Ik merkte dat het ritme van de klei en de keramiek een ritme is dat me ligt, dat me poëtisch stemt.
Een vriend wenste me een artistiek jaar voor 2009.
Klei.
Enkele klanten begonnen spontaan te vertellen over de bewoners die de geschiedenis schreven van het huis van De Koploper. Veel te persoonlijk, maar zeker stof om vele blogartikeltjes te vullen.
Mensen. Geschiedenis. Klei.
Collega's, klanten en vrienden, de grens is vaak moeilijk te trekken, hielden open deur en tentoonstellingen. Soms had ik echt weer zin om te zien waarmee ze bezig waren en bezocht ik er een. Marnic is de man met de houtoven in Overboelare (een naam die een potentieel aan poëzie in zich draagt), waarbij ik wel al eens een stook heb meegedaan.
 |
| porseleinen potjes Marnic |
Dit trio zocht ik uit terwijl Marnic wat technische details voor de temperatuurmeting van de oven besprak met mijn echtgenoot. Drie kleine stoere potjes die, ondanks de teerheid van hun porseleinen huid, trots de meedogenloze hitte van de vlammen hebben doorstaan. Sierlijk en uniek getekend door assen, met zelfs een wonderlijke druppel glazuur, staan ze nu in mijn "stoeferskastje" in de living. Iedere avond steek ik het licht erin aan en speelt mijn oog met de vormen, de negatieve ruimte tussenin en het algehele beeld van het drietal.
Porselein. Pottenbakker. Klei.
Ik geniet van de strijd tussen de geur van het wierookstokje die het opneemt tegen die van de mosseldamp. Zie het vormenspel van de rookpluim en het stof neerdwarrelen door het zonlicht, op het keramisch houdertje...
Geur, vorm, stof. Klei.
Vandaag ontroert de dons op de voet van een champignon mij, net voor ik hem eraf snij en de rest in de pan mik. Schimmel, in hemels naam.
Aarde, schimmel, leven. Klei.
Kortom, de poëzie is er weer. Ik en mijn klei, jullie klei, onze klei.
Een gedicht, een gebed?
Amen.
En het staat hier mooi te wezen, poëzie op de drempel. De drempel van 2009.
Iedereen een heel mooi, creatief en hoopvol 2009 gewenst!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten