Lanceerwerk.

Er zal wel een gezegde zijn dat ongeveer zo klinkt: "Als je aan een boom schudt, valt er altijd wel iets uit", zij het niet in het Nederlands dan vast en zeker in een andere taal. Stilaan duiken er nieuwe, jonge gezegden op, met termen die hun oorsprong vinden in de hedendaagse technologiën. Ik stel voor: "Als je je waagt aan een blog, moet je niet alleen altijd iets hebben om over te schrijven, maar heb je ook meestal iets om over te praten", waarbij dat laatste deel met opzet dubbel, zoniet tripel, klinkt.
Gezegden hebben natuurlijk tijd nodig om er één te worden, maar wat lanceerwerk kan altijd helpen.
En of dit nu een gezegde zal worden of niet, houdt mij eigenlijk helemaal niet bezig. Feit is dat ik een trouwe achterban van lezers heb, waarvan ik er een aantal persoonlijk ken en als ik hen tegenkom, is er inderdaad wel vaker een gespreksonderwerp dat aanleunt bij een of ander thema op de blog.
Melanie Brown met haar theepotten uit voorgaand artikel is er meteen een voorbeeld van. Ik merk dat ik niet genoeg afbeeldingen heb bovengehaald, dat er vooral nog veel gepalaverd wordt over de mogelijke functionaliteit van haar recipiënten en het waarom van bijvoorbeeld het uitvergroten van het bodemgedeelte.

Lieve mensen, haar recente werk bewijst dat de dame iets anders met haar theepotten wil doen dan ze vol te gieten en je te bedienen. Zou ik zo denken.

Zelf zegt Melanie Brown over haar werk:
"I believe it is important that the integrity of function and craftsmanship should be complemented by aesthetic considerations; consequently the ergonomics of each piece is potentially part of its beauty."
Vertaald:
"Ik geloof dat het belangrijk is dat de integriteit van functie en vakmanschap aangevuld moet zijn door esthetische overwegingen, waaruit volgt dat de ergonomie van ieder stuk mogelijk deel uitmaakt van zijn schoonheid."

Ik begrijp hieruit dat ze zeker rekening houdt met de ergonomie van haar theepot, maar dan niet ten dienste van de functionaliteit, maar als waardevol element in de schoonheid van het geheel. M.a.w. hij zou je thee kunnen bedelen... Het blijft een theepot. Zo legt ze de link tussen gebruiksgoed en pure schoonheid. De schoonheid van het gebruiksgoed?

Wat mij echter veel meer roert dan het al dan niet thee schenken met zo'n meesterwerk, is het waarom? Waarom heeft ze afdraairesten geglazuurd? Waarom wordt die inperfectie naast het perfecte eindwerk opgesteld? En waarom zijn ze dan ook gebakken en geglazuurd? Wat is hier het statement?

Ik kijk al uit naar een volgende ontmoeting met een fervente lezer, al dan niet via elektronische weg. Me dunkt dat ik behoorlijk aan bomen heb geschud en het nodige lanceerwerk heb verricht!