Eergisteren ondertussen.
Tja, het schooljaar loopt zo stilaan ten einde en ook in de keramiekopleidingen is dat voelbaar. Een beetje paniekerige klanten in de winkel, mee naar oplossingen zoeken, telefoontjes met heel veel verontschuldigingen en vooral met een grote smeekbede om hulp... Het is me allemaal bekend en meer nog, ik ken zelf het gevoel heel goed. Net alsof je op het einde van dat schooljaar nog een sprintje in moet zetten om het beste van jezelf te tonen, net alsof het daarna allemaal gedaan is en je toekomst afhangt van wat je nu nog zal presteren...
Ikzelf ben nog niet waar ik zijn wou, de opleiding "porselein voor pottenbakkers" was een beetje aan de korte kant. Als ik in mijn opbergdozen duik en eens overzie wat ik allemaal in bubbelplastiek heb verpakt, naast wat een plaatsje vond hier en daar, wat ik dit schooljaar gedaan heb, van mijn eerste onzekere centreer-pogingen, over het nog-meer-onzekere gevoel bij het optrekken en vormen van die schijnbaar karakterloze massa, tot het pogen af te werken van die opeens heel erg karaktervolle materie, dan kan ik er niet omheen: het is behoorlijk veel.
En toch, ik wou dat het meer was. Ben ik nu klaar voor de "grote sprong"? Kan ik het nu helemaal alleen?
Open vraag.
Afwerken, glazuren...? En ik ben nog niet eens aan de kleur geraakt die ik in mijn dromen zie! Frisse, hedendaagse, vrolijke lichte tinten, kleur heeft iets. Net zoals wit dat ook wel heeft. Het wit van porselein bijvoorbeeld, maar dat wist je al.
Had nog een reeks kleurtesten nodig in reductie, in de gasoven. Ben dus een avondje extra naar Syntra geweest om die testjes te maken, gisteren.
En wat ik daar zag, heeft me blij gemaakt.
De glazuurruimte was meer dan overvol met naarstige bijen die hier en daar vrolijk, maar net zo goed ook hier en daar wat knorrerig, honing oproerden in grote potten om ze daarna lustig uit te smeren en te overgieten op wat straks de raten van de grote ovens moest gaan vullen... Wat onbeholpen keek ik eens rond en bedacht dat ik mijn bescheiden testpotjes ook wel ergens in een rustig en liefst strategisch plekje kon gaan dompelen. De draaischijven waren in onbruik, tja wie daar nu deze laatste weken nog zat, was wel helemaal te laat.
Met een extra plank kon ik me daar wel installeren.
Zo gezegd, zo gedaan. En strategisch was het ook. Een drukke va-et-vient passeerde mijn persoontje. Sommigen waren druk doende met zichzelf of met anderen aan het overleggen, voorzichtig werden werkjes af en aan gedragen, anderen liepen mij wel 3 keer voorbij vooraleer op te merken dat ik daar zat.
Ik had nét voldoende rust om mij te concentreren en (hopelijk toch!) niet te vergissen in het mengen van mijn poeierkes. Af en toe een babbeltje met de collega's, wat uitleg over de werken en een vraagje omdat "ik dat ook wel zou weten"...
Tja, want...
De grootvader van Prince leidde daar een kerkdienst...
Grootvader? Enfin, nog niet helemaal, dacht ik, en al zeker geen wezenloos grijs kostuum. Een kerkdienst?
Het ging verbazend goed vooruit.
Dat wel! Nooit zo snel ovens zien vullen!
Trek me uit de Vlaamse klei.
Of nee, laat maar. Ik trek zelf wel als ik eraan toe ben.
Geef me een veldspaat en maak me blij.
En geef me vuur
nee geen lucifer natuurlijk, maar passie elk uur.
Het was een liefde,
de liefde voor de klei.
Onderweg terug naar huis komt dit nummer van onze Raymond voorbij op de radio, hier en daar een beetje andere tekst. Ik glimlach en kom tot rust. Is dit niet de bedoeling?
Thuis zie ik deze mooie werkjes. Niet van de een of de andere grote keramieker, niet van mezelf ook niet. Maar van Martine. Een hele rustige vrouw die hier leerde pottenbakken. Ze boetseert ook. Allemaal zonder stress, in volle rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten