Vreemde zomer weer, dit jaar. Het begon allemaal zo goed, in juli leek het weer niet stuk te krijgen. In de media doken opnieuw artikeltjes op dat het allemaal zo prachtig zou blijven, een hele zomer lang. Hup, meteen alle appartementen en hotels aan de kust volgeboekt tot einde september, met dank aan die "waarzeggers". De glazen bol bleek echter misleidend, het heeft niet mogen zijn. Als je natuurlijk alle verschrikkelijke beelden van overstromingen en ander klimatologisch geweld ziet, mag je jezelf gelukkig prijzen met wat kwakkelweer in België, Nederland, Duitsland of zelfs Frankrijk. Haïti, Bolivia, Polen, Madeira, Pakstan... noodweer kende er geen grenzen...
De laatste weken kregen we hier ook enkele flinke douches, maar dan was er toch weer opeens een stralende zon van de partij! Meteen na de vakantie had ik ook last van depressies, mentaal dan. Enfin, de term is wel wat te sterk, maar het sluit mooi aan bij de meteorologische terminologie. Er kwam weer zo'n massa werk op me af, volgeboekte weken, ditto weekends... Maar het klaarde allemaal op deze week. De eerste bestellingen voor het nieuwe schooljaar liggen in de rekken en er is nog van alles onderweg. Ik heb al vele van mijn trouwe klanten terug over de vloer gehad en wat keramische en andere vakantieverhalen gedeeld.
Na één van die gesprekjes zat ik terug een tijdlang in gedachten bij het begin van onze vakantie-uitstap: Saint-Amand-en Puisaye. Het straalt niet meteen dezelfde charme uit als het nabij gelegen La Borne, waarover ik al eens vertelde, maar je kan er toch ook een mooie wandeling maken en enkele ateliers bezoeken die mij de moeite waard lijken.
Wij bezochten o.a. Jean Cacheleux. Gisteren ben ik hem eens gaan Googlen omdat wij de foto's in zijn zaak zo leuk vonden. Het is namelijk een man met veel haar, een bril en een uitgesproken baardgroei, terwijl hij op die foto verder totaal naakt rond stapt, met een grote schaal onder de arm, die precies bedekt wat er niet echt hoeft gezien te worden. Een glimlach kon ik niet onderdrukken toen ik die foto's zag, ook mijn jongens vonden het raar om hem daar zo in zijn zaak te zien lopen tussen die opvallende beelden. Er stonden ook zeer speciale keramische beelden met een erotische tot zelfs lugubere sfeer... Het waren kippen, katten en andere dieren met een menselijk, ik denk overwegend vrouwelijk, hoofd. Noch van die leuke kiekjes van de man, noch die dieren kan ik terug vinden op het www om hier te tonen, ik vind enkel zijn site en daar kan je wel één van die foto's terugvinden als je op het tweede flesje onderaan klikt, met de mooie woordspeling "Jean en quelques pots"... Ik had het wel even moeilijk met zijn erkenning als beste handarbeider (ouvrier) van Frankrijk, wat houdt dat precies in? Maar de manier hoe hij ermee omgaat kan ook humoristisch ervaren worden, zoals veel van de fylosofische bedenkingen op de site...
De keuze is aan jullie: of eens goed snuisteren op de site, of eens zelf gaan kijken, diep in Frankrijk is het niet...
Om je alvast in de stemming te brengen en dit weekend het a-zomerse weer te doen vergeten, krijg je hier nog wat heerlijke adresjes om het land van Puisaye, haar superklei en enkele lokale artiesten te leren kennen:
Een site die je doorheen de geschiedenis van de streek loodst van de 16de tot en met de 21ste eeuw.
Een andere die meer algemeen de streek in al haar toeristische facetten toont.
Je krijgt er hier nog eentje mee:
Porselein... van Rozenn Bigot, een dame met net zoveel poëzie in haar naam als in haar werk... En een hele mooie sfeervolle site!
vrijdag 27 augustus 2010
dinsdag 17 augustus 2010
Pieken Potje.
Gisteren hier een beetje aarzelend en een beetje stroef een berichtje gepost... Maar wat een effect! Tijdens mijn vakantietijd is het aantal bezoekers van de blog uiteraard een beetje gezakt, al namen er enkelen de tijd om nog eens iets te gaan herlezen (gebruik makend van de Google-zoekfunctie?) en doken er nieuwe lezers op in Turkije, Griekenland, Frankrijk en nog een aantal andere vakantiebestemmingen, die ook de blog in het Nederlands lazen... Tja man, een beetje verslaafd, zeker?!
Via Facebook kreeg ik bericht dat ik "getagged" was op onderstaande leuke foto, doorgestuurd vanuit Rouffinac St Cernin de Reilhac...
Ik was nog niet echt terug in vorm, maar ik voelde me een beetje... verplicht. Sinds vorige maandag steeg plots het aantal bezoekers en al zeker de terugkerende, terwijl de bezoektijd daalde. Je moet maar een beetje geïnitieerd zijn in het statistiek-lezen om aan te voelen dat er daar een stel ongeduldige trouwe lezers uitgehongerd zat te wachten. Sorry, ik geraakte een beetje moeilijk terug aan de slag. Die eerste week kreeg ik al meteen 2 ochtenden kids om te boetseren over de vloer en was het terug behoorlijk druk in de winkel. Klanten op vakantie hebben iets meer tijd voor een babbeltje en toen ik tussendoor een nieuwe klant snel wilde helpen, verkocht ik een zak rakufritte aan minder dan de helft van de prijs, door me van lijn te vergissen op de prijslijst... Moe en een beetje teleurgesteld keek ik dan ook dankbaar het eerste weekend tegemoet...
De opstart op electronisch vlak verliep dus een beetje trager dan verwacht. Ook op vakantie had ik eigenlijk het internet relatief weinig gemist. Tja, als je Dijon gaat bezoeken, zou ik normaal gezien thuis eerst even info verzameld hebben, maar verder...
Het ochtendritueel was ook veranderd, geen laatste tas koffie mee naar boven om de opstart van de PC te begeleiden, ik herbegon zelfs niet meteen vorige week.
Toch kan ik het internet niet meer missen! Mijn oudste zoon fietst en kampeert in Duitsland met een vriend. Sinds enkele dagen is het daar verschrikkelijk beginnen regenen en probeer ik hen wat uit dat regenweer te loodsen via de weersvoorspellingen op het net. Al is het natuurlijk niet simpel om a ratio van zo'n 140 km (superconditie, boys!!!) per dag uit die alom heersende pletsbuien te geraken...
Regen, nog zo'n verschijnsel dat het einde van de vakantie inluidt. Ik heb al enkele klanten op bezoek gehad die eens kwamen informeren naar het raku-materiaal. Er is wel veel interesse, maar het dringt nog niet echt zo, begrijpelijk met dit weer. Ik ben wel voorbereid, de afdeling raku-ovens, raku-tangen en ander raku-materiaal barst uit zijn voegen, de keuze is op zijn grootst! Klaar om ook daar een Pieken (Raku-)Potje aan te kunnen!
De opstart op electronisch vlak verliep dus een beetje trager dan verwacht. Ook op vakantie had ik eigenlijk het internet relatief weinig gemist. Tja, als je Dijon gaat bezoeken, zou ik normaal gezien thuis eerst even info verzameld hebben, maar verder...
Het Chouette-parcours door Dijon. |
Toch kan ik het internet niet meer missen! Mijn oudste zoon fietst en kampeert in Duitsland met een vriend. Sinds enkele dagen is het daar verschrikkelijk beginnen regenen en probeer ik hen wat uit dat regenweer te loodsen via de weersvoorspellingen op het net. Al is het natuurlijk niet simpel om a ratio van zo'n 140 km (superconditie, boys!!!) per dag uit die alom heersende pletsbuien te geraken...
