Beste wensen voor de feesten!

Het mooiste cadeau... voor iedereen...

Leren pottenbakken.

Het nieuwe jaar staat weeral aan de achterdeur. Je negeert het nog een beetje. Nog veel te veel te doen, inventaris maken, laatste leveringen, laatste facturen, een nieuwe prijslijst... Verder ook nog wat cadeautjes, versieringen, misschien zelfs nog een kerstboom opzetten, wie weet? ... Opruimen, inpakken, ...
En dan weer uitpakken.
O ja, en die goede voornemens. De pers staat er vol van. Zoals stoppen met roken, daar ben ik al bijna 20 jaar voorbij, maar verder... Ik heb geen zin om ergens mee te stoppen, ik wil mezelf liever voornemen aan iets te beginnen, iets te leren of iets te doen. Gisteren heb ik er al een begin mee gemaakt. De laatste tijd durf ik me 's avonds wel eens te vervelen. Alle respect voor wie er anders over denkt, maar wat die televisiemakers mij de laatste tijd willen voorschotelen... daar doe ik niet meer aan mee! Kookprogramma's waar geen einde aan komt, vaak overgoten met debiele commentaar, burgers die zichzelf denken positief in de kijker te stellen maar waarbij het plaatsvervangend schaamterood mijn kaken meer dan eens durft te kleuren, quizjes en domme irrealistische Amerikaanse series... Het is echt niet meer aan mij besteed.

Dus zag ik nu al dagen mijn zoon blokken voor zijn examens en ik kreeg er weer zin in. Ik ga iets nieuws studeren. Ja, pa, jouw microbe leeft weer op. De details laat ik achterwege. Dan hebben we weer iets om over te speculeren en grapjes te maken in De Koploper, of ja, ma, straks met suggestieve cadeautjes onder de kerstboom...

En u, mijn beste klanten? Wat staat er bovenaan uw lijstje?
Een hint? Ik heb nog plaats om te leren pottenbakken... Zaterdag 7 januari is het weeral zover, haast je, schrijf jezelf in.
Het staat ieder jaar opnieuw op de tweede of derde plaats: weer meer tijd maken om zelf met die klei te werken. Niks is beter om tot rust te komen en te mediteren!

Ronkende inspiratie...

Het was weer een groot succes, de lessen met Christien Dutoit. Jammer dat ze zelf wat problemen met haar fysieke gezondheid had. We wensen haar allemaal veel sterkte en een spoedig herstel!

Het inspireert enorm als iemand met zo veel ervaring naast je staat. Er werd wel eens de vraag gesteld hoe lang ze zelf "over een beeld doet". "Tja, 30 jaar en een paar uur", pleegt ze dan te antwoorden. En inderdaad, de ervaring lees je af van haar handelingen om recht te trekken wat krom dreigt te gaan, verhoudingen meteen weer aan te passen, ... Je leert er enorm mee bij om gecoached door haar je eigen beeld op te bouwen.

Hier kan je nog een mooie selectie van de beelden van Christien bekijken:

Kunst van eigen nabije bodem!

Workshop naked raku

November is hier altijd een drukke maand. Cursussen, workshops... Vorige zaterdag was het de beurt aan Filiep Vandenberghe om de workshop naked raku te houden.

Net als vorige keren dat hij hier even gastdocent was, bleek het weer een groot succes. De man is goed voorbereid, legt alles met veel geduld uit, toont en helpt, begeleidt tot mooie resultaten...

We hadden weer veel geluk, het was een hele mooie dag. Bovendien was de groep deelnemers heel geïnteresseerd en nieuwsgierig.

Het meegebrachte werk was gevarieerd.
Tot 's avonds, uiteraard liep alles wat uit, werd er mooi werk uit de ovens gehaald...

Graag een dikke merci aan Filiep en ook aan zijn bereidwillige assistent Guido!

11 November...

Er speelde een glimlach op mijn lippen toen ik antwoord kreeg van Fritz Rossmann op de vraag wanneer hij beschikbaar was voor een workshop: het weekend van 11 november. Was hij nu serieus? Was het een grapje of toeval? Ik suggereerde dat het een mooie datum was om als Duitser naar België te komen...Geen antwoord. Een gevoelige snaar? Ik kon het me niet inbeelden, maar je wist maar nooit...

Wat later zag ik Fritz Rossmann op een markt en haalde het even aan om zijn reactie te meten. Hij had de zinspeling niet door en 11 november wordt nu niet bepaald herinnerd in Duitsland...

De man heeft het gewoon heel druk op dit moment. Zijn kunde is ontdekt door een Japanse kunstenaar met faam en deze man is een workshop komen volgen en heeft Fritz nu uitgenodigd om naar Japan te komen. Verder is hij druk in de weer met exposities, nieuw werk... Het was in ieder geval niet gelogen dat het te nemen of te laten was, dat weekend, op die datum, zijn agenda staat namelijk overvol.
Donderdag zou hij arriveren. Plots kreeg ik telefoon. Zijn oven was nog te warm en die moest nog geleegd en terug beladen worden. Bovendien hing er een dichte mist rond Koblenz, de streek vanwaar de man vertrekken moest. Het werd dus vrijdagochtend. Vrijdag 11 november, de Duitser kwam.

Het is de tweede keer dat Fritz hier een workshop geeft in mijn zaak. Het viel mij nog meer op hoe onderlegd hij is in de materie. Hij kent zo ongeveer alle soorten porselein, alle eigenschappen en truukjes om het witte goud te smeden. Hij onderzoekt geglazuurde oppervlakken en legt uit waar het mis ging, hoe hoog hij denkt dat ze gebakken zijn, tips om het beter te doen... Ook de deelnemers genoten ervan, draaiers en "opbouwers", er waren er van soorten, deze keer.
Aangezien Fritz les geeft aan de Kunstacademie in Höhr-Grenzhausen, loopt hij ook rond met een uitgebreide bibliotheek rond de materie. Maar tijd om eens goed te snuisteren in al die lectuur namen de deelnemers niet, ze wilden zo graag alles proberen.
Eh, gelukkig niet helemaal alles...

Iedereen ging tevreden naar huis. Zo hoort het ook.
Hier is huis is deze man veruit de aangenaamste gastdocent die hier al heeft verbleven. Alles is goed, hij schikt zich, is vrolijk, bedankt voor alles wat je voor hem voorziet... Zelfs de "geleide" tour in Kortrijk, by night en rustig een typisch Belgisch biertje drinken, het bevalt hem. Ik hoop hem nog wel eens te mogen ontvangen.

Isolda en het geluk.

Of ik een stagiaire keramiek wilde opnemen? Ik schrok er een beetje van, een stagiaire? En wat moest ik haar dan wel leren? Had ik wat te bieden? Het heeft me wel een beetje wakker gehouden, vooraleer ik wilde antwoorden.
Het is een uitwisseling van jongeren die minimaal hun humaniora hebben gedaan en dan de kans krijgen ervaring op te doen in het buitenland.
Ik had een bijzonder drukke periode achter de rug en wist dat ik veel bij te werken had, daarna weer een nieuw programma moest in elkaar steken en ondertussen de winkel verder aandacht vroeg... Enerzijds zag ik er een tegen op om nog een beetje (papier)werk extra te hebben, anderzijds woog ik het voordeel van wat dagelijkse hulp af tegen de ervaring waarmee ik haar kon verrijken.
Het werd dus "ja". En ze kwam.

Isolda arriveerde begin september, op een zaterdag. De winkel was open en mijn wederhelft zou haar ophalen in Kortrijk, maar door een misverstand zond ze plots enthousiast een sms "I am in Harelbeke!". Tja, het bleek al snel dat ik mijn woordenboeken Spaans uit mijn jeugdjaren mocht boven halen, want ze verstond en sprak bitter weinig Engels... Typerend praktisch voor haar, zo zou blijken, zei ze me dat pottenbakken ook kon zonder te spreken.
Al vanaf de eerste dagen bleek hoeveel geluk Isolda kon hebben... Ze mocht mee naar Keramisto!

Daar deed ze meteen een enorme schat aan informatie op. Dagen lang waren we aan de praat over de verschillende mogelijkheden om met klei te werken.

Ze had genoten van alles wat uitgestald werd en ook de workshops boeiden haar mateloos...

Ondertussen bleek al snel dat Isolda ook een zegen was voor het bijwerken van de achterstand op mijn agenda...

Lachend werkte ze mee aan het maken en kleuren van de laatste uiltjes...

Met evenveel animo zou ze wel even klei recycleren...

En net zo geïnteresseerd volgde ze Philippe bij het gieten van gips...

Precies afwegen van grondstoffen kon ik ook met een gerust hart aan haar overlaten...

