Imitatie.

Meestal heb ik het wel moeilijk met imitaties: vloerbekleding in vinyl die houtnerven heeft, faux-marmers op de muren, betonnen afsluitingen die er als versteend hout uit zien... Jaren geleden kon ik het alleen maar toejuichen dat bedrijven zoals Tupperware iets nieuws deden met plastic, dat het materiaal zijn eigen gezicht kreeg, nadat het jaren het masker van hout, leer en andere natuurmaterialen had moeten dragen. De ommezwaai naar de ongekende mogelijkheden van de kunststof om met kleur en vorm te spelen, maakte het op slag veel populairder in mijn ogen.

De vrolijke huishoudelijke hulpjes van Kozoil zijn daar ook een mooi voorbeeld van:

En toch blijf ik hier en daar gruwelen van die verwoede pogingen om de eigenschappen van het ene materiaal te imiteren met een ander. Ook in de keramiek. Waarom willen sommige mensen hun keramisch beeld met bronsverf beschilderen? Deze link is nog wel enigszins te begrijpen aangezien klei een basismaterie is om een ontwerp te maken dat straks in brons zal worden uitgevoerd en dat laatste een duur proces is.
Verder is het ook zo dat in klei gemakkelijk de structuur van laat ons zeggen hout kan afgedrukt worden. En als het dan verder zijn eigen leven krijgt, zoals in deze werkjes van Marnic De Lange, dan kan ik er heel goed mee leven. Ik heb er voor de aardigheid een kaarsje in de vorm van een bos tulpen in gezet... ;-)

Of bij het enorm uitvergroten van een peulvrucht of de zaaddoos van een plant. Zoals ik mee kon ik haar optie om te spelen met de vormen en het ritme die de natuur heeft bedacht, bij de Nederlandse keramiste Lucie Berben:

Deze ochtend viel ik op een andere keramist, Karl Yost.
Een van de galerijen die zijn werk tentoonstelt, stelt het zo:

Karl Yost – Colorado

Karl Yost’s pottery reflects his travels and experiences in the Rocky Mountains area of the United States.  With colors and textures inspired by driftwood, wasp’s nests and eroded shells, Yost’s art draws ecological, meteorological and geological parallels, coaxing viewers to more deeply observe and appreciate nature.

Een toont er dit beeld bij:

En kijk, dan vind ik het prachtig, echt mooi. Harmonie en schoonheid.
Nog een paar beelden waar je stil van wordt en die ik zo in huis zou zetten:

Een theepot.

Two Ways into the Escalante, een titel die verwijst naar een plaatsje en een rivier in de Great Canyon.

En een recipiënt dat zo door de natuur gehouwen en geërodeerd en gepolijst lijkt.
Subtiele kleuren verhogen het natuurlijke effect.

Kijk, bij het genieten van deze vormen, vergeet je gewoon het origineel. De man doet iets met zijn inspiratie, zet het naar zijn hand.
En dat kan ik wel appreciëren.