Onnodig een geruit petje op te zetten, je vergrootglas op te blinken en sporen te gaan zoeken, wat hier volgt is geen schuldbekentenis en het slaat ook helemaal niet op een (recente) gebeurtenis in mijn leven...
En toch, het had gekund... Als, indien, was er niet... Of misschien net omdat?
Enfin, ik zal maar eens wat meer vertellen en minder rond de pot draaien.
Af en toe moet ik mijn kop leeg maken en mijn gedachten even verzetten, daar heb ik iets op gevonden: ik doe een spelletje op de laptop. Nee, geen paniek, je zal van mij geen uitnodigingen krijgen via Facebook om aan het ene of het andere spel deel te nemen, ik hou het bij een eenvoudig, onschuldig kaartspelletje, genre FreeCell en Spider Solitaire, bijgeleverd bij de software op dat ding, offline dus.
De eerste keren liep ik vaak vast, maar toen dat niet meer zo vaak gebeurde, werd het al gauw nogal saai en begon ik mij af te vragen waarom die spelletjes genummerd zijn, waarom je een spel waar je niet uit geraakte opnieuw kan spelen... Ik vond het eigenlijk vals spelen als je een zet kon herroepen. Tot... ik het deed. Ik liep dood en i.p.v. af te sluiten, greep ik de kans om enkele zetten terug te gaan en verder te spelen.
Het leek een beetje op iets herroepen op de PC, Backspace drukken of zo.
Een kaartspel dat even voordien totaal hopeloos had geleken, bleek door wat minder voor de hand liggende zetten, plots poepsimpel op te lossen in enkele zetten. Ik haalde een spel op dat al 3 keer totaal vast was gelopen en door wat lateraal te denken en wat risico's te nemen, loste het zichzelf op.
Ik ben niet echt de mens om gezelschapsspelletjes te spelen, het lijkt me vaak verloren tijd en toch is het soms superleuk om mensen in het oog te houden: wie wil graag winnen, wie zou wel eens vals spelen, wie is snel afgeleid of beet genomen?... Een spel op zich kan me niet echt boeien en ik heb me wel eens vragen gesteld bij die rollenspellen die men voor collega's in elkaar steekt.
Mijn man, die daar in het verleden meermaals aan deelnam, was er tuk op. En ik zie ook dat hij een groot inzicht heeft in personen, hoe die zich opstellen als er iets gedaan moet worden of een beslissing moet genomen worden.
Wie helemaal thuis is in de psychologie zal waarschijnlijk nu de schouders ophalen en eens blazen, dat is toch allemaal voor de hand liggend!
Ik wil toegeven dat het voor de hand ligt dat firma's niet zo maar veel geld uitgeven om hun werknemers "spelletjes te laten spelen" en dat allemaal wel met een reden zal zijn. Maar ja, je wordt pas slimmer als je inzicht krijgt.
En dat heb ik nu pas door.
Ik zou mij nu dom kunnen voelen en stil zwijgen. Een spelletje spelen bijvoorbeeld.
Maar ik ben blij met mijn ontdekking: ik vind het geweldig dat een simpel feit zoals je beslissing even herzien of eens een paar stappen terug te zetten, zo'n wereld van verschil kan maken om bepaalde problemen op te lossen...
Weet dus, als ik achter mijn laptop zit, ik niet altijd grote bestelling aan het plaatsen ben (ahum...), maar dat ik soms ook gewoon een aantal beslissingen aan het evalueren en eventueel veranderen ben. Waarmee ik eigenlijk wil zeggen dat ik af en toe een spelletje speel.
