Pauze

DE KOPLOPER IS EVEN DICHT TOT EN MET MAANDAG 4 MEI.
OOK UITZONDERLIJK DICHT OP ZATERDAG 9 MEI.
(daarover volgende week meer)

Het is vaak dezelfde knop, een dubbele streep en een pijltje vooruit. Daarmee kan je afwisselen.
Er wordt nu op geduwd in DK...

Eerst even PAUSE, daarna weer PLAY.

De steenuil.

Dinsdagavond was het zo ver, startmoment van het Oostvlaamse steenuilenproject. Ik was uitgenodigd, waarom, dat vertel ik later. Niet echt met een bepaald gevoel reed ik er heen, alleen, ik had me wat mispakt in de afstand, een heel uur onderweg voorspelde de routeplanner. Gelukkig was het een hele mooie avond, leuke muziek op de radio en ik reed nergens een verkeerde baan in, geen geïrriteerde bestuurders tegen gekomen... Mooi zo, perfect, alleen wat langer dan verwacht. Ik was dus ook een beetje aan de late kant en trok meteen de aandacht toen ik voor de glazen deur van het lokaaltje stond. Een vriendelijke man opende de deur, een lieve dame toonde mij een plaats waar ik mocht zitten. En ik luisterde.

Gaandeweg steeg mijn aandacht, mooi beestje, de steenuil, mooi project, gedreven mensen met een missie. Een mooi plan, ingrijpen in de natuur, voorzien hoe het zal worden over pakweg 50 jaar, plannen, voorspellen en voorzien. Nestkasten laten maken in BUSO en bij Breek de Stilte, een infostandje om jong en oud te sensibiliseren, een streekbiertje om... jong en oud te sensibiliseren, zeker? En een gadget, want zo noemden ze het, een erkenning en een herkenning om mensen te bedanken die instappen in het systeem. En die gadget, die heb ik mogen maken. En ik vind het zelf een leuk hebbedingetje.


Maar vooral, ik vind het ook zo'n leuk initiatief. En het zijn zulke sympathieke en gedreven mensen die ermee bezig zijn. Het heeft me geraakt. Nochtans, ik ken niks, absoluut niks van inheemse of uitheemse vogels, ik ken er niks meer van dan de doorsnee soorten en dan nog. Maar het is een mooi beestje en er is zo'n bende mensen actief mee bezig om zijn habitat en soort in stand te houden.

Toen ik die avond mijn uurtje terug naar huis mocht rijden, heb ik op een heel andere manier genoten van de Vlaamse Ardennen. Mooie streek. Wil ik nog wel eens komen. Mee om een stel uiltjes te gaan ringen... Hint, Dries?
Wie meer wil weten over het project, kan hier klikken.

Keramisch vragenuurtje.

Komkommertijd. Raar woord. Een komkommer, waaraan denk je dan? Precies. En dan op non-aktief? NON-AKTIEF?

Woorden, woordspelletjes... Maar ja, het is wel écht letterlijk komkommertijd. De (moes)tuin eist aandacht, "men" wil "naar buiten". En groot gelijk heeft "men".

Ik merk het een beetje in De Koploper. Deze laatste week is het wat kalmer dan vorig jaar. In 2008 hebben we Pasen gevierd, met vrienden op het Strand van Sint-Anneke (Antwerpen Linkeroever), in de SNEEUW, met sneeuwballen, begot! En dit jaar kon je een zonnebril gebruiken als de nevel opgetrokken was én ik droeg een rok. Ja, íkke, ik had een rok aan.

Opwarming van de aarde????

... Doordenkertje...

Maar ik mag niet echt klagen. Na Pasen komt het einde van het academisch jaar in zicht en dan slaat het paniek toe. Plots wil iedereen de mooiste kleisoorten uitproberen. Iemand beslist een wandtapijt in vlasporselein te maken, een ander wil alle soorten zwarte klei gaan testen, ik verkoop die vergeten potten rode en zwarte gietklei ...