Ondertussen waren de weekends gevuld met expo's, tentoonstellingen, recepties, openingen, Buren bij Kunstenaars...

We liepen van het ene naar het andere, tussen bezoekjes aan Antwerpen door. Want ja, ze had wel gedroomd om in Antwerpen te kunnen zijn en de stad te doorkruisen. Wel, zelfs daarin had ze geluk. Antwerpen kon haar dan wel de stageplaats niet bieden, ze was er dan toch wel enkele keren op bezoek.
Ik bracht haar naar Marnic, waar ze voor het eerst in haar leven zelf in een keramiek(hout)oven kon gaan staan! En zitten.

Daarna hadden we nog tijd om in Geraardsbergen mattentaart te kopen.

Want ja, ze proefde ook wel graag, figuurlijk én  letterlijk van onze cultuur.

Bij het afscheid leerde ze ons typische gerechten van haar streek kennen...

Bij onze buren konden we een fiets lenen en weerom had Isolda geluk, het was zo'n mooi weer deze 2 maanden dat ze in België was, dat ze kon profiteren van elk vrij moment...

Ze volgde de lopende workshops en na een aarzelende start, kwam haar verzorgde productie op gang. Ze bleek geïnteresseerd en getalenteerd, ik heb er een goed gevoel bij.

Deze jongedame heeft veel geluk, zo zegt ze zelf, maar ik denk dat haar motivatie, haar opgeruimde karakter en manier om met 2 voeten volop in het leven te staan, er wel voor een groot stuk mee tussen zitten!

Ik ga haar zeker missen, het was een grote verandering iemand dag na dag om me heen te hebben, maar ik ben er zeker van dat ik met Isolda zelf ook wel geluk heb gehad...

Paros: Parian Porcelaine

En al bleef de interesse voor vakantiekeramiek heel oppervlakkig voor mij deze keer, het virus is nog lang niet dood, zo is gebleken. In deze periode is het mij gelukt om Parain/Paros porselein op de kop te tikken, "autoglazurend", d.w.z. dat het zichzelf een mooi huidje aanmeet in de warme gloed van de oven.
Tja, en dan nu in verstaanbare taal, wat minder poëtisch. Monika Patuszynska leerde me deze porseleinsoort kennen. Ze is er zelf graag mee bezig, omdat ze zulke mooie resultaten heeft. Monika verwerkt het porselein tot gietmassa, maar je kan er ook zo mee aan de slag. Parian is een soort porselein dat ontwikkeld is in het midden van de negentiende eeuw in Stoke-on-Trent. De naam is afkomstig van het Griekse eiland Paros in de Egeïsche zee, het tweede grootste eiland van de Cycladen.

Naast zijn toeristische kwaliteiten is het eiland vooral bekend omwille van zijn prachtige marmer, waarin zeer beroemde beelden uitgehouwen werden in de Griekse oudheid, beelden zoals de Venus van Milo.

 

Het porselein werd ontwikkeld om het te gebruiken als gietklei om er beeldjes in deze marmersoort zo goed mogelijk na te maken.

Parian porselein wordt nu geproduceerd door Valentine's een gerenomeerde Engelse firma.

Porselein is zowat mijn stokpaardje, zoals je in voorgaande berichtjes wel kon merken. Het laat me niet los...
Ook de Glacier heb ik nu in huis genomen om uit te proberen en de Valentine's Imperial...

Al de soorten zullen ook aan bod komen in het vakkundig overzicht dat Fritz Rossmann zal geven in november. De workshop is bedoeld voor iedereen die interesse in de materie heeft, keramisten en pottenbakkers. Fritz maakt ook zelf zijn papierporselein en zal dit demonstreren en verwerken. Er is tijdens dat weekend ook werk van hem dat te koop wordt gesteld.

KERAMISTO: extra opstapmogelijkheid...

Voor wie Harelbeke in de vroege ochtend een beetje te ver vindt, bestaat er een tegemoetkoming.
In Harelbeke is het verzamelen om 5u45 aan het Forestierstadion (voetbal). Om 6 uur moet iedereen opgestapt zijn en dan zetten we aan. Rond 6u15 kan je dan ook opstappen in Nazareth, de wegenparking van de E17, uiteraard richting Gent. Geef duidelijk op waar je wil instappen!

KERAMISTO: Organisatie en planning.

Ik zou hier met schaamrood op de wangen moeten zitten, zooo lang geleden.... Ongehoord! Maar wie deze dagen in de winkel komt, weet hoe druk het bij wijle is. Druk op alle fronten, in de zaak en privé. Excusen zijn gemaakt om zich ervan te bedienen en dat doe ik bij deze. Het spijt me ook dat ik 's nachts moet rusten en overdag keuzes moet maken, zoniet kreeg ik met gemak al mijn uren gevuld...
Terzake. In het verleden heb ik wel vaker de lofzang afgestoken over de keramiekmarkt Keramisto in Milsbeek, tegen Nijmegen in Nederland. Het is een van de betere verzameling keramisten en pottenbakkers uit onze directe buurlanden en zelfs veel verder. Er is ook altijd van alles te doen aan nevenactiviteiten.
Maar het is ver, ruim 250 km, lang rijden...
Daarom heb ik besloten dit jaar een groepsreis te organiseren, per autocar.

Het programma: zondag 18 september vertrekken in Harelbeke om 5u45 (!), slapen kan eventueel verder worden gezet in de bus. Aankomst in aan de ingang van Keramisto als de deuren open gaan: 10 uur stipt. Daarna kan je ten volle genieten van het gebeuren tot het sluiten van de markt om 18u. De aankomst in Harelbeke is voorzien tussen 21u30 en 22 u, afhankelijk van het verkeer. Er worden geen tussenstops voorzien, maar het is wel een luxecar met toilet.
De prijs voor dit alles is € 37.50 ingang inbegrepen.
Snel reageren is de boodschap, er zijn 30 plaatsen beschikbaar, bij grote interesse eventueel 50, maar dit moet besloten zijn tegen nu maandag 12 september! Trommel al je vrienden bij elkaar en reserveer jullie plaatsen. Betalen vooraf in De Koploper, graag ten laatste op maandag.

Terug thuis...

Het was best spannend, die laatste 300 km naar huis... Opeens horen we raar gekraak van onder de motorkap. Snel aan de kant en wat blijkt? De riem is min of meer aan flarden gescheurd. Mijn wederhelft en oudste zoon bedenken een oplossing, terwijl ik alvast een dossier opstel bij Touring... Er wordt besloten alle los hangende eindjes weg te snijden en te proberen met de rest over de grens te geraken.

Wist je dat er zo ongeveer om de 20 à 25 km een Aire de Repos is langs de autosnelweg? En dat de noodpalen op 2 km afstand staan van elkaar? En ook dat het heel angstaanjagend is om 90 km per uur te rijden om je toerental laag te houden? En als je van de autosnelweg afrijdt in Doornik om de "oude baan" te nemen, deze nog altijd (!!!) opgebroken is en je zo snel je het kan beseffen weer op de drukke autostrade wordt geleid?
Maar... We zijn in België geraakt. Beter nog, thuis en deze ochtend ben ik nog naar de garage kunnen rijden met de resten van onze riem...

Die laatste hindernis heeft geen roet in het eten kunnen strooien, het was een heel ontspannende vakantie! De 2 zoons vinden het de mooiste die we ooit hebben gehad.

Een rustige gite mét zwembad op 65 km van Barcelona, een heerlijke, prachtige, inspirerende grootstad, vol vriendelijke mensen, lekker eten en mooie architectuur... Een indrukwekkende rotsformatie waar we prachtige wandelingen maakten.

Heerlijk weer voor ons (voor de Spanjaarden veel te koud voor de tijd van het jaar): 25 tot 30°C, wat bewolking en een briesje af en toe. Een vlotte treinverbinding met de grootstad, zodat we geen stresserende parkingproblemen hebben gekend.
En een stel vrolijke dochters van de eigenaars van de gite, dat zal er ook wel voor iets tussen zitten... Al de plaatselijke jeugd is mee komen spelen met het oude vikingspel KUBB dat mijn jongens op de Chiro hadden geleerd en zelf met wat gevonden hout hadden gemaakt.

In Argentona bezochten we de 61ste Internationale Markt voor Keramisten en Pottenbakkers... Massa's traditioneel Spaans aardewerk, wat kraampjes met kopie antieke tegels en enkele meer originele modernere keramisten, deze laatsten duidelijk in de minderheid...

MIKEL LUMBRERAS

O ja, ik zou het haast vergeten, ik heb mijn brug gezien op onze allereerste dag vakantie. Zelfs vanuit het venster van mijn kamer:

Kortom, we kunnen er op dat vlak weer eventjes tegen.

Kippetjes...

Zaterdag mochten ze weer. "Ze" zijn de kippetjes, de Izegemse koekoeks, van Jeroen. Ze mochten weer in de kist, transport, zonder file deze keer, de trap op, de tafel op, uit de kist, touwtje aan de poot en de tafel op, tussen het stro, tussen de klei en tussen de dames. De dames die keken, tastten en daarna druk speelden met de klei. Spelen? Wel nee, werken met de klei! Vormen, boetseren...
En meester Jeroen zag dat het goed was. En ikke ook. Met zachte hand leidde Jeroen het geheel in goede banen, zodat alle dames tevreden stonden te kijken naar de resultaten. Mooie, stevige kippetjes in klei.
En ik die dacht dat er naast de tafel meer gekakeld zou worden dan erop... Neen, deze dames doen gewoon hun best. Met een stevige dosis concentratie.
Zaterdag gingen we er opnieuw voor. Want op 1 been kan je niet staan. Kip nummer 1 kreeg een zusje.

Klei in de zomer.

Het is vandaag een echte hete zomerse dag. Mijn klanten merken op dat De Koploper verfrissing biedt. Het is inderdaad een ruimte die geen airco nodig heeft. Een goed geïsoleerd gebouw, dat heb ik te danken aan de eigenaar die vertrouwd is met die materie. In de cursusruimte is wel wat warmer, maar hier beneden is het heerlijk!Mijn klanten vragen wanneer de zaak gesloten zal zijn en mijn gedachten gaan spontaan op reis... De bergen bij Barcelona worden het dit jaar, met een tussenstop in Millau, want ik wil die brug nu wel eens zien!

Ik heb al wat gezocht op het net en er is uiteraard keramiek te bekijken in de streek... Om te beginnen:
Museu de Ceràmica

Wie nog wat leuke adresjes kent, laat maar komen!

Verder droom ik ook van Figueres, met een bezoek aan het Dali-museum. Ik kijk al uit naar de discussies en gesprekken met mijn oudste zoon Maxime over het surrealisme, Freud en zijn dromen, het onderbewuste... Het was examenstof, net nog enkele dagen geleden...

Nog 3 weken in het vooruitzicht... 3x maandag, 3x dinsdag, 3x woensdag...3x vrijdag en 3x zaterdag en 1x zondag... 3 weken met veel drukte... Zaterdag komt Jeroen Degrijse, met zijn kip. Deze jonge beeldhouwer zal de deelnemers van de boetseercursus helpen een mooi en artistieke kip te maken. Het zal hier weer een gekakel van vrolijke dames worden, dat zie ik al gebeuren!
Meester Jeroen zal dit in goede banen moeten leiden...

De tweede week van juli gaan we dan draaien en potten bakken! Er staat weer nieuwe lichting enthousiastelingen te wachten om de klei te temmen op de schijf...
Het werkjaar sluiten we in schoonheid af met het bezoek van Alicja Patanowska: draaien met porselein..

Keramiek om (bijna) in te wonen.

Tja," hoe doet ze dat?", zou ook hier weer een toepasselijke vraag zijn.

Eva Hild is een Zweedse keramiste die zeer grote en indrukwekkende sculpturen bouwt. Ze bouwt de vormen op, schuurt ze en stelt ze dan ... overal ter wereld op.
Indrukwekkend is wel een heel toepasselijke beschrijving, net als "plastisch, natuurlijk, vloeiend en groots" dat zouden zijn.

Oordeel zelf maar. Je moet wel het formaat in overweging nemen. Maar dat springt meteen in het oog bij het bezoeken van haar site.

Net of je vloeiend tekent in de ruimte, zoals kinderen met linten in de wind... Of volwassenen, natuurlijk. Zoals Eva Hild.

Zelf staat ze vooral stil bij fysische ervaringen zoals druk, weerstand, inspanning, rust, penetratie en behuizing, vertaald in convexe en concave vormen, een relatie met het menselijk lichaam.
Maar dan groot, bijna groot genoeg om in te huizen, lichamelijk in te wonen.

Ik stuur altijd een berichtje naar de kunstenaar die ik vermeld. Bij Eva Hild kreeg ik meteen een heel vriendelijk antwoord, met de vraag of ik ook de fotografe van 2 van die foto's wilde vermelden: Anna Sigge. Bij deze doe ik dat graag.