De Klei Natie.

Het is zo ver, we zijn begonnen met de verhuis! En waar konden we in dit geval beter beginnen dan in de kelder? Precies, nergens, want in de kelder ligt, of beter lag, het grootste deel van de enorme klei-schat die De Koploper rijk is...
Gelukkig had mijn IT-verantwoordelijke (= de ontwerper van mijn site) net blokperiode en dat betekent voor hem geen les bijwonen en blijkbaar nood aan wat fysieke inspanning als ontspanning en alzo stelde hij voor de Technische Dienst (=mijn zoons) wat te komen versterken. Vele jonge sterke handen maken het zware labeur wat lichter en met dit jonge geweld aan het werk, vloog al snel de klei uit de grond, langs de weg waar hij er voordien in was geschoven: langs het keldergat van de voormalige kolenkelder van nummer 24.

Maandagnamiddag werd afgesproken voor de eerste sessie verhuis. De voormiddag daar begin ik niet meer aan bij mijn zoons want in de vakantie is dat een uiterst enerverende opdracht om ze uit bed te halen voor 11 uur... Bovendien hadden die van Maintenance en Planning (eh, mijn wederhelft en ikke) dan wat tijd om de zaak goed voor te bereiden... Klei per soort houden en in de nieuwe DK op palletten leggen, tijdelijk tot de rekken geïnstalleerd zouden zijn.

Aanvankelijk werd er nog wel hier en daar even geslipt over het sneeuwtapijt in onze straat, maar na enkele ritjes ging het steeds vlotter. Ondertussen zijn er al enkel tonnen klei op stap mogen gaan en is er gelukkig gedooid. Ex-liefje van de jongste daagt ook op, komt mee muren schuren en wit verflaagje leggen, sympathiek van het lieve meiske. Morgen worden ook de eerste rekken verplaatst en waarschijnlijk opnieuw gevuld.

In mijn leven heb ik al enkele mooie dromen gehad en sommige ervan zijn nog werkelijkheid geworden ook. Eén van die dromen was mijn eigen Klei Natie. Als kind woonde ik aan de rand van Antwerpen en als we naar 't Stad trokken, passeerden we altijd de Katoen Natie. Het is eigenlijk pas zeer recentelijk dat ik te weten ben gekomen dat die Katoen Natie geen gigantische opslagplaats had voor katoen en zelfs niet uniek logistiek voor die nijverheid verzorgde. Maar als kind zag ik de bergen katoenbolletjes en bollen garen doorheen de gevel van het statige gebouw waar we om de hoek draaiden om de Leien op te rijden. Ik had eens gevraagd wat een Natie was en toen bleek dat het zoiets als een land was, kon niks mijn Alice-in-Wonderland-fantasieën nog remmen! Katoen was mijn favoriete stof en zo'n land vol ervan, dat moest wel heel dicht bij de Hemel komen.
Nu weeral behoorlijk wat jaren terug begon ik een andere droom uit te werken en maakte van een aantal van mijn hobby's mijn werk bij de geboorte van De Koploper. Het was mijn derde kindje dat ook al snel tot een flinke zelfstandige zoon zou uitgroeien. Hij vraagt nog steeds veel zorg en liefde, maar ik geef het hem allemaal heel graag!

Het laatste jaar bleek steeds meer dat, met het oog op de toekomst, er een aantal ingrepen nodig waren. Eén ervan was de winkelruimte uitbreiden, zodat de klanten zonder mijn tussenkomst zelf konden ontdekken in welke keramische grot van Ali Baba ze terecht gekomen waren. Bescheidenheid daar doe ik nu even niet aan, trots als ik ben op mijn mooie verzameling klei- en porseleinsoorten. Ook bij voorbeeld voor de glazuren, zoals van Duncan, moet ik ingrijpen omdat alles weg steekt. Als ik het ene nieuwe product binnen breng is er al gauw geen plaats meer voor een ander... En ik wil zo graag alle mogelijke afwerkingen tonen zodat iedere keramist zijn persoonlijke toets kan ontwikkelen.
Meer klanten bedienen betekende minder tijd over en wat niet zichtbaar was, bleek vaak onbekend en dus onbemind.

Gelukkig kwam er een oplossing. Straks zal De Koploper groter behuisd zijn en plaats hebben om de klanten rustig zelf op ontdekkingstocht te laten gaan. Maar nu even niet. Even nog niet. Het is hier alles behalve rustig, het gonst van de bedrijvigheid. En heel even heb ik mijn Klei Natie: overal verspreid ligt klei, de hele vloer vol!

Ik wandel door mijn dromen, niet op hoge hakken (cfr. Stef Bos), maar in warme laarzen. Ik draai rond een pallet en denk aan de klant die hier zulke mooie beelden van weet te maken. Ik knipoog naar de African Stone die zoveel harten sneller doet slaan... Toom even de Grès Sauvage in, hij moet nog wat wachten tot er weer handen door zijn aarde gaan woelen, schik de vlasporselein die ongeduldig van de stapel rolt en kleef een verpakking waar de klei van puur enthousiasme uit spat... Ik voel de neiging om even dankbaar een danspasje te maken terwijl ik zachtjes tegen de muziek van mijn jeugdige bende verhuizers in neurie.
Mijn Klei Natie, ik speel met de gedachte om die naam toch zijn wat verwaande bestaan te gunnen... Misschien even met de PR-verantwoordelijke en de Communication Manager overleggen? Morgen meeting over de lunch.

WENSEN voor 2011

Opruimen en verhuizen.

Regelmatige klanten wisten het al langer, De Koploper barst zo stilaan uit zijn voegen... "Te weinig ruimte... in een heel huis?????" Ja en neen. "Nee", want natuurlijk is er uiteindelijk heel veel ruimte in een huis zoals dat waar we nu zitten. Maar ook "ja", want die ruimte bleek niet langer optimaal geschikt voor zijn doel. En dan vooral op 2 vlakken: benedenruimte die optimaal geschikt is voor winkelruimte tegenover de cursusruimte die maar moeilijk inpast op het verdiep en anderzijds het probleem van de stockage. Tonnen klei liggen gestapeld in de kelder en de kleine garage. Tijdens werkdagen verzeul ik vele kilo's klei en dat wreekt zich op armen en rug, naast het feit dat het eigenlijk een povere tijdsbesteding is. Er moest dringend een beslissing genomen worden met het oog op de toekomst!


Er is een lange en moeilijke tijd aan vooraf gegaan om tot de beslissing te komen en een oplossing te vinden die het enigszins verzachtte dat ik niet langer het gemak had van naast de deur te wonen en bovendien een enigszins betaalbaar alternatief te bieden. Wat ons logisch leek om te verbouwen, mocht dan weer niet van Stedenbouw... Maar, ook dankzij de inbreng van enkele mensen, zijn we tot een consensus gekomen. Dus hebben we weldra een nieuw adres. Ik beloof mijn klanten: het is niet ver, het is goed bereikbaar met de auto, zelfs beter dan nu en de beschikbare winkeloppervlakte wordt in het totaal meer dan verdubbeld, bovendien is er een mooie heldere cursusruimte... En de klei kan er recht uit de winkel en de aparte stockageruimte in je wagen geladen worden. De uitgebreide klei- en glazuurcollectie die De Koploper aanbiedt, zal eindelijk tot zijn rechtkomen en al zijn geheimen prijs geven. En uiteraard blijf ik paraat om je met de glimlach advies te geven waar ik kan!

Als nieuwjaarsbrief krijgen jullie allemaal het nieuwe adres, nog even geduld dus.

Maar eerst die zware (letterlijk dan!) verhuis... En daar willen we graag wat hulp voor vragen. Alles wat verkocht is, moet namelijk niet verhuisd worden. Dat is evident. Vanaf zaterdag 18 december wordt er uitverkocht. Alles wat we liever niet mee verhuizen wordt aan (sterk) verminderde prijs aangeboden, je kan gewoon komen snuisteren (voor cadeautjes!!!!). Er zijn glazuren, gebruikte (Duncan)mallen, leuke beeldjes om te beschilderen (creatief cadeau voor de kids), acrylverf, originele cadeautjes aan belachelijk lage prijzen... Een aantal onverwachte zaken....

Vanaf Kerst gaat DK dan dicht. Dringende zaken kunnen eventueel nog op afspraak opgehaald worden.
Laatste dag open:
WOENDAG 22 DECEMBER 2011 TOT 19u.

Streefdatum op het nieuwe adres is ZATERDAG 15 JANUARI 2011, dat wordt tijdig aangekondigd!

Onze feesten zullen redelijk ambulant gevierd worden...

(Voor eventueel geïnteresseerden: wij blijven wonen waar we nu wonen in nummer 26. Nummer 24, waar nu DK zit, zal verhuurd worden, na een grondige opknapbeurt. Het is een zonnig huis met Art Deco invloeden, 3 slaapkamers en een eventueel tot vierde kamer in te richten zolder, beschikbaar rond Pasen 2011.)

PRETTIGE FEESTEN!!!!

Architecturale keramiek.

Het is een thema dat je wel al eens tegen komt: de architectuur als onderwerp.

Arthur Meijer is een Nederlands keramist die zich er volledig op toelegt en vooral de beschrijving ervan op de site van Galerie Het Filiaal trof me.
“Dwalen door verlaten straatjes in stille zuidelijke dorpen of stadswijken. De blauwe lucht trilt van de hitte, er is nog maar weinig volk op straat. Uit de huizen komen geuren en flarden van gesprekken in een vreemde taal, geluiden van servies en radio of TV. Buiten is het stil maar voelt niet eenzaam. Wie herinnert zich niet dit prettige zomerse gevoel? Wie koestert daar geen fijne herinneringen aan? Reizen naar verre streken en daardoor soms ook reizen in de tijd.”

Ik vond de tekst terug op op de website van de man.

Dwalen door zijn werken, is inderdaad een beetje reizen. Nauwgezet bestudeert hij de verschillende stijlen. Hij legt zich toe op de typische kenmerken en invloeden die spelen in een bepaalde bouwstijl en puurt ze uit tot mooie keramische bouwsels die uitnodigen tot dromen.
Laat je even gaan...

Toscaans.

Umbrië.

Castilliaans.

....
Egyptisch...

Op de site vind je er nog een heleboel, goedkoop reizen is het. De man laat je genieten van versteende geschiedenis, het architecturaal kunnen van de mens. De werken zijn gemaakt met een klei met behoorlijk wat grove chamotte voor de stevigheid en de zachte tinten van het klei-oppervlak worden ongeglazuurd gelaten, wat een warm, natuurlijk beeld bewerkstelligt. Hele grote werken worden in delen opgebouwd en gebakken.
Deze man heeft duidelijk een baksteen in de maag, zij het een multiculturele.
En als je het allemaal eens dichterbij wil bekijken, kan je vanaf zondag terecht bij Galerie Picoux in Antwerpen.

Lieve Sint,

"Het is inderdaad lang geleden, Lieve Sint. De laatste 30 jaar en misschien zelfs een beetje langer, heb ik U (ja, met een hoofdletter) niet meer bedacht met een schrijven, noch mijn schoen gezet. Misschien heeft U het eerste jaar daar even van opgekeken. Ik heb U jarenlang ieder keer consequent met hetzelfde verlangen bestookt: "Lieve Sint, ik wil een pottenbakkersschijf. U mag best enkele jaren overslaan, maar ooit wil ik er een." En U zweeg. En, alsof U het voorwerp van mijn verlangen niet kende of het in de fabrieken van Uw leveranciers niet gemaakt werd, bracht U mij steeds iets anders, al dan niet van "creatieve aard": een schildersdoos, een draaischijf, ja, om rare schilderijtjes mee te maken, een schildersezel... Ik begon U ervan te verdenken onder één hoedje te spelen met mijn pa, die "begenadigd zondagschilder" was...

U stelde mij teleur en ik vergat U. En ik schilderde.

Toen werd ik mama en U verscheen weer in mijn leven, Lieve Sint. Ik genoot van de zingende knapen aan mijn schoorsteen, het verlangen blinkend in hun oogjes en mijn wederhelft blij met spoorwegen en treintjes in de weer, eens Uw uur en ezel gepasseerd waren.

Daarnet nog mocht ik nog genieten van mijn boys, in hun Chiro-outfit, maar ondertussen wel 16 en 18, a capella kwelend naast hun bottin maat 45. De jongste heeft zelfs een tekening ingekleurd, maar "die zwarte ernaast heb ik er af geknipt, want nu moet ik studeren". Maxime, mijn grote zoon, heeft U vast bezig gezien, aan de PC, naast de schoorsteen. Hij moet morgen een spreekoefening doen met Annelies, op school, over het Boeddhisme. En net nog heeft hij even geoefend, zonder Annelies.


Ik vond het boeiend, Lieve Sint, het zette me aan het denken. "Boeddha wist uit ervaring dat je niet gelukkig wordt van rijkdom, noch van armoede". "De juiste intentie: vriendelijke gedachten." "De juiste spraak: geen leugens of boze woorden." "Het juiste levensonderhoud: waar mensen niet onder lijden." "De juiste aanzet: denken voor je iets doet." "Mensen willen veel te veel, steeds meer, ze hebben nooit genoeg en dat maakt hen ongelukkig."


Zou die juf van godsdienst dat met opzet net nu geprogrammeerd hebben? Net in Uw weekend? Ik vraag het me af.


Die pottenbakkersschijf heb ik ondertussen. Of U er voor iets tussen zat, weet ik niet meer, maar ik vrees er wel een beetje voor. De factuur heb ik namelijk zelf ingeschreven én betaald... En eigenlijk weet ik niet echt meer wat ik U ooit anders heb gevraagd. Nu wou ik dat Boeddha mijn schoen vannacht zou vullen. Misschien heeft U het wel even... te druk?... En Boeddha, vult die wel schoenen???? Misschien heb ik het allemaal niet helemaal begrepen, Lieve Sint? Ik wens U toch een mooie nacht, veel succes."

En aan allen die (in) U geloven.