Monika Patuszynska

Deformy, ex-formy, papformy, nonformy, paraformy en eentje nog zonder naam, voorlopig, wegens té nieuw.

Stellen dat het een ongelooflijk leerrijk weekend was, is een understatement van jewelste! De laatste 3 dagen ben ik gedropt in een totaal nieuwe wereld van gietwerk.

Monika Patuszynska reed 1500 km om aanwezig te kunnen zijn in De Koploper, rechtstreekse import vanuit Warschau. Donderdagavond stond ze daar, doodmoe maar met een smile tot achter haar oren. Vriendelijke, open madam, bleek al snel. Vrijdag moesten we alles klaar maken voor de presentatie van haar werk tijdens de kennismaking met de deelnemers van de workshop.
Ruim twee uur lang vertelde ze a.h.v. beeldmateriaal het ontstaan en de evolutie van haar werk. Ondertussen ging ze gewillig in op vragen van haar publiek.

Zaterdagochtend demonstreerde ze verschillende van die technieken en tegen de middag was iedereen zo verzadigd van ideeën, dat ze stonden te popelen om er zelf aan te beginnen en haar vriendelijk vroegen die laatste mal toch maar niet meer te gieten...

Vanaf dan was ik bijzonder tevreden dat de weergoden even nieuwsgierig waren als de deelnemers, want het terras achteraan het atelier werd een waar slagveld! Gipsmallen werden aangevallen, verzaagd, gebroken, records in een nieuwe discipline, namelijk het malwerpen, werden gevestigd en weer meteen verbroken(!), gevolgd door geduldig puzzelen, in de hoop dat je hier een daar een ongeveer terug gietbare mal verkreeg... Flinke laag tape errond, gieten en dan bedenken wat je het volgende half uur nog eens kon uitproberen om daarna, meestal veel te ongeduldig, je gegoten kunstwerk bloot te mogen leggen.

Een WC-rol werd papierpulp, isomo bolletjes tot zelfs ontbijtgranen moesten eraan geloven en verdwenen in de gietmassa. Enkelen begonnen vragen te stellen over het bakprocédé. Hoe ging dat precies met de giftigheid of alleen al de geur bij het stoken? Even werd het verschil Polen-Vlaanderen heel duidelijk toen Monika vertelde dat ze in de academie waar ze les volgde frietvet in een gloeiend hete elektrische oven goten om reductie te bekomen... Het leek een beetje op een nucleaire inslag achteraf. Voor alle duidelijkheid: don't try this at home!

Alle deelnemers lijken klaar voor nieuwe gietmalavonturen.


Uiteraard was ze zelf ook behoorlijk moe na haar dagje. Het is een grote verandering van rustig alleen of met een medewerker in je atelier zitten naar werken tussen gretige oren en ogen, vragen moeten beantwoorden, problemen van dicht blijvende mallen te moeten recht trekken en aan te moedigen bij het gooi- en smijtwerk.
Maar na een uurtje was ze opnieuw een frisse verschijning, klaar voor een gezellig avondje vol anecdotes, verhalen en nog veel meer info desgewenst. Het leek een beetje op oude bekenden aan je tafel hebben.

Ik weet dat het gewoon platte commerce zou kunnen zijn, maar ik meen wel ten volle elk woord: als je ook maar een klein beetje interesse zou hebben om eens te gieten in een mal die een verhaal te vertellen heeft, dan zou ik me snel inschrijven voor de meet and greet op zaterdag 10 april, hier in De Koploper! Er kunnen er nog wel enkele bij...