DE KOPLOPER organsieert

'n KERSTMARKT-JE

op VRIJDAG 21-12 van 14u tot 19u

en op ZATERDAG 22-12 van 9u30 tot 17u

Je vindt er veel meer dan klei en glazuur...

Kom het zelf ontdekken!

Allen welkom om het jaar uit te wuiven.

3 deugden

Definitie volgens Aristoteles (en Wikipedia):
De deugd is een houding die ons in staat stelt ons handelingen voor te nemen, en die het midden houdt in relatie tot ons, een midden zoals dat bepaald is door een overleg en wel zoals een verstandig mens het zou bepalen.
Als je het nieuws een beetje volgt de laatste tijd en dan lijkt "laatste" me wel een behoorlijk rekbaar begrip, dan hebben we er nood aan, aan die deugden die zoals die door een verstandig mens zouden worden bepaald en die vooral dan zich vinden in "een midden zoals dat bepaald is door overleg". Ik ga daar niet verder op in gaan, maar als je weet dat ik Antwerpse ben van geboorte, dan zal het een en het ander wel al iets duidelijker wezen...
Deugden.
Ikzelf draag er 3 hoog in het vaandel: eerlijkheid, humor en schoonheid. Een woordje uitleg.
Over de eerste kan ik kort zijn: instinctief voelt een mens vaak aan wie het spel eerlijk speelt en persoonlijk is dat voor mij een regel die niet te overtreden valt. Wie het spel niet eerlijk speelt, vliegt in een andere schuif. Punt.
En de materie dan: klei. Oprechter kan niet, niks in de mouwen, niks in de zakken, verdoezelen is onbegonnen werk. Klei is onverbiddelijk voor wie tegen haar wetten zondigt.
Humor, tja, daar heb ik zeker iets mee! Wie me kan doen glimlachen, heeft het pleit op voorhand gewonnen. Iemand met pretlichtjes in de ogen kleurt mijn dag.
Schoonheid, is dat een deugd??? Ik vind dat het nastreven van schoonheid, heel ruim gesteld, zeker een deugd is.
...
Christien Dutoit geeft weer les bij De Koploper. Ze heeft het ook, dat ondeugende, die speelse opmerkingen. Ik ben er blij mee. De cursisten zijn ook vaak gecharmeerd door haar manier om de zaken aan te brengen. Ze heeft altijd voorbeelden mee van wat ze zelf kan smaken. Deze keer zat er werk van Dirk  De Keyzer bij. En ja, daarmee scoort ze bij mij! Wat heerlijk werk is dat, zo'n schoonheid en vooral, immense vrolijke schalksheid! Ik ben er weg van. Die zelfzekere en toch relativerende personages die zijn universum bevolken, zijn prachtige illustraties van mijn drie deugdelijke waarden.
Oordeel zelf:

De stijl ligt behoorlijk ver van die van Christien, de bronzen van Dirk De Keyzer lijken uit een fijne stijlvolle strip te zijn onsnapt, terwijl Christiens beelden meer in een gedicht thuis horen, lijkt mij. En dan soms een gedicht dat smaakt naar een glimlach...

Eens kijken welke resultaten de cursisten zullen bekomen...

Keramisto 2012

't Is zeker niet alleen de keramiek, 't is alles wat erbij komt kijken... De sfeer, de zon, het publiek...
Keramisto is een evenement.
Je hebt weer heel wat inspirerende dingen gemist... als je er niet was.
Maar ik doe wel mijn best om hier en daar iets op te vissen voor een workshop in DK...

Beslissingen nemen.

Onnodig een geruit petje op te zetten, je vergrootglas op te blinken en sporen te gaan zoeken, wat hier volgt is geen schuldbekentenis en het slaat ook helemaal niet op een (recente) gebeurtenis in mijn leven...
En toch, het had gekund... Als, indien, was er niet... Of misschien net omdat?

Enfin, ik zal maar eens wat meer vertellen en minder rond de pot draaien.
Af en toe moet ik mijn kop leeg maken en mijn gedachten even verzetten, daar heb ik iets op gevonden: ik doe een spelletje op de laptop. Nee, geen paniek, je zal van mij geen uitnodigingen krijgen via Facebook om aan het ene of het andere spel deel te nemen, ik hou het bij een eenvoudig, onschuldig kaartspelletje, genre FreeCell en Spider Solitaire, bijgeleverd bij de software op dat ding, offline dus.
De eerste keren liep ik vaak vast, maar toen dat niet meer zo vaak gebeurde, werd het al gauw nogal saai en begon ik mij af te vragen waarom die spelletjes genummerd zijn, waarom je een spel waar je niet uit geraakte opnieuw kan spelen... Ik vond het eigenlijk vals spelen als je een zet kon herroepen. Tot... ik het deed. Ik liep dood en i.p.v. af te sluiten, greep ik de kans om enkele zetten terug te gaan en verder te spelen.
Het leek een beetje op iets herroepen op de PC, Backspace drukken of zo.
Een kaartspel dat even voordien totaal hopeloos had geleken, bleek door wat minder voor de hand liggende zetten, plots poepsimpel op te lossen in enkele zetten. Ik haalde een spel op dat al 3 keer totaal vast was gelopen en door wat lateraal te denken en wat risico's te nemen, loste het zichzelf op.
Ik ben niet echt de mens om gezelschapsspelletjes te spelen, het lijkt me vaak verloren tijd en toch is het soms superleuk om mensen in het oog te houden: wie wil graag winnen, wie zou wel eens vals spelen, wie is snel afgeleid of beet genomen?... Een spel op zich kan me niet echt boeien en ik heb me wel eens vragen gesteld bij die rollenspellen die men voor collega's in elkaar steekt.
Mijn man, die daar in het verleden meermaals aan deelnam, was er tuk op. En ik zie ook dat hij een groot inzicht heeft in personen, hoe die zich opstellen als er iets gedaan moet worden of een beslissing moet genomen worden.
Wie helemaal thuis is in de psychologie zal waarschijnlijk nu de schouders ophalen en eens blazen, dat is toch allemaal voor de hand liggend!
Ik wil toegeven dat het voor de hand ligt dat firma's niet zo maar veel geld uitgeven om hun werknemers "spelletjes te laten spelen" en dat allemaal wel met een reden zal zijn. Maar ja, je wordt pas slimmer als je inzicht krijgt.
En dat heb ik nu pas door.
Ik zou mij nu dom kunnen voelen en stil zwijgen. Een spelletje spelen bijvoorbeeld.
Maar ik ben blij met mijn ontdekking: ik vind het geweldig dat een simpel feit zoals je beslissing even herzien of eens een paar stappen terug te zetten, zo'n wereld van verschil kan maken om bepaalde problemen op te lossen...
Weet dus, als ik achter mijn laptop zit, ik niet altijd grote bestelling aan het plaatsen ben (ahum...), maar dat ik soms ook gewoon een aantal beslissingen aan het evalueren en eventueel veranderen ben. Waarmee ik eigenlijk wil zeggen dat ik af en toe een spelletje speel.

BOTZ PLUS

Glazuur Botz steengoed 9892, plaatselijk behandeld met Botz Plus.



In de reeks vloeibare glazuren van Botz zit ook een aantal speciale producten, o.a. BOTZ PLUS.
Het heet Plus omdat het ook iets bijbrengt aan je glazuur. Deze "vloeibare effectenversterker" zorgt ervoor dat het gebruikte glazuur een heel ander aspect zal vertonen. Bij het stoken van een glazuur waarop Plus werd aanbracht, worden de bestanddelen van het onderliggende glazuur aangepast, andere verbindingen treden op en, afhankelijk van de laagdikte, verandert de kleur, de structuur en de glans. Als je het steengoedglazuur helemaal gaat bedekken, verlaagt de brandtemperatuur tot 1150°C.
Het is eenvoudig aan te brengen als laatste laag in diktes van 1 tot 3 lagen. Let wel op dat je wat van de onderrand weg blijft of zeer dun werkt, want je glazuur krijgt een beetje meer neiging tot "lopen".
Puur gebruikt en gebrand op 1050°C verkrijg je een mooie craquelé die je dan met (zwarte, maar ook rode, groene...) inkt in kan kleuren. Hoger gebakken geeft de pure versie een witte kleur met kristallen erin.

Zie voor voorbeelden van combinaties: BOTZ PLUS
(Jammer genoeg staat in de vertaalde versie op de site van Botz zelf dat het gaat over de aardewerkglazuren, terwijl het wel over de steengoedglazuren gaat.)

Verder heb je ook een specifieke smeltpuntverlager, BOTZ SPS. Handig als je de weerstanden van je oven wil sparen of je energierekening verlagen... Eventueel heb je een kleine afwijking in de kleur, maar het is niet echt de bedoeling zoals dat bij de PLUS wel is. Botz SPS 9800 verlaagt het smeltpunt van je steengoedglazuur tot 1120°C. Kleurkaart: BOTZ SPS

Op de site van Botz zelf staan nog een heleboel andere ideetjes om uit te proberen.

Viel Spass !!

Botz is een begrip.

B=B
Botz is een begrip.

Botz.
Het mag hier nu gerust naast B&B staan. Terwijl de zomerprogrammatie van de televisie mij nog minder naar de overstap digitaal doet neigen en ik met veel enthousiasme voor ander vertier kies, mogen ze gerust elkaars B&B beoordelen, ik hou het nu bij Botz.
...
Een carrière in de marketing? Wat gebeurt er?
Nee, ik heb altijd veel interesse gehad in hoe marketing eigenlijk werkt. Je zoekt uit wat mensen interesseert, bezig houdt en graag willen en gaat dan zorgen dat ze vinden wat ze zoeken.
Maar marketing heeft net zo goed een wrange bijsmaak voor mensen die zich gemanipuleerd voelen.
Is dit terecht?
Waarschijnlijk weer een TV-vrij avondje gevuld met discussies.

...
Dat neemt allemaal niet weg dat ik steeds meer vraag heb voor glazuren die kant-en-klaar uit een potje komen. Kiezen, roeren, smeren, bakken en ... we zijn content.
Traditionele keramisten halen er hun neus voor op. Glazuren, die moet je zelf maken. En dan nog liefst met geheime recepten in een dagboekje waar je angstvallig over waakt...Ik kan niet ontkennen dat het boeiend is, glazuurrecepten uittesten en aanpassen, die oven openen en niet weten of het gelukt zal zijn... De vreugde bij een succes, een mooi glazuur waarmee je op FB veel OOOOOOHHHH's en .-))))))))))))))))) en "LIKE"'s scoort...
We vergeten hier even die vastgeplakte potjes, glazuur dat de zwaartekracht niet kon overwinnen en opgetrokken glazuurrokjes waarbij je het raden hebt waarom ze dat hebben gedaan. Gescheurde toestanden die je vingers doen bloeden als je de oven ledigt... En al die andere ellende die vooraf gaat aan het "ontdekken" van een prachtig "nieuw" glazuur.
...
Maar stel nu eens dat je gewoon graag beeldjes maakt of potjes draait. Daarna kies je een kleurtje, zoals je dat met verf doet. En dan is het AF. Geen verrassingen meer, gewoonweg AF en goed.
Ik heb daar alle begrip voor. Het is op zich al een kunst iets moois te maken. Dan nog eens het risico lopen om de boel te verknoeien...
Botz heeft zijn site vertaald. Het is de moeite eens op stap te gaan en te ontdekken wat ze allemaal willen bij brengen. Leuke weetjes en ideetjes, de moeite waard om te proberen.
Hier en daar loop je even vast en kom je in de Duitse versie terecht, maar dat is niet echt een probleem. Vele ideeën. Proberen maar. Kiezen, roeren, smeren, bakken en ... we zijn content. De Koploper nodigt je uit, er is een mooi assortiment.

Wil je meer lezen? Klik dan HIER.

Kaat Tilley

Enkele maanden geleden volgde een dame de workshop van Fritz Rossmann. Ze droeg een opvallend mooie ring. "Een ontwerp van Kaat Tilley", vertelde ze.

Ja, ik ken de prachtige creaties van deze feeërieke ontwerpster. Jammer genoeg ben ik het type niet om die jurken te dragen, het zou anders mijn stijl wel kunnen zijn. "In een ander leven", dacht ik wel eens, zou ik misschien een ranke vrouw zijn met lange benen en fijne vingers...

In een ander leven.
En plots is het zo ver. Niet voor mezelf, maar voor Kaat Tilley zelf.
Het doet je toch even stil staan. 52 jaar, een naam die iedereen wel iets zegt, een erfenis aan mooie verfijnde dromerige ontwerpen. Een vrouw die véél en véél te vroeg moest heen gaan, maar tevens een vrouw die een tijdloze stempel heeft nagelaten, een heel eigen frêle universum. Ik las ergens dat ze de rechte lijn nooit wilde toepassen, want "een mens is ook niet zo perfect"...

Dit jaar is het heel moeilijk om de zomer te voelen.

Wat als?

ANTINOMIES: GEGENSÄTZE. A live performance series by Allison Fall and Madeline Stillwell
Berlin, live performance.

Voor mij gewoon een teken van de tijd: wanhopig vrouwmens, met gevouwen paraplu, klei-bloem-blaadjes-verpletterend, verleid door een zwevende bowl gietporselein. Of misschien gips...
Inspiratie, dames en heren, inspirerende inspiratie.

Wat als de inspiratie gewoon tegen het raam tikt en jij er binnen "iets wil van maken"?
Botten aan en paraplu open!

Werken en spelen.

Soms, nee, zelfs vaak vind ik werken best leuk. 't Is wel eens wat te veel van het goede, maar ik moet zeggen dat ik mezelf gezegend voel met mijn job.
De laatste tijd bak ik wel vaker iets voor klanten.
Een van die vragende partijen is Frank Vanhooren . Hij deponeert dan 1 of meerdere bananendozen in de Koploper, met de vraag om de inhoud biscuit te bakken.
Die inhoud bestaat dan uit een groep heren, niet meer piepjong en duidelijk getekend door het leven... Gezegend met een uitdrukking die je aan het denken zet, die je doet verzinnen wat hen allemaal overkomen is en wat ze over de wereld denken.
Thuis stal ik ze uit in de oven, zet ze in een kringetje en laat ze vertellen. En, ik moet bekennen, ik weet zeker dat al die verhalen niet voor publicatie vatbaar zijn! Het gaat er soms heftig aan toe. De ene kraamt een theorie uit, die dan druk wordt weerlegd door een andere. Een derde scheurt zich af van de groep en slaat een hele andere weg op. Er wordt druk gefilosofeerd aan de vooravond van het Stenen Tijdperk!
Ik help hen dan om eens van standpunt te veranderen en suggereer een andere kijk op de zaak.

Maar al gauw loopt het een beetje uit de hand en moet ik vrede nemen met mijn rol als toeschouwer. De groep is te groot, ik voel me buitenstaander geworden.

Uiteindelijk denk ik dat ik hier maar beter de deur dicht doe, ik ben te oud om met poppen te spelen.

's Nachts laaien hun gesprekken en discussies nog op tot grote hoogten en het vuur zal hun trekken verstenen.

Ik beslis ze lang genoeg te laten afkoelen en dan laat ik hen weer gaan. Dan mag Frank weer spelen.

Alicja Patanowska

Naked raku met Wally Asselberghs

Door de jaren heen is mijn Alice-in-Wonderland-gevoel in het keramisch wereldje een beetje weggeëbd. Ik heb al heel veel gezien en wat ik nu meestal ervaar is een wat meer "volwassen" en meer beheerste aandacht om al dat mooie wat ik om me heen zie. Wat niet wil zeggen dat mijn enthousiasme geluwd is. De woorden "klei", "keramiek" en "porselein" al helemaal hebben een magische klank voor mij. Als ik een artikel in een tijdschrift zie, hoef ik het zelfs niet diagonaal te lezen om die lettercombinaties eruit te halen. Geen toeristische brochure is veilig voor mij als er gewag in wordt gemaakt van een keramische bezienswaardigheid...
En toch kan de materie mij ontroeren, nog steeds, tot in de toppen van mijn tenen. Dit weekend was het weer van dattum.

Raku en naked raku zijn afwerkingstechnieken die best wel populair zijn. Voor de leken: je hebt een keramische werk in een shockbestendige klei, stookt dat eerst relatief laag tot biscuit, maximaal 950°C. Daarna breng je er een rakuglazuur op aan en stookt dat opnieuw in een soort oven op gas, meestal een (omgebouwd olie-)vat, tot het glazuur gaar is en haalt het dan bruusk uit de oven. De koude omgevingslucht zal de buitenzijde, de glazuurlaag doen krimpen, terwijl de hete kleimassa eronder in de weg zit en de laag zal dus barsten. Als het goed is, barst enkel je glazuur en niet de pot of je ander werk... Daarna leg je het, nog steeds zeer warme, werkstuk in de houtkrullen die spontaan ontvlammen. Als er een flinke rookontwikkeling is, dek je alles af. De rook zal nu in de barstjes binnen dringen en de poreuze scherf zwart kleuren.

Dit is raku.

Bij de versie "naked" raku breng je eerst een "foute" laag aan op de biscuit, een engobe dat zich niet kan hechten op de pot en pas daarboven de glazuurlaag. Na het proces dat voor beide technieken verder ongeveer identiek verloopt, zal die tussenlaag ervoor zorgen dat je glazuur zich als een eischaal van je werk laag pellen en de ingerookte tekening in de "naakte" keramische huid staat getatoeeerd. Naked raku zal per definitie niet glanzen, al kan je de onderlaag wel eens polijsten en met was een afwerkingslaagje aanbrengen. Daar waar raku wel een glanzende toplaag krijgt.

Dit is naked raku.

Het voordeel van deze afwerkingsmethode is groot: het gaat snel, je hebt binnen het uur resultaat en de aanschaf van zo'n oven is niet eens zo duur. Je kan het ook heel gezellig maken en er een BBQ-tje aan koppelen... Om in hetzelfde thema te blijven. Kortom het is een populaire techniek. Een klein nadeel is dat je dan ook veel raku ziet, soms wat té veel naar mijn smaak. En ook wel eens niet zo'n erg goede raku, met slecht uitgesmolten glazuur, speldeprikken, een eentonig patroon...

Dit is Wally in actie.

Vorig weekend kon ik eigenlijk alles vergeten wat ik tot nu toe geleerd had. Wally Asselberghs heeft de deelnemers aan de workshop ondergedompeld in een "professionele" versie van naked raku. We kregen een syllabus met de recepten, een hele reeks dia's met uitleg over de manier van decoreren, het aanbrengen van de engobelaag, de mogelijkheden met het glazuur... We zaten te popelen om het allemaal uit te proberen. Wally vertelde dat het mooie aan de techniek voor hem de balans is tussen wat je kan beheersen en tewerkstelligen en wat je in handen van de vuurgoden moet geven, het onvoorspelbare, de cadeautjes.
Als de glazuurschil van je werk valt, krijg je echt het gevoel van een geschenk te ontvangen.

Cadeautjes uit de verpakking.

Niet enkel de vuurgoden waren ons bij wijle heel gunstig gezind, ook de weergoden hebben zich van hun beste kant laten zien! Het was een prachtig weekend, met enkel tevreden deelnemers.

De mist maakten we ook zelf.

Workshop Naked Raku met Wally Asselberghs.

Er wordt druk gemaild met Wally Assselberghs, die in Toscanië zit voor een Master Class Naked Raku aan het befaamde keramische instituut, de Internationale School voor Keramische Kunst, La Meridiana . Ik wilde jullie ook tracteren op enkele exclusieve foto's, maar dat lukt even technisch niet.
Dan maar eentje uit de "oude" doos, enfin, uit een mapje...

Het mapje heet: Panta Rei, Oude Kerk Vichte, 25 september 2010.
En het betekende mijn kennismaking met het werk van deze sympathieke Belg. Ik werd grote fan van die organische, bijna futuristische vormen.

Vorig jaar Pasen maakte ik kennis met de sympathieke man tijdens de stook bij Marnic De Lange. 't Is te zeggen, we hadden gepraat, gestookt, nog wat gepraat... en bij het afscheid vroeg ik "Wally hoe?" en plots bleek dat Wally Wally Asselberghs was!

Er werd snel nog even geïnformeerd naar de interesse om een workshop te doen in De Koploper en vanaf dan ging alles per mail.

Voor alle liefhebbers van de discipline is het een buitenkansje om hem aan het werk te zien, zijn syllabus te ontvangen en al de tips van de specialist te horen.

Imitatie.

Meestal heb ik het wel moeilijk met imitaties: vloerbekleding in vinyl die houtnerven heeft, faux-marmers op de muren, betonnen afsluitingen die er als versteend hout uit zien... Jaren geleden kon ik het alleen maar toejuichen dat bedrijven zoals Tupperware iets nieuws deden met plastic, dat het materiaal zijn eigen gezicht kreeg, nadat het jaren het masker van hout, leer en andere natuurmaterialen had moeten dragen. De ommezwaai naar de ongekende mogelijkheden van de kunststof om met kleur en vorm te spelen, maakte het op slag veel populairder in mijn ogen.

De vrolijke huishoudelijke hulpjes van Kozoil zijn daar ook een mooi voorbeeld van:

En toch blijf ik hier en daar gruwelen van die verwoede pogingen om de eigenschappen van het ene materiaal te imiteren met een ander. Ook in de keramiek. Waarom willen sommige mensen hun keramisch beeld met bronsverf beschilderen? Deze link is nog wel enigszins te begrijpen aangezien klei een basismaterie is om een ontwerp te maken dat straks in brons zal worden uitgevoerd en dat laatste een duur proces is.
Verder is het ook zo dat in klei gemakkelijk de structuur van laat ons zeggen hout kan afgedrukt worden. En als het dan verder zijn eigen leven krijgt, zoals in deze werkjes van Marnic De Lange, dan kan ik er heel goed mee leven. Ik heb er voor de aardigheid een kaarsje in de vorm van een bos tulpen in gezet... ;-)

Of bij het enorm uitvergroten van een peulvrucht of de zaaddoos van een plant. Zoals ik mee kon ik haar optie om te spelen met de vormen en het ritme die de natuur heeft bedacht, bij de Nederlandse keramiste Lucie Berben:

Deze ochtend viel ik op een andere keramist, Karl Yost.
Een van de galerijen die zijn werk tentoonstelt, stelt het zo:

Karl Yost – Colorado

Karl Yost’s pottery reflects his travels and experiences in the Rocky Mountains area of the United States.  With colors and textures inspired by driftwood, wasp’s nests and eroded shells, Yost’s art draws ecological, meteorological and geological parallels, coaxing viewers to more deeply observe and appreciate nature.

Een toont er dit beeld bij:

En kijk, dan vind ik het prachtig, echt mooi. Harmonie en schoonheid.
Nog een paar beelden waar je stil van wordt en die ik zo in huis zou zetten:

Een theepot.

Two Ways into the Escalante, een titel die verwijst naar een plaatsje en een rivier in de Great Canyon.

En een recipiënt dat zo door de natuur gehouwen en geërodeerd en gepolijst lijkt.
Subtiele kleuren verhogen het natuurlijke effect.

Kijk, bij het genieten van deze vormen, vergeet je gewoon het origineel. De man doet iets met zijn inspiratie, zet het naar zijn hand.
En dat kan ik wel appreciëren.

Engobe. Ervaring.

Voor wie het niet opgemerkt had, ik heb deze maand een cursusje gegeven, bestaande uit 3 workshops: werken met engobe. Enkele enthousiastelingen, de ene met al wat meer keramische ervaring dan de andere, kreeg, na een korte uiteenzetting over de mogelijkheden en recepten, de kans om zijn of haar decoratiezin te scherpen.
Je kan er heel vernieuwend mee aan de slag, door bijvoorbeeld te stempelen en te schilderen uit de vrije hand, maar toch hebben een aantal zuiver traditionele technieken ook een grote charme voor mij.
Via het alom gekende sociale netwerk kwam ik een prachtig filmpje tegen, iets wat doet dromen en laat genieten, van de muziek incluis.



Een extraatje voor de pottenbakkers.

Family business

Vandaag vrijdag 13 januari sluit De Koploper zijn deuren om 17u i.p.v. 17u30 en zaterdag 14 januari is de winkel uitzonderlijk gesloten omwille van een familiefeest.
Mijn lieve wederhelft, mijn steun en toeverlaat, technisch vernuft bij alle praktische problemen, mijn Philippe wordt 50 jaar. En dat vieren wij. Dit weekend.
Dank voor jullie begrip.
Carina