La Borne. Ik heb er mooie herinneringen aan. En ook mijn gezin heeft er zich al enkele keren goed geamuseerd... Maxime praat nog over de boxer van bij Linard. God hebbe zijn ziel, zou ik zeggen, die van Linard althans en onder de voorwaarde dat die bij elkaar vertoeven, God en Linard dan.
Het staat daar momenteel in vuur en vlam, La Borne dan. Het "11ème Rencontre Internationale Professionnelle du 20 septembre au 12 octobre 2010" vindt daar nu plaats, nu, op dit moment. Noch tijd, noch energie, noch organisatie laten mij toe er lijflijk aanwezig te zijn, maar mij hart is er wel. Net zoals het hart van andere keramisten die graag houtovens zien stoken... Soms heb je gewoon andere prioriteiten dan keramische hoogtijdagen. Jammer genoeg.
Maar stel dat jullie even een vrij weekend zouden hebben, het is niet zo ver, ga de sfeer snuiven, ga kijken hoe het vuur de hemel in lichterlaaie zet, warm je (keramisch) hart, het is de moeite!
Ik moet het hier noodgedwongen houden bij een Belgisch weekend, Zandbergse Kermis met oliebollen van de Chiro en een cross waarbij de jongste zoon net derde werd. Een beetje steunen, net wat je zegt...
Maar mijn warmbloedig hartje, da's... even niet thuis.
Wow, heb weer genoten van mijn jaarlijkse tractatie op Keramisto, Milsbeek, Nederland. Keramiek gesnoven tot het er dreigde langs mijn oren uit te lopen... En heel mijn budget ging er door, dit jaar is het uit met keramiek verzamelen, de sponsoring van de keramische sector is gedaan voor 2010.
Met voldoening in mijn hartje en toch weer spijt dat het over was, stilletjes naar huis gereden.
Ik was er echt stil van, bijna 3 uur lang, beetje krop in de keel.
'k Zal mijn lieve vrienden weer erg missen de eerste dagen! Gek hoe eigenlijk maar 1 of 2 keer per jaar elkaar echt zien, zo'n sterke band kan smeden. Zaterdagavond was het superleuk, lekker gegeten en veel bijgepraat. Ze hadden een vuurpijl van nieuwjaar gespaard om ter ere van ons weerzien af te vuren. Zo'n entree maak ik niet elke dag...
Zondag al bij de opening van Keramisto gearriveerd op het grasveld. Direct Fritzke weer gezien! Fritz Rossmann zag er goed uit, al wist hij te zeggen dat er wel behoorlijk gefeest was de vorige avond tussen al die keramistjes... Maar de zaken gaan zoals hij het wil en hij heeft mooi nieuw werk, helder zachtgroen celadon siert zijn porselein. Het was een toffe babbel bij de start!
Fritz vertelde dat sommige bezoekers meteen iets van zijn werk wilde kopen, maar dan toch eerst de markt eens gingen bekijken en dan... "dan is de concurrentie wel heel groot, er staat hier zo veel zupper-fantastisch werk"... Tja, nochtans, toen ik vertrok stond er net weer een dame triomfantelijk naar haar aankoop te kijken op zijn stand...
Soms wacht ik enkele jaren om een keuze te maken bij een bepaalde kunstenaar. Waarom weet ik niet precies. Vooral als ik "alles" zou willen meenemen, dan heb ik het heel moeilijk. Een dame die mij toch ook nog wel eens aan haar stand mag verwachten is Stepanie Raymond, maar voorlopig hou ik het bij kijken en genieten.
Jullie tractatie: een "zupper-tof" presentatie-filmpje van een gallerij over haar werk. Genieten (ook van de leuke muziek!) op maandag:
Lijstjes, agenda's, ezelbruggetjes, gekleurde markers, post-its, alarmfuncties op de gsm om het wat hedendaagser aan boord te leggen, allemaal wegwijzers voor mensen die aan beginnende dementie lijden... Ik ken wel enkele middeltjes en ik gebruik ze ook. Soms haalt iemand iets aan waar ik over schreef in mijn blog en dan kan ik meestal de naam van de artiest niet eens meer herinneren. Ik vind dat erg en ik oefen mijn geheugen ook, het schijnt dat het analoog werkt als het trainen van spieren.
Gelukkig weet ik 's ochtends nog steeds wie er naast me ligt...
Namen, ik ben er nooit goed in geweest, maar dat blijkt beter te gaan met de winkel. Ik ken vele klanten bij naam en dat is dus al een grote vooruitgang.
Vergeten... Herkenbaar, hoor ik zo om me heen. Veel troosten doet het niet, maar ik sta niet alleen, da's toch al veel.
We gaan op zoek naar oplossingen. Net nog heb ik er eentje bedacht. Op mijn site http://www.dekoploper.be/ vind je bij de links vanaf nu een overzicht van de besproken keramisten, pottenbakkers en eventueel andere kunstenaars. Je kan ook even de aanzet ertoe of gewoon wat onzin erover lezen die dan weer in mijn blogartikeltje stond... Ik vind het zelf een mooie koppeling tussen beide mediums, de statische "serieuzere" site en de meer vluchtige bloggazet.
Ik schrik er zelf van hoe veel kunstenaars de revue al passeerden. Misschien een leuk initiatief om enkele lange winteravonden op te vrolijken?
(Let wel: de lijst is nog niet volledig...)
Geheugensteuntjes...
Ik pleit er al jaren voor dat iedereen een boekje zou bij houden en opschrijven welke klei hij voor welk project heeft gebruikt, hoe hoog gebakken, welke engobe, welk glazuur?... Ik weet jammer genoeg niet altijd meer terug te vinden welke klei vorige keer werd aangekocht. "Dezelfde als vorige keer" is soms een iets té vage omschrijving. Maar hoe doe je dat: kiezen voor een bepaald soort klei? Ik heb hier wel meer dan 70 soorten...
Jaarlijks hou ik daarover "voorlichtingslessen".
Het keramisch vragenuurtje.
In de winkel blijkt regelmatig dat vele mensen zich vragen stellen over het verschil tussen de soorten klei, de baktemperaturen, het gebruik van (sinter)engobes en glazuren en het bakproces.
Daarom geeft De Koploper INFO-DAGEN.
Sessie 1: de verschillende kleisoorten, verschil in gebruik tussen witte en gekleurde kleisoorten, aardewerk, steengoed en porselein, wat chamotte is, veiligheid, giftigheid, gebruik met kids...
Sessie 2: alle mogelijke decoratietechnieken met en op ongebakken klei. Wat is engobe? Zelf maken of kopen? Kan ik klei kleuren? Wat kan er allemaal met klei?
Sessie 3: soorten glazuren, zelf maken of kant-en-klaar, verhouding tot de gebruikte kleisoort, kleurmengsels... De bedoeling is niet een heleboel recepten meegeven, maar duidelijk te maken wat je wel eventueel zelf kan en waar je dat moet vinden, hoe je dat moet testen...
Sessie 4: het bakproces wordt onder de loep genomen. Waarom zelf bakken? Wat zijn stookcurves? Aardewerk of steengoed? Biscuit? Tips en info over de aanschaf van een eigen oven. Voor- en nadelen van zelf bakken.
Vorige jaren is gebleken dat het zeer interessant is voor beginners en ook gevorderden. Je moet rekenen dat ik ongeveer een klein uurtje uitleg geef en de producten en voorbeelden bespreek en daarna worden er opmerkingen gemaakt en vragen gesteld. Je leert ook veel van de ervaringen van de andere deelnemers.
Deze info-sessies zijn helemaal niet duur en vinden plaats op woensdagmiddag en woensdagavond. Data en info lees je door hier te klikken.
Gewoon inschrijven, op je kalender aanduiden en ergens een geheugensteuntje kleven...
Iemand die iets perfect kan verwoorden is nog iets anders dan een mooiprater... Hoewel ze me allebei kippenvel bezorgen, zal ik bij de eerste graag aan tafel schuiven om mee te degusteren, terwijl ik bij de tweede al gruwel bij de eerste amuse-gueule. Mee rondjes lopen en aanschouwen hoe het ei wordt gelegd, uitgebroed en dan het resultaat beoordelen, in de speeltuin van klanken kan ik uren genieten.
Speelse fantasie vond ik deze week hier en daar op het net, in een klein gestolen momentje tussen vele tonnen klei op verplaatsing, de start van het academische jaar, net wat je zegt... Ik doolde wat op Het Grote Net en al snuisterend viel ik tussen wat "keitjes", een poëtische blog van Hugo Verschelden, een man mij totaal onbekend. Als verwelkoming las ik: "In dit blog zal je de perfectie niet vinden. Kom je echter af en toe even warmen. En breng gerust je vrienden mee." Bij deze. Ik raad je aan het even te doen, hier en daar staan mooie tekstjes, een glimlach, even doordenken... Een raad: laat je ook eens door de gaten in zijn andere blog binnen glijden... Inspirerende foto's, even geen woorden meer nodig, grote concurrentie van sprekende beelden...
Tot straks zou ik zo zeggen, maar kom nog even terug. De zee moet hier nog opkomen.
Jammer misschien?
Terug? Of nog even...
Op stap met de Strandjutter of de natuur lezen, geleid door de Treeman?
Mensen kunnen mooie dingen maken, of vinden, of ...zeggen.
(Ondertussen zijn er enkele klanten in de winkel geweest, er was ook weer een hele mooie ervaring bij, wie erbij was zal het beamen... Hannelore?)
Het is een warme zaterdag, ik vind het leven mooi vandaag, zoveel had je al begrepen, zou ik zo denken. Al zeurt een vage hoofdpijn door mijn zere keel, over mijn verstopte neus naar ergens achter in mijn hoofd, maar ze zal de uitgang wel vinden, daar vertrouw ik op. Straks wordt het een warme avond, andere zintuigen aan het werk, de geur van BBQ in vele tuinen in de buurt, de smaak van geroosterd vlees in mijn mond en mooie vooruitzichten aan Keramisto (volgend weekend! Niet vergeten!) en ons jaarlijks bezoekje aan onze Vlaams-Nederlandse vrienden in Nijmegen...
Maar nu even de dag nog. Ik heb al enkele klanten op bezoek gehad die vandaag raku gaan maken. En dat was de oorsprong van deze tekst. Een beetje een lang voorspel, ik hoop maar dat het kan bekoren...
Mensen die mooi kunnen denken en praten of schrijven. Ik kwam er nog eentje tegen toen ik over raku las, het is er de tijd van het jaar blijkbaar voor. Paul Soldner is een man die mee aan de basis lag van de westerse raku-beweging. Ik ontmoette hem in het licht van de aankondiging van de naked-raku-dag, juni ll. Deze zomer zag ik werk van Alistair Danhieux in Saint-Amand-en-Puisaye en, zoals ik het die keer ook stelde, de naked-raku-keramist heeft een site met veel informatie en hele inspirerende links, via de welke ik dus bij Paul Soldner terecht kwam. Met veel plezier laat ik de man zelf zijn verhaal vertellen...
Op zijn site las ik ergens: "In the spirit of raku, there is the necessity to embrace the element of surprise. There can be no fear of losing what was once planned and there must be an urge to grow along with the discovery of the unknown. In the spirit of raku: make no demands, expect nothing, follow no absolute plan, be secure in change, learn to accept another solution and, finally, prefer to gamble on your own intuition. Raku offers us deep understanding of those qualities in pottery which are of a more spiritual nature, of pots by men willing to create objects that have meaning as well as function." (Soldner, 1973) ("In het licht van raku moet je het element verrassing toelaten. Je mag niet vrezen om te verliezen wat je gepland had en je moet de drang voelen om het ongekende te ontdekken. In de geest van raku: stel geen eisen, verwacht niks, volg geen rigide plan, vertrouw op verandering, leer andere oplossingen aanvaarden en, ten slotte, durf in te zetten op je intuïtie. Raku laat je toe verder inzicht te krijgen in deze eigenschappen van pottenbakken die van meer spirituele aard zijn, eigenschappen van potten gemaakt door mensen die objecten willen maken die zowel funktie als betekenis in zich dragen.")
Een mooie ontmoeting met een oude wijze man.
Respect.
Ook voor gekleurde teennagels... (Wie ontcijfert deze?!)
We zien wel wat het weekend verder nog in petto heeft.
Geniet ervan.
Mooi woord vind ik dat: een beestenboel. Allemaal beestjes, een persoonlijke zoo in je hoofd... Neen, ik ben helemaal geen wilde nacht met overdadig drankmisbruik aan het verwerken, ik denk alleen na welk dier ik zou willen boetseren tijdens de sessies met Christien Dutoit...
Op slag zit ik terug in Frankrijk, Bourgondië, deze zomervakantie... Pas thuis, toen het te laat was, las ik over "le Musée de François Pompon" in Saulieu, meteen genoeg reden om nog eens terug te gaan!
In de Jardin Darcy in Dijon staat de beer van deze beeldhouwer, leerling van Rodin en grondlegger van de moderne weergave van dieren.
Zijn werk situeert zich aan het einde van de negentiende en in het begin van de twintigste eeuw, zijn stijl leunt soms haast aan bij het cubistisme van de Art Deco omwille van het weg laten van alle details en het zich toespitsen op de algemene vloeiende lijn van het dier, de spanning in de spieren bij beweging.
