Vakantie? Inspiratie!

De schoolgaande jeugd heeft vakantie. Mijn 2 grote gasten, 14 en 16 jaar, houden dan X-box- en filmavonden, slapen nog langer dan in normale weekends en proberen, al dan niet onder druk, wel eens iets nieuws uit. En, o ja, ze trekken af en toe een dagje naar parrain, de opa in Antwerpen, die het fantastisch vindt om met hen op stap te gaan.

Ikzelf, ik merk niet echt veel van de vakantiesfeer. Het werk ligt nog steeds in bergjes te wachten. Ik beklim het ene (bergje, dus) en het andere schijnt ondertussen nog wat te groeien. Om al die toppen te halen, zal ik niet op veel sherpa's mogen rekenen en moet ik mijn conditie op peil proberen te krijgen of houden? Nu, liever gezonde berglucht dan elke dag fijn stof in de file, m.a.w. ik prijs me nog steeds gelukkig in mijn atelierke (met ook wel wat fijn stof...).


Tijdens de schoolvakanties werk ik graag mee met de Grabbelpas in Harelbeke. Vooral bij de allerkleinsten is boetseren heel populair, 2 sessies deze keer, monstertjes en maskers.
Maandagochtend was het zover, 18 kids rukten aan, schoendoos onder de ene arm, mama, oma opa of buurvrouw aan het handje van de andere. Ze kwamen boetseren, monstertjes deze keer. Eerst wat sfeermakerij, verhaaltjes en vertelselkes over waar al die monsters leven, hoe ze eruit zien en hoe ze allemaal heten. Pokemon is weer populair bij onze kleinsten, zo blijkt.

Griezelen bij de idee...

Dan herleef ik. De inspiratie krijgt weer zuurstof, de humor wint het van de allendaagse realiteit en de hoop op onschuld groeit. Ik vergeet alle beursberichten, lach om de regeringsperikelen en 's avonds geniet ik ten volle van Kamagurka in de laatste show, die ons aanport om toch maar zeker te blijven consumeren... Ik zie het ook bij enkele van die rakkers. Eerst zijn ze bezig met creëren, daarna begint het tellen van hun werkjes en daarna zijn er die vervallen in een wedstrijd om toch maar zo snel mogelijk zo veel mogelijk klei te verwerken. Enkele krijg ik nog op het creatieve spoor, maar andere pakken volle handjes klei en bouwen hele parken, compleet met muren. Af en toe is er eentje die bang naar zijn schoendoos kijkt: daar past vast die hele monsterwinkel niet in...

Maar het werkt zeker inspirerend. Enkele voorbeelden zie je links onderaan in de fotoreeks.

De veelhuisjesslak:

De veelhuisjesslak. Even twijfelde de maakster, misschien was het wel de living, de badkamer, de keuken en slaapkamers... Van crisis geen sprake, blijven consumeren, Kama.

Raku en Zen.

De meeste mensen die met klei werken of interesse erin hebben, kennen wel de techniek van de raku of hebben het resultaat ervan al gezien. Toch krijg ik nog af en toe de vraag wat raku precies is. Raku betekent vreugde of geluk, ook wel eenvoud. Het gaat om een Japanse glazuurtechniek die nauw samenhangt met de theeceremonie. In de zestiende eeuw kregen Japanse pottenbakkers de opdracht serviesgoed te ontwikkelen in het kader van de verschuiving van de geïnteresseerden in de theeceremonie van de meditatie van monniken naar een bezigheid voor de adel.

Het is een aardewerktechniek, d.w.z. dat de scherf, na eerst biscuit te zijn gebakken op ongeveer 950°C, een speciaal glazuur krijgt. Dit glazuur wordt dan in ongeveer een uur tijd, in een speciale raku-oven of -ton, tot rond 1000°C gestookt. Daarna wordt de gasvlam gedoofd en haalt men de gloeiende potten uit de oven. Door het temperatuursverschil in en buiten het voorwerp, krimpen scherf en glazuur anders en gaat het glazuur barsten. Daarna worden de voorwerpen in zaagsel gelegd, dat meteen ontbrandt en begint te roken. Die rook zal nu de barsten in het glazuur binnendringen en de blote scherf donker kleuren. Vandaar het grillige patroon van donkere lijntjes dat vele liefhebbers kent.

