Tijd, het is een fictief iets, ingedeeld in fictieve jaren, maanden, dagen, uren, minuten, seconden... Fictief. En toch, gebaseerd op maancycli, gerelateerd aan volle, halve, nieuwe, eerste kwartier, laatste kwartier. Af en toe komt er wat goochelwerk aan te pas om haar slippen te vatten, zoals een schrikkeldagje om de vier jaar...
We moeten het bekennen, de natuur is veel straffer dan wij, want de dames volgen, al dan niet feilloos, haar ritme. (Eh, de mannen niet dan?!) Kindjes worden geboren als de maan in het juiste kwartier staat, honden huilen naar de volle maan, seizoenen doen (min of meer) hun ding, maar volgen elkaar wel steeds op, je baby'tjes groeien je boven het hoofd, iedereen wordt ouder en gaat dood. Amen.
We hebben er nooit genoeg van, we gebruiken de tijd als excuus als we ergens niet toe kwamen. Onverzadigbaar benutten én verkwisten we haar. En ze blijft een trotse geliefde. Ongenaakbaar schrijdt ze voort. Ze houdt geen halte en "stop de tijd", je kan het alleen romantisch zuchten als je geliefde je diep in de ogen kijkt...
Wat we doen met onze tijd, daar hebben we iets meer greep op. Wie gaat werken, hangt voor een groot deel vast aan het ritme waarin hij of zij terecht komt. Als de snelheid niet samen loopt met het persoonlijk bioritme, wordt het gevaarlijk, dan loert het stressbeest. Voldoende ontspannen en tegengewicht zoeken in je vrije tijd is dan de boodschap.
Wie zelfstandige is en dus zelfstandig moet bepalen hoe hij of zij zijn of haar dagen inkleurt, zou dat stressbeest wat beter moeten kunnen temmen. Maar de realiteit bewijst het tegendeel. Minstens net zo veel of misschien zelfs meer zelfstandigen kampen met stress. Ik ken de statistieken niet op dat vlak, maar ik praat wel met mensen. Zelfs de meest vrijgevochten kunstenaar kent het verschijnsel.
Uiteraard heeft men immers altijd te maken met deadlines, met vraag en aanbod, met concurrentie, met een heleboel zaken die je niet in de hand hebt.
...
Dit gemijmer kwam er niet zo maar. Eind vorig jaar heb ik ook de hete adem van het stressbeest gevoeld. Overdag optimaal functioneren van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, strakke planning en te-doen-lijstjes opstellend en afvinkend, net op tijd of net iets te laat gedaan mét het verzinnen van een excuus voor de betrokken partij... Maar 's nachts deed mijn lichaam zijn eigen ding en strafte me meedogenloos. Ik had er toen totaal geen vat op. Een aantal tips en behandelingen, waarvan enkele zéér aangenaam, stemden dag en nacht terug wat harmonieuzer. Mijn stressbeest heeft nu een muilkorf en leiteugels, maar getemd, dat is het nog niet helemaal.
Eén van de keywords blijft ontspanning. Samen met een vriendin die de laatste maanden ook wel wat te verwerken heeft gehad, maken we er nu een punt van minimaal een uurtje in de week het werk weg te duwen en wat anders te doen. Iets met een fysiek basisingrediënt zoals wandelen, fietsen, zwemmen en zelfs kanoën staat nog op het lijstje, maar ik wil dat het eerst wat warmer zal zijn, want ik vrees dat we het niet lang droog zullen houden... Het sausje van deze momentjes is den babbel, het gegiechel, de vuile roddels en het gezaag, de domme grapjes, dingen die we alleen met elkaar delen, liefst zonder getuigen. Het verbond.
Soms heeft ze geen tijd op het afgesproken moment. Geen tijd. Ik ben al iets ouder dan zij en máák dus tijd. En ze leert bij: geen tijd vandaag, morgen proberen we opnieuw, geen uitstel tot volgende week.
Deze blog was een onverwacht iets. Omstandigheden maakten het nodig iets te doen om de leemte van een site in te vullen en, kijk, het bleek een succes. Ik voel me er heel goed bij, geniet van de respons. Het vraagt tijd, ja, tijd die ook voor mij niet oneindig rekbare limieten kent, maar het geeft voldoening, het maakt deel uit van mijn ontstressing.
En pottenbakken. Prutsen met klei, erover lezen, over technieken en glazuren nadenken, met gedachten wisselen met klanten en vrienden, cursussen organiseren en volgen...
Maar ook het fysieke draaien aan de schijf, dat geeft mij een voldoening en een rust die met niks te vergelijken zijn. Soms is het ook heel opwindend, als je een klei topje hebt bereikt en een vaardigheidje onder de knie krijgt. Een klei(n)orgasme is de beloning.
Ik weet het, het is klein bier als je ziet wat andere keramisten doen, maar het is ook helemaal niet de bedoeling op te scheppen of nieuwe records te verpulveren, het is alleen een voorbeeld van wat mij voldoening geeft, waarmee ik de tijd afrem.
En ik ben blij dat ik het met zo veel fijne mensen deel. Het verbond.
Straks mag ik weer, een paar uur winkel en mijn lieve kleikids, na de middag lesje pottenbakken.
Wat er nu stilaan ook begint te kriebelen, is de workshop met Fritz Rossmann die op het programma staat einde van de maand. Ik moet nog tijd maken om de logeerkamer wat rommelarmer te maken, ik moet nog tijd hebben om de voorbereidingen tot een goed einde te brengen, de voorraad porselein checken, de deelnemers berichten, plaats maken om al de werkjes te maken en te zetten...
Maar nu duw ik eerst mijn stressbeest in zijn kot en ga nog wat van de warmte van mijn bed genieten...
Tussen haakjes, wat de datum bovenaan dit bericht betreft, neen, u heeft er niet over gezien gisteren, ik was er wel degelijk donderdag aan begonnen, maar toen was mijn tijd weer eens op...
Het eerste is een groot en zwaar boek, onvoorstelbaar dat je zo veel over kleur kan vertellen. Maar de eerste regel van de inleidende tekst op de flap zegt alles: "Kleur wordt wel het meest potente middel tot communicatie en waarneming genoemd." Mooi is het ook dat er aandacht wordt besteed aan de fysisch theoretische benadering, gesteund op de theorieën van Newton, naast de benadering van 