Regen, nog zo'n verschijnsel dat het einde van de vakantie inluidt. Ik heb al enkele klanten op bezoek gehad die eens kwamen informeren naar het raku-materiaal. Er is wel veel interesse, maar het dringt nog niet echt zo, begrijpelijk met dit weer. Ik ben wel voorbereid, de afdeling raku-ovens, raku-tangen en ander raku-materiaal barst uit zijn voegen, de keuze is op zijn grootst! Klaar om ook daar een Pieken (Raku-)Potje aan te kunnen!
maandag 16 augustus 2010
De schopschijf.
Terug van vakantie. Aangezien het zuiden van Frankrijk ons nu al enkele jaren een beetje té warm leek in de zomermaanden, hebben we het eens wat centraler geprobeerd. De Bourgogne is heel... Bourgondisch gebleken: rust, lekker eten en heerlijke wijnen, vriendelijke mensen, een aangename temperatuur en bij wijle eens een verkwikkend buitje waarna alles snel weer opdroogt. We hebben ervan genoten. Hopelijk hebben jullie een even bevredigende ervaring achter de rug en kunnen we er weer allemaal tegenaan!
Ons vakantieverblijf was een prachtig huis, eigendom van een goeie kennis van mij, iemand die mijn eerste pasjes in de keramiekwereld heeft meegemaakt, iemand die daar in de tuin een ... idyllisch pottenbakkersateliertje heeft... met een schopschijf.
Het heeft dus maar enkele dagen geduurd of mijn boys verdwenen voor een namiddagje waterpret aan de sluis wat verderop terwijl ik mij hier installeerde met mijn pakske klei dat ik daags voordien in Saint-Amand-en-Puisaye buit had gemaakt.
Best lastig dat opstarten. De dame in kwestie is een behoorlijk stuk groter dan ik, ik moest dus altijd wat van het zitplankje afschuiven om het vliegwiel te lanceren. Het was wel een prima constructie met een goed lopende lager, zodat het stukje been-power best meeviel. Maar wat betreft het draaien zelf, is dat wel een hele aanpassing. Even versnellen en terug wat vertragen, zit er niet meteen in. Een keer stoppen om naar je resultaat te kijken ook niet. Je moet je werk wel een beetje plannen: bij hoge snelheid zal ik optrekken, straks vormen, om te vernauwen wat bijtrappen... En om af te draaien moet je nog meer geduld hebben, al draaiende centreren, je werk controleren en afhalen als dat ding eindelijk stil staat. Het was er wel zo stil dat ik de eikelmuis en het eekhoorntje in het bosje vlakbij de deur kon horen ritselen...
Na mijn eerste avontuur heb ik bedacht dat het heel interessant was dat er een buitendouche vlakbij het draai-ateliertje staat. Ik heb de schort én mijn kleedje mogen spoelen, de moddersporen op mijn benen liepen van mijn dijen tot aan mijn enkels!
Na die eerste poging ben ik er nog wel eens aan gaan zitten en het ging steeds beter en ... wel wat properder. Rustig centreren, draaien, je handelingen gecontroleerd uitvoeren, opnieuw centreren om af te draaien, eerst alles goed bestuderen, ...
Het maakt je allemaal wel wat meditatief. Wat tijd nemen om je handelingen te analyseren, je gaat er gelijk anders door denken.
Vakantie is dan ook periode waarin ik de zaken anders ga benaderen, meer open sta voor indrukken en overpeinzingen, me meer verwonder over bepaalde facetten van het schijnbaar alledaagse leven.