De resultaten van de rakustook blijken vaak hun weg te vinden bij interieurs die Zen zijn ingericht. Bonsai, Ikebana, Theeceremonie, Zen, allerlei elementen uit de Oosterse cultuur, houden verband met deze techniek.

Op zaterdag 28 februari en zondag 1 maart 2009 is er demo van het rakustoken in De Koploper van 14 u tot 17 u. Enige voorwaarde is dat het niet regent. Gelieve bij twijfel eerst te informeren.

Als je de smaak te pakken krijgt, kan je overwegen een rakuton aan te kopen. De basisset bij De Koploper bestaat uit de ton, compleet met ovenplaat en steunen, de gasbrander met slang en drukregelaar, samen voor € 575.00

Ook na aankoop kan je steeds bij De Koploper terecht voor informatie en begeleiding. Veel info vind je ook op de site van de Nederlandse bouwer van deze ovens: http://www.hetkleihuis.nl/

Klei als cement.

Ja ja, ik weet het, ik vroeg erom, ik lokte jullie een beetje uit jullie tent. En sommigen reageerden dan ook. Verjaardagswensen, hele lieve en verrassende vaak, hier en daar een telefoontje, een opmerking in de winkel... Bedankt, af en toe ontroerde het mij echt.


Maar er was ook wel enige verwondering, waarom ik zo'n lief cupidootje een trap onder zijn "elegante luier" verkocht? Wel, ik klasseer dat onder een "act gratuit".


Meteen wordt ik gecatapulteerd naar mijn humanioratijd. Eén van mijn leraren Frans hield er wel van ons behoorlijk aan het denken te zetten en op een keer moesten we een opstel schrijven over "un act gratuit". Ik had nul op tien. Want ik had het niet begrepen. Ik begon te protesteren en hij replikeerde: "Juffrouw Costermans, je krijgt een tweede kans, schrijf mij een verhandeling over de theoretische benadering van een act gratuit en je kan nog de helft van de punten halen." Een uitdaging, ik aan de slag. Ik heb het op moeten geven, ik kon er niet bij.
Hoe kan je als redenerende mens "zomaar" iets doen? Overal is toch een motief, een aanleiding voor?


Jaren later. Ik werk heel vaak met kids en dan zie ik soms dat het bestaat. Ze spelen heel blij en gelukkig met hun vriendjes en plots trappen ze heel gemeen een jong katje op zijn staart. Als je vraagt waarom, beginnen ze na te denken, worden ongemakkelijk en krijgen spijt. Meestal toch.



"Zo maar", het telt niet meer als je groot bent.


Je mag er namelijk niet over nadenken, er mag geen aanleiding voor zijn, dan pas is het "gratuit".


Ik dacht het gratuit te doen. En toch, dat cupidootje ziet er zo belachelijk uit, terwijl hij staat voor het meest elimentaire gevoel dat de mensheid drijft, de liefde. Daarom dus, toch niet helemaal gratuit. Nul op tien.


Nog een onbeantwoorde vraag die ik nu even zal beantwoorden. "Wat heb je nu gedaan op je verjaardag?" Wel, na het afreageren van mijn frustraties op dat Valentijntje, ben ik ... in slaap gevallen. Moe van mijn zaterdag. Toen ik wakker werd, vroeg mijn lieve echtgenoot of we niet nog iets gingen eten met zijn vieren? We dachten dat om negen uur 's avonds er nu wel ergens plaatsen zouden vrijkomen, al was het Sint-Valentijn. We reden de favoriete adresjes af en moesten constateren dat de horeca geen last had van de crisis, overal reden teleurgestelde mensen af en aan. Geen reservatie= geen plaats. Ik besloot thuis wat hapjes te maken. Daarna kropen we samen op "ons eiland". Ooit hebben we heel onze living moeten herdefiniëren omdat we verliefd waren op een grote bruine lederen zetel. En laat die nu het middelpunt van ons familiaal bestaan te zijn geworden. Soms kruipen we er alle vier in. Ieder jaar wordt hij een beetje voller, met die 2 opschietende pubers. Ikke, als bijna koningin, het was ondertussen middernacht, met mijn musketiers. Het is de mooiste plek op aarde op dat moment, tussen de blonde krullen, de harde schouders, de knokige knieën, de overslaande machostemmen, de warme armen, drie paar (soms ongewassen) grote voeten, enkel 1 paar (gewassen voeten) dat uit de toon valt qua formaat, de mijne...


