Kunst komt van kunnen...

Toen ik vorig artikeltje uit de mouw schudde, wist ik niet wat me te wachten stond.
Ik ben momenteel op allerlei vlakken met heel veel en niks bezig. De inspiratie moest vanuit één van die pistes komen en dat deed ze ook, gaandeweg, ofte liever, schrijvendeweg.

De eerste die er wat over zei, maakte zich een beetje druk over het feit dat ik mijn eerste stap in deze denkpiste in de schilderkunst had geplaatst. Nu, daar had ik een goeie reden voor, de schilder-kunst is al veel vroeger tot Kunst gaan behoren, al heeft ze, zoals ook hiervoor vermeld, een informatieve rol (gespeeld). Keramiek (klei-kunst, boetseer-kunst of wat denk je van pottenbakkers-kunst?) is veel langer uit de sfeer van het decoratieve gebleven, enkel uitzonderingen zoals de raakvlakken met juweel-kunst en met de beeldhouw-kunst buiten beschouwing gelaten. Bij de schilderkunst is het onderscheid ambacht en kunst als Kunst veel beter te duiden. Al blijft het moeilijk en zal Kunst zonder ambacht niet snel aanwezig zijn en is daarentegen het meesterlijk beheersen van een ambacht kunst op zich.

Een beetje fylosofie op een nuchtere maag kan wonderen doen, zeg ik maar.

Tweede reactie, de Griekse vaas. Die vond ik zelf meesterlijk. Een cartoon waarop als decoratie een schutter uit een hedendaagse videogame staat, die het gat geschoten heeft die dan weer de vaas op zo'n authentieke manier doet barsten. Ze zijn er beide wat van onder de indruk, de schutter en zijn maatje. Het verenigt alles waar mijn betoog over gaat: wat is wanneer kunst en wie heeft ze gemaakt, moet je origineel zijn om geniaal te zijn, doet het ertoe wie je leermeester is? Enfin, niet iedereen begreep het op die manier.

Ten slotte de idee achter mijn verhaal. De grens leermeester-leerling. En wanneer speel je die rol op de juiste manier?

't Geeft inderdaad een kick, steeds meer weten.

En over dat gevoel gaat mijn vorig blogartikeltje. Leermeesters geven hun wijsheid door tot een leerling er iets wezenlijks mee doet. En àls er dan een leerling is die er staat, er staat met een verwerkte concrete realisatie die stof doet opwaaien, dan is het allemaal niet vergeefs geweest. Tot dat moment is het enkel genieten van de kick van het leren en het kennis vergaren. En wie vervult dan het beste zijn taak, de leermeester of de leerling?

Wanneer ben je leerling af? Wanneer ben je leermeester? Mag het eerste ooit stoppen? Of bereik je een punt dat je leermeester-zijn zelf kennis genereert? Heeft het zin kennis voor jezelf te houden? En is het een plicht om iets met je kunde te doen?

Vooral met die laatste vraag worstel ik momenteel. Is het een plicht om iets met je kennis en je kunde te doen? En wat dan? Ze doorgeven aan nieuwe leerlingen? Er "iets" mee doen, iets mee te maken? Is iedereen geschikt om er "iets" mee te doen? Munt perfecte beheersing van het ambacht altijd per definitie uit in Kunst? Wanneer is iets Kunst?

Tja, met zulke vragen zit ik dus in mijn hoofd als ik je wisselgeld verkeerd terug geef na aankoop van "een pakske klei"...