Anderen bedenken dat ze weer enkele maanden niet over een oven kunnen beschikken. De laatste weken kreeg ik weer behoorlijk wat vraag naar ovens. En eigenlijk is dat niet zo'n onoverkomelijk iets. Momenteel zijn er zeer degelijke bovenladers (= ovens met een deksel bovenaan) op de markt. Ze halen met gemak de hoogste porseleintemperaturen, 1250°C en meer, ze bieden heel wat ruimte voor relatief weinig geld en ze bestaan ook om gewoon in een "prise van 220" te steken.

"Maar, ga je me helpen als ik beslis een oven te kopen?" Tja, de meeste mensen slaan lichtjes in paniek bij de idee om zelf te stoken. Het stelt nochtans niet zo veel voor. Tegenwoordig worden ze geleverd met computer, mét bijbehorende programma's. Ik overloop graag deze standaard instellingen en leg uit hoe je ze kan aanpassen aan je eisen. En iedereen weet dat hij me altijd kan bellen om info te geven op le-moment-suprême van de eerste bak.

Alles wat je dan rest is het uitzoeken van een geschikte zitplaats om ongeduldig af te wachten wanneer dat ding afgekoeld is en open mag. En dat kan even duren.

"Hoe lang duurt zo'n stook?"

...

Tja, het wordt weer tijd om info te bundelen.

Ik krijg ook weer meer en meer dezelfde vragen die terug keren. Mijn antwoord: "Ze komen eraan, de KERAMISCHE VRAGENUURTJES."
Vorig jaar heb ik ze ingevoerd en het was een onverhoopt succes. Het was super-gezellig. Eerst geef ik wat uitleg, redelijk theoretisch, met practische voorbeelden en uiteraard wat commerciële info, daarna kan je vragen stellen. Het draaide er meestal op uit dat iedereen over zijn ervaringen begon te vertellen en elkaar tips ging meegeven.

Er waren 4 topics:

1. Klei, hoe kiezen en waarom?


2. Bewerken en verwerken van klei voor het biscuit branden, o.a. engobes.
   
3. Het gebruik van oxides en glazuren, na de biscuitbrand.


4. Voor-& nadelen van een eigen oven.
   

Nog even de agenda bekijken. Ik hou jullie op de hoogte.

Ondertussen, goed uitkijken in die moestuin, keramiek zit overal.

(De potten op deze foto's zijn van Kathleen, mijn goede vriendin en eerste klas pottenbakster.)

De roep van de klei en de schreeuw van het vuur...

Ben deze voormiddag op uitstap geweest met mijn zoon, Maxime, naar Marnic. De schreeuw achterna.

Als er een raku-demo wordt gehouden in De Koploper, zie ik ze komen, de mannen. De mannen die "hun vrouw volgen". Madame maakt potjes of beeldekes, meneer stookt. Typisch. Typisch? Is spelen met vuur typisch mannelijk? Dan schuilt er vast een behoorlijk stel mannelijk hormonen in mijn lijf!

La Borne in Frankrijk, een pottenbakkersdorp vergeven van de houtovens, heeft me enkele jaren geleden zo een brandend verliefde ziel bezorgd. Al moet ik eerlijkheidshalve wel toegeven dat ik er, na het eerste bezoek, een indigestie aan "pottekes, getekend door de vlam", aan overhield. Ze doen niet allemaal zo veel creatiefs met de magie van het vuur... De oven moet soms het werk afmaken, tot zelfs bijna overnemen. Maar mensen zoals Isabelle Pammachuis en Hervé Rousseau of Isabelle Coeur en David Whitehead of Charlotte Poulsen of nog zo vele andere keramisten met talent, slagen erin eigen zaken te doen die het hout stoken enkel als meerwaarde hebben. Meer dan eens keerde ik terug, met echtgenoot, met mijn drie mannen, nog een bezoekje bij Linard en iedereen verrukt...

Thuis bleef het vuur maar branden, iedere gevulde oven deed me dromen. Ik stook elektrisch en af en toe kan je het lot wat tarten, de receptjes aanpassen en iets meer "vuur" aan je werk toevoegen, maar het blijft een externe hittebron die de chemie zijn werk laat doen, maar ook niet meer dan dat. Het vraagt veel creativiteit om iets te bereiken wat een ander niet heeft.

Een gasoven, daarmee kan je ten gepaste tijden reduceren, ingrijpen op de fysieke structuur en chemische samenstelling van klei en glazuur. De houtoven, dat is helemaal het summum op dat vlak.

Bij deze beide stookmethoden is er een wezenlijk verschil met elektrisch stoken. De vlam, in je ovenruimte aanwezig, kan je gedeeltelijk de toevoer van zuurstof ontzeggen, waardoor deze zelf op zoek gaat naar instabiele verbindingen. Twijfelend zoekend, maar zelfzeker eens gevonden, stort ze zich onverbiddelijk op het slachtoffer. Haar tong likt vragend langs de huid, dringt aan, tot glazuur of klei zich vol overgave aan haar geven. Ze is dominant, maar ook speels en ver(r)assend gul, die vlam.

Tja, ik begrijp een beetje waarom het de mannen aanspreekt...

Ik wil helemaal geen houtoven voor mezelf, dat hoeft niet, maar af en toe mee mogen proeven, dat wel.

Een paar jaar geleden moest ik een verdwaalde zending op gaan halen in het verre Geraardsbergen, bij een zekere Marnic De Lange. Amper binnen troonde de man mij mee, atelier door, deur open en... Ik stond neus aan neus met de vuurspuwende draak, het vurig monster. Trots vertelde hij me alles over zijn anagama noborigama hybride-oven. Het leek Chinees voor mij. Dat was het niet, het is namelijk Japans, een Japanse houtoven.

Waarschijnlijk zag hij het vuur meteen in mijn ogen branden, want hij nodigde me op slag uit mee te stoken in de zomer. Ik draaide vlug enkele potjes en nam deel aan het gebeuren.

Het is niet goedkoop allemaal. Oven bouwen met dure stenen, dak erboven, isoleren, een dosis hout waarmee je een volwassen living een jaar lang doorheen een strenge winter én koud voor- én koud najaar loodst... Maar wat je ervoor terug krijgt...

Wel, dat kan tegen vallen. En Marnic kan het weten! De oven geraakte niet aan zijn temperatuur, glazuren waren niet uitgesmolten, stapelingen bleken niet bestand, de oven eiste zijn deel aan gebroken stukken... Iemand zei me ooit smalend dat hij lijkt te stoken om te stoken, maar ik weet dat het niet waar is. Marnic houdt inderdaad van het "ultieme keramiekfeest" dat er omheen hangt, de sfeer met gasten die komen en gaan, gasten die accordeon spelen om het werk van de stokers te verzachten, de door Marleen (zijn toegewijde vrouw) goed gevulde tafel om de stokers te verwennen, de slapeloze nachten die het hele gebeuren omringen, een zatte kop en met rook gevulde longen... Precies, dat hoort er allemaal bij.

Alsook de verscheurende gevoelens als je ziet welke tol de oven eist, hoeveel werk in vlammen opgaat, scheurt, omvalt, breekt...

Maar, na enkele stookpogingen, veel denk- en sleutelwerk, was het deze keer een triomferende stook! Alle kegeltjes meer dan plat, ze hebben zelfs mooie glazuren verwekt.

O ja, uiteraard heeft de oven ook nu weer enkele magistrale werken van Marnic vernield. Maar, de vlammen hebben ook gegeven. Ik heb het allemaal mogen meemaken. Ik ben blij om deze ervaring.

Ik zet (morgen?) ook een diareeksje op de blog, dan kan je even luisteren, luisteren ja, naar de schreeuw van het vuur. Sssst... dan hoor je ook de roep van de klei.

Taurus-glazuur en het artefact.

Zoals aangekondigd in het vorige bericht, staat het Taurus-glazuur in de rekken van De Koploper vanaf dinsdag 14 april. Het is een steengoedglazuur met een rijke tekening en een uitgebreid kleurenpallet, verkrijgbaar in 10 tinten.

Het product bestaat uit het basisglazuur in verpakkingen van 500 g, 1 kg en 5 kg en de keuze aan 10 inkleuringen voor 500 g of 1 kg glazuur.

Meer info over de kleuren, vind je hier.

De manier van aanbieden van het product, laat toe te genieten van een korting op het basisglazuur als je bijvoorbeeld 2 kleuren wil proberen. In plaats van 2 verpakkingen van 500 g aan te schaffen, met bijbehorende inkleuringen, neem je dan beter een verpakking van 1 kg, die je zelf opsplitst. De kleuringen zitten in aparte potjes voor een hoeveelheid van 500 g of 1 kg. De verpakking van 5 kg basis geeft nog meer mogelijkheden, 5 keer een kg in een bepaalde kleur, 2 kg van de ene en 3 kg van de andere, 2 kg groen, 1 kg zwart en 4 keer een halve kg van de andere kleuren, ... Tot het testen van 500 g van elke kleur.

Alle kleuren vallen ook heel mooi te combineren, met soms verrassende resultaten. Er zijn geen problemen met overgangen, aangezien het steeds om dezelfde basisingrediënten gaat.

Ideaal ga je het glazuur aanbrengen door te dompelen of te overgieten. Het mag dik genoeg aangebracht worden. Spuiten kan ook, maar het probleem is wel dat als je laag te dun is en het risico bij deze techniek is wel groter, je veel van de speciale effecten kan verliezen.

Met deze link kan je de gebruiksaanwijzing helemaal nalezen, zoals ze werd opgesteld door de maker van het glazuur zelf.

Dirk heeft eerst veel verschillende kleuren uitgezocht en uitgeprobeerd om tot het finaal aangeboden pallet te komen. Deze kleuren zijn dan nog eens allemaal uitgetest op de gangbare kleisoorten. In De Koploper kan je al deze stalen bekijken.

Uit de weerhouden reeks hebben we dan een 25-tal bekers gekozen die jullie, ter gelegenheid van de lancering kunnen winnen. Deze artefacten zijn unieke, door Dirk zelf gedraaide en met het Taurus-glazuur afgewerkte bekers. Bij aankoop van 500 g krijg je één kans, bij een kg 2 en bij 5 kg heb je zelfs 10 kansen om één (of meerdere????) beker(s) mee naar huis te mogen nemen. Einde mei worden de eerste 10 artefactjes uitgedeeld.

Om je alvast te verlekkeren, kan je de prijzen bekijken als je hier klikt.

Pasen.

Pasen, het was altijd een beetje een magisch moment voor mij. Katholiek opgevoed, ja, maar het had minder met geloof te maken, meer met geloven. Geloven in de toekomst, nieuw leven in de natuur, bloembollen die plots toch niet uitgeteld bleken, zachte "katjes" groeiend aan takken van bomen, jonge lammetjes naast mama in de wei, dartele veulentjes, af en toe zelfs een logge koe die blij bokkesprongetjes maakte, ons familiaal buitenverblijfje dat weer werd "ontduft" na de lange winter, met zwaar rokende kachel en zeer koude wandelingen om die rook te ontlopen... Het hoorde allemaal bij de lente, bij de paastijd.

Maar de laatste jaren minderde de magie een beetje. Ik legde nu zélf heel vroeg in de ochtend een spoor van eitjes door het huis en verstopte andere in de tuin of in huis. Daarna kroop ik terug in bed, wachtend op de schuifelende voetjes van onze jongens die op zoek gingen om hun mandje te vullen, gelokt langs het spoor. Ik lag te genieten van de verrukte kreetjes. Nu was ik zelf assistent van de paashaas (of misschien een vrolijke klok van Rome?) en niet langer ei-spoorzoeker.

Dit jaar is het niet anders, ik ben assistent. En Den Haas van dienst heeft er hard aan gewerkt, zo hard dat hij nu op vakantie is om uit te rusten. De Asssitent (of de Klok, je mag zelf kiezen) mag de honneurs waarnemen. En de eitjes komen in 10 kleuren.

Waar gaat dit nu allemaal over???

Wel, sinds enkele jaren lopen hier draaicursussen met Dirk Vanhaeren. Bij de laatste lessen krijgen de deelnemers de kans ook eens zelf glazuur aan te brengen. Dirk brengt dan zijn glazuur mee en na de demo gaan ze zelf aan de slag: was aanbrengen, dompelen, ene glazuur binnenin, andere buiten... Heel leerrijk ook, want ze begrijpen plots waarom het zo belangrijk is een mooi voetje af te draaien zodat ze gemakkelijk hun potje kunnen vast houden om te dompelen. Lees meer.