En op zondag moest ik er vroeg uit. Mijn vriendin had een tijdje geleden gevraagd of ze zondag even gips mocht ophalen en, aangezien ze vorig jaar als eerste aan mijn bel hing om me te feliciteren, had ik blij ingestemd. Mijn wederhelft zei dat ik toch voorzichtig moest zijn met die verwachtingen en hij bleek gelijk te hebben. Ze bekeek mijn boeket bloemen op de tafel en maakte een vragende opmerking. Ik ontweek.


Maandagochtend belde ze vol spijt van haar blunder. Ik lachte en vertelde haar alles. We kijken al uit naar volgend jaar en eerst moet ik nu natuurlijk de hare niet vergeten.


En daarna? Ik had niet echt een plan, wat wandelen misschien? Voorzichtig merkte mijn man op dat de garage nog vol stond met klei en er maandag al weer nieuwe werd verwacht. Er werd dus gewandeld, van de garage naar de kelder en gegleden door het keldergat. Enfin, goed muziekje erbij en wat gekke opmerkingen en het werd toch een leuke klei-namiddag. 's Avonds kwam voor mij het mooiste geschenk: mijn jongens merkten op dat het een prachtig WE was geweest. En dat terwijl we eigenlijk helemaal niks "speciaals" hadden gedaan!




Leveringen, dus. Een trouwe lezer weet dat ik wat achter stond met mijn leveringen. Nog altijd de schuld van die vriesperiode. De paletten stromen binnen en moeten zo snel mogelijk uitgeleverd worden. Ik voel het een beetje aan alsof onze garage een verdeelcentrum van DHL geworden is.

Ik mag natuurlijk niet klagen, ik besloot helemaal zélf kleiboerin te worden. Al stond ik wel niet echt bij die gevolgen stil, enkele jaren geleden. Ik heb wat lessen aan de rugschool achter de ... rug, om met al die gewichthefferij om te gaan.


Maandagochtend technische inspectie (de keuring) van de camionette, 's avonds 2 leveringen. Vanochtend opnieuw een ton verzetten. Ik besluit tegen iedereen vriendelijk te zijn, ongevraagd, gewoon gratuit. En kijk, iedereen lacht terug, alhoewel. In het gebouw waar ik 400 kg moet leveren zijn vele trapjes, 1 tree, 2 meter verder, 4 treden, deuren, liften, deuren... Ik krijg al snel een kleurtje van opwinding(?) en een vriendelijke man die passeert pakt enkele pakjes mee de trap op. Ik maak lachend een opmerking om hem te bedanken.


Door de gang loopt ook een eigenaar van een horeca-zaak. Hij ziet me en zegt smalend dat je al die trappen niet meer voelt na een tijdje. Ik merk vriendelijk op dat er wel niks op zijn steekwagentje ligt. "Oh", replikeert hij, "ik heb wel wat meer te verzetten dan jij met mijn wagentje." Ik bekijk mijn 400 kg klei, het lijkt niks, maar 400 kg aan bakken bier en limonade... Ik wil hem wel eens bezig zien.


In het lokaal waar ik moet zijn zitten de poetsvrouwen te pauzeren. "Oh, het zal hier weer proper zijn met die klei." Ik bedenk dat je toch je beroep kiest omdat je iets graag doet. Als je wil poetsen, moet er toch eerst iets vuil zijn? Maar ik leef maar met ze mee.


Als ik bijna thuis ben, rij ik voorbij de fitness. Die heb ik al niet meer nodig, ik heb net mijn portie gehad. Ik stop bij het benzinestation op de hoek en de vriendelijke man achter de toog ziet mij lachend komen. Ikke veel werk, hij veel nafte verkopen. Ik hoef zelfs niet eens vriendelijk te glimlachen, het gaat vanzelf. (Hij is wel altijd vriendelijk, hoor.)



In de namiddag, de winkel. Zou dat gratuit zijn? Als ik gewoon geniet van het contact met de klanten? De helft ken ik nu bij naam en ze hebben altijd wat te vertellen, over hun werk, over hun activiteiten, over hun familie...

Klei als cement.



Vanavond... leveren. Zal weer goed slapen.

Valentijn.

Sint-Valentijn, tegenwoordig meestal afgebeeld als een ridicule cupido met een elegante pamper, een boog en een pijl die van alles kan doen, van het brengen van inmens geluk tot het aanrichten van onherstelbare schade in mensenlevens, een Sint? Hangt vast een mooi verhaal aan. Maar het gaat in ieder geval om veertien februari. En vandaag, gisteren nu al bijna, was het weer zo ver. Ik was niet helemaal uitgeslapen, was al heel vroeg heel wakker en om alle muizenissen te lijf te gaan, was ik beginnen glazuren om 4 uur 's ochtends. Atelier opwarmen, muziekje erbij en ik verzette een berg werk. Om zes uur begon het allemaal toch een beetje te wegen, vooral dan mijn oogleden en ik heb nog een tweetal uurtjes heerlijk voldaan geslapen.
Om negen uur dertig, half tien voor de niet-westvlamingen, stonden mijn kleikids daar. Ik kreeg een raar telefoontje van een dame die boos werd omdat ik haar werken niet op tijd kon bakken. Er was niks afgesproken, niks beloofd en ik heb nu eenmaal een cursus lopen en een eigen agenda. Ik denk dat ze wat boos op zichzelf was omdat haar planning in het honderd liep. Enerzijds had ik medelijden met haar, anderzijds was ik behoorlijk pissed omdat ze zich zo opwond en daarna de hoorn insmeet, enfin op de knop drukte en ik tegen de vlakke muur liep. Dit had ik niet verdiend, vond ik zelf. Maar de nonchalante puberverhaaltjes die af en toe ontroerend lief zijn (dat ze dit maar niet lezen), de groffe grappen en rake opmerkingen van mijn trouwe zaterdagochtend-kleikids, hielpen mij er bovenop. Ik haalde wat chiropannenkoeken boven en we vierden al maar meteen mijn verjaardag, morgen, zo uit het vuistje (de pannenkoeken dan).
Verjaardagen, ik heb er iets mee. En ik gun het graag iedereen. Een dag waarop je mag kiezen. Hier in het gezin is iedereen dan 1 dag koning en ik dus koningin. De mijne valt een beetje ongelukkig, de dag na Sint-Valentijn. Want, alhoewel het dan 2 dagen feest zou moeten zijn of kunnen zijn, is zo'n verbond in het verleden altijd al een beetje breekbaar gebleken, zonder verdere details.
Ik ben een emotionele gevoelsmens, dat heb ik al vaker bekend. Je kent dat wel, de juiste muziek op het juiste moment, luid genoeg of zelfs nog luider, meebrullen, liedjesteksten die juist passen en daar waar ze niet kloppen, verzin ik wel een excuus, een traan van herkenning of een glimlach. Een gelukstrui, rennen om het eerst aan de hoek van de straat te zijn, voor die wagen je inhaalt, jezelf iets beloven als dat of dat zo afloopt maar verder twijfelen aan van alles en nog wat, altijd de mening van een ander vragen, al voel je al lang wat je eigenlijk wil, het sterrenbeeld weegschaal had misschien ook gekund. Niet dat ik zo in astrologie geloof, ik lees ook nooit mijn horoscoop omdat ik denk dat het zo slim in elkaar steekt dat het voor iedereen relevant kan zijn en me trouwens afvraag waar dat allemaal te halen valt.
Maar ik ben wél graag waterman of watervrouw. Heel mijn leven is er me door de believers altijd verkondigd dat het zeer creatieve mensen zijn. Een beetje onstandvastig soms, maar heel vindingrijk, je verveelt je nooit bij hen, altijd weer nieuwe ideeën. Klinkt goed.
Best vermoeiend, al die nieuwe invallen en daarom wordt er vaak als tegengewicht aan toegevoegd dat we (alle watermannen) ook koppig en trouw zijn. En is dat nu positief? Koppig klinkt niet echt zo maar trouw, dat heeft dan weer wel een onbesmet blazoen, al is het wel niet hip.
Maar voor we nu aan diepte-analyse gaan doen, wil ik terug keren naar die verjaardag.
Ik heb het dus moeilijk met kiezen. Wat wil ik nu? Eten, da's niet moeilijk, zeker vis, met scampi's aan kop. Wokken mag ook, liefst met vis. Dat hoofdstuk is niet moeilijk. O ja, drinken, bubbels en dat hoeft dan niet perse dure champagne te zijn. Een prachtige nieuwe hype is de Cava, maar wel zo sec mogelijk. Zo, de natjes en de droogjes zijn al opgelost.
In het verleden, toen ik nog niet alle dagen in de klei zat, was die sector interessant om iets mee te doen. Een hele dag ongestoord rommelen met klei, een tentoonstelling bezoeken, een boek krijgen en verlekkerd zitten lezen. Maar nu heeft dat een heel klein beetje van zijn charme verloren, ik maak al zo veel van die mooie dagen mee.
Dus besluit ik gewoon te wachten en hopen dat het allemaal mee zal vallen.
...
Veertien februari, cupido, hartjes... Doe me niet lachen. Eigenlijk een slimme zet van de "commerce". En we doen allemaal mee. We zijn toch zo graag verliefd, die passie kan hemels zijn. Zou dat voorbestemdheid zijn, jarig zijn de dag erna?
Ik zal eens met mijn mama moeten praten.
Ondertussen, keiharde realiteit, Sint-Valentijn? Ik moet nodig zijn pamper verversen, lijkt mij, hij ruik een beetje. Keiharde realiteit???
En nu wil ik gaan slapen, ze wegen weer als lood, die oogleden.

Spinrag 2009

Een beetje trots ten gepaste tijden. Het zou ons ontbreken, ons, de Vlamingen. Echt overtuigd ben ik daar niet van, maar ik ga nu niet tegen zere benen stoten, nu jullie mij zo massaal volgen in wat ik hier allemaal vertel...
En de schaal, ok, de schaal is niet zo groot, al denken ze daar misschien ook niet overal zo over.
Maar toch, Spinrag is een belangrijk evenement op cultureel vlak, hier in Zuid-West-Vlaanderen. En het mooiste van al is dan nog dat het een draagvlak is om jongeren cultureel gevoelig te maken.
In deze tijden waarin ze als ze nauwelijks lange vingers genoeg hebben om hun GSM te omvatten, waarin fel ontwikkelde duimen de afstandbediening van de TV en ten slotte ook de controller van de X-box of Playstation bedienen, blijken er slechts weinigen ook kleivingerkes te hebben. Bijvoorbeeld. Of (vinger)verfvingerkes. Of draaihandjes...

Je moet ze dus pakken als ze rijp zijn en nog nét niet van de boom vallen. Mama of papa schrijft hen in voor een "activiteit" (waar die dan vaak zelf van dromen!) en de kids kunnen óf dwars gaan liggen óf er het beste van maken.
En kijk, een aantal van die jonge talentjes twijfelt. Ze vinden het eigenlijk wel leuk en doen zelfs een poging om het "cool" te vinden. Kleine broer of kleine zus heeft zo'n spinnebeest en "eigenlijk vind ik die ook wel tof..."

Wij ook dus. Hier in De Koploper gonst het soms van de activiteit. En als de oven dan werkt, dan zien kenners direct aan de gevel dat het zo ver is... Maar deze keer waren ze misleid. We liepen hier een beetje op onze sokken om niks uit te laten lekken. Het spinrag verstikte onze dagelijkse beslommeringen... Tot 's avonds laat licht in de garage en het atelier...
Ja, ja, de spinnen van het prachtige startinitiatief van Spinrag 2009 zijn hier ontwikkeld, ontworpen en geproduceerd.