De Morvan is een streek die goed in de markt schijnt te liggen bij de Nederlanders. In een boekhandeltje in Château-Chinon, een klein gehucht tegen een flinke heuvel die je kan beklimmen om over de streek uit te kijken, zag ik een boekje in de etalage liggen, met als titel: "Le Morvan, terre promise des Hollandais"... En in de plaatselijke supermarkt, waanden wij onszelf meer bij de Noorderburen dan bij die van het Zuiden... Blijkbaar hebben de Nederlanders er massaal huisjes opgekocht in de streek en genieten zij er van mei tot eind september. Nu, het was blijkbaar ook de favoriete plek van François Mitterand, die nog burgemeester van dit dorp was geweest en senator als vertegenwoordiger van het departement Nièvre. Dit ontdekten we na wat opzoekwerk toen we ons hadden vergaapt aan de speelse fontein voor het gemeenstehuis, met beelden van Niki de Saint Phalle op indrukwekkende bewegende machinerie, ontworpen door Jean Tinguely. Het is wel wat onverwacht dat je hier een fontein vindt die eigenlijk in een grootstad als Parijs of Bazel hoort te staan pronken... Ze staat er nu enkel voor een handjevol inwoners en jaarlijks wat toeristen die haar hier ontdekken...
Rare jongens, die Fransen...
"Op z'n Frans" betekende baguette halen om 10 u 's ochtends, in de bar. Wacht je dan tot zo laat om te ontbijten? Of kon je meteen een apéro bestellen terwijl je zat te wachten?
Ook door de directe buren op het vakantie-adres, heb ik een totaal andere kijk op mijn omgeving gekregen. Al van 's ochtends vroeg stonden ze aan de draad binnen te gluren. De hele dag hingen ze rond op het grasveld. Als je iets ondernam, volgden ze elke beweging. Op de meest onverwachte dingen hadden ze luid commentaar. En om zelf wat te doen, àls ze dan al eens iets besloten te doen, bewogen ze steeds allemaal in groep. En eten, de hele dag door graasden ze lustig voort, zonder ophouden. Dat kauwen maakt behoorlijk wat lawaai, als al de rest stil is.
...
Vorige week was het een beetje bruusk, de verandering, het was lastig starten. Knop omdraaien, andere prioriteiten. Zelfde leventje, andere versnelling. Wat zoek je in de vakantieperiode?
Van Roderveld en Shimpo naar schopschijf en weer terug.
De hoeveelheid keramische vakantiesouvenirs was wel een beetje kleiner. Ik heb al veel minder plaats in en op mijn kasten en hield het deze keer bij één mooie kaas- of taartschaal, de rest heb ik zelf gedraaid dit jaar, op de schopschijf. Ongebakken vakantieherinneringen... ik kan ze hier thuis nog wat verder vorm geven en afwerken.
Ons vakantieverblijf was een prachtig huis, eigendom van een goeie kennis van mij, iemand die mijn eerste pasjes in de keramiekwereld heeft meegemaakt, iemand die daar in de tuin een ... idyllisch pottenbakkersateliertje heeft... met een schopschijf.
Het heeft dus maar enkele dagen geduurd of mijn boys verdwenen voor een namiddagje waterpret aan de sluis wat verderop terwijl ik mij hier installeerde met mijn pakske klei dat ik daags voordien in Saint-Amand-en-Puisaye buit had gemaakt.
Best lastig dat opstarten. De dame in kwestie is een behoorlijk stuk groter dan ik, ik moest dus altijd wat van het zitplankje afschuiven om het vliegwiel te lanceren. Het was wel een prima constructie met een goed lopende lager, zodat het stukje been-power best meeviel. Maar wat betreft het draaien zelf, is dat wel een hele aanpassing. Even versnellen en terug wat vertragen, zit er niet meteen in. Een keer stoppen om naar je resultaat te kijken ook niet. Je moet je werk wel een beetje plannen: bij hoge snelheid zal ik optrekken, straks vormen, om te vernauwen wat bijtrappen... En om af te draaien moet je nog meer geduld hebben, al draaiende centreren, je werk controleren en afhalen als dat ding eindelijk stil staat. Het was er wel zo stil dat ik de eikelmuis en het eekhoorntje in het bosje vlakbij de deur kon horen ritselen...
