Toen ik nog marketing studeerde, vond ik het goed, een goed idee. Je koopt wat, doet er iets mee en dan moet je enkel afdragen op wat je ermee deed. Je gooit dat in een grote pot, herverdelen en dan is iedereen er goed mee. Mooi idee. Toch?!!!
Ja, ja, ikke naïef.
Het is net zo ideaal als communistische ideeën leken toen we in "d'Oude Pastorie" onze eerste pintjes leegden en met de leraren filosofeerden over wat zij ons bij brachten als puberende tieners. Fantastisch beeld ook als we kritiek wilden spuien op onze ouders die ons véél te weinig zakgeld toestaken, terwijl ze zelf op zondag "kunst" uitkozen op een tentoonstelling, belachelijk, niet dan?!
Ja, en nu moet ik het zelf doen. Neen, geen kunst uitzoeken, dat mág ik doen, die aangifte invullen, dat moet ik doen, voor het eerst ook electronisch. Ik verzamel alle facturen en leg ze naast de getuigen van mijn verkochte waren. Graag zo veel mogelijk van die eerste, a.u.b. Maar wat met het verkochte goed? Niet te veel? Tja, naïef zijn, het zit een beetje in mij, wat ik heb verkocht, dat wil ik ook aangeven, daar moet ik dan maar op afdragen. Ik geloof nog steeds dat het "de gemeenschap" ten goed zal komen.
Soms ben ik boos op mensen die zo weinig mogelijk willen betalen, herverdelen is toch mooi?
Bovendien ben ik ook trots, "fier" zoals dat in Antwerpen genoemd wordt. Ik wil vertellen dat ik iets verkocht heb.
Maar wat gebeurt er met mijn geld? Ik herverdeel wel, maar wie wordt er beter van? En al die grootverdienders die tienvouden verdienen, neen, die bonussen krijgen met nullen die ik nooit bij elkaar zal zien in heel mijn leven. O ja, misschien wel, maar dan zonder tellend cijfer ervoor. Gaan die herverdelen??? Ja? Is het dan nog de moeite dat ik bijdraag????
En wat met die jonge zelfstandigen die bouwen en verbouwen en zij gaan skiën terwijl hun personeel de boel doet draaien? Zijn die bereid om te herverdelen?
Ik zucht, ik heb de verkeerde sector gekozen.
Wel, kiezen kwam er niet aan te pas, toen. Ik werd verliefd. De keramiek, net alsof ik geboren was in de klei, uit de klei. Niemand in mijn ouderlijke buurt had er iets mee te zien en toch voelde ik me al aangetrokken toen ik amper 15 jaar was.
Mijn pa besliste dat het niet echt iets voor mij was, veel te omslachtig met die draaischijf en die oven en ik vergat die liefde. Maar zij is me helemaal nooit vergeten.
Ze sloeg terug zo'n 12 jaar later, keihard. Zij was mij niet vergeten en dat maakte ze me nietsontziend duidelijk. Ze nam beslag op een alsmaar groter wordend deel van mijn activiteiten. Van zuivere zondags-amateur tot professionele kleiboerin. Alles om mij heen schijnt deze dagen in haar teken te staan. Soms verbaast het me hoe weinig mensen ik nog ken die er niks mee te maken hebben...
Enkele dagen terug, tijdens het porselein-weekeind was er ook één van mijn beste vriendinnen aanwezig en we zaten in de boeken te kijken die Fritz meebracht. Plots voelde ik het weer. Ik ben heel gevoelig aan het versnellen van het slaan van mijn hart en het deed het ook dan weer. Af en toe klopt het harder, tot in mijn keel, alsof ik plots verliefd word. En misschien is het wel heel nauw verbonden aan dat soort gevoelens... Passie. Ik zie werk van Catharine Hiersoux en ik voel weer dat ik leef. Verklaren kan ik het helemaal niet, (nog niet, hoop ik dan) maar bij sommige keramische werken waait de passie heel hoog op en de laatste tijd ben ik erg door haar werk geboeid.
Belasting op de toegevoegde waarde? Ikke? Toegevoegde waarde? Daar ben ik nog niet aan toe. Laat dames en heren zoals zij maar delen. Delen in hun talent om anderen zo te beroeren.
Ik zit weer in Brasschaat, in "d'Oude Pastorie", naast de toog, vóór al de verbouwingen die er ondertussen plaats vonden en daag mijn toenmalig lief uit: "de BTW-aangifte, mijn pa (kinesist), heeft er veel werk mee, jouw pa (leidinggevende functie in een bedrijf) houdt zich niet bezig met herverdelen, he?!" Hij haalt zijn meest verleidelijke, zijn Oosterse afkomst verradende, glimlach boven en betaalt mijn pintje met geld dat hij zelf verdiende met kindjes oppassen...
Het mijmeren brengt me plots in de huidige dimensie. Een heel weekeind weeral in het teken van de klei, het porselein. En al die voorbereiding vooraf. En mijn drie mannen mochten delen, een vierde man in huis, een vierde man aan tafel, eentje die de aandacht opslorpte, ongewild dominant. Ik besluit te be-te-weeën, morgen neem ik hen uit eten, mijn drie lieve mannen, ik zal mijn belasting betalen, ik zal ze herverdelen, mijn toegevoegde waarde, en met veel plezier deze keer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten