Takeshi Yasuda. Af en toe, neen, eigenlijk meestal, meestal ontgaan namen mij. Ik heb iets gezien dat me raakte, het beeld blijft, de naam is verdwenen. En, al doe ik mijn best het vast te houden door repititie, als ik het niet neerschrijf, mag ik er later weer goed om zoeken. En dan zo'n naam: Takeshi Yasuda.
Deze Japanse Brit heeft mij al eens ontroerd, enige tijd geleden, door zijn handvatjes, begot. Eekhoornstaartjes heten ze. En daar lijken ze dan ook op.
"In Godsnaam". Een uitroep die ik mijn vader wel enkele keren heb horen doen als ik te hard van stapel liep of achter een gek idee aan ging. Hij was bijna altijd een nuchter man, maar ik durf zelf wel eens meegesleept te worden in mijn enthousiasme. En als hij niet meer wist hoe ermee om te gaan, was dat de kreet die me waarschuwde dat de limiet van zijn begrip in zicht was...
"In Godsnaam" is ook de titel van een reeks op Een over het geloof met Annemie Struyf.
Als ik niet thuis ben, wat ook iedere keer zo was, tot nu toe, dan neem ik het op om het later te kunnen bekijken.
Uiteraard is er niet voor gekozen "gewoon" de gangbare geloven op de rooster te leggen. Neen, men is naar speciale gevallen gaan zoeken, Vlamingen die een radicale levenskeuze hebben gedaan onder invloed van een geloof.
Deze keer was het nog een beetje anders dan anders. Het programma nam ons mee naar een Ashram van een goeroe in Bali waar de volgelingen gaan "shaken"... Mijn ogen zijn nét niet uit hun kassen gerold maar mijn tenen krulden helemaal op. Tja, man, dat kan je hier ook doen op een muziekfestival, alleen misschien wel niet aan het tarief van € 45.00 per dag, inclusief hallucinerende tabakjus...
De deelnemers voelden een kracht nadat ze hun lichaam en geest zuiverden door het shaken. Dokters, pillen en behandelingen overboord!
Tja, da's wel allemaal nét iets van het goede teveel voor mij. Het kwam ook allemaal niet écht zo geloofwaardig over.
Ik geloof. En ja, ik volgde het ook, mijn geloof. Ook ik put mijn krachten en genezingen uit mijn geloof in de keramiek.
Althans, ik zou het moeten gaan geloven. Zaterdagavond had ik een ellenlange niesbui gehad, er kwam geen einde aan. Ons gezelschap had er veel plezier aan gehad, maar de volgende dag was heel mijn keel rauw en mijn neus verstopt aan één kant. Zondagavond vroegen mijn jongens mij waarom ik zo droevig was toen ik in de zetel zat te snotteren en tijdens de uren na mijn thee met honing dreef ik mijn wederhelft tot wanhoop door allerlei nasaal gesniffel uit te stoten in de stilte van de nacht... Gisteren was ik geen mens, mijn oogleden hingen op half zeven en ik had het de hele tijd koud.
En dan, dan mocht ik weer, op, naar de cursus porselein draaien... Geconcentreerd zat ik te vechten met de zwaartekracht om maar zo hoog mogelijk op te trekken. Heerlijk bezig en weg van alles dat overdag mijn aandacht vraagt, vingers en blik verloren in de romige sensuele materie...
In een boek vond ik dat Takeshi dat ook doet. En op zijn site kan je lezen dat hij het porselein optrekt tot het inzakt en het dan ondersteboven hangt om terug te laten opstijven...
Weer thuis zette ik me in de zetel met een theetje en plots was het er weer: gesniffel, rauwe keel... Terwijl ik daar zat te kijken naar "In Godsnaam" openbaarde mij zich het besef dat ik die enkele uren totaal verlost was geweest van mijn verkoudheid! En dat zonder shaken of mysterieuse snoepjes van de goeroe!
Jammer dat mijn pa er niet meer is om er eens flink een boompje over op te zetten, een flinke hoog opgetrokken boom...
Optrekken en dan ondersteboven hangen...
40 cm na 40 jaar.
In Godsnaam?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten