Bericht aan alle keramiekkunstenaars.

De stad Harelbeke schrijft voor de 28ste keer De Prijs voor Beeldende Kunsten uit. In 2010 zijn de keramisten aan de beurt, terwijl dit andere jaren afwisselend voor tekenkunst en grafiek of schilderkunst wordt georganiseerd.

Je hoeft helemaal niet in Harelbeke te wonen om deel te nemen. Qua prijzen is er € 2000 voorzien en tweemaal € 500, dat lijkt me niet onaardig, naast de eervolle vermelding en deelname aan de tentoonstelling.

Alle verdere info kan je vinden op de link die in de tweede zin van dit artikel onder de woorden "De Prijs voor Beeldende Kunsten" zit en in deze pdf-file zitten het reglement en het inschrijvingsformulier. Inschrijven kan tot eind januari 2010.

Waag jullie kans.

Veel succes!

Sneeuwzichtjes en wensen

Nieuw speeltje.

Sneeuw. Alles is wit. Een beetje ongerust soms als mijn jongens weg gaan, als mijn wederhelft de auto instapt om naar het werk te gaan... Moeder Kloek, ja, ik weet het! Maar voor mezelf ook: niet zo moedig als anders, doe enkele inkopen te voet, laat de wagen staan. Lang onderweg en helemaal afgekoeld.

Anderzijds vind ik de wereld wel mooi, zo wit. Zeker nu het porselein mij in de ban heeft. Als het werkstuk biscuit gebakken is, zou ik het graag gewoon wit laten. Hoe het wit warm crème wordt in de electrische oven (oxidatie) en hoe het koel grijswit wordt in de gasoven bij reductiestook. Ik probeer toch zeker elk werkstuk herkenbaar porselein te houden, een bandje blote huid, heerlijk herkenbare houvast.

Tja, het wit roept weer op poëzie in mijn ziel. En dat in deze tijd van het jaar. Nu iedereen plots gedwongen wordt aan gezelligheid te doen, kak of gene kak, de pot op! (Qua poëtisch beeld kan dit tellen...)

Na overleg hebben we dit jaar besloten geen kerstboom uit te halen. We hebben jaren een echte boom binnen gezet. Ik ging met mijn toen nog kleine jongens een hééééél groot exemplaar uitkiezen, mét wortel en dat sleepten we door de straten. Heerlijke geur in huis en naalden vinden tot in de zomer. Dan hebben we een plastieken exemplaar gekocht, omdat we het toch wat te gek vonden al die arme bomen binnen in de warmte. Daarop volgden enkele creatieve jaren, halve boom, omgekeerde boom, takjes op het verkeerde verdiep insteken, ... Met viskoord hebben we dan een raam gespannen en daar de ballen hier en daar aan opgehangen, net of ze door de kamer zweefden, Harry Potter achterna. Lichtjes achter een kaasdoek aan de schoorsteen, ik denk dat we de etalagisten af en toe het nakijken gaven.

Maar vorig jaar was het enthousiasme op en ook dit jaar hebben we niet echt inspiratie.

De lichtjes op de gevel, dat doen we wel. Mijn wederhelft is er gek op! Al voor de Sint zijn ronde heeft gedaan, begint hij erover, terwijl hij weet dat ik het pas wil na die datum, alles op zijn tijd.

Het jaareinde komt altijd een beetje te snel voor mij. Een week voor datum denk ik aan cadeautjes, menu's, sluitingsdagen voor de winkel (die je bovenaan links terugvindt)... al heb ik toch wel wat tijd over omdat ik nu minder naar de winkel ga en mijn diepvries wat meer aanspreek.

Wat doe ik dan zo al met die extra tijd? Wel, de laatste bestellingen worden geleverd, de laatste facturen moeten de deur uit, BTW-aangifte voorbereiden, inventaris maken, ...

En de blog kreeg een nieuw speeltje. Links, wat verder naar beneden, staat een overzicht van de labels die ik gebruikte. Ze hangen vast aan bepaalde artikels die over het onderwerp gaan. Zo kan je gemakkelijker iets terug vinden. Ik merk dat mensen soms een ouder berichtje terug zoeken en op die manier wordt het zoeken iets eenvoudiger. Het staat er gepresenteerd als een "wolk", zoals die gebruikt wordt om de speechen van Amerikaanse presidenten te analyseren: hoe groter het woord, hoe vaker gebruikt, hoe meer artikeltjes over dit onderwerp.

Handleiding: gewoon klikken op een woord en je hebt een overzicht van alle artikels die over het onderwerp gaan.

Een nieuw speeltje voor als je ook een beetje meer tijd hebt. Veel plezier.

Tikfout en luie vinger.

Er zat een foutje in een link in het vorige artikeltje... Het is opgelost nu.
Als tegemoetkoming serveer ik het filmpje, de publicitaire trailer van de Needcompany, wat je zelf ook kan vinden als je verder doorklikt in de aangegeven link in onderstaande artikel.



Volg me, een kleine wandeling door de porseleinkast...

Inspiratie en originaliteit.

Twee jaar geleden viel mijn oog op "The porcelain Project" van de Needcompany, een samenwerking tussen de kunstenares Lot Lemm, die dynamische installaties maakt waarin porseleinen objecten de hoofdrol spelen en Grace Ellen Barkey die een choreografie uitwerkte om deze installaties nog veel tastbaarder te maken. Ik raakte gefacineerd, alhoewel ik eerst eigenlijk vooral geamuseerd was.

Zeg nu zelf, een dergelijk beeld vraagt om op zijn minst een glimlach!

Het is allemaal uitvoerig besproken in de culturele pagina's van de media en het liet weinigen onberoerd, hoe artiesten zich in de installatie begaven om er dan deel van uit te maken.

In mijn hoofd legde ik de link met de beeldjes uit de achttiende eeuw die de thema's van de commedia del arte overnamen. Als je de geschiedenis van het porselein induikt, zit je naast de stapels en stapels gebruiksgoed, omwille van de slijtvastheid en het aristocratisch karakter, ook meteen in figuratieve kunst, met de figuren van commedia del arte als voortrekker. Deze beeldjes werden geproduceerd in de 18de eeuw toen de modelleur Johann Joachim Kändler aan het hoofd kwam van de modelafdeling in de 'Königlich-Polnische und Kurfürstlich-Sächsische Porzellan-Manufaktur' van Meissen waar het eerste Europese hard porselein werd gefabriceerd.

Het is een traditie die heroplevingen kent tot in het begin van de twintigste eeuw. Bij de hedendaagse porseleinkunstenaars zijn er enkelen die weleens zeer inventief "spelen" met dit gegeven.

Het moet ondertussen al zo'n twee jaar geleden zijn, zo niet langer dat ik ooit in een galerij werk zag dat er zijn inspiratie kon hebben gevonden maar er dan op een fantastische manier een eigen versie van neerzette. Ik was de naam van de artieste kwijt, maar ben haar enkele dagen geleden toevallig weer tegen gekomen...

Ga mee, we surfen nu even over het net, laten ons leiden door de Google-wondermachine en komen terecht in Denemarken, bij Louise Hindsgavl.

Vrolijke, inventieve en blijkbaar ook schone madam, die heel leuke beeldjes maakt. De onderwerpen lijken ook vaak uit de theaterwereld te komen. Je kan er hele verhalen bij verzinnen. Het mooie is ook dat het bijna allemaal wit is, de krachtige kleur van porselein.

Af en toe een celadon-groen beeld of een barok servies met speelse figuurtjes , die je vrolijk aankijken als je sterke koffie drinkt omdat je de vorige avond ook al "allemaal beestjes" zag...

Ik vind haar serviezen echt geweldig. Als je uit zo'n borden mag eten, vergeet je toch wat erin ligt. Misschien het ultieme middel om eindelijk overtollige kilo's kwijt te geraken?

Een tip. Een tip voor een uniek eindejaarscadeau? Een tip voor een trip naar Denemarken?

Cursus mallen.

Het is een beetje stil rond de cursus mallen, hier op mijn blog. Nochtans, in de lessen zelf was het niet zo stil. Maar ja, het is niet helemaal mijn ding en eigenlijk laat ik het praktische gedeelte bijna integraal over aan mijn wederhelft Philippe die dat met veel verve doet. Het was lang geleden dat ik hem zenuwachtig heb geweten, maar de avond voor les één geraakte hij moeilijk in slaap...

Het slagveld rond de mixer...

Ik deed zelf het inleidend theoretisch gedeelte wat hem de tijd gaf even te relaxen en te wennen, waarna hij er met veel overtuiging invloog. Les twee opende ik dan weer met een demo klei gieten, voordat Philippe iedereen aan het gips afwegen, maken en gieten zette...


De basisschijf, een rondje basis...

We vormen hier een goed team, al zeg ik het nu zelf, hij is zeer precies, heeft veel geduld en zoekt alle kleine details grondig uit, waardoor zijn resultaten meestal de perfectie benaderen. Ikzelf, ik ben een ietsje minder secuur, wat het geheel wat meer "swung" geeft, maar ik hou toch ook van het betere werk.

Mallen maken is een vuil werk. Gips is dan wel wit, maar het stuift erg en is moeilijk op te kuisen. Het zijn grootse en omslachtige werken. Eén van de dames wenste ons nog veel plezier met de opkuis toen ze naar huis vertrok. "Wie laatst lacht, best lacht", dacht ik nog even, maar ik hoop toch dat ze er zelf niet al te veel problemen mee zal hebben...

Er zitten 2 heren in de groep, de rest zijn dames. Het is hier dan ook een gezellige koffieklets geweest, met daarna een heerlijk druk kiekenkot vol ijverige hennetjes. Ernstig werden vormpjes beoordeeld, extra aangietstukken gemaakt, gediscussieerd over het nut van een losse bodem, ingezeept en opgeblonken, muurtjes van klei gebouwd, berekeningen herrekend, gipszakken geopend, water afgemeten, gips gewoeld en, tenslotte, bijna als beloning, ook nog gegoten en van blijdschap gekird als de gips het nu eens zélf warm kreeg.

Een simpele enkelvoudige mal.

Ik ben vergeten foto's te nemen tijdens de actie, het was ook zo druk. Het zou nochtans de moeite zijn geweest, de lichte chaos in beeld te brengen.

Wat me een beetje afschrok was het geweld waarmee de heren op de tafel sloegen om bellen op te doen stijgen. Het roept beelden op van ontsnappende gips, nog vloeibaar en zijn weg zoekend. Ook het formaat van enkele af te gieten stukken riep wat twijfels op...

Nu, het blijft een interactieve cursus, het is dus nu aan hen om thuis verder te werken en dan eind januari een aantal malletjes te hebben en daar in februari mee aan te treden, droog en klaar voor experimenten allerlei.

Na les één stuurde ik het verslag en de theoretische beschrijving door naar een deelnemer die er de eerste les niet bij kon zijn, kreeg ik nog een mailtje van een deelneemster die wat vragen had. Iedereen reageerde enthousiast klaar te zijn voor deel 2.
Vorige zaterdag liep het allemaal wat uit. Een Nederlandse dame moest op tijd zijn voor pakjesavond en vertrok met veel spijt op tijd naar het feest, ze moest nog ver rijden, maar ze mailde achteraf dat de goede man toch op haar gewacht had. Iedereen nam zakken gips mee om thuis aan de slag te gaan. De les liep een uurtje uit, maar alles was wel vlot en zonder lekkende recipiënten verlopen. Mijn nachtmerries bleven uit.

Een driedelig rond exemplaar.

We keken ook even naar wat Monika doet, om te weten wat je nu best aan mallen voorziet en om al te voorspellen wat we allemaal gaan doen met haar. Op voorhand gissen en genieten als van de ingepakte cadeautjes onder de kerstboom. Al duurt het nog wel bijna tot Pasen voor ze hier zal zijn, Monika dan...

Gisteren had ik een deelneemster aan de lijn. Ze was tevreden over de lessen(vooral ook over de inbreng van Philippe, een pluim op zijn hoed!) en al druk aan het werk om mallen te maken. Een andere mailde dat ze toch wat problemen had om haar plastiek vormpje uit het gips te halen. Maar ze had goed opgelet en wist wel wat de oorzaak kon zijn... En guitig merkte ze op Monika al even voor te zijn met het "behandelen" van de mallen.

Nog een derde mailde resultaten door van een glazuur dat ze hier had gekocht...

Het interactieve gedeelte van de cursus is blijkbaar goed gestart! En daar geniet ik dan weer wel van: een groepje mensen dat onderling en met mij contact heeft over zaken waar ze individueel aan werken. Dames en heren, ik wens jullie een ijverig jaareinde en alvast een wit nieuw begin voor 2010!

Een afgewerkte 3-delige mal, klaar voor het echte werk!

Talent.

Vertellen met zand, vluchtige verhalen in het zand, herinneringen in het zand... Ik zoek een titel, maar ik ben tevreden met "talent".
Misschien kreeg je het ook wel doorgezonden van iemand in je mailbox... 't Is inderdaad heel mooi! De winnares van een Oekraïense talentenjacht. Ze vertelt het verhaal van het verlies van levens in WOII, een zeer universeel thema, dat mensen nog steeds roert. De Slavische muziek erbij maakt het geheel compleet.



Naast het ontroerende verhaal, moet je toch opmerken dat die vurige dame talent heeft en haar wijze van vertellen origineel is. Ze maakt prachtige beelden.
Tekentalent!
Acht minuten stil zitten, kijken en genieten.

You've got mail.

Deze morgen, zoals meestal 's ochtends, eerste werk, mailbox nakijken. Leuk berichtje, reactie van Megs Waterous, de dame van het sgrafitto-artikel enkele weken geleden. Na al die bezoekjes vanuit België, wilde ze wel eens weten waar die plotse belangstelling vandaan kwam. Ze vindt dat mijn blog er dynamisch en interessant uit ziet. Haar man is afstammeling van Nederlanders, maar ze betreurt het dat ze onze taal niet kan lezen. Ik heb haar een vertalingske bezorgd.

Binnenkort komt er nieuw werk op haar site te staan, haar oven is bijna afgekoeld...

En zo heb ik haar nog maar eens bezocht. Er staat ook een heel deel over technieken op, weer met interessante links. Bij celadon verwijst ze naar het Japanse keramisch informatieve netwerk, waar ik ook al menig keer op verdwaalde. Je kan er beginnen bij het begin en de geschiedenis van het Japanse porselein lezen, geïntroduceerd door de Koreanen en beïnvloed door de Chinezen. Als je alle historische stijlen uit elkaar kent (!), wordt het tijd om de grootmeesters aan te pakken, met op kop Hamada Shoji, uiteraard.

Vandaar is het kleine stap om het Museum van de Oosterse keramiek te bezoeken in Osaka, een site met een schat aan informatie over de geschiedenis en al de gebruikte technieken. Heel grappig is het onderdeel over de motieven en symbolen die voorkomen op het Oosterse keramiek, de cultuurshock wordt even heel erg voelbaar: draken, phoenixen, tijgers, vleermuizen, lotus en bamboe... Het is een schat aan informatie over de technieken, de glazuren, de ovens,... Ja, je zal wel even bezig zijn om dit allemaal door te nemen.

Je kan bovendien de site in het Japans bezoeken.

Benieuwd of er straks een berichtje uit Japan in mijn mailbox valt...

Chocolaatjes en bubbels.

Het leek wel Kerstmis, de boom en cadeautjes, net als vroeger, toen ik klein was. Boodschappen doen, het vergt af en toe een dosis zelfbeheersing, zeker nu elke winkel zich stilaan weer hofleverancier van de kerstman wil noemen...

Ik weersta net niet aan een doos chocolaatjes met een illustratie wuivende katten van Philippe Geluck (wat een heerlijke naam!) en proef nog voor mijn middagmaal, alle pedagogische bedenkingen ten spijt, zo'n heerlijke kattekopje... En, o ja, mijn favoriete bubbels staan in promotie, 25% korting, alstublieft, dat kun je niet laten staan!

Moet ik me schuldig voelen? De zon piept tussen wat wolken heen. Maandag, regen, dinsdag, regen, woensdag, regen, donderdag, regen, vrijdag, regen, zaterdag, regen, zondag, regen, maandag, opnieuw regen, tijd voor een regenboog zeker? Ik pak mijn schop en ga op zoek naar die pot goud aan de voet. Besef even later dat ik waarschijnlijk aan het verkeerde uiteinde heb gegraven... Maar, die chocolaatjes, die zijn binnen. En die bubbels ook. En een beetje verse buitenlucht.

Frank De Winne, hij is ook terug in de buitenlucht, na zes maanden! De arme man gaat nu onderworpen worden aan allerlei testen. Goed voor iets? Afwezigheid van de zwaartekracht, recuperatie, spiergroei, mijn mannenvolk heeft er de mond van vol. Thibault leert mechanika, vader en grote broer doen mee. Ik ben blij dat ik enkel maandagavond naar de les ben, zwaartekracht nog steeds ten volle aanwezig...

Maandag is hier veggie-dag. Overtuigd van de noodzaak ben ik niet, maar ik ben ook niet zeker dat wij hier op aarde gezet zijn om al die mooie beesten op te eten. En als ik een koe zie in de wei, associeer ik dat niet met die heerlijke steak op mijn bord, dus een dagje zonder in de week, kan best, wat mij betreft. Een dagje of twee vis in de week, daar ijver ik ook voor, niet omdat die arme landbeesten gespaard moeten worden, dan wel omdat die rivier- en zeebeesten zo lekker zijn!

Dinsdag is het heerlijk ontwaken, nog een beetje moe omdat maandag zo lang duurde, ik niet meteen inslapen kon en het dan daarna zo moeilijk opstaan is, maar ook en vooral omdat mijn boys dan zo lovend zijn over mijn inspanningen om de veggie-dag tot een goed einde te leiden. Ze aanbidden mijn veggie-lasagna, ze smullen van mijn hartige veggie-taarten en ze zijn gek om mijn supersausen met kaas en/of noten. Het is mooi je inspanningen beloond zien!

En toch, dinsdag is een beetje moeilijk, week weeral begonnen, weekend voorgoed voorbij, lichte nostalgie, verijdelde poging de vergankelijkheid halt toe te roepen. Boy, wat klinkt dat zwaar!

Boodschappen doen, al die verleidingen min of meer weerstaan en dan weer: De Koploper. Bestellingen nakijken, opvolgen, de deur openen en klanten ontvangen. Twee dames, de ene betaalt, 't gaat op de klantenkaart van de andere, nieuw clubje, de dames tonen elkaar wat ze kunnen. Een beetje weemoed van mijn kant, ik speel ook graag met modder met andere dames.

Ik breng broodkruimels naar mijn hennetjes, ze zien er fantastisch uit, al die regen ten spijt! Twee trotse kippetjes, ze tonen elkaar wat ze kunnen, de ene kakelt, de andere zet het op haar kaart (?). Ik draai me om en wandel terug naar mijn toonbank, de volgende klant dient zich aan.