Na mijn eerste avontuur heb ik bedacht dat het heel interessant was dat er een buitendouche vlakbij het draai-ateliertje staat. Ik heb de schort én mijn kleedje mogen spoelen, de moddersporen op mijn benen liepen van mijn dijen tot aan mijn enkels!
Na die eerste poging ben ik er nog wel eens aan gaan zitten en het ging steeds beter en ... wel wat properder. Rustig centreren, draaien, je handelingen gecontroleerd uitvoeren, opnieuw centreren om af te draaien, eerst alles goed bestuderen, ...
Het maakt je allemaal wel wat meditatief. Wat tijd nemen om je handelingen te analyseren, je gaat er gelijk anders door denken.
Vakantie is dan ook periode waarin ik de zaken anders ga benaderen, meer open sta voor indrukken en overpeinzingen, me meer verwonder over bepaalde facetten van het schijnbaar alledaagse leven.
De Morvan is een streek die goed in de markt schijnt te liggen bij de Nederlanders. In een boekhandeltje in Château-Chinon, een klein gehucht tegen een flinke heuvel die je kan beklimmen om over de streek uit te kijken, zag ik een boekje in de etalage liggen, met als titel: "Le Morvan, terre promise des Hollandais"... En in de plaatselijke supermarkt, waanden wij onszelf meer bij de Noorderburen dan bij die van het Zuiden... Blijkbaar hebben de Nederlanders er massaal huisjes opgekocht in de streek en genieten zij er van mei tot eind september. Nu, het was blijkbaar ook de favoriete plek van François Mitterand, die nog burgemeester van dit dorp was geweest en senator als vertegenwoordiger van het departement Nièvre. Dit ontdekten we na wat opzoekwerk toen we ons hadden vergaapt aan de speelse fontein voor het gemeenstehuis, met beelden van Niki de Saint Phalle op indrukwekkende bewegende machinerie, ontworpen door Jean Tinguely. Het is wel wat onverwacht dat je hier een fontein vindt die eigenlijk in een grootstad als Parijs of Bazel hoort te staan pronken... Ze staat er nu enkel voor een handjevol inwoners en jaarlijks wat toeristen die haar hier ontdekken...
Rare jongens, die Fransen...
"Op z'n Frans" betekende baguette halen om 10 u 's ochtends, in de bar. Wacht je dan tot zo laat om te ontbijten? Of kon je meteen een apéro bestellen terwijl je zat te wachten?
Ook door de directe buren op het vakantie-adres, heb ik een totaal andere kijk op mijn omgeving gekregen. Al van 's ochtends vroeg stonden ze aan de draad binnen te gluren. De hele dag hingen ze rond op het grasveld. Als je iets ondernam, volgden ze elke beweging. Op de meest onverwachte dingen hadden ze luid commentaar. En om zelf wat te doen, àls ze dan al eens iets besloten te doen, bewogen ze steeds allemaal in groep. En eten, de hele dag door graasden ze lustig voort, zonder ophouden. Dat kauwen maakt behoorlijk wat lawaai, als al de rest stil is.
...
Vorige week was het een beetje bruusk, de verandering, het was lastig starten. Knop omdraaien, andere prioriteiten. Zelfde leventje, andere versnelling. Wat zoek je in de vakantieperiode?
Van Roderveld en Shimpo naar schopschijf en weer terug.
De hoeveelheid keramische vakantiesouvenirs was wel een beetje kleiner. Ik heb al veel minder plaats in en op mijn kasten en hield het deze keer bij één mooie kaas- of taartschaal, de rest heb ik zelf gedraaid dit jaar, op de schopschijf. Ongebakken vakantieherinneringen... ik kan ze hier thuis nog wat verder vorm geven en afwerken.
Abonneren op:
Posts (Atom)