Spinrag 2009

Om er meer over te weten:
http://www.spinrag.be/

Om het filmpje van WTV te zien:

klik hier


Of heb je Karrewiet gezien? Of Radio 2 gehoord?

En wie is er nu trots?

Hierbij willen wij Hannelore Vanhoenacker en haar collega's feliciteren met dit prachtige initiatief en er gewoon blij mee zijn dat we er deel van hebben mogen uitmaken. Het was een hele leuke samenwerking!

Gsus.

Deze ochtend was het weer zo ver. Mijn zoon die op zowat van alles getest is in het verleden, van ADHD tot austistisme, met alles wat er tussen ligt, draalt om de ontbijttafel heen. "Mama, ik ben een kwartierke langer blijven liggen en ik weet niet op ik op tijd op school ga geraken..." Ik vroeg me al af waarom hij zo veel trager ging dan anders?!

Na maanden testen, jaren zelfs, bleek dus dat hij zo goed als geen korte-termijn-geheugen heeft. Ik weet niet wat dat betekenen zal voor hem op lange (!) termijn, maar het is alleszins zo dat als er iets "mis" is in zijn "gewone" routine, dat de hele dag in de war kan helpen. En, aangezien ik trots ben om zijn mama te zijn, wil ik dan ook helpen om alles recht te trekken, uiteraard.

Hij houdt zijn hoofd scheef, te veel gekeken naar Kathleen Van Brempt, zeker?! En ik smelt. Hij kent de trucken ook al goed, mijn jongste. Het ijslaagje op de grote voorruit van mijn camionette wil wel niet even goed smelten, maar het lukt me om hem en zijn fiets op tijd aan school af te zetten.

Onderweg hebben we een leuk gesprekje. "Kijk, mama, Mohammed." Ik: "Mohammed? Gek toch, hé?! Net of ik jou Jezus zou hebben genoemd." "Gsus? Té gek toch, mama, dat had je best mogen doen!" Tja, het verschil in cultuur. Mohammed genoemd worden uit liefde en respect, Gsus, uit adoratie van een commercieel merk. Cultuur??

"Het is eigenlijk een coole gast, die Mohammed en wij noemen hem Moh'm," vertelt hij me nog.


Terwijl ik terug naar huis rij, vraag ik me af waarom wij het allemaal zo moeilijk maken als we "groot" worden?! Geen wonder dat die pubers zo ongelooflijk moeten wennen. "Ik vind je een coole gast", zie je me al?!!! En toch, ik probeer het wel eens, écht zeggen wat ik voel, al "past" het niet altijd. Het heeft onvoorspelbare gevolgen.

Twee uur later zie ik een vriendin. We stappen de benen onder ons lijf vandaan, een traject dat we met de auto konden doen, een boodschap die niet dringend is, maar we stappen en kletsen, misschien is het wel goed voor iets?...

Ze vertelt me een verhaal en ik vraag me af of er meer is dan deze wereld om me heen, het nu en het heden en binnenin giechel ik om Gsus, maar dat is ongepast nu...
Ze heeft gelijk en ik vind me in wat ze zegt en we maken plannen voor volgende week.
Ze heeft me zo ver gekregen dat ik nog eens ga kano varen, al had ik dat afgezworen na een zomerse ruzie met mijn man omdat ik daar niks van bak, qua coördinatie, korte-termijn-geheugen????...

's Avonds komen de madammen spelen met de klei. Het is wat oneerbiedig uitgedrukt, maar ik denk dat ze er af en toe toch ook zo over denken. Ik ben moe, heb eigenlijk helemaal geen zin en toch, het moet. Ik besloot dan maar dat ik àlles zal geven, de energie gebruiken die ik deze ochtend verzameld heb met die wandeling. En het lukt, ik voel me terug wakker en blij, de dames volbrengen hun opdracht en zetten zich zo erg in dat blauwe pinken en stijve armen niet uit kunnen blijven...