Het is natuurlijk niet zo wijs om je te gaan baseren op het werk van een kunstenaar om zelf aan de slag te gaan. De strakke lijnen die Pompon gebruikt kan je wel voor ogen houden en het mag best je stijl beïnvloeden, maar als basis vertrek je wel beter van een foto of een film van het dier dat je wil gaan vereeuwigen.
Toen ik wat verder-door-Google-de, kwam ik terecht bij een actuele kunstenaar die prachtige beelden maakt , duidelijk gïnspireerd door de techniek van Pompon. Het gaat hier over Pascal Masi.
Zijn "Rock my baby" is een speels beeld waarbij je zou kunnen stellen dat de ijsbeer van Pompon eens flink dartelt in het gras. En ook de panter lijkt weggelopen uit de zoo van Pompon...
De man zegt het ook met zoveel woorden dat hij zijn inspiratie vindt in de stijl van de illustere meester.
Daar waar Pompon begon als steenhouwer bij een firma voor grafzerken, is Masi ook vanuit steenkapperij en marmer, over klei naar brons gegaan, maar daarnaast maakt hij nu gebruik van hedendaagse materialen zoals harsen, inox, aluminium, ...
Ik loop nog even rond in de strakke wereld van deze heren en ga dan weer verder op zoek naar het dier dat ik zal bestuderen, straks bij Christien Dutoit. Ik kom er later wel eens op terug...
Tijd maken om te doen wat je zelf wil, wat je werkelijk nuttig vindt, kortom, op de pauze-knop duwen en hem even ingedrukt laten. Dat moet kunnen, af en toe...
Maar is het dat wel? Ik las een sabbatjaar in qua opleidingen, mijn camionette moet niet meer elke week naar Brugge. Na ruim 7 jaar Syntra ga ik het helemaal alleen zelf proberen (?!). Ik ga dus helemáál niet pauzeren, au contraire, ik wil er juist heel erg invliegen dit (school)jaar. Alleen, zonder begeleiding, zonder opdrachten, zonder opmerkingen, zonder sturing, zonder evaluatie, zonder kritiek, zonder aanmoediging of hulp van die kant... Na al die jaren wil ik aan de inhoud van mijn "schriftje" gaan werken. Het staat zo ongeveer vol nu, vol ideeën, vol op- en aanmerkingen, vol bedenkingen, vol schetsen, vol teksten, het puilt gewoon helemaal uit!
Af en toe haalde ik wel eens iets boven om een opdrachtje op Syntra tot een goed einde te brengen, maar ik moet eerlijk zijn, het voelde niet altijd even goed. Het resultaat was beïnvloed, ik nam beslissingen die veel meer gestuurd waren dan wat ik zelf initieel voor ogen had.
'k Ben wel tevreden en overtuigd dat Syntra een goede opleiding geeft, dat je er heel veel technieken aangereikt krijgt en er een team zeer betrokken mensen rond loopt. En dit zeg ik helemaal niet om er iets bij te verdienen, ik heb het gewoon zo ervaren en het heeft mij ertoe aangezet steeds meer te onderzoeken en uit te proberen.
En ja, ik zal wel eens verloren lopen. Me afvragen of ik goed bezig ben.
Wie alvast tevreden is en me dankbaar aankijkt als ik mijn oven leeg haal, zijn mijn huisgenoten. Daar waar het eens "ja, ja" was en "ik heb het opgeschreven" en "als ik tijd heb"... staat er nu meteen resultaat voor 's mans ogen. Ze zijn oprecht verbaasd...
Door de strenge vorst uit elkaar gebarsten bloempotten worden eindelijk vervangen....
Ik ben er eens aan begonnen om "iets" te voorzien aan de voorgevel, zodat het duidelijk wordt dat De Koploper hier huist, een soort uithangbord.
En ik moet nog een aantal stalen maken van nieuwe producten in DK.
Een vole doos biscuit staat te wachten op glazuur.
... Verder ook wat projecten waar ik liever nog niks over kwijt wil, eerst doen dan praten...
Voorlopig ideeën genoeg dus.
Helemaal sabbat is het niet meteen, als dat gelijk moet staan met rust. De druk om iedere week een avond "op school" te zitten valt dan wel weg, maar ik zal nog wel leren en meemaken, nieuwe dingen proberen, aangereikt door anderen. Nog even en het is al zo ver met Christien Dutoit. De cursus zit ei zo na vol en al die dames zijn, zo veronderstel ik toch, heel erg op zoek naar een leuk dier om te gebruiken als basis voor hun kunstwerk. Ik moet nog op zoek... Geen stress... Ga eens in mijn schriftje bladeren...
