Sommigen verbazen mij echt in pure eenvoud, anderen blijken grafische software te beheersen als de beste, weer anderen sturen lange fw-berichten met uitklapbare bijlagen... De essentie is dezelfde en daar mag je dan weer blij om zijn als ontvanger: ze hebben aan je gedacht, of, in iets minder uitzonderlijk geval: je staat nog in hun adresboek...
Toen ik over engobe vertelde, in het kader van de cursus EENVOUDig verSIERdT, was er die ene reactie vanuit Uruguay, die er voor zorgde dat het al nieuwjaar leek begin november. Een leuk presentje, zo maar een verrassing. Lut, een uitgeweken Belgische dame, mailde dat ze engobe, gekocht in De Koploper, mee had genomen naar Uruguay en er daarmee van alles uitprobeerde.
Ze inspireerde mij tot het opzoekwerk rond de Uruguayaanse (of hoe noem je dat?) kunstenaars Torres-García en José Gurvich, zie woensdag 5 november 2008. (Je kan dit herlezen, indien je dat zou willen, door te klikken op het label engobe, onderaan dit bericht, of via het blogarchief terug te klikken naar november.)
Zaterdag was ze daar weer, Lut. Naast de lieve wensen en wat persoonlijke nieuwtjes, kreeg ik in bijlage ook een kopie van een werk rond de Uruguayaanse (daar gaan we weer!) keramisten. In het Spaans. Lut houdt blijkbaar van uitdagingen! Maar dan kent ze me nog niet, ik ben daar namelijk heel vatbaar voor, voor uitdagingen. Ik heb dat schrijven gelezen, op basis van de flarden schools Spaans die ik me nog herinner, middelbare school, nu alweer 25 jaar geleden! Mijn leraar, de heer Pirot, zou tevreden glimlachen, als hij het wist. En dat voor een les die vrijdagnamiddag de twee laatste uren liep... Facultatief nog wel!
Kortom, ik heb min of meer begrepen dat het handelt over het collectieve geheugen van Uruguay en een poging om de inwoners van Uruguay ook gevoelig te maken voor het keramisch patrimonium. Jammer genoeg zijn deze werken niet echt toegankelijk voor iedereen, daar ze blijkbaar meestal in privécollecties opgenomen zijn. Men neemt hier het initiatief er 1000 boeken, 80 pagina's dik (zo staat het letterlijk gespecificeerd), een dvd en affiches te verspreiden via kunstacademies, scholen, musea en culturele centra, om zo vooral via de jeugd het identificatieproces op gang te brengen.
Ze inspireerde mij tot het opzoekwerk rond de Uruguayaanse (of hoe noem je dat?) kunstenaars Torres-García en José Gurvich, zie woensdag 5 november 2008. (Je kan dit herlezen, indien je dat zou willen, door te klikken op het label engobe, onderaan dit bericht, of via het blogarchief terug te klikken naar november.)
Zaterdag was ze daar weer, Lut. Naast de lieve wensen en wat persoonlijke nieuwtjes, kreeg ik in bijlage ook een kopie van een werk rond de Uruguayaanse (daar gaan we weer!) keramisten. In het Spaans. Lut houdt blijkbaar van uitdagingen! Maar dan kent ze me nog niet, ik ben daar namelijk heel vatbaar voor, voor uitdagingen. Ik heb dat schrijven gelezen, op basis van de flarden schools Spaans die ik me nog herinner, middelbare school, nu alweer 25 jaar geleden! Mijn leraar, de heer Pirot, zou tevreden glimlachen, als hij het wist. En dat voor een les die vrijdagnamiddag de twee laatste uren liep... Facultatief nog wel!
Kortom, ik heb min of meer begrepen dat het handelt over het collectieve geheugen van Uruguay en een poging om de inwoners van Uruguay ook gevoelig te maken voor het keramisch patrimonium. Jammer genoeg zijn deze werken niet echt toegankelijk voor iedereen, daar ze blijkbaar meestal in privécollecties opgenomen zijn. Men neemt hier het initiatief er 1000 boeken, 80 pagina's dik (zo staat het letterlijk gespecificeerd), een dvd en affiches te verspreiden via kunstacademies, scholen, musea en culturele centra, om zo vooral via de jeugd het identificatieproces op gang te brengen.
Persoonlijk vind ik het heel jammer dat er geen mooie tentoonstelling werd georganiseerd, maar misschien bracht dit initiatief wel iets op gang en loop ik gewoon wat te snel nu.
Google mocht weer zijn werk doen. Naast de twee bovengenoemde kunstenaars, heb ik 2 nieuwe namen. De eerste is een vrouw, Eva Díaz. Volgens het schrijven maakt ze "rakú".
Via deze madam kwam ik op de blog van het "Instituto Municipal de Cerámica de Avellaneda" in Argentinië terecht, weer veel info om een nachtje door te Googlen... Ze bloggen daar ook!!!
Eva Díaz Torres is Spaanse, geboren in 1943, in Barcelona, maar bracht het grootste deel van haar leven door in Uruguay. Ze is de kleindochter van Joaquín Torres Garcia.
Veel meer info, dan enkele vermeldingen in Spaanse, Uruguayaanse (...) en Argentijnse blogs(!!!), vond ik niet. Hieronder dan maar de fotootjes die bij het schrijven van Lut staken.
Bij de Spaanse tekst zaten ook 2 afbeeldingen die echt de sfeer van Zuid-Amerika oproepen bij mij, namelijk die van José Collell en deze werken zijn mooie typische voorbeelden van het folkloristisch gebruik van engoben.
Jullie horen er nog van, maar nu moet ik weer eerst een beetje gaan tellen!
1 opmerking:
wat ik zocht, bedankt
Een reactie posten