"Gsus!", denk ik als ik 's avonds opruim en alles afsluit, "andermaal, Gsus, thanks, my man."

Het motief.

Ze komen waarschijnlijk allemaal met een ander motief naar de cursus pottenbakken... Reeks 2 is nu gestart. Mijn medeleven gaat uit naar de dame die afbelde omdat ze gevallen was en haar rug zo veel pijn deed en die andere die een pees in haar hand oversneed met glas. Pijnlijk allemaal en ik hoop op beterschap voor deze dames.

Maar hun plaats was nog niet koud, of alweer bijna hebberig ingenomen door deelnemers uit de eerste reeks die begrepen hadden dat zo'n 5 weken toch wel een beetje weinig was om zich echt zeker te voelen. Zeker als je een heel servies voor een bloeiende horeca-zaak wil gaan draaien...

Zaterdag was het zo ver. We zijn weer gestart. In de fotoreeksen links zal je de evolutie kunnen volgen. Als je ze aanklikt kan je rustig de volledige reeks bekijken.

Maar nu nog even over dat motief... Sommigen zijn al heel blij dat ze erin slagen hun klompje klei op de schijf te houden, misschien te centreren en te openen. Optrekken, da's al helemaal te gek!

Maar, Monique, die kwam gewoon om een heel andere reden. Monique die wilde blijkbaar niet gewoon pottekes draaien, ze wilde meteen speciale modellekes, met 3 bollen ineens of zo. En laat ze daar nu bij Dirk op het juiste adres voor zijn...

Activiteit!

Nu het erop gelijkt dat laatste restjes sneeuw met de noorderzon verdwenen zijn, komt het eerste frisse groen te voorschijn in de tuin. Al ben ik enorm gecharmeerd geweest door het prachtige witte landschap! Dat wit in zo veel tinten en met zulke mooie gradities van schaduwen je oog kan misleiden... Witte bomen, witte daken, wit gras, alles wit, terwijl je weet dat het bruin, oranje of appelblauwzeegroen moet zijn. Het maakt ook de vuiltste hoekjes charmant en dekt het allemaal toe met de mantel der liefde.

Maar, het heeft ook nare gevolgen. Sneeuw valt in perioden dat er vrieskou dreigt en klei houdt er niet van bevroren te worden. Na de inventarisperiode volgen er altijd een hele reeks bestellingen om alle schabben terug te vullen. Alleen, de klei kon niet vervoerd worden wegens de vriesperiode. Voor het eerst had DK een hele lijst van leveringen die moesten uitgesteld worden. De voorraad werd helemaal uitgeleverd en alle vertragingen zijn zelfs nu nog niet helemaal weggewerkt. Mijn excuses hiervoor bij de betrokken partijen.

Als je eigen klei bevroren is geweest, moet je deze zeker niet weg gooien, je moet hem zeeeer goed doorkneden alvorens terug te gebruiken, want, net zoals bij voeding, verandert de structuur en dit veroorzaakt eventueel barsten en breuk als je hem gaat verwerken.

Activiteit dus. Op alle fronten. De Koploper krijgt wekelijks verschillende vragen naar cursussen om bij te leren. We proberen daar altijd een antwoord op te zoeken. Over de cursus met engobe-technieken is veel gepraat. Mensen zijn onder de indruk van wat ze daarmee kunnen bereiken en ook de lessen zelf waren heel verrijkend. Er was vraag om dit nog eens te organiseren. Onder cursussen, links, vind je de nodige info over EENVOUDig verSIERdT 2. Deze cursus gaat opnieuw van start midden april. Wacht echter niet te lang om in te schrijven, want er zijn nu al plaatsen bezet.

Sfeerfoto's van de eerste reeks vind je ook links.

Verder gaan we ook weer, net zoals vorig jaar, draaien in de zon. Of die zon ook daadwerkelijk van de partij zal zijn buiten, is nog even de vraag, binnen daarentegen zal het er weer vrolijk en leerrijk aan toe gaan. Deze cursus loopt op vrijdagavond en de ganse zaterdag, 2 weekends na elkaar. Hierbij krijg je de kans om eens wat meer te doen dan een "simpel" potje te draaien. De cursus assemblage van gedraaide stukken is toegankelijk voor alle mensen die de basisbeginselen van het pottenbakken onder de knie hebben.

Vorig jaar zijn er dierenfiguren opgebouwd van gedraaide stukken,

ovale ovenschalen en theepotten gemaakt,

hogere vazen opgebouwd...

Dirk Vanhaeren past zich aan naar de wensen van de deelnemers en hun capaciteiten. De bedoeling is om af en toe eens het rechte pad te verlaten en wat anders te doen met je draaiwerk... Alle info vind je ook onder de hoofding cursussen, assemblage van gedraaide vormen.

Een voorlopig laatste activiteit is de start van het raku-seizoen in het weekend van 28 februari en 1 maart 2009. Feitelijk kan je het hele jaar door aan raku doen, die enkele graden dat het warmer is als het niet vriest, maken het verschil niet als je werkstukken uit de oven haalt die nog zeker 750°C hebben! En het had zijn charme kunnen hebben, raku in de sneeuw... Alleen, je weet niet lang genoeg op voorhand wanneer het sneeuwen gaat en ik had last van koude tenen, voor mij maakt een verschil van 10°C heel veel uit.

De Koploper verkoopt de raku-ovens van Het Kleihuis, ovens met een ideale prijs-kwaliteit verhouding! Ook alle materiaal voor zelfbouw kan je bestellen.

Het weer valt niet te voorspellen, daarom wil ik vragen of je even contact opneemt als het werkelijk honden en katten zou regenen dan kunnen we beslissen of het doorgaat of niet. Een beschermend tentje voor het publiek kan altijd worden boven gehaald en warme koffie is ook geen probleem, maar regendruppels op gloeiende potten, da's om problemen vragen...

Alle raku-liefhebbers kunnen dus al eieren naar de Arme Klaren brengen, de data zijn zaterdag 28 februari en zondag 1 maart van 14 tot 17u. De firma dankt u.

Verjaardagen in potjes.

De eerste reeks pottenbakken van 2009 liep vanavond ten einde. Weer vier dames hebben voor het eerst in hun leven potjes gedraaid, de anderen hebben grote stappen vooruit gezet in wat ze al een beetje konden, hopelijk niet voor het eerst in hun leven...

En het was een hele leuke avond. We waren opnieuw compleet want er heeft griep geheerst en er zijn lessen gemist, jammer. Maar iedereen is gezond aan de avond begonnen. Gelukkig.


Tijdens zo'n cursusreeksje leven de deelnemers enkele weken erg met elkaar mee. Wie krijgt die verdomde klei gecentreerd? "Komt al dat geklieder nu omdat ik te veel water gebruik of net te weinig?" "Waarom danst dat potje?" "Help, een luchtbel!" "Snijden met je naald?" "Moet ik nu sneller of trager?" "Hellep, het is mijn avondje niet..." "Wow, waarom lukt het nu ineens wel?" "Hé, wat een leuk vormpje heb jij!" "Hellep, ik heb de bodem uit mijn potteke gedraaid..."

Hillariteit en medeleven alom.

"Zou mijn dekseltje op het potje passen?"
...

Af en toe een kopje koffie om wat te bekomen. En toen was er Betty. Ze heeft haar deelname aan deze cursus cadeau gekregen van haar kinderen voor haar pensioen. Een heel origineel idee! En vanavond had ze lekkers bij omdat ze verjaarde.

Ook een goed idee! De sfeer zat er goed in.

Maar, vergis je niet, we hebben ook gewerkt. We moesten oortjes gebruiken van de meester pottenbakker en dat hebben we gedaan!

Hij mag er trots op zijn.

Tijdens de laatste les worden de laatste potjes afgedraaid en dan glazuren we ook de gebakken potjes uit de vorige lessen. Opnieuw wat nieuws voor de meesten.

Opruimen en dan snel naar huis om te kijken wie de slimste mens van de wereld zou worden. En zou hij ook weten wat draaien van de mast is?

(Onderaan links kan je de volledige reeks foto's bekijken. Als je erop klikt zie je het hele album. Veel plezier!)