heen, het nu en het heden en binnenin giechel ik om Gsus, maar dat is ongepast nu...
Ze heeft gelijk en ik vind me in wat ze zegt en we maken plannen voor volgende week.
Ze heeft me zo ver gekregen dat ik nog eens ga kano varen, al had ik dat afgezworen na een zomerse ruzie met mijn man omdat ik daar niks van bak, qua coördinatie, korte-termijn-geheugen????...
's Avonds komen de madammen spelen met de klei. Het is wat oneerbiedig uitgedrukt, maar ik denk dat ze er af en toe toch ook zo over denken. Ik ben moe, heb eigenlijk helemaal geen zin en toch, het moet. Ik besloot dan maar dat ik àlles zal geven, de energie gebruiken die ik deze ochtend verzameld heb met die wandeling. En het lukt, ik voel me terug wakker en blij, de dames volbrengen hun opdracht en zetten zich zo erg in dat blauwe pinken en stijve armen niet uit kunnen blijven...
"Gsus!", denk ik als ik 's avonds opruim en alles afsluit, "andermaal, Gsus, thanks, my man."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten