Isolda en het geluk.

Of ik een stagiaire keramiek wilde opnemen? Ik schrok er een beetje van, een stagiaire? En wat moest ik haar dan wel leren? Had ik wat te bieden? Het heeft me wel een beetje wakker gehouden, vooraleer ik wilde antwoorden.
Het is een uitwisseling van jongeren die minimaal hun humaniora hebben gedaan en dan de kans krijgen ervaring op te doen in het buitenland.
Ik had een bijzonder drukke periode achter de rug en wist dat ik veel bij te werken had, daarna weer een nieuw programma moest in elkaar steken en ondertussen de winkel verder aandacht vroeg... Enerzijds zag ik er een tegen op om nog een beetje (papier)werk extra te hebben, anderzijds woog ik het voordeel van wat dagelijkse hulp af tegen de ervaring waarmee ik haar kon verrijken.
Het werd dus "ja". En ze kwam.

Isolda arriveerde begin september, op een zaterdag. De winkel was open en mijn wederhelft zou haar ophalen in Kortrijk, maar door een misverstand zond ze plots enthousiast een sms "I am in Harelbeke!". Tja, het bleek al snel dat ik mijn woordenboeken Spaans uit mijn jeugdjaren mocht boven halen, want ze verstond en sprak bitter weinig Engels... Typerend praktisch voor haar, zo zou blijken, zei ze me dat pottenbakken ook kon zonder te spreken.
Al vanaf de eerste dagen bleek hoeveel geluk Isolda kon hebben... Ze mocht mee naar Keramisto!

Daar deed ze meteen een enorme schat aan informatie op. Dagen lang waren we aan de praat over de verschillende mogelijkheden om met klei te werken.

Ze had genoten van alles wat uitgestald werd en ook de workshops boeiden haar mateloos...

Ondertussen bleek al snel dat Isolda ook een zegen was voor het bijwerken van de achterstand op mijn agenda...

Lachend werkte ze mee aan het maken en kleuren van de laatste uiltjes...

Met evenveel animo zou ze wel even klei recycleren...

En net zo geïnteresseerd volgde ze Philippe bij het gieten van gips...

Precies afwegen van grondstoffen kon ik ook met een gerust hart aan haar overlaten...

Ondertussen waren de weekends gevuld met expo's, tentoonstellingen, recepties, openingen, Buren bij Kunstenaars...

We liepen van het ene naar het andere, tussen bezoekjes aan Antwerpen door. Want ja, ze had wel gedroomd om in Antwerpen te kunnen zijn en de stad te doorkruisen. Wel, zelfs daarin had ze geluk. Antwerpen kon haar dan wel de stageplaats niet bieden, ze was er dan toch wel enkele keren op bezoek.
Ik bracht haar naar Marnic, waar ze voor het eerst in haar leven zelf in een keramiek(hout)oven kon gaan staan! En zitten.

Daarna hadden we nog tijd om in Geraardsbergen mattentaart te kopen.

Want ja, ze proefde ook wel graag, figuurlijk én  letterlijk van onze cultuur.

Bij het afscheid leerde ze ons typische gerechten van haar streek kennen...

Bij onze buren konden we een fiets lenen en weerom had Isolda geluk, het was zo'n mooi weer deze 2 maanden dat ze in België was, dat ze kon profiteren van elk vrij moment...

Ze volgde de lopende workshops en na een aarzelende start, kwam haar verzorgde productie op gang. Ze bleek geïnteresseerd en getalenteerd, ik heb er een goed gevoel bij.

Deze jongedame heeft veel geluk, zo zegt ze zelf, maar ik denk dat haar motivatie, haar opgeruimde karakter en manier om met 2 voeten volop in het leven te staan, er wel voor een groot stuk mee tussen zitten!

Ik ga haar zeker missen, het was een grote verandering iemand dag na dag om me heen te hebben, maar ik ben er zeker van dat ik met Isolda zelf ook wel geluk heb gehad...

Paros: Parian Porcelaine

En al bleef de interesse voor vakantiekeramiek heel oppervlakkig voor mij deze keer, het virus is nog lang niet dood, zo is gebleken. In deze periode is het mij gelukt om Parain/Paros porselein op de kop te tikken, "autoglazurend", d.w.z. dat het zichzelf een mooi huidje aanmeet in de warme gloed van de oven.
Tja, en dan nu in verstaanbare taal, wat minder poëtisch. Monika Patuszynska leerde me deze porseleinsoort kennen. Ze is er zelf graag mee bezig, omdat ze zulke mooie resultaten heeft. Monika verwerkt het porselein tot gietmassa, maar je kan er ook zo mee aan de slag. Parian is een soort porselein dat ontwikkeld is in het midden van de negentiende eeuw in Stoke-on-Trent. De naam is afkomstig van het Griekse eiland Paros in de Egeïsche zee, het tweede grootste eiland van de Cycladen.

Naast zijn toeristische kwaliteiten is het eiland vooral bekend omwille van zijn prachtige marmer, waarin zeer beroemde beelden uitgehouwen werden in de Griekse oudheid, beelden zoals de Venus van Milo.

 

Het porselein werd ontwikkeld om het te gebruiken als gietklei om er beeldjes in deze marmersoort zo goed mogelijk na te maken.

Parian porselein wordt nu geproduceerd door Valentine's een gerenomeerde Engelse firma.

Porselein is zowat mijn stokpaardje, zoals je in voorgaande berichtjes wel kon merken. Het laat me niet los...
Ook de Glacier heb ik nu in huis genomen om uit te proberen en de Valentine's Imperial...

Al de soorten zullen ook aan bod komen in het vakkundig overzicht dat Fritz Rossmann zal geven in november. De workshop is bedoeld voor iedereen die interesse in de materie heeft, keramisten en pottenbakkers. Fritz maakt ook zelf zijn papierporselein en zal dit demonstreren en verwerken. Er is tijdens dat weekend ook werk van hem dat te koop wordt gesteld.