Kaat Tilley

Enkele maanden geleden volgde een dame de workshop van Fritz Rossmann. Ze droeg een opvallend mooie ring. "Een ontwerp van Kaat Tilley", vertelde ze.

Ja, ik ken de prachtige creaties van deze feeërieke ontwerpster. Jammer genoeg ben ik het type niet om die jurken te dragen, het zou anders mijn stijl wel kunnen zijn. "In een ander leven", dacht ik wel eens, zou ik misschien een ranke vrouw zijn met lange benen en fijne vingers...

In een ander leven.
En plots is het zo ver. Niet voor mezelf, maar voor Kaat Tilley zelf.
Het doet je toch even stil staan. 52 jaar, een naam die iedereen wel iets zegt, een erfenis aan mooie verfijnde dromerige ontwerpen. Een vrouw die véél en véél te vroeg moest heen gaan, maar tevens een vrouw die een tijdloze stempel heeft nagelaten, een heel eigen frêle universum. Ik las ergens dat ze de rechte lijn nooit wilde toepassen, want "een mens is ook niet zo perfect"...

Dit jaar is het heel moeilijk om de zomer te voelen.

Wat als?

ANTINOMIES: GEGENSÄTZE. A live performance series by Allison Fall and Madeline Stillwell
Berlin, live performance.

Voor mij gewoon een teken van de tijd: wanhopig vrouwmens, met gevouwen paraplu, klei-bloem-blaadjes-verpletterend, verleid door een zwevende bowl gietporselein. Of misschien gips...
Inspiratie, dames en heren, inspirerende inspiratie.

Wat als de inspiratie gewoon tegen het raam tikt en jij er binnen "iets wil van maken"?
Botten aan en paraplu open!

Werken en spelen.

Soms, nee, zelfs vaak vind ik werken best leuk. 't Is wel eens wat te veel van het goede, maar ik moet zeggen dat ik mezelf gezegend voel met mijn job.
De laatste tijd bak ik wel vaker iets voor klanten.
Een van die vragende partijen is Frank Vanhooren . Hij deponeert dan 1 of meerdere bananendozen in de Koploper, met de vraag om de inhoud biscuit te bakken.
Die inhoud bestaat dan uit een groep heren, niet meer piepjong en duidelijk getekend door het leven... Gezegend met een uitdrukking die je aan het denken zet, die je doet verzinnen wat hen allemaal overkomen is en wat ze over de wereld denken.
Thuis stal ik ze uit in de oven, zet ze in een kringetje en laat ze vertellen. En, ik moet bekennen, ik weet zeker dat al die verhalen niet voor publicatie vatbaar zijn! Het gaat er soms heftig aan toe. De ene kraamt een theorie uit, die dan druk wordt weerlegd door een andere. Een derde scheurt zich af van de groep en slaat een hele andere weg op. Er wordt druk gefilosofeerd aan de vooravond van het Stenen Tijdperk!
Ik help hen dan om eens van standpunt te veranderen en suggereer een andere kijk op de zaak.

Maar al gauw loopt het een beetje uit de hand en moet ik vrede nemen met mijn rol als toeschouwer. De groep is te groot, ik voel me buitenstaander geworden.

Uiteindelijk denk ik dat ik hier maar beter de deur dicht doe, ik ben te oud om met poppen te spelen.

's Nachts laaien hun gesprekken en discussies nog op tot grote hoogten en het vuur zal hun trekken verstenen.

Ik beslis ze lang genoeg te laten afkoelen en dan laat ik hen weer gaan. Dan mag Frank weer spelen.