Emotionele thermiek.

Negen uur in de avond. Midden zomer en toch, de warmte binnen neemt me in de armen als ik uit de koelte van de avond stap. Er is een beetje wind en als die overdag een beetje afkoeling bracht, is het nu bijna kilte waaruit ik ontsnappen wil. Negen uur, en de duisternis hangt in de lucht. Midden zomer, en toch.

Het was een mooie dag, vol emoties en het lijkt me bijna poëtisch te stemmen.
Deze ochtend een oven geleverd aan 2 brave mannen op leeftijd die samen boetseren. Mijn zoon, net 27, die me fysiek assisteerde vroeg zich af of het niet een beetje meer betekende, "2 venten die samen potjes maken". Er speelde een glimlach op mijn gezicht, als ik bedenk hoe hij en zijn maat samen foto's gaan trekken en elkaars portretten beoordelen om "kunst te produceren" en zich goed te voelen. Hoe denken mensen over andere mensen?

Maar er viel meer moois te rapen in deze lange dag.
Zo was er deze ochtend mail. Mail van een dame die mij nu af en toe bijstaat als "zelfstandig helper". Ik ben al enige tijd op zoek naar een aantal helpende handen die ervoor moeten zorgen dat ik het werk leuk blijf vinden. Zo is er een hele vriendelijke man die mij wegwijs maakt in een stockbeheer- en fiscaal programma, een slimme studente die op woensdag poedertjes afweegt en potjes in de schabben schikt... O ja, die laatste vertelde net dat ze het toch niet zag zitten en bedankte me voor de kans die ze kreeg. Al voelde ik het aan mijn dikke teen aankomen dat ze niet zou blijven, toch snap ik het helemaal niet. Het is saai werk, akkoord, maar ik doe niet moeilijk, ze mag muziek in haar oren steken en zelf haar werk regelen, oké, ze verdient niet verschrikkelijk veel, maar wordt wel correct en stipt betaald. Gelukkig heb ik ondertussen al enkele vervangertjes staan wachten.
En zo is er die mail deze ochtend. Die maakte mij gelukkig. Deze dame zegt dat ze blij is dat ze mij mag en kan helpen. Ik was wel op zoek naar iemand die mij wilde helpen en aanvullen daar waar ik zelf enkele tekorten wist. Dan kan je toch niet anders dan je gelukkig voelen?
Ik bezoek nog een leverancier. De man die ik al jaren ken en me ooit een mooie marge aanbood omdat hij in mijn project, mijn winkel geloofde, vertelt me dat hij nog 86 dagen moet werken, "neen, geen werkdagen, échte dagen".
Ik rij naar De Koploper. Daar begin ik wat te werken. Werk, dat is er altijd. Maar eigenlijk wacht ik op mijn vriendin. Eén van mijn dierbaarste vriendinnen, een vriendschap ontsproten uit de liefde voor de keramiek. Gisteren vertrok haar dochter naar Australië voor een groot avontuur. Deze jonge dame was mij eerste jobstudente op woensdag. Ik was ongelooflijk gezegend met dat meisje: zelfstandig, ondernemend, vriendelijk en slim. Wat wil een mens nog meer?
Maar mijn vriendin nu, de mama, is een beetje ontredderd door het vertrek van haar dochter. Ik voel helemaal mee. Mijn jongste zoon is op die leeftijd (eigenlijk wel iets ouder) voor 6 maanden vertrokken naar Zweden. Maar dit meisje vertrekt voor een JAAR naar AUSTRALIE.
We hebben wat gebabbeld, die mama en ik. En ik werd er melancholisch van.
Blij dat ik haar ken.
Blij dat ik blijkbaar ook iets voor haar beteken, net als zij die mij op deze afkoelende zomeravond wat warmte gaf.