Na de cursus kwam er altijd weer, van alle kanten de vraag of ze het glazuur niet kunnen aankopen. Ik speelde de bal keer op keer door aan de auteur van het recept, maar Dirk zweeg.

Ook andere klanten zien wel eens een bekertje van mij staan met het mooie satijn glazuur en vragen ernaar. Na nog maar eens met mijn steentje te gooien, ondertussen lag er al een hele berg, besloot Dirk eens serieus over de zaak na te denken. Misschien was hij mijn gezaag gewoon stilaan moe?

Groot was mijn verwondering toen hij opnieuw alchemist ging spelen.
Lees meer. Het glazuur was toch perfect???

Ik moet toegeven, het resultaat werd nog levendiger, nog rijker van tekening. Dozen vol stalen werden bekeken en bekritiseerd. Nog weer opnieuw zocht de man naar nieuwe kleuren en verdere verfijningen... Lees maar.

We wilden een product dat af was en naar mijn bescheiden oordeel, is het dat. We hebben het met veel liefde in een stevig doosje gestoken, met een mooi etiket erop en voorzien van de nodige informatie om het gebruik tot een goed einde te brengen. Het glazuur is getest op temperaturen tussen 1230°C en 1270°C, op verschillende kleisoorten, met verschillende combinaties.

De eerste gelukkigen die ermee mochten "spelen" waren de deelnemers aan de laatste reeksen draaicursus.

Ze waren heel enthousiast!

Verderop,links onderaan, staat een diareeks van hun werk met enkele kleuren van het Taurus-glazuur.

Het concept: een stabiel basisglazuur en 10 kleuren waaruit je kan kiezen. Je mengt de gekozen inkleuring bij de basis en maakt je glazuur aan. Het is een steengoedglazuur, optimaal gestookt op 1265°C, zeer aangenaam in gebruik, veilig en zeer geschikt voor voeding. De vaatwas heeft geen invloed op de satijnglans.

Deze ochtend leek het even Pasen, voor mij persoonlijk. Dirk heeft heel hard gewerkt aan zijn product. Het was een overvolle drukke tijd voor hem en ik wist dat hij nog iets over "zijn kindje" zou vertellen op zijn blog, maar wat? Al heel vroeg ben ik achter mijn scherm gaan zitten en las het volgende...

Ere wie ere toekomt. Op deze blog van Dirk Vanhaeren kan je regelmatig heel interessante artikeltjes lezen over keramische onderwerpen, doorspekt met wat luchtigere, ludieke onzin, eigen aan de schrijver. Als je de linken in dit bericht aanklikt, lees je wat meer artikeltjes op zijn blog over het hier bedoelde glazuur.

Na paasmaandag staat het glazuur in de rekken van De Koploper, mét een lanceringsactie waarover later meer.

Pasen wordt weer een beetje magisch, denkt een blije klok!

BTW

Eens zelfstandig en je weet het, je kan tellen, je moet tellen. Allez, tellen tot 3 dan toch. Om te beginnen. Want zo gaat het, eerst een kwartaalaangifte en als je het heel goed doet, mag je straks ook maandelijks aan de slag.

Belasting op de Toegevoegde Waarde.

Toen ik nog marketing studeerde, vond ik het goed, een goed idee. Je koopt wat, doet er iets mee en dan moet je enkel afdragen op wat je ermee deed. Je gooit dat in een grote pot, herverdelen en dan is iedereen er goed mee. Mooi idee. Toch?!!!

Ja, ja, ikke naïef.

Het is net zo ideaal als communistische ideeën leken toen we in "d'Oude Pastorie" onze eerste pintjes leegden en met de leraren filosofeerden over wat zij ons bij brachten als puberende tieners. Fantastisch beeld ook als we kritiek wilden spuien op onze ouders die ons véél te weinig zakgeld toestaken, terwijl ze zelf op zondag "kunst" uitkozen op een tentoonstelling, belachelijk, niet dan?!

Ja, en nu moet ik het zelf doen. Neen, geen kunst uitzoeken, dat mág ik doen, die aangifte invullen, dat moet ik doen, voor het eerst ook electronisch. Ik verzamel alle facturen en leg ze naast de getuigen van mijn verkochte waren. Graag zo veel mogelijk van die eerste, a.u.b. Maar wat met het verkochte goed? Niet te veel? Tja, naïef zijn, het zit een beetje in mij, wat ik heb verkocht, dat wil ik ook aangeven, daar moet ik dan maar op afdragen. Ik geloof nog steeds dat het "de gemeenschap" ten goed zal komen.

Soms ben ik boos op mensen die zo weinig mogelijk willen betalen, herverdelen is toch mooi?

Bovendien ben ik ook trots, "fier" zoals dat in Antwerpen genoemd wordt. Ik wil vertellen dat ik iets verkocht heb.

Maar wat gebeurt er met mijn geld? Ik herverdeel wel, maar wie wordt er beter van? En al die grootverdienders die tienvouden verdienen, neen, die bonussen krijgen met nullen die ik nooit bij elkaar zal zien in heel mijn leven. O ja, misschien wel, maar dan zonder tellend cijfer ervoor. Gaan die herverdelen??? Ja? Is het dan nog de moeite dat ik bijdraag????

En wat met die jonge zelfstandigen die bouwen en verbouwen en zij gaan skiën terwijl hun personeel de boel doet draaien? Zijn die bereid om te herverdelen?

Ik zucht, ik heb de verkeerde sector gekozen.

Wel, kiezen kwam er niet aan te pas, toen. Ik werd verliefd. De keramiek, net alsof ik geboren was in de klei, uit de klei. Niemand in mijn ouderlijke buurt had er iets mee te zien en toch voelde ik me al aangetrokken toen ik amper 15 jaar was.

Mijn pa besliste dat het niet echt iets voor mij was, veel te omslachtig met die draaischijf en die oven en ik vergat die liefde. Maar zij is me helemaal nooit vergeten.

Ze sloeg terug zo'n 12 jaar later, keihard. Zij was mij niet vergeten en dat maakte ze me nietsontziend duidelijk. Ze nam beslag op een alsmaar groter wordend deel van mijn activiteiten. Van zuivere zondags-amateur tot professionele kleiboerin. Alles om mij heen schijnt deze dagen in haar teken te staan. Soms verbaast het me hoe weinig mensen ik nog ken die er niks mee te maken hebben...

Enkele dagen terug, tijdens het porselein-weekeind was er ook één van mijn beste vriendinnen aanwezig en we zaten in de boeken te kijken die Fritz meebracht. Plots voelde ik het weer. Ik ben heel gevoelig aan het versnellen van het slaan van mijn hart en het deed het ook dan weer. Af en toe klopt het harder, tot in mijn keel, alsof ik plots verliefd word. En misschien is het wel heel nauw verbonden aan dat soort gevoelens... Passie. Ik zie werk van Catharine Hiersoux en ik voel weer dat ik leef. Verklaren kan ik het helemaal niet, (nog niet, hoop ik dan) maar bij sommige keramische werken waait de passie heel hoog op en de laatste tijd ben ik erg door haar werk geboeid.

Belasting op de toegevoegde waarde? Ikke? Toegevoegde waarde? Daar ben ik nog niet aan toe. Laat dames en heren zoals zij maar delen. Delen in hun talent om anderen zo te beroeren.

Ik zit weer in Brasschaat, in "d'Oude Pastorie", naast de toog, vóór al de verbouwingen die er ondertussen plaats vonden en daag mijn toenmalig lief uit: "de BTW-aangifte, mijn pa (kinesist), heeft er veel werk mee, jouw pa (leidinggevende functie in een bedrijf) houdt zich niet bezig met herverdelen, he?!" Hij haalt zijn meest verleidelijke, zijn Oosterse afkomst verradende, glimlach boven en betaalt mijn pintje met geld dat hij zelf verdiende met kindjes oppassen...

Het mijmeren brengt me plots in de huidige dimensie. Een heel weekeind weeral in het teken van de klei, het porselein. En al die voorbereiding vooraf. En mijn drie mannen mochten delen, een vierde man in huis, een vierde man aan tafel, eentje die de aandacht opslorpte, ongewild dominant. Ik besluit te be-te-weeën, morgen neem ik hen uit eten, mijn drie lieve mannen, ik zal mijn belasting betalen, ik zal ze herverdelen, mijn toegevoegde waarde, en met veel plezier deze keer!